“เกี่ยวกับการค้นหาที่เราดำเนินการเมื่อวานนี้ที่คฤหาสน์ของเย่เทียนเฉิง… เราไม่ได้ทำการค้นพบใดๆใช่ไหม หลังจากที่เรากลับมา ข้าก็นึกถึงวิธีการบางอย่างที่เราอาจจะทำให้พบของที่เย่เทียนเฉิงซ่อนไว้!”

เมื่อได้ยินเอี้ยนลี่เฉียงบอกว่าเขามีความคิดที่พวกเขาสามารถลองได้ เหลียงอี้เจี๋ยที่กังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าในทันที เขาลดเสียงลงและถามว่า

“เจ้าคิดว่าอย่างไร!”

“ก็… ท่านก็รู้ว่าข้ามีสุนัขใช่ไหมพี่เหลียง…?”

"ใช่ถูกแล้ว!" เหลียงยี่เจี๋ยพยักหน้า

“ตอนที่ข้าอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านอู๋หยางในตอนนั้น ข้าจงใจซ่อนของบางอย่างในที่ลับๆไกลๆ เจ้าโกลดี้ก็สามารถหามันเจอได้ทุกครั้งด้วยจมูกที่ฉับไวของมัน!”

ในความเห็นของเหลียงอี้เจี๋ย ความคิดของเอี้ยนลี่เฉียงดูเหมือนจะเกิดจากจินตนาการที่เขาคิดไว้ในตอนแรก เพราะไม่มีใครเคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน

นอกจากนี้ ความเข้าใจของทุกคนเกี่ยวกับสุนัขยังมีอยู่อย่างจำกัด และพวกมันถูกใช้สำหรับสองสิ่งอย่างมากที่สุด สำหรับการล่าสัตว์และการดูแลบ้าน

อย่างที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด ทุกคนรู้ว่าสุนัขมีจมูกที่ไวมาก แต่ดูเหมือนไม่มีใครในโลกนี้ที่เข้าใจได้อย่างเต็มที่ว่าประสาทสัมผัสด้านการดมกลิ่นของพวกมันดีมากแค่ไหน

ถึงกระนั้นเอี้ยนลี่เฉียงยังคงเสนอแนวคิดที่ถูกต้องซึ่งอย่างน้อยก็มีประสิทธิภาพมากกว่าการรื้อคฤหาสน์ทั้งหมดลงและขุดดินลงไปสามจ้าง

เนื่องจากพวกเขาไม่มีความคิดที่ดีไปกว่านั้น การลองทำสิ่งนี้ก็ไม่เสียหายอะไร

“อืม ได้ เรามาลองดูกัน วันนี้พาสุนัขไปด้วยได้หรือเปล่า”

"เราไปได้ทุกเมื่อ!"

“ดีมาก เราจะไปเดี๋ยวนี้!” เหลียงอี้เจี๋ยเป็นคนที่รวดเร็วและเด็ดขาดอยู่เสมอ เนื่องจากพวกเขาได้ตัดสินใจแล้ว พวกเขาควรเริ่มดำเนินการทันที

เอี้ยนลี่เฉียงไม่จำเป็นต้องเตรียมการใดๆเช่นกัน เขาผิวปากเพียงครั้งเดียวและโกลดี้ก็มาถึตรงหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระดิกหางไปมา

ทั้งสองเดินไปที่คอกม้าในสนามหลังบ้านเพื่อเตรียมม้าแรดสองตัว จากนั้นออกจากสำนักงานผู้ว่าการทันทีโดยที่โกลดี้วิ่งตามหลังเอี้ยนลี่เฉียง

"สุนัขของเจ้าสามารถติดตามม้าได้ทันหรือไม่" เหลียงอี้เจี๋ยถามเมื่อเขาเหลือบมองเจ้าโกลดี้ซึ่งตามหลังเอี้ยนลี่เฉียงไปสองวาอย่างไม่เร่งรีบ

“ภายในเมืองไม่มีปัญหา ถ้าอยู่นอกเมืองเราก็ลดความเร็วลงสักหน่อยก็แล้วกัน!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนคำกล่าวนี้มีไว้สำหรับหูของเหลียงอี้เจี๋ยเท่านั้น ในความเป็นจริง โกลดี้สามารถตามม้าแรดที่ควบอยู่ในป่าได้อย่างแน่นอน

