AC 219: เจ้าของเมืองที่ผิดปกติ ฟรี

AC 219: เจ้าของเมืองที่ผิดปกติ

บ้านของ เออร์เตอร์ ไม่ได้ดูหรูหรามาก แน่นอนว่าบ้านที่เรียกว่า "ไม่หรูหรา" นั้นถูกอ้างถึงกับบ้านของราชวงศ์อื่น ถ้าเทียบกับบ้านของพลเรือน บ้านของ เออร์เตอร์ ก็ยังค่อนข้างดี อย่างน้อยบ้านก็ว่าง จักรวรรดิได้จัดหาที่พักอาศัยสำหรับข้าราชการที่ทำงานด้านการบริหารเมือง เจ้าหน้าที่จะคืนบ้านให้กับจักรวรรดิเมื่อพวกเขาออกจากตำแหน่ง ในช่วงเวลาที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่มีค่าใช้จ่าย จักรวรรดิยังจัดหาคนรับใช้ให้กับพวกเขา ซึ่งได้รับเงินผ่านจักรวรรดิ ซึ่งช่วยพวกเขาได้เงินก้อนโตอย่างแน่นอน

เมื่อผ่านประตูสูงที่ชำรุดเล็กน้อย ก็มีห้องนั่งเล่นมาตรฐาน โต๊ะและเก้าอี้ดูเชยแต่สะอาดมาก เงินเดือนของนายกเทศมนตรีเมืองถูกกำหนดโดยจักรวรรดิ เออร์เตอร์ ไม่สามารถควบคุมเงินเดือนของเขาได้ ความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความสะอาดของห้องนั่งเล่นมีทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา บางคนเชื่อว่าบ้านถูกรักษาไว้ได้ดีเพียงใดมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าของบ้านว่าอาศัยอยู่ได้ดีเพียงใด

มีโถงทางเดินยาวและมืดอยู่ชั้นบน เชิงเทียนจำนวนมากตั้งอยู่ทั้งสองด้านของโถงทางเดิน แต่ไม่ได้จุดไฟ เชิงเทียนบางอันไม่มีแม้กระทั่งเทียนไข เชิงเทียนส่องแสงเหมือนโลหะในความมืด

เออร์เตอร์ ดูเคอะเขินเล็กน้อยเมื่อเห็น อันเฟย์ มองเชิงเทียนที่ด้านข้างของโถงทางเดิน เขารีบพาอันเฟย์ไปที่หน้าห้องและขยับร่างกายไปด้านข้างเพื่อให้อันเฟย์เข้ามา "นายท่าน อาโรเบน อาศัยอยู่ในห้องนี้"

อันเฟย์พยักหน้า เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามา อาโรเบน ประสบกับการสูญเสียประเทศและความเจ็บปวดจากการสูญเสียทั้งครอบครัว มีเพียงเขาผู้เฒ่าผู้โดดเดี่ยวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในโลกนี้ ที่โหดร้ายกว่านั้นคือเขาเห็นทหารจากจักรวรรดิซานซาฆ่าครอบครัวของเขาต่อหน้าเขา อันเฟย์ คิดว่ามันคงจะยากมากที่จะสื่อสารกับชายชราคนหนึ่งที่กำลังเศร้าโศกอยู่ อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ต้องมาพบเขา ก่อนอื่น ในฐานะเจ้าของเมืองในอนาคต เขาต้องการแสดงความเสียใจไปยังอาโรเบน ประการที่สอง เขาต้องการหาโอกาสปรึกษาเขาในบางประเด็น เขาได้ยินจากคนมากกว่าหนึ่งคนว่า อาโรเบน เป็นเจ้าเมืองที่มีความสามารถมาก ภายใต้การปกครองของอาโรเบน เมืองไวโอเล็ตมีความเจริญรุ่งเรือง แต่สงครามที่เลวร้ายได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

เขาต้องการเรียนรู้ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเมือง สนทนาเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาในการจัดการเมือง และรับคำแนะนำหรือข้อเสนอแนะเพื่อเข้าควบคุมเมืองและจัดการมัน หลายสิ่งหลายอย่างไม่สามารถเรียนรู้ได้จากประสบการณ์ การปกครองเมืองไม่ใช่เรื่องตลก อาจทำให้ เมืองไวโอเล็ต เสียค่าใช้จ่ายมากมายก่อนที่ อันเฟย์ จะได้เรียนรู้จากความล้มเหลวในการปกครองเมือง

