บทที่ 12  ภพชาติก่อน

ฉินอีเป็นเหมือนไซเรนผู้ทรงเสน่ห์ที่ใช้ความสามารถจากความงามของตนดึงดูดใจเหล่าชายหนุ่มได้ เพียงเพื่อจะลากอีกฝ่ายลงสู่ก้นเหวนรกในเสี้ยววินาทีที่พวกเขาสูญเสียการควบคุมตนเองไป

โจวยวี่หลงเสน่ห์ของเธอเข้าอย่างไม่ต้องสงสัย

ในทางกลับกัน ชิวชูเสวี่ยกลับรู้สึกสั่นสะท้าน เธอรู้สึกได้ว่าฉินอีมีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป แต่เธอไม่สามารถอธิบายมันออกมาได้อย่างสมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าฉินอีนั้นเป็นคนดีคนหนึ่งเลย ถึงแม้ว่าจะดูเย็นชาก็ตาม ดวงตาของเธอมีความชัดเจน ไม่เหมือนกับพวกเศษสวะจอมโลภที่อยู่ในร้าน ดังนั้นเธอจึงเต็มใจที่จะลองไว้ใจเขาดู

ฉินอีออกมาจากศูนย์การค้า ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองใช้เวลาอยู่ในนั้นนานแค่ไหน ท้องฟ้ามืดลงเสียแล้ว และนั่นทำให้เธอจำแนกความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับซอมบี้ได้ยากขึ้น

เธอคำนวณระยะทางและตระหนักได้ว่าเธอน่าจะได้พบกับน้องสาวที่แสนน่ารักของเธอได้ในไม่ช้านี้แล้ว

ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงวันแล้ว มีซอมบี้เพียงไม่กี่ตัวที่เดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนน ฉินอีกวัดแกว่งมีดเล่มใหญ่ของเธอแล้วจัดการกับพวกมันทีละตัว ๆ

โชคยังดีที่แม้โจวยวี่จะรู้สึกกลัวซอมบี้พวกนั้นแทบตาย แต่เธอก็มีไหวพริบและเงียบปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงใด ๆ  เล็ดลอดออกมา

หากสิ่งที่เกิดขึ้นในศูนย์การค้าทำให้เธอมองเห็นแสงแห่งความหวังแล้วล่ะก็ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอกคงทำให้เธอได้มองเห็นโลกแห่งความเป็นจริง นั่นทำให้เธอแน่ใจมากขึ้นไปอีกที่ตนเองตัดสินใจติดตามฉินอี เพราะเธอได้เห็นความแข็งแกร่งของฉินอีนั่นเอง เพราะฉะนั้น ตราบใดที่เธอยังคงติดสอยห้อยตามฉินอี เธอก็หมดกังวลเรื่องเสื้อผ้ากับอาหารไปได้เลย

มีอยู่ทางเดียวที่จะทำให้เธอได้อยู่กับฉินอี นั่นก็คือการทำให้เขาตกหลุมรักเธอซะ เธอจะได้กลายเป็นผู้หญิงของเขา นั่นคงจะทำให้เธอใช้ชีวิตในช่วงวันโลกาวินาศได้อย่างราบรื่นไม่น้อย

ฉินอีเพิกเฉยต่อการตัดสินใจที่โจวยวี่มีต่อเธอ เพราะเธอนั้นกำลังมุ่งความสนใจไปที่การพบหน้าตระกูลฉินเท่านั้น

โดยไม่รู้ตัวว่าเธอเดินมานานแค่ไหน ฉินอีก็เดินไปถึงจุดหมายเมื่อพวกเขามาถึงปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง และพบว่าพวกซอมบี้ทยอยปรากฏตัวขึ้นเรื่อย ๆ

