บทที่ 151 หลังรุ่งสาง
ฉันยกดาบที่ใช้ฝึกหัดขึ้นซึ่งเป็นชิ้นไม้แกะสลักหยาบๆที่ห่อด้วยผ้าขนหนูเพื่อถ่วงน้ำหนัก ขณะที่ฉันนับจำนวนการเหวี่ยงลงแต่ละครั้งในหัวของฉันเสียงที่แผ่วเบาก็เขย่าฉันให้หลุดจากภวังค์ “เกรย์ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว” เมื่อหันหลังมอง ฉันเห็นเซซิเลียอยู่ที่ประตูพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหม่พับอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่...
