222 - การเผชิญหน้าที่คาดไม่ถึง
222 - การเผชิญหน้าที่คาดไม่ถึง
ฉีตงไหลดูเหมือนจะเพิ่งกลับมาจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ในขณะที่เขายังคงสวมชุดฝึกสีเทาอยู่ เขากำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ ซึ่งดูเหมือนอาหารห่อด้วยกระดาษ
เขาหันไปทางถนนจากหัวมุม โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกมองด้วยดวงตาคู่หนึ่งจากชั้นสองของโรงเตี๊ยมเก่าข้างถนน
ไม่ใช่ทุกคนที่มีโอกาสได้ฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น ดังนั้นไม่ใช่ทุกคนที่จะสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของผู้อื่น
เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่เขาถูกพบครั้งสุดท้าย นอกเหนือจากการตัดสัมพันธ์กับหวังฮ่าวเฟย เย่เซียวและคนอื่นๆแล้วฉีตงไหลก็หายไปในกลุ่มนักเรียนใหม่จากสถาบันศิลปะการต่อสู้ซึ่งเต็มไปด้วยบุคคลที่มีความสามารถมากมาย
เขาไม่มีโอกาสโดดเด่นแม้แต่ชื่อของเขาก็ไม่เคยได้ยิน ในสายตาของเอี้ยนลี่เฉียงภาพของฉีตงไหลที่เพิ่งกลับมาที่บ้านหลังเล็กที่เขาเช่าในตอนกลางคืนนั้นค่อนข้างน่าเศร้าและน่าสังเวช
หลังจากจบชีวิตของ หวังฮ่าวเฟย โม่เล้งและเย่เซียวแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงก็พบเวลาที่จะกำจัดบุคคลที่ไม่ธรรมดาที่สุด แต่อันตรายที่สุด
ฉีตงไหลคล้ายกับงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด หากไม่ใช่จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ เอี้ยนลี่เฉียงคงไม่คาดคิดว่าตัวละครดังกล่าวจะสามารถนำภัยพิบัติร้ายแรงมาสู่เขาได้
เมื่อเห็นฉีตงไหลเลี้ยวเข้าซอยข้างถนนเอี้ยนลี่เฉียงก็หันไปเรียกพนักงานของร้านมาเพื่อจ่ายเงิน จากนั้นเขาก็ค่อยๆลงไปข้างล่างและเดินเข้าไปในตรอกเดียวกันอย่างไม่เร่งรีบ
ตรอกคดเคี้ยวแคบ เปลี่ยว และมืดสลัว เอี้ยนลี่เฉียงไม่ต้องไล่ขึ้นไปทางด้านหน้าด้วยซ้ำ ในคืนที่มืดมิดเช่นนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือฟังด้วยหูของเขาและเขาจะสามารถติดตามรอยเท้าของฉีตงไหลได้อย่างแม่นยำ
ในช่วงเวลานี้เอี้ยนลี่เฉียงได้ฝึกฝนทั้งวิชาการใช้หูอย่างต่อเนื่องจากคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น เขารู้สึกราวกับว่าเขาก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องทุกวัน ความไวของหูและตาของเขาดีขึ้นอย่างมากเมื่อเทียบกับเมื่อสองเดือนก่อน
บ้านในพื้นที่ที่ฉีตงไหลอาศัยอยู่นั้นทรุดโทรมมาก สถานที่แห่งนี้ไม่ได้อยู่ใกล้กับสถาบันศิลปะการต่อสู้ ต่างจากถนนสามหยวน ดูเหมือนว่าค่าเช่าที่ถูกกว่าที่นี่คือเหตุผลเดียวที่ฉีตงไหลเลือกที่จะอยู่ที่นี่
ในชั่วพริบตาเอี้ยนลี่เฉียงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของฉีตงไหลหยุดชะงักลง ทันทีที่ฝีเท้าของเขาหยุดลง เอี้ยนลี่เฉียงก็หยุดความเคลื่อนไหวเช่นกัน
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นในความมืด ตามมาด้วยเสียงลั่นดังเอี๊ยดของการเปิดประตูแล้วปิด... ไม่กี่วินาทีต่อมาเอี้ยนลี่เฉียงก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างเงียบๆและตามไปถึงบ้านพักเก่าๆหลังหนึ่ง
เอี้ยนลี่เฉียงรอสักครู่ เมื่อเขากำลังจะเข้าใกล้บ้าน เขาสังเกตเห็นคนอีกสองสามคนถือตะเกียงจากปลายซอยมาหาเขา
พวกเขากำลังกำลังจะผ่านบ้านของฉีตงไหลดังนั้นเขาจึงรออีกเล็กน้อย ทันทีที่ผู้คนเหล่านั้นผ่านไป เขาก็รีบออกจากความมืดอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงหน้าบ้านของฉีตงไหลเขาสำรวจบริเวณโดยรอบสั้นๆแล้วกระโดด เขาเตะกำแพงด้านซ้ายของตรอกและปล่อยตัวเองขึ้นไปในอากาศสูงประมาณหนึ่งวา
จากนั้นเขาก็เตะกำแพงด้านขวาและพุ่งตัวเองขึ้นไปในอากาศอีกครั้งหลังจากทำเช่นนี้อีกสองสามครั้งติดต่อกันเขาก็เกาะอยู่ใต้ชายคาเหมือนนกตัวใหญ่
มีลานเล็กๆอยู่ในสถานที่ที่ฉีตงไหลเช่าอยู่ ลานบ้านเต็มไปด้วยขยะ ซึ่งส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา
เช่นเดียวกับจิ้งจกเอี้ยนลี่เฉียงย่อตัวลงและกดร่างกายของเขากับหลังคา ขณะที่เขาพยายามจะถ่ายน้ำหนักตัวของเขาข้ามแขนขาทั้งสี่