ในชีวิตภพชาติก่อนหน้าของเธอ เมื่อเหตุการณ์วันโลกาวินาศเกิดขึ้น เธออยู่บ้านเพียงลำพังพร้อมกับความรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากว่าฉินเจียวเจียวและคนในตระกูลของเธอจะปลอดภัยหรือไม่  เธอลงเอยด้วยการเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อออกตามหาคนในตระกูลฉิน แต่ก็พบเพียงบ้านทั้งหลังที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ในขณะนั้น เธอคิดว่าพวกเขาอาจจะกำลังออกไปตามหาเธออยู่ จึงกุลีกุจอรีบกลับไปยังที่พักของตน แต่โชคไม่ดีที่ถูกซอมบี้ตะปบข่วนเข้าให้จนได้รับบาดเจ็บระหว่างทาง

เมื่อเธอกลับมาถึงก็พบว่าอพาร์มเมนท์นั้นว่างเปล่า เธอจึงตัดสินใจออกไปอีกเพื่อตามหาพวกเขา เธอไม่สามารถหยุดความกังวลของตัวเองได้เลย

เธอได้พบกับครอบครัวตระกูลฉินที่ปั๊มน้ำมัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความโชคร้ายของเธอ  ในช่วงที่เธอถูกจองจำอยู่นั้น เธอสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่ได้พบเจอกับพวกเขา ชีวิตของเธอจะออกมาเหมือนเดิมไหมนะ

เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้พบพวกเขา แต่เมื่อพวกเขาเห็นบาดแผลที่เธอได้รับจากซอมบี้ พวกเขาก็ดุด่าเธอ ทั้งยังห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้มาใกล้อีกด้วย

เมื่อเธอมีอาการไข้ขึ้นสูง พวกเขาก็เพิกเฉยและทอดทิ้งเธอในเช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็พบว่าตนเองมีความสามารถในการใช้น้ำและสามารถฆ่าซอมบี้ได้อย่างง่ายดายด้วยลูกศรน้ำ เธอไล่ตามพวกเขาไป และเมื่อพวกเขาเห็นความสามารถที่เธอมี พวกเขาก็ขอโทษขอโพยเธออย่างเป็นจริงเป็นจังและแสดงความสำนึกผิดต่อเธอ

เธอคิดว่าในที่สุดความพยายามของตนเปลี่ยนใจพวกเขาได้ และนั่นก็ทำให้พวกเขายอมรับในตัวเธอ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอได้เลือกเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ

ตอนนี้เธอกลับมายังจุดเปลี่ยนอีกครั้ง ต่างกันที่ครั้งนี้เธอได้มีชีวิตใหม่

เมื่อฉินอีเดินเข้าไปข้างใน ก็พบว่าภายในนั้นดูสลัวแต่ก็ไม่ได้มืดสนิทซะทีเดียว ใครบางคนกำลังถือตะเกียงไฟฟ้าอยู่ และนั่นทำให้ความมืดเบาบางลงเล็กน้อย

พอกวาดตามอง ฉินอีก็จำผู้คนเหล่านั้นได้ทันทีจากแสงกว่างนั้น ฉินม่อ พ่อของเธอ ซุนจื่อหลาน แม่เลี้ยงของเธอ ฉินหานหยู่ พี่ชายคนโตของฉินเจียวเจียว ฉินหานม่อ พี่ชายคนรอง และฉินเจียวเจียว ทุกคนในตระกูลฉินอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตา

ปั๊มน้ำมันแห่งนั้นไม่ได้ใหญ่มาก แต่กลับมีคนจำนวนไม่น้อยอยู่ข้างใน  นอกจากสมาชิกในตระกูลฉินห้าคนแล้ว ยังมีอีกสามครอบครัวอยู่ที่นั่นด้วย  เมื่อฉินอีก้าวเข้าไป สายตาหลายคู่ต่างมองมาที่เธอโดยทันที

สายตาอันแหลมคมของโจวยวี่เหลือบไปเห็นฉินเจียวเจียว ทันใดนั้น เธอก็ตะโกนออกมา “เจียวเจียว เธอเองก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ”