บทที่ 16 การเสื่อมสภาพ

บทที่ 16 การเสื่อมสภาพ

แอนเดอร์สันยืนตระหง่านอยู่บนซากปรักหักพังเมื่อสกิลของเขาเสร็จสิ้น คริสตัลสีเขียวลอยขึ้นมาในขณะที่เจ้านายถูกฆ่าตาย และเขาเดินลงไปเพื่อสังเกตการแสดงออกที่เขาต้องการเห็นอย่างเลวร้าย การแสดงความเกรงกลัวและความเคารพจากประชาชนเบื้องล่าง

เขาเห็นท่าทางปกติเหล่านี้ของสมาชิกในปาร์ตี้เก่าของเขา และหันไปมองที่สมาชิกใหม่สองคน

ทันทีที่เขามองไป เสียงแหลมก็ดังขึ้นทั่วห้องโถงที่ถูกทำลาย “คุณทำอะไรลงไป ทำไมคุณถึงเล่นไปรอบๆ และเกือบฆ่าเพื่อนร่วมทีมของคุณ” ราเชล นักรบคลั่งที่ยิงใบมีดตลอดเวลามีสีหน้าสงสัยขณะที่เธอถามคำถามนี้โดยตรง

แอนเดอร์สันดูเหมือนจะประหลาดใจราวกับว่าเขาไม่ได้คาดหวังปฏิกิริยาแบบนี้เลย เขามองไปที่ราเชลด้วยน้ำเสียงสงสัยและถามเธอ “โอ้ อะไรทำให้ลูกกล้าพูดกับฉันแบบนั้น คุณดูฉากเดียวกับคนอื่นหรือเปล่า”

ราเชลตอบอย่างท้าทายว่า “ทำไมมันถึงสำคัญนัก ฉันถามคุณหัวหน้าปาร์ตี้นี้ทำไมคุณถึงตั้งใจทำเป็นประมาทและพยายามทำร้ายสมาชิกในปาร์ตี้ของคุณเมื่อคุณอยู่ในตำแหน่งที่จะปกป้องพวกเขา พวกเขาจะทำได้อย่างไร สบายใจที่จะล่ากับเธออีกแล้วเหรอ หมดความไว้ใจ เริ่มที่ตัวฉัน”

สีหน้าของแอนเดอร์สันเกิดความรู้สึกเหลือเชื่อขึ้นขณะที่มีบางอย่างกำลังคลิกอยู่ในใจของเขา เขาหัวเราะดังลั่นขณะพูด “พระเจ้าค่ะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันดูเหมือนจะไม่เข้าใจประเด็นของฉัน หากมันไม่ชัดเจนมากจากการกระทำของฉันและจากคำพูดของฉัน ฉันไม่แคร์” แอนเดอร์สันจบด้วยคำพูดเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงวางตัว

ราเชลไม่ได้ยืนขึ้นขณะที่เธอพูดต่อ “แล้วไง เพราะคุณมีสกิลอันดับสูงกว่าและมีพลังมากกว่าเรา นั่นหมายความว่าคุณสามารถเลือกทำสิ่งที่คุณต้องการได้ คุณจะเป็นอันตรายต่อสมาชิกในปาร์ตี้ของคุณเพียงเพื่อให้ได้ประเด็นของคุณมาเพื่ออะไร?”

แอนเดอร์สันตกใจอีกครั้งและพูดว่า “เพื่ออะไร? เพื่ออะไร? คุณแน่นหนาแค่ไหนที่ข้อความจะไม่เจอ? สมาชิกปาร์ตี้? เชื่อเถอะ? ฮ่าฮ่า!” เขามองไปทางฮันเตอร์สี่คนที่เคลียร์ดันเจี้ยนกับเขาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน “คุณเห็นพวกเขาไหม พวกเขามีครอบครัวที่นี่ พวกเขามีเพื่อนที่นี่ นี่คือเมืองของพวกเขา และพวกเขาไม่มีที่ไปอีกแล้ว คุณคิดว่ามีใครบ้าง” สนใจเมืองนี้ไหม คุณคิดว่าวิกผมตัวใหญ่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับเมืองที่ไร้ค่ารอบปริมณฑลของจักรวรรดิหรือไม่”