อันเฟย์กระแอมเล็กน้อยและอ่านคำแสดงความเสียใจที่เขาต้องการจะกล่าว เขาเคาะประตู

“เชิญเข้ามา” คนในห้องตอบ

อันเฟย์ ผลักประตูเปิดและเดินเข้าไป เขาตกใจเมื่อได้เห็นห้อง ไม่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ เขาคิดว่าอาโรเบนจะนอนอยู่บนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขาคิดว่าเขาจะต้องเสียใจอย่างสุดซึ้งหรือกรีดร้องออกมาเพื่อระบายความโกรธ ความคับข้องใจ และความโศกเศร้าของเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นค่อนข้างแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้

อาโรเบน นั่งบนเก้าอี้ เฝ้าดู อันเฟย์ อย่างเงียบๆ ผมสีบลอนด์อ่อนและหยิกเล็กน้อยของเขาถูกหวีอย่างดี และใบหน้าของเขาเรียว เขายังทารองพื้นบนใบหน้าซึ่งทำให้คนไม่สามารถบอกสีที่แท้จริงของใบหน้าของเขาได้ เขาห่อตัวด้วยเสื้อคลุมยาวสีแดงเข้มที่มีตรานักเวทย์ขั้นต้นติดอยู่ที่หน้าอก อันเฟย์รู้สึกใกล้ชิดกับเขาในทันที เนื่องจากในที่สุดเขาก็ได้พบกับนักเวทย์ระดับเดียวกับของอันเฟย์

“ท่านต้องเป็นนายท่านอันเฟย์ เออร์เตอร์ บอกข้าเกี่ยวกับท่าน กรุณานั่งลง” อาโรเบน ยิ้มและยื่นมือออกไปเพื่อส่งสัญญาณให้ อันเฟย์ นั่งลง ท่า "ถือ" นี้แปลกมาก อาโรเบน ขยับแขนของเขา แต่มือของเขาเป็นเหมือนของประดับที่ห้อยอยู่บนข้อมือของเขา มือของเขาสั่นเมื่อแขนขยับ

“ข้าหวังว่าข้าจะไม่รบกวนท่าน” อันเฟย์ กล่าวและยิ้มในขณะที่เขานั่งช้าๆ

“นายท่าน ท่านต้องล้อเล่นแน่ๆ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่าน ชายชราผู้พิการทางสายตา” อาโรเบน มองดูมือที่ไร้ชีวิตของเขา และความเศร้าก็ปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา

อันเฟย์ยิ้ม เขาทำได้แค่ยิ้มเพราะคำกล่าวที่เขาเตรียมดูเหมือนไม่เหมาะสมในตอนนี้ ถ้าเขาส่งความเสียใจไปยังอาโรเบนแล้ว อาโรเบน ก็ไม่ดูเศร้า ถ้าเขาขอให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่ อาโรเบนก็ดูสดชื่นมาก อันเฟย์ ค้นหาคำในหัวเพื่อเริ่มการสนทนา เขามาที่นี่เพื่อเยี่ยมอาโรเบนและเรียนรู้จากเขาเกี่ยวกับประสบการณ์ในการปกครองเมืองไวโอเล็ต

“ข้าได้ยินจาก เออร์เตอร์ ว่า ชามาช บุตรแห่ง มาร์ควิส โจเซอร์ พยายามจะฆ่าท่าน ท่านฆ่าเขาหรือ?” อาโรเบน ช่วย อันเฟย์ หาหัวข้อสนทนาที่คู่ควร

“ข้าใช้อารมณ์มากเกินไปหรือเปล่า” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้คาดหวังว่า อาโรเบน จะเข้าสู่หัวข้อโดยไม่มีการทักทายใดๆ อาโรเบน ดูเหมือนจะตรงไปตรงมา อันเฟย์ชื่นชมว่า

อาโรเบนเงียบไปครู่หนึ่ง “นายท่าน แม้ว่าเราเพิ่งจะพบกัน แต่ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน มันอาจฟังดูทื่อ ๆ และทำให้เกิดปัญหาสำหรับข้า ตอนนี้ข้าเป็นคนพิการไปแล้ว ข้าไม่กลัวอะไรเลย”

“มีอะไรก็บอกข้าได้” อันเฟย์ยิ้ม “ท่านไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่านายท่าน เออร์เตอร์ และข้าเป็นแค่ลูกน้องของท่าน”

“กฎก็คือกฎ” อาโรเบนส่ายหัวเล็กน้อย “แล้วข้าจะบอกความจริงกับท่าน”

