226 - แสดงความสามารถ
226 - แสดงความสามารถ
ค่ำคืนผ่านไปอย่างไม่ประสีประสา
เอี้ยนลี่เฉียงใช้เวลาหนึ่งวันในโลกแห่งความเป็นจริงและรายงานกับซุนปิงเฉินในช่วงกลางวัน ก่อนที่เขาจะหลับ เขาใช้เวลาอีกหนึ่งวันในอาณาจักรสวรรค์
ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นในทั้งสองโลกและวันของเขาก็ผ่านไปอย่างสงบสุข
ในอาณาจักรสวรรค์เอี้ยนลี่เฉียงยังคงเป็นผู้รับใช้บนยอดเขาเทียนเฉียว เขาทำการตรวจสอบสินค้าคงคลังที่โกดังทุกวันและใช้เวลาที่เหลือในการบ่มเพาะ
เอี้ยนลี่เฉียงในตอนแรกคิดว่าผู้จัดการชิวจะสร้างปัญหาต่างๆให้กับเขา แต่มันก็สงบสุขในช่วงสองสามวันนี้เพราะผู้จัดการชิวถูกส่งออกไปโดยปรมาจารย์ซูเพื่อไปดูแลเรื่องอื่นๆ
หากไม่มีเขาอยู่บนยอดเขาเทียนเฉียวในช่วงสองสามวันนี้ เรื่องต่างๆสำหรับเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไร
น้ำส้มสายชูดินที่เขาทำที่นิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เกือบจะพร้อมใช้แล้ว ในเวลาไม่กี่วันกู่เจ๋อซวนขายล่วงหน้าจำนวนหนึ่งผ่านวิธีการที่เอี้ยนลี่เฉียงเคยสอนเขามาก่อน
แม้ว่าสินค้าจะยังไม่ได้รับการส่งมอบ แต่กู่เจ๋อซวนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกราวกับว่าเขาจะได้นับเงินจนมือชา จากยอดขายที่พวกเขาทำอยู่ตอนนี้ เอี้ยนลี่เฉียง กู่เจ๋อซวนและจ้าวฮุ่ยเผิงสามารถแบ่งเงินได้ประมาณสี่พันตำลึง
สำหรับเด็กหนุ่มเหล่านี้ นี่เป็น 'เงินจำนวนมหาศาล' และมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้กู่เจ๋อซวนและจ้าวฮุ่ยเผิงกระโดดด้วยความปิติยินดี
ในทำนองเดียวกันฮั่วปิงและคนอื่นๆที่ทำเงินร่วมกับเอี้ยนลี่เฉียงก็มีความเคารพต่อเอี้ยนลี่เฉียงในระดับใหม่ผ่านการทำงานร่วมกันนี้
เอี้ยนลี่เฉียงค่อยๆรวบรวมคนสองสามคนรอบตัวเขาในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ และในที่สุดเขาก็ตั้งหลักเป็นจุดเริ่มต้น
แม้ว่าเขาจะตั้งหลักในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ในฐานะผู้มาใหม่รอบๆซุนปิงเฉิน เขายังคงต้องพิสูจน์ตัวเองต่อทหารองครักษ์คนอื่นๆ
มิฉะนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ติดตามของซุนปิงเฉินที่มีตำแหน่งสูงกว่าคนอื่นๆ เขาก็ยังต้องมีช่วงเวลายากลำบากในการเป็นผู้ติดตามครั้งนี้
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะยืนหยัดโดยไม่แสดงความสามารถบางอย่าง
ตามคำแนะนำของเหลียงอี้เจี๋ย เอี้ยนลี่เฉียงจึงใช้โอกาสนี้มองไปรอบๆสถานที่ที่ทุกคนฝึกตอนเช้าที่คฤหาสน์ขณะพาสุนัขของเขาไปเดินเล่นในคืนนั้น
