EP 432 การแก้แค้นของซูบิน!
EP 432 การแก้แค้นของซูบิน!
By loop
ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เมื่อทำเหมาไถเสร็จสองขวด
ฮูซินเยียน มองดูนาฬิกาของเธอและกล่าวคำอำลา ทุกคนยืนขึ้นเพื่อพาเธอออกไป หลังจากที่เธอจากไปหลิวดาไห่, เฉินฟา และรองหัวหน้าทีมเฟิง ก็จากไป ดงซูบินกังวลเรื่องความปลอดภัยและขอให้เฟิงรองหัวหน้าทีมส่งคนไปส่งที่โรงแรม มีเพียงหลัวไห่ถิง, ลี่ปิงปิง และ เกาแพนเหว่ย เท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องนั่งเล่น
ดงซูบินยิ้ม “มันเริ่มช้า ทุกคนควรกลับไปพักผ่อนด้วย”
“ฉันไม่รีบ” หลัวไห่ถิงยืนขึ้นในชุดยาวรัดรูปและเริ่มล้างจาน “ฉันจะไปหลังห้องล้างจาน ฉันจะปล่อยให้คุณเคลียร์หลังจากเราไปได้อย่างไร”
ลี่ปิงปิง รีบเข้าไปช่วยเธอ “ฉันจะเช็ดโต๊ะ”
เกาแพนเหว่ย ก็ลุกขึ้นเพื่อช่วย เขากวาดพื้นและเอาขยะออกไป
ประมาณสิบนาทีต่อมา ห้องนั่งเล่นก็สะอาดดงซูบินกล่าว “ฉันอยากจะให้ของตอบแทนคุณทุกคน แต่สุดท้ายก็ทำให้ทุกคนลำบากใจด้วยการทำอาหารและทำความสะอาดให้ฉัน แต่อาหารพี่หลัวและพี่ลี่ทำก็อร่อย ฉันจะอายตัวเองถ้าฉันทำอาหาร ฮาฮาฮา… ขอบคุณ วันหลังฉันจะไปเลี้ยงพวกคุณที่ร้านอาหารดีๆ” พวกเขาเพิ่งช่วยเขาทำความสะอาด และมันไม่ใช่เรื่องดีที่จะขอให้พวกเขาออกไป “นั่งคุยกันก่อน”
ทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง ดงซูบินหยิบบุหรี่ออกมา และ เกาแพนเหว่ยก็หยิบไฟแช็กออกมาทันที ดงซูบินมองไปที่ หลัวไห่ถิง และ ลี่ปิงปิง และผลักไฟแช็กออกไปก่อนที่จะเก็บบุหรี่
ลี่ปิงปิงพูดอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวค่อยไปต่อ”
"พวกเราสบายดี." หลัวไห่ถิงหยิบไฟแช็กออกมาและพยายามจุดบุหรี่ของ ดงซูบิน“อย่าสนใจเรา แค่สูบบุหรี่ถ้าคุณ….”
