ตอนที่ 640

หัวใจของเฉียวเมียนเมียนหวั่นไหวอย่างรุนแรง

เหมาเยซื่อ..กำลังจีบเธออีกแล้ว

ทุกครั้งที่เขาทำเช่นนี้ หัวใจของเธอมักไม่ฟังเจ้าของ

ชั่วขณะหนึ่ง มันเต้นช้าลง ต่อมามันเต้นเร็ว วินาทีถัดมาดูเหมือนมันจะหยุดเต้น

ช่างดูไร้ค่าเสียจริง

เหมาเยซื่อผู้นี้เป็นคนธรรมดาจริง ๆ เหรอ?

ใครกันจะสามารถรับมือกับสามีรูปงามและเจ้าชู้เช่นนี้ได้

“อะแฮ่ม! เอาล่ะ ผมไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้ สตูดิโอถ่ายทำภาพยนตร์อยู่ไม่ไกลจากเมืองหยุนเฉิงมากนัก ฉันสัญญา ฉันจะกลับมาหาคุณทุกครั้งที่มีเวลา โอเคไหม?” เฉียวเมียนเมียนทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะจากไปนาน

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กำลังพัฒนาขึ้น และพวกเขาไม่อาจทนที่จะแยกจากกันได้นานขนาดนี้

แต่ความรักและงานก็มีความสำคัญไม่แพ้กัน

อันที่จริง เฉียวเมียนเมียนรู้สึกเครียดมาก หลังจากแต่งงานกับเหมาเยซื่อ

มันเป็นความเครียดกว่าตอนเป็นโสดเสียอีก

ความกดดันนี้ไม่ใช่เรื่องของการเงิน แต่มาจากช่องว่างระหว่างพวกเขา

ยิ่งเขาโดดเด่นมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นเท่านั้น

เขาคงคิดว่าเธอไม่ดีพอสำหรับเขา

ดังนั้น เธอจึงหวังที่จะประสบความสำเร็จบางอย่างโดยเร็วที่สุด แม้ว่าผลลัพธ์เหล่านั้นจะไม่คุ้มค่ที่จะกล่าวถึงต่อหน้าเขา

เธอต้องการหาเงินจำนวนหนึ่ง เพื่อให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เด็กสาวโอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขาและมองมาที่เขาด้วยดวงตาสีเข็ม น้ำตาเริ่มนองหน้า เสียงของเธอนุ่มนวลและอ่อนโยนเช่นกัน

เหมาเยซื่อจะปฏิเสธเธอได้อย่างไร

แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่เขาก็ยังพยักหน้า “เอาล่ะ”

“ผมรู้ว่าคุณเก่งที่สุด”

เฉียวเมียนเมียนถือโอกาสจูบเขา

เธอจุ๊บเขาเบา ๆ และกำลังจะถอยออก

เหมาเยซื่อจับเอวของเธอและกดเธอเข้าใกล้เขา จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและจูบเธออย่างแรง

“อืม...”

เฉียวเมียนเมียนดิ้นรนอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดตะกุกตะกัก

“เหมาเยซื่อคะ ฉัน-ฉันยังต้องจัดกระเป๋าเดินทางนะ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยจัดทีหลัง” เสียงของชายคนนั้นเบาและแหบแห้ง แขนของเขาโอบรอบเอวของเธอเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ เขาบีบคางของเธอและจูบเธอแรง ๆ อีกครั้ง

“ไม่..ฉัน-ฉันต้องนอนแต่หัวค่ำ...”

“ตอนนี้เพิ่งทุ่มเองนะ เข้านอนตอน 4ทุ่ม จัดกระเป๋าอีกชั่วโมง เรายังมีเวลาอีกสองชั่วโมง...”

“ตะ-แต่...” ริมฝีปากของเธอถูกปิดผนึกอีกครั้ง

“ที่รัก พรุ่งนี้คุณจะไม่อยู่ตั้งสองสามเดือน คุณจะให้ผมอดอยากปากแห้งตายหรือยังไง”

“ฉัน...”

“ชู่...ที่รัก เราเหลือเวลาไม่มากแล้วนะ อย่าเสียเวลาพูดกันอยู่เลย”

ชายคนนั้นอุ้มเธอจากหน้าตู้เสื้อผ้า

....

เหมาเยซื่อไม่ยอมเสียเวลาแม้ตนานทีเดียวในสองชั่วโมงนั้น

ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ที่เขาวางเฉียวเมียนเมียนบนเตียงสีดำขนาดใหญ่

เมื่อครั้งจบลง เสียงของเธอแหบแห้ง

เธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อราวกับว่ามีคนอุ้มเธอขึ้นจากน้ำ

เธอไม่มีกำลังเหลือแล้ว

ราวกับปีศาจจิ้งจอกดูดเลือดของเธอจนหมด เธออยู่ในอ่างอาบน้ำและอนุญาตให้เหมาเยซื่ออาบน้ำชะล้างตัวให้กับเธอ

หลังจากอาบน้ำให้เธอเสร็จ เขาก็ห่อตัวเธอด้วยผ้าขนหนู อุ้มเธอกลับมาที่เตียง เธอเหนื่อยมาก กระทั่งผล็อยหลับไป