EP 454 เตรียมจัดมหกรรมการลงทุนครั้งใหญ่

EP 454 เตรียมจัดมหกรรมการลงทุนครั้งใหญ่

By loop

เช้าวันอังคาร.

เป็นวันที่มืดมนและมีฝนตกปรอยๆ

หลังจากใช้เวลาสองวันกับป้าซวนในกรุงปักกิ่ง ดงซูบินก็ขับรถคาเยนของเขากลับไปที่เทศมณฑลหยานไท่

ดงซูบินตั้งใจขับรถบนถนนที่มีสภาพแย่และแอ่งน้ำขนาดใหญ่บนถนนบนภูเขา รถเอสยูวีคันใหม่ของเขาไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง และมันก็ไม่ได้เป็นหลุมเป็นบ่อเมื่อเปรียบเทียบกับรถเบนซ์เอ็มพีวีของเขา มันสามารถปีนขึ้นเนินและผ่านหลุมบ่อได้อย่างง่ายดาย มันคุ้มค่ากับราคาของมัน

ฝนหยุดตกเมื่อ ดงซูบินกำลังจะไปถึงเมืองของมณฑล

ดงซูบินกำลังคิดเกี่ยวกับงานของเขาขณะขับรถ เขามีชื่อเสียงโด่งดังมา สักระยะหนึ่ง แต่เขาไม่น่าจะหยุดรับการลงทุน หน่วยงานได้รับเงินลงทุนเพียงประมาณ 50 ล้านหยวน และถึงแม้เขาจะรวมเงิน 100 ล้านหยวนของพาร์คยงซี่ ไว้ด้วย แต่เขาก็ยังห่างไกลจากเป้าหมาย 500 ล้านหยวน เขาได้ตัดสินคะแนนและต้องเริ่มคิดว่าจะบรรลุเป้าหมายได้อย่างไร

นี่คือความสำคัญสูงสุดของเขา

แต่เขาจะหาเงินลงทุน 350 ล้านหยวนที่เหลืออยู่ได้ที่ไหน?

ใกล้จะเดือนพฤษภาแล้ว เกือบครึ่งปีแล้ว ไม่มีเวลาแล้ว

ยี่สิบนาทีต่อมา คาเยนก็มาถึงสำนักงานส่งเสริมการลงทุน เป็นเวลาเที่ยงวัน และพนักงานจำนวนมากกำลังเดินไปที่โรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน พวกเขาไม่แปลกใจที่เห็น ปอร์เช่คาเย จอดอยู่ที่นั่น อาจเป็นของนักลงทุนรายหนึ่ง แต่บางคนสังเกตเห็นป้ายทะเบียน เอ๊ะ? ปักกิ่ง 9999? ป้ายทะเบียนของหัวหน้าซูบินนั่นไม่ใช่เหรอ?

ดงซูบินลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าของเขา

พนักงานหลายคนตกตะลึง

หลัวไห่ถิงและ ลี่ปิงปิง ที่เพิ่งเดินออกจากอาคารเห็น ดงซูบินและรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า คุณ... เปลี่ยนรถเหรอ?”

ดงซูบินพยักหน้า “เอมพีวีไม่ดีเท่าเอสยูวี สำหรับถนนบางสาย”

หลัวไห่ถิงรู้ว่า ดงซูบินเป็นมิตรหลังจากรู้จักเขามาระยะหนึ่งแล้ว “นี่คือปอร์เช่ คาเยนน์? มันสวย. ฉันเคยเห็นรถคันนี้ที่งานแสดงรถยนต์ของเมือง แต่เป็นรุ่นปีที่แล้ว” ปกติคาเยนมีราคาประมาณ 1 ล้านหยวน และเป็นราคาเดียวกับเบนซ์เอ็มพีวี แตคาเยน คันที่อยู่หน้านี้เป็นรุ่นท็อปและมีราคาอย่างน้อย 2.5 ล้าน