"กรุณา." อันเฟย์ รู้สึกว่าสิ่งนี้มาเร็วกว่าที่เขาคาดไว้มาก เขาคิดว่าเขาจะสนทนากันยาวและพวกเขาจะรู้จักกันดีขึ้นเล็กน้อยก่อนที่พวกเขาจะได้สนทนาเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญ ดูเหมือนว่า อาโรเบน จะกระตือรือร้นมากกว่า อันเฟย์ ที่จะสนทนาเกี่ยวกับประเด็นสำคัญ สำหรับชายชราที่เป็นนักการเมืองมาช้านาน เขาไม่ควรใจร้อนเกินไป บางทีการจู่โจมครั้งสุดท้ายอาจทำให้บุคลิกของอาโรเบนเปลี่ยนไปมาก

“นายท่าน ท่านดีเกินไปสำหรับเขา” อาโรเบนกล่าวช้าๆ

"อะไร?" อันเฟย์ ตกตะลึงกับความคิดเห็นของเขา ตอนแรกเขาคิดว่าอาโรเบนเป็นคนประชดประชัน ไม่เพียงแต่ อันเฟย์ เท่านั้น แต่ เออร์เตอร์ ยังต้องตกใจกับความคิดเห็นของ อาโรเบน

“มาร์ควิส โจเซอร์ เป็นมาร์ควิสแห่งจักรวรรดิของเรา ครอบครัวของเขาสามารถสืบย้อนไปได้หลายร้อยปี” อาโรเบนดูสงบ “สำหรับต้นไม้ตระกูลที่ยาว รากของมันสามารถเติบโตได้ดีกว่าใบไม้ มาร์ควิส โจเซอร์ รักษาระดับที่ต่ำมาก แต่มันอาจเป็นแค่รากของต้นไม้ที่มีอายุมากกว่า เราไม่รู้ว่า มาร์ควิส โจเซอร์ มีศักยภาพมากแค่ไหน นายท่าน อันเฟย์ ท่านคิดว่าเราจะดูถูก มาร์ควิส โจเซอร์ ต่ำไปหรือเปล่า?” อาโรเบน เหลือบมอง อันเฟย์

“ท่านกำลังกล่าวว่า…” อันเฟย์ ดูจริงจังมากขึ้น

“มาร์ควิส โจเซอร์ สูญเสียลูกชายห้าคน ท่านรู้ไหมว่าเขาได้อะไรตอบแทน? สองเอเคอร์ของที่ดินที่แห้งแล้ง มีรางวัลปานกลางบ้างไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน มาร์ควิส โจเซอร์ ก็ยินดีที่จะรับรางวัลเหล่านั้น เนื่องจากดินแดนศักดินาของพวกเขาไม่ได้เพิ่มขึ้นในช่วงร้อยปีที่ผ่านมา อาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาเพราะจะทิ้งสิ่งที่ดีไว้ในประวัติครอบครัวของเขา” อาโรเบนถอนหายใจ “แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะท่าน คนไม่ควรเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น โศกนาฏกรรมและภัยพิบัติมากมายมาจากมัน”

“ท่านมีส่วนสนับสนุนจักรวรรดิของเรา แต่ มาร์ควิส โจเซอร์ สูญเสียลูกชายห้าคนเพื่อจักรวรรดิ ทำไมท่านถึงเป็นเจ้าของ เมืองไวโอเล็ต แต่ไม่ใช่ มาร์ควิส โจเซอร์? ในแง่ของตำแหน่งขุนนาง มาร์ควิส โจเซอร์ เป็น มาร์ควิส ในขณะที่ท่านเป็นเพียง เอิร์ล ท่านคิดว่า มาร์ควิส โจเซอร์ จะพบว่ายุติธรรมหรือไม่” อาโรเบนพ่นลมหายใจ “ท่านคิดว่าท่านสร้างความกลัวให้ มาร์ควิส โจเซอร์ หลังจากฆ่า ชามาช หรือไม่? ไม่ ท่านทำได้แค่ทำให้ผู้ติดตามบางคนกลัวเท่านั้น สาวกเหล่านั้นจะไปในที่ที่มีอำนาจ ข้าสัญญากับท่าน มาร์ควิส โจเซอร์ จะบ้ากว่านี้เท่านั้น ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านได้สูญเสียโอกาสที่ดี? ชามาชพยายามจะฆ่าท่านที่ถนน และหลายคนเห็นมัน ท่านสามารถพาเขาไปที่สถานีรักษาการณ์ของท่าน คดีนี้จะนำกลับไปหา มาร์ควิส โจเซอร์ และกวาดล้างทั้งครอบครัวออกไป น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว” อาโรเบนส่ายหัว “ตราบใดที่ มาร์ควิส โจเซอร์ ยังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีความสงบสุขในเมืองไวโอเล็ต ถ้าท่านไม่เชื่อข้า เวลาจะพิสูจน์มัน”

