บทที่ 10 รังของราชาก็อบลิน

บทที่ 10 รังของราชาก็อบลิน

เลย์เอาต์ของดันเจี้ยนระดับสูงค่อยๆ ฟุ่มเฟือยมากขึ้น ใน [รังของราชาก็อบลิน] ชั้นแรกที่คุณถูกส่งเข้ามามีต้นไม้และต้นไม้มากเกินไป ก็อบลินเดินทางเป็นกลุ่มละ 5 คนและคุมพื้นที่ทั้งหมด ทันทีที่คุณโจมตีพวกมัน พวกมันจะเตือนคนอื่นด้วยสัญญาณที่ดังและให้พวกเขาทั้งหมดรีบไปที่ที่คุณอยู่

ปาร์ตี้ที่สร้างขึ้นเพื่อลงไปในดันเจี้ยนนี้ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขามีตัวจัดการความเสียหายเพียงพอที่จะดูแลกลุ่มอย่างน้อยหนึ่งกลุ่มก่อนที่อีกสองกลุ่มจะรีบเข้ามา ถ้าปาร์ตี้ของคุณพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบด้วยก๊อบลิน 3 กลุ่ม คุณต้องทำ กล่าวคำอธิษฐานของคุณ

ฟรีสตาร์

ฉันมองไปที่กลุ่มของก็อบลินที่เพิ่งได้รับการแจ้งเตือนต่อหน้าฉัน ก็อบลินมีเกล็ดสีเขียวเป็นชั้นๆ โดยมีความสูงถึง 3 เมตร พวกเขาสี่คนถือกระบองและกระบองโดยมีคนหนึ่งถือไม้เท้า

ฉันเริ่มต้นด้วยการทดสอบประสิทธิภาพของระดับ F [บอลเพลิงl] ที่มีความสามารถเกือบถึงร้อย ทำให้เทียบได้กับสกิลระดับ E ลูกไฟหมุนวนที่ควบแน่นยิ่งขึ้นพุ่งเข้าหาก็อบลินตัวหนึ่งและระเบิดออก

ก็อบลินถูกผลักถอยหลังไปสองสามฟุต แต่กลับลุกขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ เกล็ดสีเขียวมีรอยบุบเล็กน้อย ประณาม ฉันคิดว่า [บอลเพลิง] อาจมีประโยชน์บางอย่างในอนาคต ความเร็วในการร่ายและเคลื่อนที่เร็วของมันคงจะดีถ้าฉันต่อสู้กับสิ่งที่ไม่มีการป้องกันสูงเช่นมอนสเตอร์ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันรอคอย

ก็อบลินผู้ห้าวหาญเกือบจะอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นฉันจึงเริ่มทักษะที่น่ารังเกียจที่สุดของฉัน [เปลวไฟแห่งความทรมาน] แนวไฟปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วต่อหน้าฉัน เคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อโจมตีก็อบลินชั้นแนวหน้า มีการหยุดชั่วครู่หนึ่งหลังจากแรงกระแทกก่อนที่เสียงกรีดร้องจะดังขึ้นขณะที่แนวไฟแทงจากด้านหน้าไปด้านหลัง

ฉันจับที่เสาเพลิงและขยับมือไปทางขวา ทักษะทำตามคำสั่งของฉัน ทำตัวเหมือนเชือกหนาที่เคลื่อนที่ในแนวนอนและผ่าหัวของก็อบลินสองตัวทางด้านขวา

ก็อบลินอีกสองตัวที่เหลือตกใจกลัวทันทีที่เห็นเพื่อนๆ ของพวกเขาเสียชีวิตอย่างรวดเร็ว และพวกเขาก็เริ่มรีบกลับ ฉันไม่ให้โอกาสพวกมันหรอก ฉันเลยเดินไปข้างหน้า รักษาระยะห่าง รีบสั่งทักษะให้หมุนรอบตัวก็อบลินทั้งสอง เผาพวกมันให้คมกริบ

