ตอนที่93 ตามหามงกุฎ

ตอนที่93 ตามหามงกุฎ

หลังฝนตกกินเวลาหลายวัน ในที่สุดท้องฟ้าก็แจ่มใส อุณหภูมิรอบๆ ปราสาทเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว และฤดูหนาวก็มาถึงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ในหอพัก เฟร็ดถือบัวรดน้ำขนาดเล็กและฮัมเพลง ยืนอยู่ริมหน้าต่าง รดน้ำกระเทียมที่แตกหน่อในกระถาง

กระเทียมซึ่งทุกคนดูแลอย่างดี ในที่สุดก็สามารถแตกหน่อในกระถางได้สำเร็จ และตอนนี้กระเทียมก็ได้เติบโตจนสูงเท่านิ้วโป้ง

“ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ...” จอร์จสวมเสื้อสเวตเตอร์ถักมือไว้บนตัว และเขาก็บ่นพึมพำอย่างอดไม่ได้ว่า “เมื่อก่อน ทำไมเราไม่คิดปลูกกระเทียมในกระถางกันล่ะ? ?”

“อย่ารดน้ำและใส่ปุ๋ยกระเทียมในกระถางทั้งวัน ระวังต้นกระเทียมจะตาย” อัลเบิร์ตกำลังติดกระดุมบนเสื้อคลุมของตัวเอง โดยไม่ลืมที่จะพูดว่า “วันนี้อากาศดีอย่างหาได้ยาก อย่าลืมเอากระถางไปตากแดดสักพัก ต้นไม้จะไม่รอดหากอยู่โดยปราศจากแสงแดดนาน”

อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ และฝนก็ตกเป็นระยะตลอดเดือนตุลาคม ทำให้อากาศแย่มากและอากาศดีก็หายาก

กระเทียมในหอพักแทบไม่มีโอกาสโดนแสงแดดเลย จากเวลาที่งอกมาจนถึงปัจจุบัน สามารถนับจำนวนครั้งที่นำไปตากแดดได้ด้วยมือเดียว

“พวกนายทำบ้าอะไร”

ฟิลช์หยุดพวกเขาเมื่อพวกเขาผ่านห้องโถงด้านหน้า

“ฮอกวอตส์ไม่ได้กำหนดว่าหญ้าในกระถางไม่สามารถปลูกได้ใช่ไหม” เฟร็ดชี้ไปที่กระถางดอกไม้ในมือ “ฉันคิดว่าสิ่งนี้ไม่ควรละเมิดกฎของโรงเรียนใช่ไหม”

“นี่คือหญ้างั้นหรอ คิดว่าฉันตาบอดเหรอ?” ฟิลช์ชี้ไปที่ต้นกระเทียมในกระถาง

"อะแฮ่ม กระเทียมเป็นวัชพืชไม่นานก่อนที่ผู้คนจะพบว่ามันกินได้" อัลเบิร์ตเลิกคิ้วขึ้นและเตือน: "และนี่ไม่ใช่พืชที่อันตราย"

“หึ เป็นการดีที่สุดที่จะไม่ให้ฉันรู้ว่าพวกนายกำลังทำอะไรลับหลัง” ฟิลช์จ้องไปที่พวกเขาทั้งสี่ แล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมกับอุ้มแมวของเขา

“เขานี่น่ารำคาญจริงๆ” จอร์จมองด้านหลังอันไกลโพ้นของฟิลช์และทำท่าทางหยาบคาย

"นายสามารถรอจนกระเทียมปลูกได้เล็กน้อยแล้วค่อยเอาไปให้แมวเขา แมวเกลียดกลิ่นฉุนของกระเทียม" สีหน้าของอัลเบิร์ตเริ่มแปลกมาก ราวกับว่าเขาคิดอะไรไม่ดี

ระหว่างมื้ออาหาร นักเรียนรุ่นพี่ที่อยู่รอบๆ กำลังคุยกันเรื่องฮอกส์มี้ด ขนาดชาร์ลีที่ยังไม่ค่อยหยุดการฝึกปีศาจในช่วงสุดสัปดาห์ยังให้วันหยุดพักผ่อนกับผู้เล่นควิดดิชอย่างเป็นทางการ