“มาร์ควิส โจเซอร์ เป็นมาร์ควิสแห่งจักรวรรดิ…” เออร์เตอร์ พึมพำ

“เจ้า เออร์เตอร์ เจ้าเป็นคนงี่เง่า!” อาโรเบน ขึ้นเสียงของเขาด้วยความโกรธ “เจ้าจะทำอะไรบางอย่างที่อยู่นอกเหนืออำนาจของเจ้าได้อย่างไร? ทำไมเจ้าถึงเริ่มข่ายเวทย์ ประตูเคลื่อนย้าย และส่งข้อมูลอย่างเป็นทางการไปยัง เมืองแบล็คเนีย เจ้าไม่ควรทำอย่างนั้น. เราสามารถทำอะไรบางอย่างเพื่อรักษามัน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้”

“ข้าเพียงต้องการให้แน่ใจว่า ชามาช ได้รับการลงโทษที่เขาสมควรได้รับก่อนที่ มาร์ควิส โจเซอร์ จะรายงานเรา หากจักรวรรดิเห็นด้วยกับข้าเกี่ยวกับอาชญากรรมที่ ชามาช ก่อขึ้น เราก็จะมีที่ว่างให้จัดการได้ เราสามารถโจมตีหรือป้องกันตามที่เราต้องการ” เออร์เตอร์ กล่าว

“ทำไมเจ้ายิ่งโง่เข้าไปอีก” อาโรเบนตะโกนด้วยความโกรธ “เราสามารถโจมตีหรือป้องกันตามที่เราต้องการ? มีหลายสิ่งที่เราสามารถก้าวไปข้างหน้าแทนที่จะถอยหลัง เราฆ่าชามาชแล้ว เจ้าคิดว่าเราจะกลับไปที่ไหนได้”

อันเฟย์ และ เออร์เตอร์ มองหน้ากัน ไม่น่าแปลกใจที่ อันเฟย์ รู้สึกแบบที่เขาทำ เพราะเขาไม่รู้จัก อาโรเบน ดีพอ เออร์เตอร์ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เออร์เตอร์ ไม่เคยจำได้ว่า อาโรเบน ก้าวร้าวขนาดนี้ อาโรเบนเคยพยายามทำให้ทุกคนมีความสุขและไม่โกรธใคร เขามีชื่อเสียงมากในเมืองไวโอเล็ต เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ พลเรือนเคารพเขา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ตอนนี้เราควรทำอย่างไร” อันเฟย์ยิ้มอย่างขมขื่น เขาอยู่ในโลกนี้มาเป็นเวลานานและเข้าใจว่าราชวงศ์จะมีอำนาจมากเพียงใด การฆ่า ชามาช มีความเสี่ยงสูงอยู่แล้ว อันเฟย์ ไม่เคยคิดว่าเขาจะฆ่า มาร์ควิส โจเซอร์ ด้วยวิธีที่สมเหตุสมผล เขาไม่ลืมอาชีพของตัวเอง ถ้า มาร์ควิส โจเซอร์ กลายเป็นปัญหามากเกินไป เขาจะลอบสังหารเขาสักวันหนึ่ง

“รอก่อน” อาโรเบนกล่าว

“พวกเราทำได้แค่รอ?” อันเฟย์ถาม

“ถ้าข้าเดาถูก นายพล มิโอริช ควรอ่านข้อมูลสำนักงานที่เราส่งไป เขาจะตัดสินในไม่ช้า เราจะรอดูว่า มาร์ควิส โจเซอร์ จะมีปฏิกิริยาอย่างไร” อาโรเบน กล่าว

“มิโอริช?” ภาพที่หลงใหลและมีพลังปรากฏขึ้นในจิตใจของ อันเฟย์

“ใช่ นายพลมักจะรับผิดชอบการบริหารกองทัพทั้งหมดในช่วงสงคราม ดังนั้น นายพล มิโอริช จึงเป็นผู้รับผิดชอบในตอนนี้ นายท่าน ท่านรู้จักนายพล มิโอริช หรือไม่?” อาโรเบน สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับ อันเฟย์

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าอาจารย์ของข้าเป็นใคร” อันเฟย์ยิ้ม

“นายท่าน สิ่งต่างๆ จะดีขึ้นถ้าท่านรู้จักนายพล มิโอริช” อาโรเบน กล่าวด้วยท่าทางตื่นเต้น

“ข้ามีความสัมพันธ์อะไรกับนายพล มิโอริช? เขาคิดว่าข้าเป็นแค่เด็ก” อันเฟย์ ไม่สามารถหยุดสั่นศีรษะได้