ดงซูบินโบกมือของเขา "ไม่เป็นไร. จะให้ผู้หญิงสองคนทนทุกข์จากควันบุหรี่มือสองได้อย่างไร? ฮ่าฮ่า… ฉันสามารถลดบุหรี่ของฉันได้เช่นกัน โอ้ แพน้หว่ย“เขาชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าเล็กๆ ข้างประตู”น่าจะมีบุหรี่แปดหรือเก้ากล่องที่นั่น ช่วยนำมันออกไปที“ไม่มีแอลกอฮอล์ในอพาร์ตเมนต์ของเขาแล้ว แต่ยังมีบุหรี่อีกมาก ทั้งหมดนี้มอบให้เขาโดยเพื่อนร่วมงานในช่วงตรุษจีน เขาผลักบุหรี่ไปข้างหน้าหลังจากที่ เกาแพนเหว่ยหยิบมันออกมา”แพนเหว่ย พี่หลิน และพี่หลัว เอาออกไปคนละสามกล่อง”
หลัวไห่ถิงรีบส่ายหัว “ไม่… ฉันจะรับของขวัญของคุณได้อย่างไร”
ลี่ปิงปิง และ เกาแพนเหว่ย ก็ปฏิเสธเช่นกัน
ดงซูบินยิ้ม “ฉันไม่สามารถทำกล่องจำนวนมากให้เสร็จได้ แค่ถือว่ามันช่วยฉัน อย่าลืมนำพวกเขากลับมาเมื่อทุกคนจากไป”
เหล่านี้เป็นบุหรี่จงฮัวหรือ ฟูลองและมันมีราคาแพง
ลี่ปิงปิงและคนอื่น ๆ ไม่ได้ให้ของขวัญ ดงซูบินและรู้สึกอึดอัดใจที่จะรับของขวัญของเขา
หลัวไห่ถิงยิ้ม “แล้วฉันจะขอบคุณแทนสามีของฉันสำหรับบุหรี่นี้”
หลังจากที่ผู้อำนวยการหลัวยอมรับของขวัญ ลี่ปิงปิง และเกาแพนเหว่ย ก็ไม่ปฏิเสธข้อเสนอของดงซูบิน
ดงซูบินไม่ได้ส่งพวกเขาออกไป และพวกเขาก็ไม่รีบร้อนที่จะจากไป พวกเขายังคงคุยกันที่โต๊ะ
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ตาของ ดงซูบินก็กระตุกขึ้นทันที เขารู้สึกว่ามีคนเหยียบเท้าของเขา เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้ที่เท้าของใครบางคนมาสัมผัสเขาโดยบังเอิญ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตระหนักว่าบุคคลนั้นไม่มีเจตนาจะขยับเท้าออก เท้านุ่มๆ นั้นถูกับส่วนบนของรองเท้าของ ดงซูบินและขยับขึ้นไปที่ขาของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกคุ้นเคยที่เท้าของอีกฝ่าย มันคือถุงน่อง
หลัวไห่ถิงและ ลี่ปิงปิงนั่งตรงข้ามกับ ดงซูบินและ ลี่ปิงปิงสวมรองเท้าหนังในวันนี้ การถอดรองเท้าหนังไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ต้องสงสัยเลย เท้าเป็นของพี่หลัวขณะที่เธอสวมส้นสูง
พี่หลิวทำอะไร
นี่เหมือนกำลังฆ่าฉัน
“ฉันได้ยินมาว่านายกเทศมนตรีเสี่ยวไปที่เมืองแล้ว และเลขาธิการเซียง และเลขานุการดวน ได้ร้องเรียนต่อมณฑลต้าเฟิงต่อรัฐบาลของเมือง”
“ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน ผู้นำของเราทุกคนโกรธจัด แต่แม้ว่ารัฐบาลของเมืองจะตำหนิมณฑลต้าเฟิงและนายกเทศมนตรีหลี่ เราก็ไม่สามารถเรียกคืนการลงทุนของเผิงเคนองได้”
“เผิงเคอนองกำลังคิดอะไรอยู่? เขาไม่รักษาคำพูดของเขาและได้ทำให้มณฑลของเราขุ่นเคืองจริงๆในครั้งนี้”
“บริษัทของเผิงเคอไม่ได้อยู่ในเขตของเรา และเขาก็ไม่กลัวเรา นั่นเป็นเหตุผลที่เขากล้าทำให้เราขุ่นเคืองและทำให้นายกเทศมนตรีเสี่ยวและนายกเทศมนตรีจ้าวอับอาย แต่ฉันได้ยินมาว่าเขาตั้งโรงน้ำชากับเพื่อนบางคนที่อำเภอหัวเหม่ย นั่นคือธุรกิจเดียวที่เขามีในมณฑลของเรา โรงงานและการลงทุนอื่นๆ ทั้งหมดของเขาอยู่ในเมืองอื่น”
เกาแพนเหว่ย, ลี่ปิงปิง และ หลัวไห่ถิง เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้อีกครั้ง
หลัวไห่ถิงจิบชาของเธอขณะที่พวกเขาคุยกันและไม่แสดงท่าทีอื่นใด
แต่เท้าเล็กๆ ที่ลูบขาของ ดงซูบินก็ขยับสูงขึ้น หลัวไห่ถิงกำลังนั่งไขว่ห้าง และผ้าปูโต๊ะคลุมสิ่งที่เธอทำอยู่ใต้โต๊ะ เธอดูสง่างามแต่กำลังแกล้งขาของเขาอยู่ข้างใต้
ดงซูบินควบคุมตัวเองและถาม “โรงน้ำชาอะไร? ฉันคิดว่าเผิงเคอไม่มีเงินลงทุนที่นี่?”