ฮาฮา! นี่เป็นวิธีที่ฉันเริ่มใช้หลังจากคุ้นเคยกับทักษะนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องปล่อยให้ทักษะนั้นยิงเปลวไฟต่อหน้าฉัน ในขณะที่ความสามารถของฉันเพิ่มขึ้น ฉันสามารถควบคุมเสาแห่งเปลวเพลิงได้ง่ายกว่า ไม่เพียงแค่เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ทแยงมุม หรือแนวนอน ด้วยสมาธิที่เพียงพอ ฉันสามารถสั่งทักษะให้กระฉับกระเฉงราวกับเชือกเพื่อดับไฟของศัตรู

ทันทีที่ฉันพูดจบ ก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นขณะที่ก็อบลินอีก 5 ตัวพุ่งเข้ามา คราวนี้ฉันไม่ได้นั่งนิ่งๆ ส่งยิ้มเย็นยะเยือกและวิ่งตรงมาทางพวกเขา เสาเพลิงที่ดิ้นไปมาอย่างน่าขนลุกอยู่ข้างหน้าฉัน .

ฉันฝึกฝนการควบคุมและเคลื่อนย้าย [เปลวไฟแห่งความทรมาน] ตามที่ฉันชอบ ส่งผลให้ก๊อบลินเสียชีวิต ไม่นานก็มีมอนสเตอร์ที่ถูกไฟไหม้อีก 5 ตัวอยู่บนพื้น ร่างกายของพวกมันยังคงเดือดพล่านจากความร้อนจัด

ผมได้ไปสองกลุ่มแล้ว น่าจะมีเหลืออีกหนึ่งกลุ่ม ฉันไม่ได้รอให้พวกเขามาและเดินไปที่เสียงกรีดร้องและเสียงข้างเคียง โดยลด 5 คนสุดท้ายลงอย่างง่ายดายเหมือนเพื่อนคนก่อนของพวกเขา

ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็แค่วิ่งลงไปบนพื้น เพื่อเพิ่มพูนความสามารถของทักษะที่ฉันชื่นชอบในตอนนี้ ในบางชั้น ฉันทดสอบประสิทธิภาพของ [พรางตัว] กับมอนสเตอร์และผลลัพธ์ก็น่าทึ่ง ฉันสามารถย่องเข้าไปรอบๆ พวกมันได้ไม่กี่เมตรโดยที่พวกเขาไม่ได้สังเกตอะไรเลย แต่ถ้าฉันอยู่ที่สถานที่นั้นเพียงไม่กี่วินาทีหรือเข้าไปใกล้พวกเขามากกว่านี้ ดวงตาก็จะเลื่อนไปยังตำแหน่งที่ฉันอยู่

ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นแค่ประสาทสัมผัสที่เฉียบคมหรือจมูกที่แข็งแรงกว่าที่เตือนพวกเขาเมื่อคุณเข้าใกล้ แต่วิ่งไปรอบ ๆ โดยไม่มีใครเห็นมันสนุก

จากชั้นที่ 10 เป็นต้นไป นักธนูและนักเวทย์ก็อบลินเริ่มปรากฏตัวขึ้น ยิงธนู ลูกไฟ สายฟ้า และลูกธนูน้ำแข็งเข้ามาหาฉัน ฉันมี [เกราะอาร์กติก] และ [อาณาเขตวงเวทย์] ทำงานอยู่เสมอ ทำให้ลูกธนูกระเด็นออกจากร่างกายของฉันและเวทมนตร์ก็หายไปทันทีที่พวกมันสัมผัสกับทรงกลมโปร่งใสรอบตัวฉัน

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่เบี่ยงเบนและดูดซับการโจมตีของพวกเขาในขณะที่เขาฟาดฟันด้วยเสาไฟหนาที่ทำให้ร่างกายของพวกเขาแน่นจนตายหรือแยกหัวออกจากกัน ความประหลาดใจของ พวกก็อบลินเมจ และ พวกก็อบลินอาเชอร์ ที่มี [พรางตัว] นั้นอันตรายยิ่งกว่า เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถร่ายเวทย์ได้แม้แต่ครั้งเดียวก่อนที่พวกเขาจะไร้ชีวิต