เพอร์ซีนั่งไม่ไกลจากพวกเขา พูดคุยกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจในหมู่บ้านฮอกส์มี้ด

ไม่มีใครรู้ว่าอัลเบิร์ตและพรรคพวกของเขาแอบไปที่ฮอกส์มี้ดผ่านทางลับ

ตอนเก้าโมงเช้า นักเรียนที่จะไปฮอกส์มี้ดเริ่มรวมตัวกันที่ห้องโถง

ฟิลช์ยืนอยู่กลางประตู ถือรายการยาวๆ เช็คชื่อนักเรียนที่กำลังจะไปฮอกส์มี้ดทีละคน หน้าแก่ที่เหี่ยวย่นเอนมองรายการ หลังจากท่องทุกชื่อแล้ว เขาก็จะเริ่มมองด้วยความสงสัย เพื่อระวังไม่ให้เด็กปีอื่น คนไหนฉวยโอกาสแอบหนี

ทั้งสี่กลับมาที่ห้องนั่งเล่น ส่วนใหญ่ก็ว่างเปล่า เหลือเพียงนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งและสองเท่านั้น พวกเขามีความสุขมากที่ไม่มีใครมาอยู่ร่วมกับพวกเขา

แน่นอนว่ามีนักเรียนที่มีอายุมากกว่าสองสามคนที่เคยไปฮอกส์มี้ดมาหลายครั้งแล้ว และพวกเขาไม่มีความรู้สึกใหม่ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

“ทำการบ้านต่อไหม” จอร์จถาม "เรียงความที่บิดเบี้ยวของฉันยังขาดอยู่ 1 นิ้ว"

“ฉันทำเสร็จแล้ว” อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปตบไหล่จอร์จ “ไปเถอะ ฉันจะไปเดินเล่นถ่ายรูปสักหน่อย”

ขณะที่เขาพูด เขายกกล้องในมือขึ้นแล้วถามว่า "มีใครไปด้วยไหม"

“ลืมมันซะ!” เฟร็ดรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าอัลเบิร์ตจะทำการบ้านกองเป็นภูเขาที่อาจารย์มอบหมายตลอดเสร็จไปได้อย่างไร

คนอื่นก็ส่ายหัว เรียงความเรื่องการแปลงร่างของพวกเขาจะต้องส่งในวันจันทร์หน้าและมันยังไม่เสร็จ หากพวกเขาส่งเอกสารไม่ทัน ศาสตราจารย์มักกอนนากัลอาจจะลงโทษพวกเขา

ยิ่งกว่านั้น มีเพียงไม่กี่คนที่เข้าใจคาถาลอยตัวที่มันเรียนรู้ และต้องใช้เวลาในการฝึกคาถา

“ช่างเถอะ ฉันไปคนเดียวก็ได้” คำตอบของเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดอยู่ในความคาดหมายของอัลเบิร์ต

"ให้เราลอกการบ้านหน่อย...ฉันหมายถึงเราจะเอามาอ้างอิง!" ลี จอร์แดนกล่าวก่อนที่อัลเบิร์ตจะหันหลังและจากไป

“หยุดเลย นายคิดว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะมองไม่ออกหรอ ระวังว่าเธอลงโทษนาย” อัลเบิร์ตโบกมือให้หลายคนแล้วหันหลังและหายตัวไปที่ทางเข้าห้องนั่งเล่น

วันนี้ปราสาทฮอกวอตส์ว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ นักเรียนรุ่นพี่ส่วนใหญ่ไปเล่นที่ฮอกส์มี้ด และเด็กใหม่กำลังเพลิดเพลินกับห้องนั่งเล่นสุดพิเศษ

สำหรับอัลเบิร์ต นี่เป็นโอกาสที่ดี เขามาที่ชั้นแปดของปราสาทเพื่อทุบพรมของบาร์นาบัส ยกกล้องขึ้นและถ่ายรูปพรมผืนนั้น หลังจากที่สังเกตว่าไม่ได้มีใครอยู่รอบๆ ตัวเขา เขาหลับตาและเริ่มเดินไปมาที่หน้ากำแพงตรงข้ามกับพรม :

ฉันต้องการที่สำหรับซ่อนของ... ฉันต้องการที่สำหรับซ่อนของ... ฉันต้องการที่สำหรับซ่อนของ...

