[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 74 ชื่อรหัส 3088

ตอนที่ 74 ชื่อรหัส 3088

ฉินหยู่มองทั้งสองคนด้วยสายตาแปลกๆ แล้วถามว่า “โอ้ ทำไมคุณสองคนถึงได้เป็นเพื่อนกัน”

หลินเนี่ยนเหล่ยหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงของเขา “ฮ่าฮ่า ทันทีที่ฉันกลับจากงานมา ฉันเห็นเขากำลังหยิบอะไรมาแงะเปิดประตูห้องฉัน พอฉันถามเขาว่าทำอะไรอยู่เขาก็บอกว่าเขาต้องการเข้าไปในบ้านเพื่อยืมอะไรกิน”

เมื่อฉินหยู่ได้ยินเช่นนี้ เขาหันกลับมามองและพูดกับเด็กซึ่งนั่งกินบะหมี่อยู่บนเตียง “นายนี่ค่อนข้างเป็นคนเนรคุณนะ นายเข้าใจว่าทำไมกระต่ายจึงไม่กินหญ้าข้างรัง แล้วทำไมนายจะขโมยของจากเพื่อนบ้านล่ะ?”

เด็กน้อยผิวคล้ำมากและมีผมยาว เขามองดูฉินหยู่ด้วยใบหน้าสกปรก “ฉันไม่ได้ขโมย ฉันยืมมา ฉันหิวและหาใครไม่เจอ เลยต้องไปหาของกินในที่ที่ฉันรู้ว่ามีอาหาร…”

“นายแงะเปิดประตูบ้านใครบางคนโดยไม่ทักทาย นี่คือการยืมหรือเปล่า?” ฉินหยู่เกาหัวเด็กแล้วพูดว่า “ถ้านายทำอย่างนี้อีกครั้ง ฉันจะโยนนายเข้าคุก จำไว้”

“ฉันแค่ยืมมันมา ฉันคิดว่าจะคืนให้เธอพรุ่งนี้” เด็กชายตัวเล็กกินอาหารอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมีหลักการมากขึ้น “เราทุกคนต่างก็เป็นลูกหลานของโลกนี้ การถ่มน้ำลายของพวกเราก็เหมือนตะปู ฉันจะไม่กินของเธอฟรีๆ พรุ่งนี้ฉันจะใช้คืนให้แน่นอน”

ฉินหยู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “พูดเพ้อเจ้ออะไรไอ้หนู นายจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้”

“ฮ่าฮ่า คำพูดของน้องชายคนนี้น่าสนใจจริงๆ เราคุยกันมานานแล้ว” หลินเนี่ยนเหล่ยหรี่ตาโตของเธอแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ น้องชาย พรุ่งนี้นายจะทำอะไรตอบแทนฉันบ้าง?”

“หนูก็มีทางของมัน แมวก็มีทางของมัน ถ้าฉันบอกให้คุณชดใช้ คุณก็ชดใช้คืนแน่นอน ทำไมคุณถึงพูดเรื่องไร้สาระเหมือนเด็กหญิงล่ะ” เด็กน้อยกลอกตา

ฉินหยู่กลอกตาของเขาเช่นกันเมื่อเขาได้ฟัง และหันไปบอกหลินเนี่ยนเหล่ย “ฉันอุ้มเขาขึ้นมาจากหล่มหิมะในพื้นที่โครงการพัฒนา ฉันเดาว่าจะไม่มีใครสนใจเขาอีกต่อไป เขาดูคุ้นเคยกับการเลี้ยงดูแบบอิสระ ไม่น่าแปลกที่เขาจะดูเหมือนลาป่า”

“คุณเป็นคนใจดีมาก” หลินเนี่ยนเหล่ยมองไปที่ฉินหยู่อย่างซื่อๆ

“ใครปล่อยให้ฉันเจอมันล่ะ” ฉินหยู่เปลี่ยนหัวข้อเล็กน้อย “เธอกินข้าวหรือยัง?”

“ฉันกินข้าวที่ทำงาน” หลินเนี่ยนเหล่ยยืนขึ้นและยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย “เฮ้ ครั้งสุดท้ายที่คุณให้ฉันยืมถุงมือ ฉันซักมันแล้ว รอเดี๋ยว ฉันจะไปหยิบมาคืนให้คุณ”

“เธอซื้อถุงมือใหม่หรือยัง?” ฉินหยู่ถาม

“โอ้ ช่วงนี้งานฉันยุ่งมาก ฉันจะมีเวลาซื้อมันได้ยังไง?” หลินเนี่ยนเหล่ยทำหน้าบึ้งและพูดว่า “ฉันไม่ได้ไปช้อปปิ้งมานานแล้ว และฉันต้องกลับไปที่เฟิ่งเป่ยเดือนหน้า”

“งั้นสวมถุงมือพวกนั้นไปเถอะ ฉันให้เธอ” ฉินหยู่แย้มฟันพูดต่อ “ฉันแค่มีเรื่องจะถามเธอ”

“บอกฉันสิ มีอะไรเหรอ?”

