ตอนที่ 686 พึ่งพา
“วันนี้ไม่กลับเหรอคะ” เฉียวเมียนเมียนมองดูเวลาและถามอย่างนุ่มนวล
เหมาเยซื่อหยุดนิ่ง
เขาหันกลับมาและยิ้ม
“ที่รัก คุณอยากให้ผมกลับไหมล่ะ?”
“ฉันหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาลึกและมีเสน่ห์ของเขา
หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกัดริมฝากปากและพูดเบา ๆ ว่า
“ฉันอยากให้คุณอยู่ต่อสิค่ะ แต่คุณมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมายที่บริษัทไม่ใช่เหรอ?”
“จะเป็นเรื่องไม่ดีหรือเปล่า ถ้าคุณไม่กลับไป?”
เสียงหัวเราะที่ต่ำและเซ็กซี่ของชายผู้นั้นดังออกมา
เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาและจ้องมาที่เขา “หัวเราะอะไร?”
เหมาเยซื่อลูบศีรษะของเธอ
“ที่รัก คุณต้องการให้ผมอยู่ต่อ คุณก็เพียงบอกว่าคุณต้องการให้ผมอยู่ต่อ ถ้าคุณอยากให้ผมกลับ คุณก็แค่บอกให้ผมกลับ”
“ผมจะฟังคุณ”
“ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นหรอก”
เฉียวเมียนเมียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจทำตามหัวใจของเธอ
“ถ้าอย่างนั้น...อยู่ต่อเป็นไงคะ”
ไม่ว่ายังไง เขาพูดไปแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นกังวลเกี่ยวกับบริษัทของเขา แล้วเธอจะกังวลเรื่องอะไร?
เธอไม่ได้บังคับให้เขาอยู่ต่อนี่
เหมาเยซื่อหัวเราะคิกคักอีกครั้ง เขาบีบนิ้วมือของเธอทีละนิ้ว และประสานนิ้วของเขากับเอ
“ก็ได้ ผมจะอยู่ต่อ”
เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มและจับมือเขาแน่น
“คุณพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับคุณ หากงานบริษัทของคุณช้าเพราะฉัน ฉันไม่รับผิดชอบด้วยหรอก”
“อย่ามาโทษฉันล่ะ”
“อืม ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
เหมาเยซื่อพูดอย่างอ่อนโยน
“ผมเป็นคนตัดสินใจที่จะอยู่ต่อเอง ไม่ใช่เพราะคุณดึงดันให้อยู่ต่อเสียหน่อย”
“อืม ดีจังที่คุณรู้”
เฉียวเมียนเมียนกลั้นหัวเราะของเธอไว้
“ใช่ ถูกต้อง คุณนั่นแหละเป็นคนยืนยันที่จะเกาะติดฉันเอง”
ค่ำคืนในเมือง F มืดมิด
เฉียวเมียนเมียนไม่ต้องการที่จะกลับโรงแรม เธอจับมือของเธอเหมาเยซื่อขณะที่พวกเขาเดินลงบันได เมื่อเขาปลดล็อกรถ กำลังจะเข้าไปในรถ เธอดึงแขนของเขาเบา ๆ
เหมาเยซื่อหันกลับมาและเลิกคิ้ว
“หืม?”
เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปากและพูดว่า
“ฉันเพิ่งกินเสร็จ อิ่มมากเลย ไปเดินเล่นกันเถอะ”
ถ้าให้พูดตามตรง เธอไม่อยากกลับไปในตอนนี้ ด้านหนึ่งมันน่าเบื่อเกินไปที่จะกลับโรงแรมหลังจากทานอาหารเสร็จ
เขามาที่เมือง F เป็นกรณีพิเศษแบบนี้
เธอยังอยากอยู่กับเขา
ในอีกด้าน เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย...
เธอกลัวว่าเหมเยซื่อจะทำอะไรแบบนั้นทันทีที่เธอกลับไปโรงแรม
ในคืนก่อนที่พวกเขาออกจากเมืองหยุนเฉิง เขามีอะไรกับเธอเกือบสองชั่วโมงเต็ม ขาของเธออ่อนแรงเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
ถ้าเธอกลับเร็วเกินไป ผู้ชายคนนี้อาจจะ...
เธอไม่ต้องการให้ขาของเธอสั่นอีกต่อไป พรุ่งนี้เธอมีถ่ายทำด้วยสิ
“ไปเดินเล่นเหรอ?” เหมาเยซื่อหยุดนิ่ง
เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า
“ค่ะ ฉันเพิ่งกินอิ่มนะ ไปเดินเล่นกันเถอะ คุณไม่คิดว่าแสงจันทร์ในคืนนี้สวยบ้างเหรอ?”
เหมาเยซื่อพูดไม่ออก
คืนนี้ไม่มีพระจันทร์สักหน่อย
ลืมมันไปได้เลย เขาไม่เคยเปิดเผยความต้องการให้เธอรู้
เพราะเธออยากจะเดินเล่น เขาจึงต้องไปกับเธอ
“ได้ ผมจะเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณ รอแปบนะ”
เหมาเยซื่อปล่อยมือเธอ เดินไปที่เบาะหลัง เขาเปิดประตูรถและหยิบเสื้อคลุมสีดำออกมา
