บทที่ 113 ตระกูลเบลด (4)
อ่า.... เชอริลส่งเสียงกรีดร้องอย่างเงียบๆ และดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาว เฟรย์แสดงให้เธอเห็นถึงความทรงจำในช่วงแรกๆ ของช่วงเวลาที่เขาถูกขังอยู่ในอเวจี ความทรงจำในช่วงเวลาที่เขาสิ้นหวังโดดเดี่ยวและทุกข์ใจที่สุด ‘ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพียงไม่กี่ร้อยปีของความทรงจำ’ แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเ...