หลัวไห่ถิงสะบัดผมของเธออย่างเย้ายวน “โรงน้ำชานั้นไม่ใช่ของเขาทั้งหมด แต่เขาเป็นเจ้าของหุ้นส่วนใหญ่ในนั้น”
“อำเภอหัวเหม่ย?” ดงซูบินหยุดขยับขาของเขา “นั่นมันสองเรื่องเหรอ”น้องชา“โรงน้ำชา?”
หลัวไห่ถิงพยักหน้า “คุณเคยไปที่นั่นมาก่อนหรือเปล่า”
ดงซูบินยิ้ม “มันเป็นเรื่องบังเอิญ ผู้ช่วยของฉันถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของรัฐเรียกไปที่โรงน้ำชานั้น ฉันไปดูและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของรัฐพวกนั้นเป็นคนหลอกลวง พวกเขาทำบัตรปลอมและแม้แต่หมายเลขประจำเครื่องก็ผิด ฮ่าฮ่า… นั่นคือโรงน้ำชาของเผิงเคอ! เยี่ยมมาก!”
ลี่ปิงปิงสามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ไม่ได้พูดออกมา “คุณ… คุณจะ…”
ดวงตาของเกาแพนเหว่ยเป็นประกายขึ้น เขาควรให้สำนักงานอุตสาหกรรมสร้างปัญหาให้กับพวกเขาหรือไม่?
“ฉันไม่ได้หมายถึงอะไร” ดงซูบินได้ตอบกลับ “เป้าหมายของมณฑลในปีนี้คือการดึงดูดนักลงทุนมาลงทุนกับเรา ถึงนักลงทุนจะไม่น่าไว้วางใจเหมือนเผิงเคอ แต่ก็ต้องปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างจริงจังและไม่ย่ำแย่ เขาอาจดูหมิ่นฒณฑล หน่วยงานของเรา และกระทั่งขู่ว่าเราจะเพิ่มผลประโยชน์ของเรา เราควรปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพ หากเรากลับมาที่เผิงเคอโดยมุ่งเป้าไปที่โรงน้ำชาของเขา เราอาจทำให้นักลงทุนรายอื่นหวาดกลัว”
หลัวไห่ถิงประหลาดใจกับสิ่งที่ ดงซูบินกล่าว
ลี่ปิงปิงประทับใจหัวหน้าซูบิน…
มีเพียงเกาแนเหว่ยเท่านั้นที่ไม่สะทกสะท้าน หลัวไห่ถิง และลี่ปิงปิง รู้จัก ดงซูบินเพียงสองเดือน แต่เขารู้จักเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขารู้ว่า ดงซูบินทำอะไร จะให้อภัยต่อเผิงเคอ หรือไม่? พล่าม! ถ้าหัวหน้าซูบินคิดภาพใหญ่ได้ เขาคงไม่ทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคือง!