“เมื่อเธอกลับไปที่เฟิ่งเป่ย ช่วยซื้อเครื่องสำอางมาให้ฉันหน่อยได้ไหม” ฉินหยู่หยิบรายชื่อที่โคโค่ให้เขาออกจากกระเป๋าส่งให้ “เพื่อนของฉันขอให้ช่วย แค่ซื้อมันตามรายการนั้น แล้วฉันจะเอาเงินให้เธอพรุ่งนี้”

เมื่อหลินเนี่ยนเหล่ยได้ฟัง เธอก็มองไปที่ฉินหยู่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ฮั่นแน่ ซื้อให้คนรักของคุณเหรอ นายแมว?”

“เอาเข้าไป”

“คุณมีแฟนแล้วเหรอ?” หลินเนี่ยนเหล่ยถามอีกครั้ง

“ไม่ แค่เพื่อนธรรมดาๆ” ฉินหยู่ยืนอยู่ข้างตู้โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และจู่ๆ ก็ถามว่า “ทำไมเธอถึงถาม อิจฉาเหรอ?”

หลินเนี่ยนเหล่ยหน้าแดงทันทีเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ “เธอไม่สบายเหรอ สงสัยเธออิจฉาล่ะสิ? ฉันแค่อยากทำสิ่งดีๆ ให้คนอื่น”

หลังจากพูดอย่างนั้น หลินเนี่ยนเหล่ยก็หันหลังกลับเดินจากไป

ฉินหยู่มองตามไปที่ร่างผอมเพรียวของหลินเนี่ยนเหล่ย และทันใดนั้นก็ตะโกนถาม “เขากำลังกินข้าวอยู่ ฉันจะไปที่ห้องเธอเพื่อคุยกันไหม?”

“ไปให้พ้น!” หลินเนี่ยนเหล่ยต่อว่าอย่างแรงและรีบกลับไปที่ห้องของเธอท่ามกลางความหนาวเย็น

“ดูสิ น้ำลายหยดแล้ว” เด็กน้อยกะพริบตาโตและแสดงความคิดเห็นขณะนั่งอยู่บนเตียงมองดูฉินหยู่

ฉินหยู่หันกลับมา หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อพลางถามออกมา “นายชื่ออะไร”

“ฉันชื่อหวังเฮ่อหนาน และเพื่อนบางคนในกลุ่มชอบเรียกฉันว่าฟันเหยิน” เด็กน้อยเหงื่อออกขณะซดบะหมี่ในชาม

“เวรกรรม!” ฉินหยู่ถอนหายใจ หันไปมองครอบครัวเสมือนที่ยากจนเล็กๆ ของเขาแล้วพูดว่า “นายได้เห็นแล้วว่าฉันมีชีวิตปกติธรรมดา แต่เป็นโชคชะตาที่เราสองพี่น้องได้มาเจอกัน ในช่วงเวลาที่นายอยู่ที่นี่ ฉันจะดูแลนาย แล้วฉันจะหางานให้นายทีหลัง นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันทำได้”

เด็กชายหวังเฮ่อหนานวางชามและตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นมองฉินหยู่พร้อมกับสีหน้าที่ดูจริงจังมาก แต่น้ำเสียงของเขาแสร้งทำเป็นคนรู้มาก “คุณช่วยชีวิตฉันไว้ เราจะเป็นพี่น้องกันต่อจากนี้ไป ฉันจะทำอะไรก็ได้ ที่คุณขอให้ฉันทำ”

“งั้นนายล้างชามก่อน แล้วฉันจะให้น้ำร้อนนาย” ฉินหยู่สั่ง “หลังจากล้างแล้ว ให้นำชามกลับไปคืนยัยซื่อบื้อหลิน และพูดสุภาพเมื่อคุยกับผู้อื่นด้วย”

เมื่อหวังเฮ่อหนานได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ไม่พอใจทันที “ให้ตายเถอะ ลูกชายแห่งแม่น้ำและทะเลสาบจะทำหน้าที่ของแม่สามีได้อย่างไร”

ฉินหยู่ตกตะลึง “อะไรนะ นายยังคิดว่าฉันรับใช้นายเหรอ? ไปล้างจานให้ฉันสิ!”

“อาจารย์น้อย...!”

“นายไปอยู่กับปู่ของใครมา ไม่ว่านายจะใหญ่หรือเล็ก ฉันจะให้นายได้รู้รสความลำบาก” ฉินหยู่ตบหลังเขาพร้อมไล่ “ไปเร็วเข้า”

……

ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ

ไฟของบ้านเรือนส่วนมากดับลง หลังจากที่ฉินหยู่อาบน้ำให้ฟันเหยินในถังไม้ เขาโกนผมฟันเหยินด้วยมีดโกนของเขาเอง

หลังจากที่ฟันเหยินท้องอิ่มแล้ว เขาก็รู้สึกง่วงและนั่งเงียบๆ บนเก้าอี้

“นายอายุเท่าไหร่?” ฉินหยู่ถาม

“18”

“หยุดพูดไร้สาระแล้วพูดความจริง”

“ฉันอายุแค่สามขวบ”

“เหลวไหล นายอายุ 15 ไม่ใช่เหรอ?” ฉินหยู่ล้างมีดโกน “ทำไมวันนั้นนายนอนอยู่ในหล่มหิมะ?”