ดงซูบินกำลังเปลี่ยนรถทุกปีและรู้สึกว่ารถเบนซ์ไม่ดีพอ

หลัวไห่ถิงและ ลี่ปิงปิงพูดไม่ออก หัวหน้าซูบินคนนี้นเป็นคนทีรวยจริงๆ

แต่ ดงซูบินไม่มีอารมณ์จะคุยเรื่องรถ เขายิ้ม. “ผู้อำนวยการหลัว เซียวลี่ มาที่ห้องทำงานของฉันหลังรับประทานอาหารกลางวันของคุณ”

หลัวไห่ถิงกล่าวว่าเมื่อเห็นหัวหน้าซูบินจะไม่ไปรับประทานอาหารกลางวัน “งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้…”

“ไปกินข้าวก่อน” ดงซูบินโบกมือของเขา “อาหารสำคัญกว่า การห้ามไม่ให้ทุกคนกินถือเป็นบาป ฮ่าฮ่า… เราค่อยมาพูดคุยหลังอาหารกลางวันก็ได้”

"ตกลง."

ดงซูบินไม่หิวและกลับไปที่สำนักงานของเขา

พนักงานหลายคนชื่นชมและพูดคุยเกี่ยวกับปอร์เช่สีดำ พวกเขาประหลาดใจที่เห็น ดงซูบินเปลี่ยนเป็นปอร์เช่ หลังจากขับ รถเบนซ์แต่หลายคนรู้ว่าหัวหน้าซูบินได้รับเงินรางวัลไม่กี่ล้านจากลอตเตอรีหลายครั้ง และคณะกรรมการตรวจสอบวินัยก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ กับเขา นอกจากนี้ หัวหน้าซูบินยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เขาสร้างปัญหามากมาย สิ่งนี้ควรเกี่ยวข้องกับความสามารถของเขา เขามักจะทำเรื่องน่าแปลกใจได้เสมอและเป็นคนเดียวที่สามารถทำได้ ไม่มีใครในอำเภอเทียบเขาได้เลย นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้นำเมินเฉยต่อสิ่งที่เขาทำ

ณ สำนักงานใหญ่

ดงซูบินเห็นเกาแพนเหว่ยกำลังเตรียมชาในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเขา เขาคงเคยเห็นเขากลับมาจากชั้นบน

“แพนเว่ย ดงซูบินยิ้ม”ไปกินข้าวก่อน”

"ไม่เป็นไรครับ. ผมไม่หิว." เกาแพนเหว่ยรินชาให้ ดงซูบินและหยิบเอกสารงานของ ดงซูบินออกมา นี่เป็นงานของ ดงซูบินเมื่อเขาไม่อยู่

“เอาล่ะ ไปกินข้าวกันทั้งๆที่ยังไม่หิว ฉันยังต้องการความช่วยเหลือจากนายหลังจากที่นายทำเสร็จแล้ว ไปเดี๋ยวนี้.”

“ตกลง… เรียกหาผมถ้าคุณต้องการผม”

ดงซูบินอารมณ์ดี “นายต้องกินมากกว่านี้ เหมือนนายตัวผอมไปหน่อย น่าจะมาจากสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป? สุขภาพน่าจะมาก่อน และนายน่าจะไปตรวจที่โรงพยาบาล”

เกาแพนเหว่ยเอง  เขาลดน้ำหนักได้มากเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและเนื่องจากความเครียดจากการทำงาน เขาไม่ได้คาดหวังว่า ดงซูบินจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ และนี่หมายความว่าหัวหน้าซูบิน ให้ความสำคัญกับเขา

หลังจากที่เกาแพนเหว่ยออกไป ดงซูบินก็จุดบุหรี่

ก๊อกก๊อก…

"เข้ามา." หลัวไห่ถิงเข้ามาในสำนักงาน เธอสวมชุดสีฟ้าและแต่งหน้า

ดงซูบินมองไปที่เธอ “พี่หลัว ฉันขอให้คุณไปทานอาหารกลางวันไม่ใช่หรือ”

หลัวไห่ถิงยิ้มและเดินไปพร้อมกับข้าวกล่องสองกล่อง “ฉันเอาซองเพิ่มเติมมาให้คุณเพราะคุณยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน” หลัวไห่ถิงวางกล่องอาหารกลางวันและตะเกียบไว้บนโต๊ะเหมือนภรรยาที่รัก

ดงซูบินยังคงคิดว่าลูกน้องของเขาดีกว่า "คุณกินอะไรมารึยัง?"