คำพูดของเขาดังขึ้นและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขายังคงพูดต่อไปขณะเดินไปหาราเชล เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ฉันเอง ฉันเป็นคนเดียวที่รักษาเมืองนี้ไว้ได้ ฉันเป็นคนเดียวที่ด่าและอยู่ที่นี่ ฉันป้องกันไม่ให้ดันเจี้ยนแตกของดันเจี้ยนนี้ ซึ่งคุณจะเคลียร์ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน คือความแข็งแกร่งของฉัน และด้วยเหตุนี้ ฉันจึงทำในสิ่งที่ต้องการได้ เรียกได้” เขาชี้ไปที่สมาชิกในปาร์ตี้อีกครั้ง

“ตอนนี้ฉันสามารถเรียกพวกเขาว่าคนโง่ได้แล้ว และพวกเขาจะกลับมาอยู่กับฉันที่เดิมในอีกไม่กี่วัน สละชีวิตเพื่อเคลียร์ดันเจี้ยนนี้ เธออาจอยู่ในเมืองนี้แค่สัปดาห์เดียว แต่คุณควรเรียนรู้เดี๋ยวนี้ ดีกว่าในภายหลังว่าสิ่งต่าง ๆ ทำงานอย่างไร คุณควรรู้วิธีพูดคุยกับคนที่ยืนอยู่เหนือคุณ” เมื่อพูดจบประโยคนี้ เขาก็มาถึงราเชลซึ่งยังคงจ้องมองเขาด้วยท่าทีท้าทาย

ความโกรธของเขาใกล้จะถึงจุดสูงสุดแล้ว ทำให้สกิลของเขา {ความโกรธโดยธรรมชาติ} ทำให้เขามีพละกำลังมากยิ่งขึ้น เขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วอย่างรวดเร็ว และได้ยินเสียงตบดังๆ โดยที่ราเชลทุบพื้นในวินาทีต่อมา

เครื่องหมายมือขนาดใหญ่วางบนใบหน้าของเธอ เธอแตะแก้มของเธอด้วยท่าทางมึนงงราวกับว่านี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอคาดว่าจะเกิดขึ้น นางมองดูสี่คนที่กำลังพักฟื้นอยู่ด้านข้าง และทุกคนก็หันหน้าหนี

แอนเดอร์สันเดินเข้ามาหาเธอ จับคอใสของเธอไว้ในมือแล้วถาม “ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วหรือยัง เมื่อฉันพูดว่าฉันสามารถทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ คุณทำอะไรเพื่อหยุดมันไม่ได้” เขาพูดขณะที่เขาอุ้มเธอขึ้นที่คอของเธอ

ฟรีสตาร์

"พวกเขาไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดมันได้" เขาพูดต่อในขณะที่ชี้ไปที่สมาชิกปาร์ตี้เก่าของเขา “และเขา...ไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดมันได้อย่างแน่นอน” มือของเขาขยับอีกครั้งขณะที่ชี้ไปที่โนอาห์

บุคคลที่ถูกชี้ไปที่คำถามมีท่าทางประหลาดใจในขณะที่เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูด “ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปเถอะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

เขาเฝ้าดูฉากข้างหน้าเขาเล่นด้วยความประหลาดใจอย่างมากเมื่อเหตุการณ์คลี่คลาย เขาไม่สนใจหรอกว่าเมื่อแอนเดอร์สันคิดว่า 'บังเอิญ' ของเขาหลุดมือไป เขาจึงปัดออกอย่างง่ายดายด้วยการเปิดใช้งาน [ขอบเขตการคุ้มกันของนักมายากล] เขาไม่สนใจเมื่อเขาพูดต่อ สิ่งที่เขาไม่ชอบคือคำพูดเย่อหยิ่งที่มาจากเขา และที่แย่ที่สุดคือการเฆี่ยนตีที่เขาให้คนที่ยืนขึ้นกับเขา

เขามีความสุขที่คิดว่าการล่าปาร์ตี้ครั้งแรกที่เขาเพิ่งเสร็จสิ้นได้สำเร็จและเขาสามารถใช้ประสบการณ์ที่นี่เพื่อเข้าสู่ดันเจี้ยนนี้ในอนาคต แต่ผู้ชายคนนี้ก็ต้องไปและทำลายมัน ดังนั้นเขาจึงพูดซ้ำอีกครั้งและพูดว่า "ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป"

ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นในที่โล่งขณะที่แอนเดอร์สันผลักหญิงสาวออกไป และมองไปทางโนอาห์ เขามองเขาขึ้นและลงและพูดว่า “ตลอดเวลานี้ ฉันพยายามค้นหาว่าระดับพลังของคุณอยู่ที่ไหน ฉันคิดไม่ถูกหรอก แค่คอยติดตามและสัมผัสคุณทีละน้อย ฉันควรจะ ได้ทำในสิ่งที่กำลังจะทำเมื่อนานมาแล้ว พอจะนึกออกไหมว่าตอนนี้กำลังจะทำอะไรอยู่?”

โนอาห์มองไปยังชายที่ค่อยๆ กลายเป็นสีแดงบนร่างกายของเขาอีกครั้งและตอบอย่างใจเย็น "ไม่ ฉันไม่รู้ คุณจะทำอะไรกันแน่"

ฟรีสตาร์

แอนเดอร์สันยิ้มเยือกเย็นขณะที่เขาพูดว่า “ฉันกำลังจะสอนการจัดอันดับเมืองให้คุณ ฉันกำลังจะบอกคุณว่าฉันอยู่ด้านบนและคุณอยู่ด้านล่าง ฉันจะสอนคุณให้รู้ว่ากำลังแข็งแกร่งแค่ไหน” เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะเห็นได้ชัดว่าการดูฉันล้มยักษ์สูงสิบเมตรนั้นไม่น่ากลัวพอ”

ขณะที่โนอาห์ฟังคำพูดของคนบ้าที่โกรธจัด เขาหันไปทางสมาชิกในทีมของเขา มีผู้ชายที่โตเต็มที่สองคนที่เป็นอัศวินในปาร์ตี้และผู้หญิงสองคนที่เป็นผู้วิเศษ เขามองไปที่พวกเขาและถามว่า "พวกคุณจะทำอะไรหรือพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้"

ทั้งสี่คนจ้องเขาอย่างว่างเปล่าก่อนจะส่ายหัวอย่างตกต่ำและหันหน้าหนี

โนอาห์ส่ายหัวเมื่อเห็นสิ่งนี้ และเขามองย้อนกลับไปทางแอนเดอร์สันที่กำลังพูดด้วยท่าทางโกรธจัด

“ฮ่าฮ่า ฉันพูดมากไปแล้วนะ คำพูดไม่เคยเป็นมือปราบฉันเลย ฉันยอมให้กำลังพูดเสมอ หลังจากที่ความแข็งแกร่งของฉันถูกลงทะเบียนแล้ว ทุกคนก็เข้าแถว ตอนนี้ เตรียมตัวให้ดีนะ เพราะเธอ...กำลังจะล้มลง” เข้าแถว" ควันสีแดงจาง ๆ ออกมาจากร่างของแอนเดอร์สันในขณะที่เขาทำเสร็จ กระชับกล้ามเนื้อแล้วพุ่งออกมา

ฉันมองไปที่ชายที่บินมาหาฉันและถอนหายใจเมื่อทุกอย่างพังทลายลง จากนั้นฉันก็ร่าย [อาณาเขตวงเวทย์], [ออร่าแห่งการเร่ง], [ไลฟ์ เอสเซ้นส์], [เพิ่มการเจาะเกราะ], [เกราะอาร์กติก] และ…[ลมกรด]

ร่างกายของฉันส่องแสงเป็นสีรุ้งเมื่อเปิดใช้งานสกิลการป้องกันและการสนับสนุนที่หลากหลาย ฉันมองไปที่แอนเดอร์สันและฉันก็สงบใจเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ฉันไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเกลียดเขาแต่อย่างใด ฉันแค่...สงสารเขา บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเผชิญกับแรงกดดันของโลกใหม่นี้และไม่สามารถรับมือได้ดี ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นคนอย่างเขาในอนาคต ดูเหมือนว่าการจ้องมองของฉันจะทำให้วัวกระทิงดุยิ่งขึ้นไปอีก เนื่องจากพลังของเขาดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นไปอีก แต่...ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับผมในปัจจุบัน ด้วยการถอนหายใจอย่างเศร้าใจ ลมพายุรอบๆ ตัวของฉันในขณะที่ [ลมกรด] เปิดใช้งานอย่างเต็มที่และฉันก็เคลื่อนไหว