“ฉันวิ่งหนีออกจากเขาผิงช่าน เสบียงฉันหมดและมันก็หนาวมาก ฉันง่วงมากจนฟุบหลับไปในชั้นหิมะ” ร่างกายและใบหน้าของฟันเหยินเต็มไปด้วยรอยแผลน้ำแข็งกัด เมื่ออากาศในห้องอุ่นมากขึ้น มันทำให้เขารู้สึกคันมาก และจะเกาผิวหนังโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งเขายังอ่อนแอมาก เวลาเดิน เขาจะเดินกะโผลกกะเผลกดูน่าสงสารมาก

“ทำไมถึงไปผิงช่าน”

“พี่ชายคนโตของฉันพาไปที่นั่น” ฟันเหยินหยุดพูดนิดหนึ่ง แต่อารมณ์ของเขายังคงคงที่และเขาบรรยายต่ออย่างชัดเจน “หาของป่าบนภูเขาและจับสัตว์มีชีวิต”

“ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตบนภูเขาบ้างไหม?”

“มี แต่เราต้องเข้าไปลึกมาก” ฟันเหยินพูดอย่างสงบ “เดือนที่แล้วเราเข้าไปในส่วนลึกสุดของภูเขา หลุมหิมะลึกหลายเมตร เจ้านายค้ามนุษย์อยู่ข้างหลังพร้อมปืน สั่งให้เราเข้าไปเก็บโสม ทุกคนกลัวเกินกว่าจะกล้าเข้าไป...เขาเลยยิงฆ่าพวกเราไปสามคน รวมทั้งพี่ชายคนโตของฉันด้วย”

ฉินหยู่ตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“ฉันยังเด็กและแก้แค้นไม่ได้ แต่วันหนึ่ง ฉันจะฝังหัวเจ้านายคนนั้นในหลุมหิมะที่พี่ชายของฉันตาย” ฟันเหยินเล่าอย่างแผ่วเบาแต่ยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา

ฉินหยู่ขมวดคิ้วและโกนหัวเด็กชายต่อไปภายใต้แสงไฟ

“พี่ชายคนโตของฉันตายไปแล้ว ฉันคิดถึงเขาทุกครั้งตอนเวลานอนในโรงเก็บของ” ฟันเหยินก้มลงเล็กน้อย “ฉันกลัวว่าจะคิดถึงเขาตลอดเวลา เลยตัดสินใจหนี วิ่งข้ามวันข้ามคืน แล้วฉันก็พบคุณ”

“พ่อแม่ของนายอยู่ที่ไหน” ฉินหยู่ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“มีเหตุจลาจลก่อนการก่อตั้งเขต 9 พวกเขาแยกทางกันและอาจตายไปนานแล้ว”

“...เหมือนกับฉันเลย” มือขวาฉินหยู่หยุดโกนผม แล้วตอบด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

ฟันเหยินตกตะลึง “ถ้าอย่างนั้นเราก็ถูกลิขิตมาแล้ว”

“นายต้องการแก้แค้นไหม” ฉินหยู่ถามโดยแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ

“ถ้าเจ้าฆ่าญาติคนเดียวของข้า ข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน” ฟันเหยินพูดอย่างไม่ลังเล

“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ชีวิตให้ดี” ฉินหยู่พยักหน้า

ภายใต้แสงสลัว ผมสกปรกของฟันเหยินร่วงหล่นลงกับพื้น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หัวล้านเลี่ยน จากนั้นฉินหยู่ก็มองลงมาและเห็นตัวเลขสี่ตัวสักบนคอของเขา “3088 นี่หมายความว่าอะไร”

“ในภูเขาเวลาเกิดหิมะถล่ม และทุกคนจะต้องถูกฝังอยู่ข้างใน เรามีคนมากเกินไป และปกติเราจะจัดการเป็นทีมแยกกัน ถ้าเจ้านายจำไม่ได้เขาก็จะใช้ตัวเลขแทน ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้น กลับมาเช็กเลขตอนกลางคืน ก็จะรู้ว่าใครหายไปบ้าง?” ฟันเหยินตะโกน “เราเป็นจอบ ตะกร้า และแท่งไม้แหลมสำหรับเก็บโสม แต่เราไม่ใช่มนุษย์ ฮ่าฮ่า”

เมื่อฉินหยู่ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวโดยไม่มีเหตุผล ทันใดนั้นเขาก็จำเหตุการณ์ในอดีตของเขาทั้งหมดขึ้นมาได้ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาดึงหัวของฟันเหยินและก่นด่า “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย สิ่งที่นายพูดทำให้ฉันเห็นภาพที่ทำให้ฉันหายใจไม่ออก”

…………………………………………………………….