ตอนที่72 ความเป็นมาของควิดดิช

ตอนที่72 ความเป็นมาของควิดดิช

　 “ถ้าอย่างนั้น… ใช้เวลาของนายที่นี่ เราจะไปบินสักพัก” เฟร็ดเหลือบมองไม้กวาดบินที่อัลเบิร์ตวางไว้ข้างๆ เขา จากนั้นหันหลังออกจากห้องล็อกเกอร์กับคนอื่นๆ

　　 อัลเบิร์ตหยิบหนังสือและไม้กวาดบินไปที่ลานเพื่อหาที่นั่งและเปิด "ควิดดิช" เพื่ออ่านอย่างละเอียด:

　　 ชื่อของควิดดิชมาจากชื่อบ้านเกิดของผู้สร้าง

　　 ความเข้าใจของอัลเบิร์ตเกี่ยวกับควิดดิชอยู่ในสามัญสำนึกที่ง่ายที่สุดเท่านั้น ที่มาของชื่อดูเหมือนคาดไม่ถึง แต่สมเหตุสมผล

　　 ในศตวรรษที่ 11 ไดอารี่ของเก็ตตี้ คิดด์แม่มดที่อาศัยอยู่ใกล้บึงควิดดิช มีคำอธิบายที่เกี่ยวข้องไว้ว่า

　　 อยู่มาวันหนึ่ง กลุ่มคนกำลังขี่ไม้กวาดบินไปเล่นบอลเหนือบึงควิดดิช ลูกบอลตกลงไปในแปลงผักของเก็ตตี้ คิดด์และถูกเธอยึดไป

　　 วันรุ่งขึ้นผู้เล่นไม่ยอมแพ้ พวกเขาสร้างลูกบอลใหม่และเริ่มขว้างลูกบอลเข้าไปในป่าเมื่อตกลงในบึงเพื่อทำคะแนน

　　 ในวันที่สาม ผู้เล่นนำหินสองก้อนแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า พยายามจะตีไม้กวาดให้แตก

　　 นี่คือควัฟเฟิลลูกแรก วงกลมให้คะแนน และบลัดเจอร์

　　 อัลเบิร์ตเอื้อมมือออกไปแล้วพลิกหน้าอื่นเบา ๆ :

　　 ในการแข่งขันควิดดิชในปี 1269 บาเบรียส ประธานสภาพ่อมดแม่มดมาชม เขาบอกผู้เล่นในสนามว่าใครก็ตามที่สามารถจับสนิดเจ็ตได้ในเกมจะได้รับ 150 เกลเลียน

**สนิดเจ็ต นกตัวเล็กที่ว่องไวและเป็นสัตว์ใกล้ส่วนพันธุ์ เป็นที่มาของลูกโกลเด้นสนิช

　　 ในเวลานั้นการล่า สนิดเจ็ตเป็นที่นิยมและพ่อมดที่จับสนิดเจ็ตได้ก็จะมีชื่อเสียง

　　 ตั้งแต่นั้นมา สนิดเจ็ต และ ควิดดิชก็ได้รวมกัน

　　 ต่อมาควิดดิชมีนักล่าคนหนึ่งซึ่งมีหน้าที่จับสนิดเจ็ตโดยเฉพาะ

　　 หากนักล่าสามารถจับและฆ่า สนิดเจ็ตได้ ทีมของเขาจะได้รับ 150 คะแนนเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของ 150 แกลลอนที่บาเบรียสได้สัญญาไว้

　　 "มันคือ 150 เกลเลียนในปี 1269 งั้นเหรอ? พ่อมดคนนี้รวยมากจริงๆ" อัลเบิร์ตพึมพำเบาๆ “ไม่แปลกใจเลย หลังจากจับลูกโกลเด้นสนิชจะได้ 150 คะแนน”

　　 อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอัลเบิร์ตที่จะคาดเดาชะตากรรมของสนิดเจ็ต