ความคิดผุดขึ้นในใจหลังจากที่เขาเหลือบมองไปรอบๆ สถานที่
เอี้ยนลี่เฉียงตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเสร็จสิ้นการบ่มเพาะกำลังภายในและภายนอก เขาสวมชุดฝึกซ้อมและไปที่สนามหลังบ้านของคฤหาสน์พร้อมกับสุนัขของเขา
แม้ว่าจะยังเช้าอยู่ แต่ก็มีคนเข้าคิวรอพบซุนปิงเฉินอยู่ข้างนอกคฤหาสน์แล้ว อย่างไรก็ตาม คฤหาสน์ยังไม่เปิด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสนใจพวกเขา
และผู้ที่รอผู้ชมด้วยซุนปิงเฉินก็รู้ขั้นตอนที่นี่เช่นกัน พวกเขาจะไม่มอบนามบัตรหรืออะไรให้แต่เช้า
ทหารของซุนปิงเฉิน กองเกียรติยศและเหลียงอี้เจี๋ยเองก็ลุกขึ้นแล้ว พวกเขากำลังฝึกฝนและเสริมกำลังในสนามหลังคฤหาสน์
มีสวนข้างสนามหลังบ้าน สวนและทุ่งนาเต็มไปด้วยผู้คนที่ฝึกฝนอยู่ทุกหนทุกแห่ง บางคนกำลังฝึกทักษะหมัด บางคนกำลังฝึกอาวุธ และบางคนกำลังฝึกความแข็งแกร่ง
ที่พื้นข้างสนามมีอุปกรณ์ฝึกซ้อมบางอย่าง เช่น ตุ้มน้ำหนักหินและตุ้มน้ำหนักโลหะ เพื่อให้ผู้คนใช้ในการออกกำลังกาย กลุ่มคนที่นั่นหายใจดังเสียงฮืดฮาดและหอบเหนื่อย ดูเหมือนว่าจะไม่แออัดเกินไป
มีเพียงร้อยคนที่ทำงานให้กับซุนปิงเฉิน เนื่องจากสนามหลังบ้านกว้างขวาง จึงไม่รู้สึกว่ามีคนพลุกพล่าน
เหลียงอี้เจี๋ยกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ในสวน หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังฝึกฝนวิชาลมปราณภายใน
เกือบจะทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงมาถึงสวนหลังบ้าน สายตานับไม่ถ้วนก็หันกลับมามองเขา
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเริ่มทักทายเขา และดูเหมือนไม่มีใครทำตัวเป็นมิตรกับเขามากเกินไป นี่คือสิ่งที่ผู้มาใหม่จะต้องได้รับ
ไม่มีใครพูด แต่หลายคนจ้องมองมาที่เขาอย่างสุขุม แต่ละคนแลกเปลี่ยนสายตากันขณะที่พวกเขาเตรียมที่จะดูว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะแสดงความสามารถแบบใด
หลังจากเดินเตร่ไปครึ่งรอบในสวน เอี้ยนลี่เฉียงก็ไปที่กองหินและตุ้มน้ำหนักโลหะที่วางอยู่ข้างสนาม
ตุ้มน้ำหนักหินและโลหะเหล่านั้นมีขนาดและน้ำหนักต่างกัน และจัดเรียงเป็นสองแถว หินที่เบาที่สุดคือห้าสิบจินในขณะที่หินที่หนักที่สุดคือหลายร้อยจิน
ทหารสองสามคนเปลือยท่อนบน อวดลำตัวที่มีสิวขณะยกและเหวี่ยงน้ำหนักหินสองสามก้อนที่นี่และที่นั่น พวกเขาดูมีพละกำลังค่อนข้างดี
หนึ่งในนั้นคือชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ที่ความสูงประมาณ 1.9 เมตร เขาถือตุ้มโลหะสองอัน แต่ละอันหนักหนึ่งร้อยจิน เขาเหวี่ยงพวกมันเร็วมากจนดูเหมือนตาพร่ามัวและทำให้เกิดลมกระโชก