“ยังค่ะ” หลัวไห่ถิงชี้ไปที่กล่องอาหารกลางวันอีกกล่อง “ฉันจะเอาไปไว้ที่ห้องทำงาน”

ดงซูบินโบกมือของเขา "นั่ง. เราจะรับประทานอาหารกลางวันที่นี่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันรู้สึกหิวเล็กน้อยหลังจากเห็นอาหารตรงหน้า ฮ่าฮ่าขอบคุณ. ที่นี่เราสามารถพูดคุยขณะทานอาหารได้”

หลัวไห่ถิง ไม่ได้ปฏิเสธและนั่งตรงข้ามเขา

ดงซูบินเปิดกล่องอาหารกลางวันและได้กลิ่นของอาหารอร่อย เขากัดและพูดว่า “อืม… อาหารดูเหมือนจะดีขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณขอให้พนักงานโรงอาหารเตรียมสิ่งนี้โดยเฉพาะสำหรับผู้นำหรือไม่ป่าว”

“ไม่เลย” หลัวไห่ถิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ทุกคนมีจานเดียวกัน ฉันเห็นสำนักงานของเราไปได้ดีเมื่อเร็ว ๆ นี้และขอให้โรงอาหารเพิ่มอาหารอีกสองสามจาน”

ดงซูบินพยักหน้า "ดี. เราต้องไม่ปล่อยให้คนของเราหิวโหย เอ่อ เริ่มกิน มองฉันกินข้าวทำไม”

"ตกลง." หลัวไห่ถิงหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมาและกินช้าๆ

ดงซูบินถามขณะรับประทานอาหาร “เราได้รับโครงการใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่”

“เรามีนักลงทุนบางส่วนที่ลงนามในหนังสือแสดงเจตจำนงเพื่อการลงทุน แต่ยังไม่ได้ลงนามในสัญญาอย่างเป็นทางการ”

“เรามีเงินลงทุนเพียง 50 ล้านหยวน แม้ว่าจะดีกว่าปีที่แล้ว แต่ก็ยังห่างไกลจากเป้าหมายของเราที่ 500 ล้าน” ดงซูบินกลืนผักโขมหนึ่งคำ “ผู้อำนวยการหลัว คุณอยู่กับสำนักงานส่งเสริมการลงทุนมาระยะหนึ่งแล้ว คุณมีข้อเสนอแนะที่ดีหรือไม่?

หลัวไห่ถิงไม่กล้าให้คำแนะนำ “ฉันทำงานธุรการมาแต่ไม่รู้เรื่องการหานักลงทุน…”

“แค่พูดในใจ”

นี่เป็นคำถามที่ยาก หลัวไห่ถิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอเกรงว่าคำแนะนำของเธอไม่สอดคล้องกับคำแนะนำของหัวหน้าดงและทำให้เขาขุ่นเคือง การแสดงต่อหน้าผู้นำเป็นสิ่งต้องห้าม เธอพูดอย่างระมัดระวัง “บางมณฑลที่ประสบความสำเร็จได้ใช้งานแสดงสินค้าเพื่อดึงดูดนักลงทุน ตัวอย่างเช่น งานมหกรรมการลงทุนของมณฑลต้าเฟิงในปีที่แล้วได้รับเงินลงทุนมูลค่า 200 ล้านหยวน”

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งานมหกรรมการลงทุน? ปีที่แล้วเราจัดงานกันรึเปล่า?”