แม่ว่ามันจะมีความคล้ายคลึงกับสุนัขธรรมดาแต่แท้ที่จริงแล้วมันถูกสร้างขึ้นมาจากศิลาสวรรค์ถือเป็นสัตว์เทพชนิดหนึ่ง

เอี้ยนลี่เฉียงเคยทดสอบโกลดี้มาก่อน และพบว่ามันมีคุณสมบัติที่เหนือกว่าสุนัข โดยไม่คำนึงถึงสติปัญญา ความอดทน และความเร็วในการตอบสนอง เขาเคยพบหมาป่าจรจัดกับโกลดี้บนภูเขามาก่อน

อย่างไรก็ตาม ความเร็ว ปฏิกิริยา และความแข็งแกร่งของหมาป่านั้นด้อยกว่าโกลดี้อย่างมากเมื่อพวกมันต่อสู้กันเอง ในเวลาเพียงชั่วพริบตา โกลดี้ทิ้งรอยกัดอันน่าสยดสยองไว้ทั่วหมาป่าจรจัด

ถ้าไม่ใช่เพราะความตั้งใจของเอี้ยนลี่เฉียงที่จะไว้ชีวิตหมาป่าเร่ร่อน โกลดี้คงจะสามารถทรมานมันจนตายได้อย่างง่ายดาย

จากจุดนั้นเป็นต้นมาเอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจดีว่าโกลดี้ไม่ควรถูกมองว่าเป็นสุนัข แม้ว่าจะเป็นสุนัขก็ตาม

เอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยเดินผ่านประตูเมืองและเร่งความเร็วของม้าแรดเล็กน้อย หลังจากวิ่งหนีจากเมืองไปสองหรือสามลี้ เหลียงอี้เจี๋ยก็หันศีรษะไปรอบๆ

ด้วยความประหลาดใจอย่างมาก เขาตระหนักว่าโกลดี้ยังคงวิ่งตามหลังม้าแรดของเอี้ยนลี่เฉียงอย่างตื่นเต้น เขาพยักหน้าและบอกเอี้ยนลี่เฉียงว่า

"ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าถึงยืนยันจะพาสุนัขตัวนี้ไปทุกที่ น่าสนใจทีเดียว!"

“ใช่ มันเชื่อฟังมาก!” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะคิกคัก

ในช่วงเวลาสั้นๆเอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยก็มาถึงทางเข้าคฤหาสน์อีกครั้ง

ทหารที่พวกเขาเห็นเมื่อวานนี้ยังคงเฝ้าอยู่นอกคฤหาสน์ ห้ามมิให้บุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้าไปในบริเวณใกล้เคียง อย่างไรก็ตามจะไม่มีปัญหาใดๆหากเอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยต้องการเข้าไป

ส่วนสุนัขที่ตามเอี้ยนลี่เฉียงมาที่นี่ ดูเหมือนทหารจะไม่สับสนเมื่อพวกเขาพบว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของเอี้ยนลี่เฉียงพวกเขาแค่คิดว่าโกลดี้ตามพวกเขามาที่นี่เพื่อสนุก

....

เมื่อเทียบกับเมื่อวาน ภายในคฤหาสน์ว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิงเมื่อทั้งสองเข้ามา ทหารทั้งหมดอยู่ข้างนอกและไม่ตามเข้าไปข้างใน

“เราควรจะเริ่มยังไงดี?” เหลียงอี้เจี๋ยถามเอี้ยนลี่เฉียง

“เราจะไปที่ห้องนอนของเย่เทียนเฉิงก่อนเพื่อให้โกลดี้คุ้นเคยกับกลิ่นของเขา จากนั้นไปที่ห้องอ่านหนังสือเพื่อให้โกลดี้ได้กลิ่นหมึก ข้าเชื่อว่าถ้าสิ่งนั้นอยู่ที่นี่พวกเราจะไม่พลาดอย่างแน่นอน!”

"ดี!"

เหลียงอี้เจี๋ยพยักหน้า จากนั้นตามเอี้ยนลี่เฉียงและโกลดี้ไปที่ห้องนอนของเย่เทียนเฉิง

“ลี่เฉียง ข้าจะทิ้งส่วนที่เหลือไว้ให้เจ้า!”

เอี้ยนลี่เฉียงชี้ไปที่เตียงในห้องนอนและสั่งโกลดี้

"ไปดมกลิ่นตรงนั้น!"