เขาค่อยๆคลานไปบนบ้านซึ่งยังมีแสงสว่างเพียงพอ จากนั้นจึงแง้มกระเบื้องหลังคาอันใดอันหนึ่งอย่างเงียบๆจากรอยร้าวระหว่างแผ่นกระเบื้องด้านล่าง เขาสังเกตเห็นสถานการณ์จากเบื้องบน
เนื่องจากมุมนี้ เขาสามารถมองเห็นหัวและไหล่ของฉีตงไหลจากมุมสูงเท่านั้น แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นใบหน้าของฉีตงไหลอย่างชัดเจน แต่เขามั่นใจว่าคนที่อยู่ข้างล่างนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีตงไหลเพียงแค่มองเห็นส่วนบนของศีรษะของเขา
ฉีตงไหลกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะในบ้านในขณะที่เขากินผักเค็มและซาลาเปาเย็นๆ
เอี้ยนลี่เฉียงมองหาไปรอบๆอีกครั้งและตรวจสอบว่าไม่มีคนอื่นนอกจากฉีตงไหลในบ้าน
นั่นเยี่ยมมาก เขาไม่มีอะไรต้องกังวลเมื่อเขาเคลื่อนไหว
แม้แต่นักโทษก็ยังได้รับอาหารมื้อสุดท้ายก่อนที่จะถูกตัดศีรษะเพื่อไม่ให้กลายเป็นผีที่หิวโหย ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงไม่รีบร้อนในตอนนี้
ไม่แน่ใจว่าเขากินเร็วเกินไปหรือซาลาเปาเย็นยากที่จะกลืน แต่ฉีตงไหลก็สำลักซาลาเปานึ่งชิ้นที่ 2 ของเขา เขาทุบหน้าอกอย่างแรงสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปที่โต๊ะอื่นที่อยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว
เมื่อหยิบกาน้ำชาขึ้นจากโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นแล้วกลืนกระแสน้ำจากกาน้ำชา...
' บ้าชะมัด! แค่ก!' เขาสามารถกลืนซาลาเปานึ่งได้ แต่กระแสน้ำที่ไหลลงมาอย่างรวดเร็วทำให้เขาหายใจไม่ออก เขาไอหนักมากจนต้องพยุงตัวเองขึ้นกับโต๊ะและเส้นเลือดที่คอก็โผล่ออกมา
เขาทุบกาน้ำชาที่เขาเพิ่งดื่มลงไปบนพื้น มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหลายร้อยชิ้น
“เดี๋ยวก่อน… สักวันหนึ่ง ข้าจะทำให้พวกเจ้าคุกเข่าต่อหน้าข้า! เอี้ยนลี่เฉียงเจ้าคนอวดดี ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจในอนาคต…!” ฉีตงไหลคำรามเหมือนหมาป่าจรจัด
ยังมีซาลาเปาเย็นๆที่ยังไม่ได้กินอยู่บนโต๊ะ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าฉีตงไหลจะไม่สนใจกินอีกต่อไป เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างแผ่วเบา หอบหายใจครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆฟื้นตัว
สายตาของเอี้ยนลี่เฉียงค่อยๆ เย็นลงเช่นกันขณะที่เขามองดูฉี ตงไหล ผู้ชายคนนี้เป็นงูพิษที่มีจิตใจบิดเบี้ยว
เอี้ยนลี่เฉียงกำลังจะกลิ้งลงจากหลังคาและรีบเข้าไปในบ้านเพื่อกำจัดฉีตงไหลอย่างรวดเร็ว เขาวางแผนที่จะทำให้ดูเหมือนว่าฉีตงไหลฆ่าตัวตาย
แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆจากบริเวณใกล้เคียง มันฟังเหมือนเสียงธงที่โบกสะบัดในอากาศ ยกเว้นว่ามันเบาลงกว่าเดิม
อย่างไรก็ตามบริเวณนี้ไม่มีเสาธง และลมก็ไม่แรง ดังนั้นเสียงที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบไม่ได้มาจากธงที่โบกสะบัด แต่มาจากเสื้อผ้าของใครบางคน นี่เป็นสัญญาณของผู้เชี่ยวชาญ แม้แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็ยังไม่ถึงระดับดังกล่าว
ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถในการได้ยินที่เหนือกว่าของเขาเมื่อเทียบกับคนทั่วไปและความจริงที่ว่าเขาอยู่ใกล้ๆเขาคงไม่ได้ยินมัน
ตะเกียงน้ำมันในห้องด้านล่างสั่นไหว จากนั้นมีบุคคลอื่นปรากฏขึ้นในบ้านของฉีตงไหล
เอี้ยนลี่เฉียงงตกใจ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของบุคคลนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็กลั้นหายใจ เขารีบละสายตาจากฝ่ายตรงข้ามรอบตัวกระตุ้นประสาทสัมผัสของชายคนนั้น
จากเครื่องแต่งกายของบุคคลนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะสวมเครื่องแบบเจ้าหน้าที่อำเภอ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะถูกปกปิด แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็สามารถบอกได้ว่าเขามีไหล่ที่กว้างมาก
เอี้ยนลี่เฉียงไม่คาดคิดว่าผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้จะถูกซ่อนอยู่ภายในสำนักงานบังคับใช้กฎหมายของเมืองผิงซี
“อาจารย์…!”