หลัวไห่ถิงยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย “ไม่ เราหยุดไปหลังจากปีก่อนเพราะเศรษฐกิจของมณฑลของเราไม่ดี และมีนักลงทุนไม่มากนักที่เต็มใจมา”

มหกรรมการลงทุน

ดงซูบินได้เห็นสถานการณ์ในมณฑลต้าเฟิงและรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดี

ดงซูบิน กล่าว “ผู้อำนวยการหลัว เตรียมรายงานเกี่ยวกับงานมหกรรมการลงทุนที่ผ่านมาของเราหลังอาหารกลางวัน ฉันต้องการรายละเอียดทั้งหมด”

“เอาล่ะ คุณต้องการข้อมูลงานมหกรรมการลงทุนของมณฑลอื่นหรือไม่”

"ใช่. ให้ฉันทุกอย่างที่คุณมี”

ในเวลานี้ หลัวไห่ถิงเคาะประตูและเข้าไปในห้องทำงาน เธอประทับใจเมื่อเห็นหลัวไห่ถิงรับประทานอาหารกลางวันกับหัวหน้าดงในสำนักงาน ผอ.หลัวอาจจะชอบทำตัวขี้เล่นอยู่เสมอในแผนกสำนักงาน แต่เธอเก่งเรื่องการสร้างความสัมพันธ์ ไม่น่าแปลกใจที่เธอออกจากโรงอาหารไปอย่างเร่งรีบก่อนหน้านี้

“หัวหน้าค่ะ ผู้อำนวยการ” ลี่ปิงปิงปิดประตูข้างหลังเธอ

ดงซูบินชี้ไปที่โซฟา “เธอมาได้ถูกเวลาพอดีเลย นั่งก่อน. ฉันกำลังคุยกับผู้อำนวยการหลัวเกี่ยวกับงานมหกรรมการลงทุน คุณมีข้อเสนอแนะใด?”

“มหกรรมการลงทุน?” ลี่ปิงปิง ตอบอย่างขมขื่น "นี้…"

“พูดมาเลย”

ปฏิกิริยาของ ลี่ปิงปิงแตกต่างจากหลัวไห่ถิง เมื่อถูกถามคำถามเดียวกัน หลัวไห่ถิงไม่ทะเยอทะยานและต้องการคงสภาพที่เป็นอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอให้คำตอบที่เป็นกลาง ซึ่งเป็นสิ่งที่เจ้าหน้าที่ของรัฐส่วนใหญ่จะทำ แต่หลินผิงผิงยังเด็กและกระตือรือร้นที่จะสร้างความประทับใจให้ผู้นำ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงความคิดเห็นของเธอ

หลิน ผิงผิง กล่าว “แม้ว่าเคาน์ตี้ของเราจะไม่จัดงานลงทุนใดๆ เลยตั้งแต่ปีที่แล้ว และดึงดูดนักลงทุนบางส่วนผ่านการนำเสนอโครงการขนาดเล็ก ฉันคิดว่าเราควรจะจัดงานลงทุนต่อไป มันจะเป็นประโยชน์ต่อการส่งเสริมเคาน์ตี้ของเราและดีกว่าการนำเสนอโครงการมาก”

ลี่ปิงปิงยังคงแสดงความคิดเห็นของเธออย่างกระตือรือร้น

การนำเสนอโครงการมุ่งเป้าไปที่ผู้ชมกลุ่มเล็กและเน้นที่โครงการ นี้มีผลเพียงเล็กน้อยในการส่งเสริมมณฑลหยานไท่ให้กับนักลงทุน แต่งานการลงทุนนั้นแตกต่างกัน แม้ว่างานก่อนหน้านี้จะไม่ประสบความสำเร็จและได้รับการลงทุนน้อยกว่าการนำเสนอโครงการ แต่จะเป็นประโยชน์ต่อเคาน์ตี้ในระยะยาว พวกเขาไม่ควรมุ่งเน้นไปที่การเซ็นสัญญาและรับการลงทุนที่สูงขึ้นเท่านั้น

ดงซูบินพยักหน้าหลังจากได้ยินมุมมองของลี่ปิงปิง เขาเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมงานแสดงการลงทุนครั้งก่อนของมณฑลจึงล้มเหลว