อะดรีนาลีนไหลผ่านตัวฉันขณะที่ฉันเฝ้าดูสัตว์ประหลาดสูง 3 เมตรระดับ D เหล่านี้ล้มลงอย่างง่ายดาย แต่ฉันเตือนตัวเองว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันตั้งใจไว้ พวกเขาเป็นแรงค์ D พวกเขาอ่อนแอ เช่นเดียวกับฉัน ฉันไม่คิดว่าตัวเองสูงเกินไป เศรษฐีสุ่มคนใดก็ตามสามารถซื้อทักษะที่แข็งแกร่งพอๆ กับ [คอร์] ที่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้ใครบางคนมีพลังพอๆ กันได้

การเปลี่ยนแปลงที่ฉันต้องการจะทำภายในตัวฉันคือการไม่รู้สึกขี้ขลาดนั้น ความรู้สึกหมดหนทางที่ฉันจมปลักอยู่นาน อะไรก็ตามที่ขวางทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประหลาด ไม่ว่าจะเป็นไททันที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันจะเผชิญหน้าในที่สุด ฉันอยากจะเผชิญหน้ากับมันโดยไม่กลัว

ฉันควบคุมอารมณ์และรีบลงไปที่พื้นเร็วยิ่งขึ้น

ภายในหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ฉันก็รีบลงไปที่ดันเจี้ยนทั้ง 29 ชั้น และยืนอยู่ใกล้บันไดขั้นสุดท้ายที่จะพาฉันไปที่ห้อง บอส

ฉันตระหนักถึงความเจ็บปวดของนักล่าทั่วไป และทำไมพวกเขาส่วนใหญ่จึงเข้าไปในคุกใต้ดินเพียงวันละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น ฉันวิ่งลงไปในขณะที่ตัดหญ้าศัตรูไปทางซ้ายและขวายังคงต้องการให้ฉันใช้เวลาสองสามนาทีในแต่ละชั้น มีชั้นและ มอนสเตอร์มากมาย นักล่าในปาร์ตี้ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อฆ่ามอนสเตอร์ในแต่ละชั้นในขณะที่พักผ่อนเพื่อฟื้นฟูพลังงานและรักษาให้หายทันที

การผ่านดันเจี้ยนเดียวอาจใช้เวลา 5 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ความสามารถในการใช้สกิลของฉันอย่างไม่รู้จบเป็นเรื่องใหญ่มาก จนตอนนี้ฉันก็ยังสงสัยว่ามันยังมีจริงอยู่หรือเปล่า

ฉันเดินลงบันไดไปพร้อมกับทำให้แน่ใจว่าทักษะการป้องกันทั้งหมดและแม้แต่ [พรางตัว] ก็ใช้งานได้ และในไม่ช้าฉันก็อยู่ในที่โล่งขนาดใหญ่ที่มีภูเขาเล็กๆ อยู่ตรงกลาง เกานั่น ไม่ใช่ภูเขา แค่ก๊อบลินที่ดูดุร้ายมากซึ่งมีขนาดประมาณ 6 เมตร ผิวของมันเปล่งประกายเป็นสีดำเข้มที่ทำให้มันโดดเด่นมากในการล้างนี้ อึศักดิ์สิทธิ์ มันไม่ได้ถืออาวุธในมือ แต่มือของมันเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทุบทุกสิ่งที่เข้ามาใกล้

บอส นี้เป็นนักฆ่าของพวกฮันเตอร์ จำนวนมาก ด้วยขนาดที่ใหญ่และความแข็งแกร่งของมัน กำจัดนักล่าที่ไม่มีประสบการณ์ออกจากคนที่มีความรู้ได้อย่างรวดเร็ว อัศวินระดับ D อย่างน้อย 2 ระดับหรือระดับ C ระดับ 1 ที่มีเกราะหนักที่สุดจำเป็นจะต้องสามารถต้านทานการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว คุณควรหวังเป็นอย่างยิ่งว่า พวกนักเวทย์ และ พวกนักรบคลั่ง ของทีมคุณประหยัดพลังงานเพื่อปลดปล่อยคาถาหลายอันและโจมตีสัตว์ร้ายนี้เพื่อกำจัดมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มิฉะนั้นความตายจะตามมา

