สือฮ่าวพูดกับตัวเองเบาๆ “ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าเหตุไฉนผู้คนจากดินแดนปิดผนึกของเก้าสวรรค์ถึงไม่เคยออกมา ถ้าข้าไม่ตายจากการเดินทางไปกับพวกเขาเมื่อกลับมาถึงที่นี่ข้าจะมีความรู้สึกอย่างไรกันนะ?”

“เจ้าพยายามพูดอะไรกันแน่” ผู้คนจากตระกูลจินกล่าวออกมา

“ข้าคิดว่าถ้าข้าไม่ตาย เมื่อกลับมาถึงเมืองจักรพรรดิข้าจะมีความรู้สึกอย่างไรต่อดินแดนแห่งนี้” สือฮ่าวค่อนข้างโดดเดี่ยวดวงตาของเขาทอประกายลึกล้ำ

“ทำให้ข้านึกถึงเรื่องราวของเจ็ดราชาแห่งดินแดนรกร้าง ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้าอย่างแท้จริง”

เขาถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “หากข้าสามารถกลับมาได้ ก็คงทำได้เพียงสร้างดินแดนปิดผนึกของตัวเองขึ้นและให้การปกป้องกับสหายของข้าเท่านั้น!”

ด้วยการแสดงออกที่โดดเดี่ยวและคำพูดที่สงบของสือฮ่าวทุกคนรู้สึกถึงคลื่นแห่งความเศร้า ชายหนุ่มที่มีคุณูปการอันมากมายมหาศาลกลับถูกบีบบังคับถึงขนาดนี้

มีผู้ยิ่งใหญ่มากมายไม่สามารถยอมรับได้พวกเขาต้องการปกป้องสือฮ่าวอย่างถึงที่สุด

อย่างไรก็ตามจินไท่จุนมองพวกเขาอย่างเย็นชา กลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดนั้นไม่มีใครเทียบได้ ราวกับมังกรยักษ์มองลงไปที่มด ความแตกต่างนั้นยิ่งใหญ่เกินจะบรรยาย!

“ฮวงเจตนาของเจ้าคืออะไรกันแน่? โปรดให้คำอธิบายกับเรา!” ไม่ไกลผู้ติดตามของตระกูลจินถามเช่นนี้

นี่คือผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองระดับสูงสุด ตอนนี้เขานั่งอยู่บนหลังของงูเก้าหัวขนาดยักษ์มองไปในทิศทางนี้

ในความเป็นจริงนี่คือสิ่งที่หลายๆคนในตระกูลจินอยากได้ยินเพราะพวกเขารู้สึกว่าคำพูดของฮวงนั้นเสียดหูทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก

“เจ้ามีเจตนาอะไร? สร้างพื้นที่หวงห้ามของตัวเอง? แม้ว่าเจ้าจะมีความสามารถที่จะกลับมา แต่เจ้าก็จะไม่เข้าร่วมการต่อสู้ในอนาคตใช่หรือไม่?” มีคนถามเสียงดัง

“เจ้ารู้สึกเกลียดชังผู้คนจากเมืองจักรพรรดิหรือเปล่า” มีคนพูดออกมาตรงๆ

บรรดาผู้ที่ติดตามตระกูลจินและตระกูลหวังต่างหวาดกลัว หากว่าสือฮ่าวยอมรับข้อเสนอของตระกูลจักรพรรดิ เมื่อเขากลับมาเป็นไปได้ว่าจะหันมีดมาทางพวกเขา?

หลายคนสั่นสะท้านจากภายในเพราะพรสวรรค์ของฮวงเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาของพวกเขาเอง

แค่ในขณะนี้ก็มีเพียงผู้สูงสุดเท่านั้นที่สามารถจัดการเขาได้

ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะขึ้นสู่อาณาจักรปลดปล่อยตนเอง เมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่ผู้สูงสุดของตระกูลอย่างเช่นจินไท่จุนก็อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

“พวกเจ้าถึงกลับกล้าตำหนิสือฮ่าว?” ชิงยี่กล่าวขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“ฮะฮะ!” สือฮ่าวหัวเราะเบ ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “ถ้าข้าเป็นคนเห็นแก่ตัวข้าย่อมไม่มาที่ชายแดนรกร้างแห่งนี้ ยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะเสียสละตัวเองเพื่อพวกเจ้า”