อย่างไรก็ตาม ในบรรดาตุ้มน้ำหนักโลหะเหล่านั้น ไม่มีใครแตะต้องสองตัวที่หนักที่สุดและพวกมันถูกทิ้งให้อยู่บนพื้น
ตุ้มน้ำหนักโลหะสีดำหนักลูกละสามร้อยจิน ซึ่งเทียบเท่ากับหนัก 150 กิโลกรัม ในบรรดาผู้พิทักษ์เกียรติยศของซุนปิงเฉินบางคนสามารถยกน้ำหนักเหล่านี้ได้
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถเหวี่ยงพวกมันได้ ยกเว้นเหลียงอี้เจี๋ยการฝึกและสร้างความแข็งแกร่งด้วยหินและตุ้มน้ำหนักโลหะเหล่านี้ไม่เหมือนกับการยกน้ำหนักธรรมดา
แค่สามารถยกพวกมันได้ไม่เพียงพอ หนึ่งจะต้องสามารถที่จะแกว่งพวกมัน ดังนั้นนี่จึงเป็นการทดสอบที่ดีที่สุดไม่มีใครสามารถหลอกลวงเรื่องนี้ได้
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงมาถึงลูกตุ้มหินและโลหะซึ่งใช้สร้างความแข็งแกร่ง ผู้คนจำนวนมากที่ฝึกจากระยะไกลได้ชะลอการเคลื่อนไหวของพวกเขาและหรี่ตาขณะที่พวกเขาพยายามจะดูว่าน้ำหนักที่เอี้ยนลี่เฉียงยกนั้นหนักแค่ไหน
บางคนถึงกับมองเอี้ยนลี่เฉียงดูถูกเหยียดหยามเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะฝึกความแข็งแกร่งที่นี่
เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะสามารถมีกำลังได้มากเพียงไร?
เด็กเหลือขอคนนี้ต้องรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะทำงานเคียงข้างท่านซุนเพื่อที่เขาจะไม่ถูกดูหมิ่นต่อหน้ารุ่นพี่ในอนาคต!
มีคนสองสามคนในระยะไกลส่งสัญญาณไปยังชายร่างกำยำที่กำลังเหวี่ยงตุ้มน้ำหนักโลหะ 100 จินด้วยตาของพวกเขาทันที และชายคนนั้นก็จับความตั้งใจได้
“อา? หัวหน้าเอี้ยนก็มาที่นี่เพื่อสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง…?” ชายร่างกำยำยิ้มให้เอี้ยนลี่เฉียง “ทำไมไม่ลองตุ้มน้ำหนักโลหะนี้ดู?”
หลังจากที่ชายร่างกำยำพูดจบ เขาก็โยนลูกตุ้มโลหะที่เขาแกว่งอยู่ในมือทันทีโดยไม่ต้องรอคำตอบของเอี้ยนลี่เฉียง
น้ำหนักโลหะหนึ่งร้อยจินทำให้เกิดส่วนโค้งในอากาศและตกลงไปที่เอี้ยนลี่เฉียง
โชคดีที่ชายร่างกำยำยังคงมีมารยาทในการโยนตุ้มน้ำหนักโลหะในวิถีโค้งไม่ได้ตกลงที่เอี้ยนลี่เฉียงโดยตรง น้ำหนักลอยขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะตกลงไป แม้ว่ามันจะหนัก แต่ความเร็วก็ไม่เร็ว
หากคนไม่มีกำลังเพียงพอ พวกเขาจะหลบเลี่ยงลูกตุ้มโลหะที่โยนใส่พวกเขาแทนที่จะเอื้อมมือไปจับ ด้วยเหตุนี้ชื่อเสียงของเอี้ยนลี่เฉียงจึงจะต้องตกลงด้วยเหตุฉะนี้
แม้ว่าท้ายที่สุดเขาจะต้องอับอายแต่ก็ไม่อาจแก้ปัญหาใด
เอี้ยนลี่เฉียงจะไม่เข้าใจสิ่งที่คนเหล่านี้คิดได้อย่างไร?