เมื่ออัลเบิร์ตเดินผ่านกำแพงที่ว่างเปล่าเป็นครั้งที่สาม รูปแบบของประตูก็เริ่มปรากฏบนกำแพงที่ว่างเปล่า และประตูห้องต้องประสงค์ก็เปิดออกอีกครั้งสำหรับอัลเบิร์ต

หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เขาก็เปิดประตูและเดินเข้าไป

อีกด้านหนึ่งของประตูเป็นที่กว้างขวางเหมือนห้องโถง หน้าต่างเหนือห้องมีแสงแดดส่องส่องบนเนินเขาที่ซ้อนด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ทิ้งแล้ว ไม่ยากเลยที่จะเห็นว่าเนินเขาเหล่านี้สร้างโดยนักศึกษาหรืออาจารย์ประจำฮอกวอตส์ พวกมันเต็มไปด้วยสิ่งของที่เราใช้

"ประสบความสำเร็จ" อัลเบิร์ตยกมือขึ้นและทำท่าทางดีใจ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาสามารถหาสถานที่แห่งนี้ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในสถานที่ที่เก็บของต่างๆ ในห้องต้องประสงค์

ไม่มีทางหรอก ใครเป็นคนทำให้ฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์มาซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นี่กันล่ะ

หามงกุฎของเรเวนคลอ นั่นคือเหตุผลที่อัลเบิร์ตเข้ามาที่นี่

วีรบุรุษของแฮร์รี่ พอตเตอร์แต่ละคนจะพยายามค้นหาฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์ในห้องต้องประสงค์และถือว่ามันเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ การทำลายเจ้าแห่งศาสตร์มืดเป็นความรับผิดชอบของพวกเขา

เหล่าตัวเอกในชีวิตที่แล้วของอัลเบิร์ตต่างเป็นเช่นน้ะน

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะให้ตัวเองมีความรู้สึกสูงส่งอย่างนั้น และเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่คนมีสติคิดจะทำเรื่องหาที่ตายด้วยการยั่วโมโห "สัตว์ประหลาดไร้จมูก" ที่มีปัญหาด้านไอคิว

ยิ่งไปกว่านั้น การเอาชนะเจ้าแห่งศาสตร์มืดเป็นงานของผู้กอบกู้พอตเตอร์

ขโมยงานของตัวเอก แบบนี้ไม่ดีนะ

ยิ่งกว่านั้น ผู้กอบกู้พอตเตอร์ยังเกิดมาพร้อมกับร่างรัศมีของตัวเอก ดังนั้นสิ่งที่อันตรายต่างๆย่อมเข้าหาเขาโดยธรรมชาติ ทำให้เขาต้องอยู่แถวหน้า แม้ในวิกฤตชีวิตและความตาย เขาสามารถต้านทานมันผ่านรัศมีของตัวเอกได้ ช่างเป็น"เด็กชายผู้อยู่ในความทุกข์"

อย่างไรก็ตาม โวลเดอมอร์คือตัวปัญหาที่ต้องรับมือ

ในสายตาของอัลเบิร์ต บอสคนสุดท้ายคนนี้คือตัวปัญหา เขาคิดจะช่วยเหลือจากเบื้องหลัง เพื่อให้ผู้ชายที่มีชื่อเล่นว่า "สัตว์ประหลาดไร้จมูก" ตายเร็วขึ้น

ที่สำคัญคือการตายของบอสใหญ่ สามารถทำให้เขาได้รับผลประโยชน์มากมาย

อันที่จริง อัลเบิร์ตไม่เคยสงสัยในเรื่องนี้

ท้ายที่สุดเขาก็ยังเป็นบอสใหญ่อยู่ดี มันสามารถบีบผลประโยชน์จากเขาผ่านระบบได้มากมายนัก