“แล้ว…ที่เจ้าพูดเมื่อสักครู่หมายความว่าอย่างไร” คนของตระกูลตู้ถามออกมา

“พวกเราได้ยินอย่างชัดเจน” ตระกูลปี่เซียะก็มีผู้เชี่ยวชาญที่พูดออกมาด้วยเช่นกัน

“หากข้าไปกับพวกเขาแล้ว ถ้าข้าไม่ตายเจ้าคิดว่าพวกเขาจะนอนหลับได้หรือ? พวกเขาจะต้องฝังตราประทับทาสให้กับตัวข้าหรือไม่ก็คำสาบานเลือดอะไรสักอย่าง ในอนาคตข้าย่อมไม่สามารถช่วยเหลือเก้าสวรรค์อีกต่อไปแล้ว” สือฮ่าวอย่างเยือก

ทุกคนเริ่มมึนงงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ในเวลาเดียวกันพวกเขารู้สึกอับอายอย่างยิ่ง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาดูเหมือนใช้จิตใจอันคับแคบไปประเมินวิญญูชน

“เจ้าไปไม่ได้!” ในเวลานี้หมดเขาสวรรค์และคนอื่นๆต่างพยายามจับตัวสือฮ่าวไว้

เป็นเพราะว่าเมื่อเขาจากไปแล้วทุกคนก็สามารถรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ?

ความกังวลที่มีต่อชีวิตของสือฮ่าวทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก แม้ว่าผู้สูงสุดที่อยู่ในรถศึกสีดำจะให้คำรับรองแต่จะสามารถเชื่อถือได้แค่ไหน?

สือฮ่าวสังหารศัตรูในชายแดนรกร้างมากเกินไป แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองก็มีมากกว่าสามร้อยคนเข้าไปแล้ว?

อาจกล่าวได้ว่าเขากลายเป็นศัตรูของทุกเผ่าพันธุ์ในดินแดนแห่งนั้น ด้วยสถานการณ์อันเลวร้ายเช่นนี้เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

บางทีเขาอาจจะถูกสังหารอย่างไร้ความปราณีตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ

“พวกเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี!” สือฮ่าวตบไหล่ฉางกงเอี๋ยน กระต่ายหยกจันทราและคนอื่นๆ เขามีเพียงคำพูดเหล่านี้เท่านั้นที่จะกล่าวกับสหาย

เมื่อเขาจากไปมันจะเป็นเวลาหลายปี บางทีนี่อาจเป็นการพรากจากกันด้วยความตายและจะไม่ได้เจอกันอีกเลย

ไม่มีใครเต็มใจที่จะเห็นฉากนี้แม้แต่สือยี่ที่เคยเป็นทั้งศัตรูและพี่น้องของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมามองน้องชายแล้วกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าทำแบบนี้มันคุ้มค่าแล้วหรือ”

สือฮ่าวไม่ตอบคำถามนี้ แต่พูดกับเขาแทน “เนื่องจากเราทั้งคู่มาจากตระกูลหินผา เจ้าต้องแข็งแกร่งขึ้นและดูแลสายเลือดคนบาปให้ดีที่สุด”

“ผู้สืบสายเลือดของคนบาปคืออะไร?นี่เป็นแค่การใส่ร้ายเท่านั้น!” เฉาอวี่เซิ่งคำรามออกมา

ชิงยี่จ้องเข้าไปในดวงตาของสือฮ่าวพร้อมกับกอดเขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะร้องไห้ออกมา “ดูแล…ดูแลตัวเองด้วย!”

“ผู้อาวุโสไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้หรือ?” นักรบผู้ยิ่งใหญ่ที่นั่งอยู่บนสัตว์อสูรกลืนสวรรค์เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ความรู้สึกของพวกเขาที่มีต่อตระกูลจินเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“สหายเต๋าจินถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปมันจะไม่จบลงด้วยดี” ผู้สูงสุดอีกคนยังไม่ยินยอม

“ข้าขอกล่าวเพียงคำพูดเดียวว่าชีวิตของสือฮ่าวแลกกับความสงบสุขห้าร้อยปีพร้อมกับกำลังเสริมที่กำลังจะมาถึง พวกเจ้าคิดว่านี่คือความเหมาะสมหรือไม่?” นี่คือคำตอบของนาง