เอี้ยนลี่เฉียงยืนนิ่งในขณะที่เขามองดูลูกตุ้มโลหะที่ตกลงมาหลายร้อยจิน เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปและจับลูกตุ้มโลหะด้วยมือเพียงข้างเดียว
ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน เขาชั่งน้ำหนักโลหะเพียงลำพังก่อนจะส่ายหัว
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบใจนะ แต่มันเบาเกินไปสำหรับข้า ดังนั้นข้าจะลองหาชิ้นอื่นดีกว่า ลูกตุ้มนี้ขอคืนให้เจ้าก็แล้วกัน!”
ขณะพูดเอี้ยนลี่เฉียงก็โยนลูกตุ้มโลหะกลับไป
เมื่อชายร่างกำยำจับลูกตุ้มโลหะที่เอี้ยนลี่เฉียงโยนกลับมา เขาก็สะดุดถอยหลังไปหลายก้าวจากแรงกระแทก สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวทันที
ภายใต้การจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาของทุกคน เอี้ยนลี่เฉียงได้เดินนำหน้าตุ้มน้ำหนักโลหะสองอันซึ่งแต่ละอันมีน้ำหนักสามร้อยจิน เขายกทั้งสองขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดายด้วยมือแต่ละข้าง
เอี้ยนลี่เฉียงค่อยๆ ยกมือขึ้นโดยให้ลูกตุ้มโลหะอยู่บนศีรษะของเขาภายใต้สายตาของทุกคน เขากางแขนทั้งสองออกตรงๆ ราวกับว่าเขากำลังแสดงทักษะเฉพาะของนักกีฬายกน้ำหนักชายในยุคปัจจุบัน
เมื่อได้เห็นฉากนี้ ทุกคนที่อยู่รอบข้างก็เงียบกริบเพราะพวกเขารู้ว่าการเหวี่ยงตุ้มน้ำหนักโลหะอย่างรวดเร็วไม่ใช่เรื่องยาก แต่เป็นการยากที่จะเคลื่อนไหวช้าๆ ด้วยตุ้มน้ำหนักเหล่านี้ ยิ่งไปกว่านั้น จากการเคลื่อนไหวทั้งหมด การเหยียดแขนทั้งสองออกจากด้านข้างของร่างกายนั้นต้องใช้กำลังมหาศาล
ภายใต้สายตาของทุกคนเอี้ยนลี่เฉียงยังคงยกลูกตุ้มโลหะในท่ากางเขนเหล็กเป็นเวลาประมาณยี่สิบวินาทีก่อนที่เขาจะเริ่มเหวี่ยงทั้งสอง
ลูกตุ้มน้ำหนักโลหะเหล่านั้นดูราวกับว่าพวกมันมีชีวิตขึ้นมาในมือของเอี้ยนลี่เฉียง ได้ยินเสียงลมกระโชกแรง ลมแรงมากจนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อกระทบกับใบหน้าคนอื่นๆที่กำลังเสริมกำลังที่ด้านข้างจนพวกเขารีบถอยหลังออกไป
หยาน ลี่เฉียง ไม่เคยฝึกความแข็งแกร่งมาก่อน ตอนแรกเขาแค่วางแผนที่จะแสดงความสามารถของเขาที่นี่โดยตั้งใจที่จะข่มขู่ทุกคน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเริ่มเหวี่ยงพวกมันจริงๆ เขาก็รู้เพียงว่ามันรู้สึกเยี่ยมจริงๆมันไม่ได้ยากสำหรับเขา ในทางกลับกันร่างกายของเขารู้สึกดีมาก คล้ายกับเครื่องยนต์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันถูกชำระล้างออกไป
เขาสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งในร่างกาย เช่น กล้ามเนื้อ เส้นเอ็น และกระดูก พวกมันผ่อนคลายทันทีราวกับว่าเขากำลังนั่งอยู่ในห้องซาวน่า
พลังงานหลั่งไหลออกมาอย่างไม่รู้จบจากทุกเซลล์ในร่างกายของเขา ระบบพลังงานในร่างกายของเขารู้สึกราวกับว่าพวกมันได้รับการปรับเทียบและปรับให้เหมาะสม ยิ่งเขาเหวี่ยงนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกมีพลังมากขึ้นเท่านั้น