ตามที่คาดไว้ สิ่งที่ ดงซูบินในวินาทีต่อมาเผยให้เห็นสีที่แท้จริงของเขา “แน่นอน สำนักงานสาธารณสุขและแผนกดับเพลิงสามารถตรวจสอบโรงน้ำชานั้นได้ ใกล้ถึงวันแรงงานแล้ว และสำนักความปลอดภัยสาธารณะคือสิ่งที่เราให้ความสำคัญ ถ้าโรงน้ำชาของคุณในพื้นที่เหล่านี้ เรายังต้องเตือนเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ การดึงดูดนักลงทุนเป็นสิ่งสำคัญ แต่การปกป้องพลเรือนสำคัญกว่า เราต้องไม่เพิกเฉยต่อบุคลากรของเราเพราะเราต้องการดึงดูดการลงทุน”
เวรเอ๋ย!
พูดมากไปแล้วก็ยังอยากแก้แค้น
ลี่ปิงปิงเกือบตกเก้าอี้ เธอน่าจะรู้ว่าหัวหน้าซูบินไม่ให้อภัย!
ดงซูบินจะตัดสินคะแนน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่กังวลเกี่ยวกับภาพรวมเผิงเคอได้รุกรานทั้งเขตหยานไท่ บางทีเขาอาจคิดว่ามันจะไม่ระเบิด แต่เหตุการณ์นี้ก็ระเบิดขึ้น เขาได้กลับคำพูดของเขาและอายนายกเทศมนตรีเสี่ยว และสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลหยานไท่ในตอนแรก ไม่เป็นไรถ้าเขายอมรับข้อเสนอของมณฑลหยานไท่ ด้วยเหตุผลอื่น แต่เขาตบอำเภอหยานไท่เพราะผลประโยชน์และเงินอุดหนุนบางอย่าง เขาคิดว่าเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการกับหน่วยงานของรัฐหรือไม่? รัฐบาลเคาน์ตียอมเขา เสนอนโยบายที่ดีที่สุดแก่บริษัทของเขา และแม้กระทั่งให้การประชาสัมพันธ์แก่เขาโดยเสรีโดยให้นายกเทศมนตรีเสี่ยว และนายกเทศมนตรีจ้าว เป็นพิธีกรในพิธีลงนามสัญญา เขาจะปฏิบัติกับอำเภอหยานไท่แบบนี้ได้อย่างไร!
ไอ้เวร!
งานนี้ไม่มีใครทำกับหน่วยงานราชการได้! ความแค้นนี้เกิดขึ้นแล้ว และต้องมีใครบางคนกลับมาที่เผิงเคอนอง!
เผิงเคอมีโรงน้ำชาในมณฑลหยานไท่ เท่านั้นและเป็นหุ้นส่วน เป้าหมายนี้เล็กเกินไปสำหรับผู้นำมณฑลที่จะไล่ตามเขาเป็นการส่วนตัว หลังจากพิจารณาแล้ว ดงซูบินตัดสินใจที่จะทำเช่นนี้ในนามของผู้นำ ซึ่งถือเป็นการช่วยเหลือผู้นำและเป็นแบบอย่างให้ผู้อื่น หากเขตหยานไท่ไม่ตอบโต้ นักลงทุนรายอื่นอาจคิดว่ารัฐบาลเทศมณฑลเป็นผู้ผลักดัน และพวกเขาจะทำทุกอย่างที่ต้องการ
เผิงเคอได้นำสิ่งเหล่านี้มาสู่ตัวเอง
ผางโจวได้รับการจัดการแล้ว และถึงเวลาที่จะตัดสินคะแนนกับเผิงเคอ กล้าดียังไงมาทำให้ ฮูซินเยียนของฉันอับอาย? ฉันจะสอนบทเรียนให้คุณและแจ้งให้คุณทราบว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ข้ามหัวเรา! เราปฏิบัติต่อคุณอย่างดี ไม่ใช่เพราะเรากลัวคุณ! อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งขนาดนั้น!