โกลดี้รีบวิ่งไปที่ข้างเตียงทันทีตามคำสั่งของเอี้ยนลี่เฉียง จากนั้นมันดมกลิ่นรอบเตียงอยู่สักพักค่อยวิ่งกลับมา

เอี้ยนลี่เฉียงเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ชี้ไปที่เสื้อผ้าของเย่เทียนเฉิงและให้โกลดี้ดมด้วย

มีห้องอ่านหนังสืออยู่ใกล้ห้องนอน เอี้ยนลี่เฉียงหยิบกระดาษและแท่งหมึกมา หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้โกลดี้ดมกลิ่นด้วย

“มีคนซ่อนอะไรบางอย่างในคฤหาสน์นี้ ของที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นมีกลิ่นคล้ายหมึกและกระดาษ แต่ก็อาจจะมีกลิ่นที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ไปหามัน โกลดี้!”

“วูฟ วูฟ…!”

โกลดี้เห่าเบาๆเพื่อตอบโต้เอี้ยนลี่เฉียง มันก้มศีรษะลงทันทีและดมพื้นในขณะที่กระดิกหาง มันดมกลิ่นไปทางด้านนอกของประตูโดยที่เอี้ยนลี่เฉียงเดินตามหลังมา...

เหลียงอี้เจี๋ยรู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับฉากนั้นต่อหน้าต่อตาเขา

“ลี่เฉียงแน่ใจนะว่าจะไหว”

“ถ้าของสิ่งนั้นอยู่ที่นี่มันต้องหาเจอแน่นอน” เอี้ยนลี่เฉียงตอบอย่างนอบน้อม

ในความเป็นจริง โกลดี้ไม่เพียงแต่จะเข้าใจคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียงเท่านั้น หากเอี้ยนลี่เฉียงต้องการอะไร เขาก็ไม่จำเป็นต้องขยับปากด้วยซ้ำ

ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือส่งสัญญาณด้วยตาของเขา จากนั้นโกลดี้ก็จะทำตามคำสั่งของเขาเอง

… …….

โกลดี้ดมกลิ่นทุกมุมของห้องรอบๆลานบ้านอย่างรวดเร็ว มันเดินเตร่ไปรอบๆโดยมีเอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยเดินตามหลังอย่างเงียบๆ

ประมาณสิบนาทีต่อมาโกลดี้เดินเข้าไปในสวนหลังคฤหาสน์ หลังจากเดินไปสองรอบ มันก็เริ่มเห่าขณะเกาก้อนหินที่มีน้ำหนักประมาณหลายร้อยจินข้างสระน้ำในสวน

เมื่อเห็นสิ่งนี้เอี้ยนลี่เฉียงก็เอื้อมมือไปพลิกก้อนหินก้อนใหญ่โดยไม่ต้องคิดอีก

“อย่าบอกนะว่ามันถูกฝังอยู่ใต้พื้นดิน…”

เหลียงอี้เจี๋ยก็รู้สึกถึงพลังงานที่พุ่งพล่านในขณะที่เขาตรวจสอบพื้นใต้หินอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตาม โกลดี้ยังคงเกาหินก้อนนั้นด้วยอุ้งเท้าของมัน และมันก็เริ่มเห่าอีกครั้ง

“พี่เหลียงคิดว่าของสิ่งนั้นน่าจะอยู่ในก้อนหินต่างหาก…” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวขณะที่เขาเริ่มคลำหาบริเวณที่โกลดี้กำลังเกาอยู่

ไม่นานหลังจากนั้น เขาสามารถขุดก้อนหินขนาดเท่าก้อนอิฐที่อยู่ใต้หินที่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำสีเขียวได้ พื้นผิวของหินก้อนเล็กๆ นี้ถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ ซึ่งปกปิดรอยร้าวเล็กๆ ระหว่างหินทั้งสองได้อย่างสมบูรณ์

หากไม่มีการตรวจสอบอย่างรอบคอบ จะไม่มีใครค้นพบว่าหินก้อนนี้สามารถแยกออกจากหินก้อนที่ใหญ่กว่าได้ และคิดว่าคนทั่วไปคงนึกไม่ถึงเรื่องนี้

เอี้ยนลี่เฉียงเอื้อมมือเข้าไประหว่างก้อนหินและจับกล่องเหล็กที่ถูกผนึกด้วยขี้ผึ้งออกมา...

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด