ตอนที่78 ทัวร์กลางคืน

ตอนที่78 ทัวร์กลางคืน

ตอนเที่ยงคืน ทุกคนในหอพักก็เข้านอนแล้ว

　　 เฟร็ดดึงผ้าปูที่นอนออกอย่างเงียบ ๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่เตียงของจอร์จ ยื่นมือออกมาแล้วสะกิดสองครั้ง ทำให้ตัวสั่นไปมา

　　 จอร์จค่อยๆ ลุกขึ้น สวมเสื้อคลุมอีกครั้ง หยิบไม้กายสิทธิ์แล้วเดินออกจากห้อง ขณะที่เฟร็ดปิดประตูเบา ๆ อยู่ข้างหลังเขา

　　 ทั้งสองเดินลงบันไดเวียนและเข้าไปในห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์

　　 ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น และไฟในเตาผิงก็มอดลงแล้ว ทั้งสองไม่ได้ออกจากเห้องนั่งเล่นทันที แต่นั่งลงบนเก้าอี้นวม

　　 เฟร็ดดึงกระดาษแผ่นเก่าๆออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาแล้วเคาะเบาๆ ด้วยไม้กายสิทธิ์ของเขา “ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดีมิได้”

　　 "ฉันก็อยากท่องบ้างนะ" จอร์จบ่นอยู่ข้างๆ เขา และขยับไม้กายสิทธิ์ที่ติดไฟไปทันทีเพื่อส่องแผนที่ให้เฟร็ด

หลังจากมันสร้างแผนที่ของปราสาทแล้ว เฟร็ดก็กางแผนที่ตัวกวนบนโต๊ะ และทั้งสองก็เริ่มมองหาชื่อของฟิลช์ ภารโรงผู้น่ารำคาญคนนี้อยู่ในห้องนอนถัดจากห้องทำงานของเขาที่ชั้นหนึ่ง ขณะที่แมวของเขา คุณนายนอร์ริส กำลังลาดตระเวนอยู่ที่ชั้นห้า

　　 พิพฟ์ที่กำลังเล่นอยู่ในห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์บนชั้นสอง และดัมเบิลดอร์กำลังเดินไปมาในห้องของอาจารย์ใหญ่

　　 “เพอร์ซี่อยู่ที่ไหน” จอร์จถามเสียงต่ำ

　　 เฟร็ดยกนิ้วของเขาไปที่หอพักของเพอร์ซี่และพูดว่า "หลับอยู่"

　　 "ตกลง ทัวร์กลางคืนเริ่มต้นขึ้นได้!" เฟร็ดและจอร์จไฮไฟว์กันและกัน เก็บแผนที่ตัวกวนและเตรียมออกเดินทาง

　　 เพียงแต่ว่าทั้งสองคนเพิ่งผ่านออกจากภาพเหมือน และพวกเขาก็ถูกจ้องเขม็งโดยหญิงอ้วน: "คราวนี้จะไปไหน"

　　 "ไปเที่ยวกลางคืนครับคุณผู้หญิง" เฟร็ดยิ้ม

　　 หญิงอ้วนคนนั้นก็ผงะไปด้วย และเธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครพูดกล้าพูดว่าทำผิดกฏอย่างมั่นใจ

　　 "ไป!" จอร์จที่อยู่ข้างหลังเขายื่นมือออกและผลักเฟร็ด และทั้งสองก็หายตัวไปอย่างรวดเร็วที่มุมทางเดิน

　　 ยืนอยู่ในทางเดินที่มืดมิดและเงียบงัน ความรู้สึกของฝาแฝดวีสลีย์เริ่มตื่นเต้น ด้วยแผนที่ตัวกวนในมือ ปราสาทฮอกวอตส์ทั้งหมดจะเปิดให้พวกเขาทัวร์ได้อย่างง่ายได้

　　 ส่วนฟิลช์อย่าหวังว่าจะจับพวกเขาได้เลย

　　 "อัลเบิร์ตจะเสียใจอย่างแน่นอนที่ไม่ได้มากับพวกเราในตอนกลางคืน" เฟร็ดพูดกับจอร์จอย่างมีความสุขหลังจากยืนยันตำแหน่งของฟิลช์อีกครั้ง

“ฉันคิดว่าอัลเบิร์ตอาจต้องรอจนกว่าเขาจะเรียนรู้คาถาล่องหน ก่อนที่เขาจะเต็มใจมากับเราในตอนกลางคืน” น้ำเสียงของจอร์จเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถปกปิดได้ "อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เราใช้แผนที่ตัวกวน การใช้แค่พวกเราก็ไม่เลว"

　　 อันที่จริง ฝาแฝดไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันความลับของแผนที่ตัวกวนกับคนจำนวนมากเกินไป

　　 “รอให้เราหาทางลับทั้งหมดในปราสาทก่อนเถอะ มันจะทำให้พวกเขาตกใจแน่” เฟร็ดพูดอย่างมีความสุข

　　ในระหว่างวันพวกเขารู้ว่ามีทางลับอยู่บ้าง แต่พวกเขาไม่สามารถโจ่งแจ้งได้ แต่ในตอนกลางคืนไม่มีใครอยู่ในปราสาท จึงไม่ต้องกังวลอะไรมาก นี่เป็นโอกาสที่ดี

　　 เฟร็ดใช้แผนที่ตัวกวนนั้นเพื่อค้นหาทาง ทางเดินมืดและน่ากลัว ทุกครั้งที่เขาหันหลังกลับ เขารู้สึกว่าหัวใจดวงเล็กๆ ของเขาเต้นแรงขึ้น

　　 นี่เป็นความรู้สึกที่น่าตื่นเต้น!

　　 "หยุด!" เฟร็ดรีบหยิบไม้กายสิทธิ์ออกและโบกมือให้จอร์จที่อยู่ข้างหลังเขา

"เกิดอะไรขึ้น."

　　 "นิคหัวเกือบขาด"

　　 หลังจากรอประมาณสามสิบวินาที เฟร็ดซึ่งซ่อนอยู่ และจอร์จก็จุดไม้กายสิทธิ์เพื่อตรวจสอบตำแหน่งของนิคหัวเกือบขาด

　　 “เขาไปไกลแล้ว!” เฟร็ดกล่าว

　　 ทั้งสองย่องลงบันไดและหยุดอยู่หน้ารูปปั้นอัศวินในชุดเกราะบนชั้นเจ็ด

　　 ในแผนที่ตัวกวน จุดหมึกที่มีเครื่องหมาย "เฟร็ด" กำลังแตะตำแหน่งหมวกของอัศวินด้วยไม้กายสิทธิ์ และมีคาถาปรากฏขึ้นข้างๆ "เปลี่ยนปากเป็นประตู"

　　 ทั้งสองมองหน้ากันแล้วเบือนหน้าหนี?ไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

　　 “ให้ฉันลอง เปิดปากให้เป็นประตู” หลังจากจอร์จก็หยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาและเคาะที่หมวกเกราะของอัศวินหิน

　　 รูปปั้นหมวกอัศวินก้มลงอย่างกะทันหัน และหน้ากากที่เขาเปิดออกก็เปิดออกและขยายออกอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับคนที่ก้มตัวและอ้าปากของเขา และทางเข้าก็ใหญ่พอที่จะให้คนที่มีหุ่นผอมบางเข้าไปได้

　　เฟร็ดเหลือบมองแผนที่ และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วหลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ จอร์จก็เดินตามไป

　　 ทางเดินนี้เป็นทางแคบ แต่หนาแน่น พื้นดินเต็มไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุม

"ฉันกล้าบอกเลยว่าไม่มีใครเดินในทางลับนี้มานานแล้ว" เฟร็ดใช้ไม้กายสิทธิ์ของเขาเพื่อเอาใยแมงมุมที่อยู่ข้างหน้าเขาและก้าวไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก เมื่อเขาและจอร์จผ่านไป พวกเขาพบว่าตัวเองถูกประตูไม้ขวางไว้

　　 "ที่นี่ที่ไหน?" จอร์จถาม

　　 “ชั้นสี่ ฉันจำได้ว่ามันคือที่ไหน หลังจากเปิดประตูบางบานแล้ว ก็ยังมีประตูหินที่ยังเปิดไม่ได้อีก”

　　 "อันนี้น่าจะเปิดได้นะ" จอร์จเอื้อมมือออกไปและผลักประตูหินแล้วพูดขึ้น

　　 ประตูบางบานในฮอกวอตส์ไม่ใช่ประตูจริง มันเป็นเพียงผนังทึบที่ดูเหมือนประตู แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าประตูเหล่านี้เป็นประตูจริงๆ และเป็นประตูลับ เพียงแต่ว่าพวกเขาเปิดได้จากด้านในเท่านั้น

　　 จอร์จเปิดประตูไม้อย่างระมัดระวัง เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและทำให้พวกภาพเหมือนที่กำลังสวมชุดนอนข้างๆ เขาบ่นขึ้น

　　 “เงียบๆหน่อย เราจะนอนแล้ว”

　　 "โอ้ขอโทษ!" จอร์จลดไม้กายสิทธิ์ลงทันทีและพูดกับเฟร็ดว่า “ไปที่นี่ก่อน”

“ไปทางนี้ ฉันรู้ว่ามีทางลับอยู่ที่นี่!” เฟร็ดรีบนำทางไป และพวกเขาหยุดโดยแจกันที่มุมของชั้นสาม จอร์จก้าวไปข้างหน้าและใช้ไม้กายสิทธิ์ของเขาบนแจกัน แตะสองครั้ง "เลี้ยวซ้ายแล้วเลี้ยวขวา"

มีเสียงถูเล็กน้อยของแจกัน และทันใดนั้นก็มีจุดสีดำปรากฏขึ้นในภาพวาดทิวทัศน์ที่แขวนอยู่บนผนังข้างๆ จุดดำค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น และในไม่ช้าก็เห็นประตูบานหนึ่ง จอร์จก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปคว้าลูกบิดประตู และปล่อยมันเบาๆ ดันกรอบรูปเดิมเปิดเผยให้เห็นทางเข้าที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง

　　 หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามา พวกเขาตระหนักว่านี่เป็นทางลับที่นำไปสู่ด้านนอกของปราสาท และทางออกอยู่บนถนนบนภูเขาที่นำไปสู่ท่าเรือ มีวัชพืชปกคลุมทางเข้า และที่สำคัญไม่มีใครรู้ว่ามันมีทางลับนี้

　　 หลังจากที่ฝาแฝดออกมา กำแพงภูเขาตรงทางเข้าก็ค่อยๆ กลับสู่สภาพเดิม

　　 “ใครจะรู้ว่ามีทางเข้าที่นี่จริงๆ” เฟร็ดเอื้อมมือไปเคาะหินบนกำแพงภูเขา มันยากมากจนเขานึกไม่ออกว่ามีประตูอยู่ที่นี่

　　 “เราจะเข้าไปได้ยังไง อย่าบอกนะว่าต้องตากลมอยู่ที่นี่ทั้งคืน” จอร์จโอบแขนของเขาสั่นสะท้านในตอนกลางคืน

　　 "ให้ฉันดูก่อน" เฟร็ดเหลือบมองแผนที่ และมันมีวิธีสอนวิธีเปิดประตูให้พวกเขาจริงๆ

　　 “แตะหินอยู่ชิ้นที่3?” เขาพึมพำกับตัวเอง มองหาหินที่อธิบายบนแผนที่ว่า "เปิดรูเร็วๆ นี้"

　　 มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันบนกำแพงหิน และกำแพงหินที่ซ่อนอยู่ในทันใดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน และกำแพงหินก็ค่อยๆ เปิดออก

　　 ทั้งสองเข้ามาอย่างรวดเร็ว ลมในตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น และจอร์จเกือบจะเป็นหวัด ระหว่างทางกลับเขาจามหลายครั้ง

　　 “นายโอเคไหม” เฟร็ดถาม

　　 "เหมือนจะเป็นหนาวนิดหน่อย" จอร์จถูจมูกของเขา

　　 “วันนี้หยุดแค่นี้เถอะ พรุ่งนี้เราจะมีเรียน” เฟร็ดคลุมหาว

　　 จอร์จตกลง