“แน่ใจนะว่าไม่ผิดพลาด?” สือฮ่าวถาม

"ข้าขอสาบาน!" จินไทจุนตอบ โดยปกติแล้วด้วยสถานะของนาง นางย่อมไม่ลดตัวลงมาสนทนากับเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง อย่างไรก็ตามวันนี้มันแตกต่างออกไป

“งั้นก็ดีข้าจะไปแล้ว!” สือฮ่าวพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา

“ข้าไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นข้าจะออกจากเมืองจักรพรรดิและไปตามอาจารย์มาเดี๋ยวนี้!” เฉาอวี่เซิ่งกรีดร้องออกมา

“เราตกลงที่จะมอบฮวงให้แก่พวกเจ้า!” ในเวลานี้จินไท่จุนส่งเสียงออกมาเพื่อสื่อสารกับคนที่อยู่ในรถศึกสีดำ

ในที่สุดก็ตกลงก็บรรลุเสียที

“ฮ่าฮ่า…ดี!” เสียงตอบกลับดังขึ้นจากด้านล่าง

บนกำแพงเมืองการแสดงออกของผู้คนจำนวนมากเต็มไปด้วยความคับแค้นและอับอาย พวกเขาจะไม่มีทางลืมวันแห่งความอัปยศนี้ไปตลอดชีวิต

สำหรับตระกูลจินและผู้ที่สนับสนุนพวกเขาต่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“เราไม่ใช่คนเลือดเย็นเช่นกัน ให้เวลากับฮวงบ้างปล่อยให้เขาจัดการปัญหาของตัวเองก่อนที่เขาจะจากไป” เสียงดังมาจากด้านล่างของเมือง

“เจ้าต้องการเวลานี้ไหม” คนที่อยู่ข้างๆจินไท่จุนถามขึ้นโดยมองไปที่สือฮ่าว

"แน่นอน!" สือฮ่าวตอบอย่างเย็นชา

“เพื่อนตัวน้อยเจ้ามีความปรารถนาอะไรเป็นครั้งสุดท้าย? เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองเจ้า” ผู้สูงสุดคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความละอายใจ

อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ หากพวกเขาทำการต่อสู้อย่างถึงที่สุดเมืองจักรพรรดิอาจล่มสลายไป

“ในอนาคตข้าจะลบล้างความอัปยศวันนี้ด้วยเลือดแม่จะต้องถูกสังหารในชายแดนรกร้างครั้งก็ตาม” ผู้สูงสุดคนนั้นสาบานออกมา

“ข้าต้องการปลดเปลื้องตะกูลหินผาให้หลุดพ้นจากการเป็นตระกูลคนบาป” สือฮ่าวกล่าว

“ข้าให้สัญญากับเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปบาปที่บรรพบุรุษของ ตระกูลหินผาจะถูกลบหายไป!” ผู้สูงสุดคนนั้นให้สัญญา

“สิ่งนี้…ขัดต่อกฤษฎีกาในอดีต” คนจากตระกูลตู้กล่าวออกมาเบาๆ

"หุบปาก!" ผู้สูงสุดคนนั้นตะโกนใส่หน้าผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลตู้จนเขาเกือบจะล้มลง

“ข้าสัญญาว่าจะปลดปล่อยพวกเขาออกจากบาปของบรรพบุรุษ” ปรมาจารย์ของแห่งรถศึกห้าวิญญาณกล่าวอย่างหนักแน่น

จินไท่จุนไม่ได้ต่อต้านเรื่องนี้นางก็พยักหน้าเช่นกัน

“ไม่จำเป็นที่พวกท่านต้องลำบากใจ ด้วยผลงานการรบของข้าในชายแดนรกร้างมันเกินพอแล้วที่จะปลดปล่อยพวกเขา” สือฮ่าวกล่าวอย่างเรียบเฉย

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความละอายใจและความรู้สึกซับซ้อน

แม้กระทั่งตอนนี้ฮวงยังคงปฏิเสธความช่วยเหลือของพวกเขาโดยใช้คุณความดีของตนเองในการปลดปล่อยผู้คนของตระกูลหินผา

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด