บทที่ 8  โจวยวี่ 

ภายในร้านมีซอมบี้อยู่แค่สองสามตัว ฉินอีคาดคะเนว่าพวกมันน่าจะเคยเป็นพนักงานของที่นี่ เธอเข้าไปประชิดซอมบี้แต่พวกมันไม่ได้โจมตีเธอ เธอจึงใช้โอกาสนี้ตัดหัวพวกมันออกในทันที

พลังจิตนั้นค่อนข้างจะใช้งานได้ง่าย โดยเฉพาะยามเมื่อเจอกับฝูงซอมบี้ ฉินอีคิดอยู่กับตนเอง

ที่แห่งนี้มีรถอยู่หลายคัน ฉินอีเลือกรถบางคันที่สภาพดีและดูทนทานออกไปกับเธอด้วย แล้วก็ดูเหมือนว่าต้องไปปั๊มน้ำมัน น้ำมันเชื้อเพลิงเป็นของที่ใช้แล้วหมดไป เธอจึงจำเป็นต้องหามาเพิ่มให้มากขึ้นอีก

เมื่อออกจากร้าน ฉินอีก็ค้นหาร้านค้าอื่น ๆ  ต่อทันที เธอกวาดเอาของใช้ต่าง ๆ  เสื้อผ้า เอาไปด้วย รองเท้า เอาไปด้วย อาหาร ต้องเอาไปด้วยอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้โลภมากจนเกินไป แต่ละร้านที่เธอเข้าไป เธอจะเอาของมาแค่หนึ่งในสามเสมอ เพื่อให้มันเหลือเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่น ๆ  ด้วย

เพียงไม่นาน ฉินอีก็มาถึงห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง S   ทันทีที่เธอเข้ามา เธอก็ได้ยินเสียงร้องแหลมสูง “สัตว์ประหลาด!”

โจวยวี่รู้สึกว่าตนโชคร้ายมาก เมื่อคืนเธอมาชอปปิงกับจ้าวชิง เพื่อนของเธอ ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆ  บางคนในห้างก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด แล้วสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็กัดกินคนในทันที เธอเห็นพวกมันแทะแขนมนุษย์ทั้งเป็น เคี้ยวเนื้อสด ๆ  อยู่ภายในปาก และคนที่ถูกพวกมันกัดก็จะกลายเป็นสัตว์ประหลาดในเวลาต่อมาไม่นาน

เธอและคนอื่น ๆ  ทำได้เพียงถอยกลับไปที่ประตูชั้นหนึ่งเพื่อซ่อนตัวและรอคอยความช่วยเหลือ เมื่อเธอเห็นใครบางคนเดินเข้ามา ใจเธอก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลั้นเสียงร้องไว้ไม่อยู่

ฉินอีขมวดคิ้วและตะคอกใส่หญิงสาวที่กำลังกรีดร้อง “หุบปาก ไม่รู้หรือไงว่าทำเสียงดังแล้วมันจะดึงดูดซอมบี้มาน่ะ”

หญิงสาวผมสั้นที่อยู่ด้านข้าง รีบเข้ามาปิดปากผู้หญิงที่กำลังกรีดร้องอยู่ทันทีที่ได้ยินฉินอีพูด โชคดีที่พวกซอมบี้อยู่ไกลออกไป จึงไม่แห่ตามเสียงมา

ฉินอีกวาดตามองคนกลุ่มนี้และพบว่ามีกันประมาณสามสิบคน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ยังเป็นวัยรุ่นแข็งแรงดีกันทั้งนั้น

ฉินอีเดินอ้อมพวกเขาไปจนถึงทางเข้า และเมื่อเห็นโซ่เหล็กที่คล้องประตูเอาไว้ เธอก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะหยิบมีดเล่มใหญ่และเหวี่ยงมันลงไป โซ่ถูกตัดขาดออกในทันที

เธอเลิกคิ้ว ค่อนข้างพอใจเพราะมีดเล่มนี้คุณภาพดีมาก แถมเธอยังจ่ายเงินไปไม่เยอะนักด้วย

ข้อมือขอฉินอีคล่องแคล่วมาก ตอนที่โซ่ถูกตัดขาดมันแทบจะไม่มีเสียงดังเกิดขึ้นเลย

ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน แม้ว่าบรรยากาศข้างนอกดูแสนจะมืดมน แต่เหล่าซอมบี้ก็ยังได้รับผลกระทบจากช่วงเวลานี้ ดังนั้นเสียงดังระดับนี้จึงไม่สามารถดึงดูดซอมบี้ได้

ฉินอีรู้เรื่องพวกนั้นดี แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะเข้าใจได้ โจวยวี่ตะโกนเสียงดัง “แกจะทำอะไรน่ะ จะดึงดูดสัตว์ประหลาดพวกนั้นมาหรือไงเล่า”

เนื่องจากโจวยวี่ถูกขังอยู่ที่นี่ เธอจึงตกอยู่ในสภาพสับสนวุ่นวาย แต่เสียงตะคอกของฉินอีทำให้เธอฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง

แต่เธอไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อฉินอีเลย โจวยวี่ เธอนั้นเป็นเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ  ของครอบครัว ตั้งแต่เด็กไม่เคยมีใครตะคอกใส่เธอมาก่อน

เมื่อโจวยวี่เป็นฝ่ายเปิด คนอื่น ๆ  ต่างก็พุ่งเป้าไปที่ฉินอี

“ใช่ ถ้าพวกสัตว์ประหลาดมันมา พวกเราได้ตายกันหมดแน่”

“ไม่คิดเลยว่าแกจะใจร้ายใจดำตั้งแต่ยังเด็กขนาดนี้”

ฉินอีเย้ยหยันกลับไป “ทำไมตอนนี้ไม่กลัวว่ามันจะดึงดูดซอมบี้แล้วล่ะ เสียงของพวกคุณก็ไม่ได้เบาเลยนะ”

บรรดาผู้ที่กำลังด่าทอ พอได้ยินที่ฉินอีพูดก็เงียบปากไปในทันที

ฉินอีเดินออกมาจากเงามืด แม้ว่าท้องฟ้าจะดูขมุกขมัว แต่ก็ยังพอจะทำให้เห็นใบหน้าของผู้คนได้ ทันทีที่เธอปรากฏตัว ดวงตาของโจวยวี่ก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจและหลงใหล

ใบหน้าของฉินอีนั้นประณีตและงดงาม แต่ดวงตาคู่เฉี่ยวที่เปล่งประกายนั้นแผ่กระจายกลิ่นอายที่แสนจะดุร้าย ทำให้ไม่พบความอ่อนหวานของผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ฉินอีเข้ามาครั้งแรก โจวยวี่กำลังสับสนอยู่ภายในโลกของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นใบหน้าของฉินอี ตอนนี้เธอเห็นแล้ว รู้สึกว่าหัวใจของเธอมันเต้นตึกตัก