ฉีตงไหล ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ผุดขึ้นทันทีและรีบโค้งคำนับให้บุคคลนั้น
บุคคลนั้นมองไปทั่วบ้าน เมื่อเขาสังเกตเห็นกาน้ำชาที่แตกบนพื้น เขายกมือขึ้นแล้วตกลงไปคนหน้าของฉีตงไหล
"ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าให้หัดควบคุมตนเอง ถ้าเจ้าทำไม่ได้ข้าจะหาคนอื่นมาทำแทน"
เสียงนั้นแหบแห้งและลึก มันเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคยสำหรับเอี้ยนลี่เฉียง
“ข้าจะจำไว้…” ฉีตงไหลเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขาและก้มศีรษะลงอย่างอ่อนโยน
“เจ้ายังจำเอี้ยนลี่เฉียงที่ข้าบอกให้เจ้าจับตาดูได้ไหม”
“ใช่ ข้าทำตามคำสั่งของอาจารย์อย่างเคร่งครัดเพียงแต่ว่านับตั้งแต่เกิดเรื่องกับตระกูลหวังและนายน้อยของผู้ว่าการเขาก็ไม่เคยมาเรียนที่สถาบันศิลปะการต่อสู้อีก…”
“ลืมเรื่องในอดีตไปซะ จริงๆแล้วข้าได้รับข่าวว่านายเฒ่าลู่พร้อมที่จะจับคู่ลู่เป่ยซินกับเอี้ยนลี่เฉียง และหวังฮ่าวเฟยเพียงเข้าหาลู่เป่ยซินเพราะเขาต้องการยกนางให้กับเย่เซียวดังนั้นข้าจึงสั่งให้เจ้าจับตาดูเอี้ยนลี่เฉียง
ไม่คิดว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาจะเกิดเรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้นี้ ทั้งหวังฮ่าวเฟยและเย่เซียวตายแล้ว ความพยายามทั้งหมดของเราก่อนหน้านี้สูญเปล่า…”
“โอ้ ท่านผู้เฒ่าจากตระกูลลู่ต้องการจับคู่ลู่เป่ยซินและเอี้ยนลี่เฉียง…?” น้ำเสียงของฉีตงไหลเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างแปลกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินข้อมูลดังกล่าว
"ใช่." บุคคลที่สวมเครื่องแบบเจ้าหน้าที่พยัคฆ์ราก
“แล้ววันนี้ทำไมอาจารย์ถึงได้มาหาข้า…?”
“วิชาที่ข้าให้เจ้าฝึกพัฒนาไปถึงระดับไหนแล้ว”
"ข้าฝึกมันได้ถึงขั้นที่ห้าแล้ว..."
"ดีมาก อดทนไว้ นี่เป็นวิชาที่ล้ำเลิศเมื่อเจ้าก้าวเข้าสู่ระดับนักรบที่แท้จริงข้าจะสอนวิชาเพิ่มเติมให้เจ้าอีก!"
"เข้าใจแล้ว!"
“เอี้ยนลี่เฉียงได้รับการแต่งตั้งจากซุนปิงเฉินให้เป็นผู้ติดตามส่วนตัวของเขา ตอนนี้สถานะของเขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ตอนนี้งานใหม่ของเจ้าก็คือต้องทำทุกวิถีทางเพื่อฟื้นฟูความสัมพันธ์กับเอี้ยนลี่เฉียง?”
"ฮะ…?!" ฉีตงไหลตกตะลึงและดูเหมือนจะอยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบาก
“เพื่อเห็นแก่นิกายศักดิ์สิทธิ์ของเรา เจ้าต้องพยายามอดทน เอี้ยนลี่เฉียงเป็นเพียงเด็กหนุ่ม และความคิดของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ”
“ข้าจะ… พยายามให้ดีที่สุด…” ฉีตงไหลพูดอย่างขมขื่น งานนี้ยากเกินไป
(พรุ่งนี้ลงสามตอนให้ครับ ไฟดับใช้มือถือทำไม่ไหวจริงๆ)