ฉันอยู่ไกลจากมัน ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะไม่พบว่ามี [พรางตัว] ทำงานอยู่ แต่ดวงตาขนาดใหญ่ก็จับจ้องมาที่ฉันทันทีที่ฉันไปถึงที่โล่ง ดังนั้นการผสมผสานเข้ากับสภาพแวดล้อมของคุณไม่เพียงพอที่จะหลบเลี่ยงความรู้สึกของสัตว์ประหลาดประเภทนี้? และฉันไม่แน่ใจว่าบอสระดับ D นี้สามารถจัดเป็นไททันได้หรือไม่ แต่ขนาดของมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมดที่ฉันต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตามัน

ฉันรู้สึกว่าเลือดสูบฉีดขณะที่ฉันพบว่าตัวเองตกอยู่ในความสิ้นหวังกับบางสิ่งที่ใหญ่กว่าตัวฉันถึง 3 เท่า ฉันไม่ได้กลัว ฉันมองไปที่สัตว์ร้ายตัวใหญ่ตัวนี้และฉันเห็นเป้าหมายของฉัน ฉันเห็นอนาคตของฉันแล้ว!

ฉันเริ่มเดินช้าๆ และการเดินของฉันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นการวิ่ง สัตว์ร้ายยืนนิ่งไม่ส่งเสียงใดๆ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของฉันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุม เปลวไฟหนาสองสามเมตรปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วข้างๆ ฉัน ขณะที่ฉันพุ่งเข้าหาสัตว์ร้ายขนาดมหึมานี้

ทันทีที่ฉันเข้าใกล้มัน หมัดสีดำขนาดใหญ่ก็บดบังสายตาของฉันทั้งหมด เสียงหัวเราะของฉันไม่หยุดในขณะที่เปลวไฟก็พุ่งออกมาและพันรอบกำปั้นนั้นด้วย แล้ว...ก็สัมผัสได้ถึงผลกระทบมหาศาล

บูม!!!

กำปั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหล่นลงมาที่ฉัน ฉันเคยเห็นมันพุ่งเข้าใส่ลูกโลกที่ปกป้องฉันไว้ และรู้สึกได้ทันทีว่าตัวเองบินกลับมาด้วยความเร็วที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน

แบม!

ฉันถูกกระแทกเข้ากับผนังข้างหลังฉันในวินาทีต่อมา เกิดรอยบุ๋มทรงกลมขึ้นขณะที่ฉันทรุดตัวลงไปที่เท้าของฉัน ไม่มีขนแม้แต่เส้นเดียวบนตัวของฉันที่ได้รับอันตราย ทักษะระดับ C [ลูกแก้วแห่งอารคานิสม์] ไม่ได้มีไว้แสดง!

ฟรีสตาร์

สัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่นิ่งเงียบอีกต่อไปในขณะที่เสียงโหยหวนคร่ำครวญดังก้องไปทั่วที่โล่งกว้างใหญ่ หมัดขวาของมันตกลงไปที่พื้น หลุดออกจากแขนไปตลอดกาล ความสงบในดวงตาของมันหายไปอย่างสมบูรณ์เมื่อเท้าของมันกระแทกพื้นและกระโดดเข้ามาหาฉัน

มือดีๆ ข้างหนึ่งของมันยื่นมือเข้ามาหาฉันราวกับพยายามจะดับเทียน ข้าพเจ้าสั่งให้เปลวเพลิงบิดเป็นวงกลมขณะมองดูฝ่ามือนี้กระทบตัวข้าพเจ้า เปลวไฟเป็นวงกลมก็เริ่มหมุนด้วยความเร็วสูงเมื่อฝ่ามือตกลงสู่พื้น

จื่ออิง!

ได้ยินเสียงอันน่าสยดสยองเมื่อเนื้อและกระดูกถูกตัดออกจากกัน แขนที่เหลือของราชาก็อบลินถูกผ่าอย่างพิลึกพิลั่นตรงกลาง เลือดสีแดงเข้มพุ่งออกมา เราอยู่ห่างกันแค่เมตรเดียว ฉันก็จ้องหน้ามันอย่างโกรธจัด ขณะที่สั่งกองเพลิงให้พุ่งไปที่คอของยักษ์ตนนี้

ซิง!

วินาทีผ่านไป หัวของสัตว์ประหลาดสูง 6 เมตรก็ล้มลงกับพื้น