　　ในช่วงกลางของศตวรรษที่ 14 จำนวนสนิดเจ็ตลดลงอย่างรวดเร็วเนื่องจากการแข่งขันควิดดิช และถูกมองว่าเป็นสัตว์คุ้มครองโดยสภาพ่อมดซึ่งนำโดยแอลฟริดา แคลกซึ่งเป็นประธานตอนนั้น

　　 ต่อมาช่างโลหะ โบว์แมน ไรต์ ได้คิดค้นโกลเด้นสนิชในที่สุด โกลเด้นสนิชก็เข้ามาแทนที่สนิดเจ็ต และการเคลื่อนไหวของควิดดิชก็ดำเนินต่อไป

　　 อัลเบิร์ตเคยเห็นโกลเด้นสนิช เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าพ่อมดในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 สามารถสร้างลูกสนิชที่วิจิตรงดงามได้

แน่นอน เนื่องจากคาถาดูดซับแรงกระแทกไม่ได้ถูกประดิษฐ์ขึ้นจนกระทั่งศตวรรษที่ 19 อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะคาดเดาอย่างมีนัยว่าผู้เล่นควิดดิชก่อนหน้านี้เอาชนะความความเจ็บที่ก้นตอนขี่ไม้กวาดบินในเกมได้อย่างไร .

　　 ในช่วงครึ่งหลังของ "ควิดดิช" ยังมีการแนะนำกฎกติกาของเกมควิดดิชอีกด้วย สิ่งที่น่าสนใจที่สุดสำหรับอัลเบิร์ตคือกฎของลูกสนิชทองคำ

　　 ยกเว้นซีกเกอร์ นักกีฬาที่สัมผัสหรือจับลูกสนิชถือเป็นฟาล์ว กล่าวอีกนัยหนึ่งไม่มีผู้เล่นคว้าลูกสนิชแล้วส่งมอบให้กับซีกเกอร์ของพวกเขาเองได้

　　 เกมจะจบลงก็ต่อเมื่อคุณจับลูกสนิชได้

　　 แน่นอนว่ายังมีอีกสถานการณ์หนึ่ง นั่นคือ ด้วยความยินยอมของกัปตันทั้งสองทีม เกมก็สามารถจบลงได้เช่นกัน

　　 สามารถเข้าใจได้ง่ายเมื่อฝ่ายหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้

　　 เกมประเภทใดก็ตาม ก็ยอมให้ยอมแพ้ได้เสมอ

　　 อัลเบิร์ตเลื่อนลงต่อไปและพบกฎเกณฑ์ที่น่าสนใจหลายข้อ

　　 ในเกมควิดดิช หากทีมบาดเจ็บ นักกีฬาคนอื่นไม่สามารถทดแทนได้ แต่นักกีฬาที่บาดเจ็บจะได้รับอนุญาตให้รักษาได้ หากนักกีฬาออกจากสนาม ทีมจะเล่นต่อหลังจากที่นักกีฬาที่บาดเจ็บออกจากสนาม

　　 นั่นคือไม่มีตัวสำรอง?

　　 อัลเบิร์ตเจอปัญหาอีกอย่างคือ เมื่อเขาไม่สามารถแทนที่ผู้เล่นได้ ชาร์ลีขอให้พวกเขาเปลี่ยนตัวได้หรอ?

　　 “นั่นสินะ จะได้เปลี่ยนตัวจริงเหรอ” อัลเบิร์ตอดยิ้มไม่ได้

　　 ปีหน้าน่าจะมีหลายคนในทีมที่จะจบการศึกษา ชาร์ลีจึงกำลังยุ่งอยู่กับการหาผู้เล่นที่จะมาแทนที่พวกเขาได้!

　　 ท้ายที่สุดเราจะทำการเลือกในปีหน้า เราจะเริ่มฝึกผู้เล่นดีๆ ในปีนี้ได้อย่างไร? เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เราจะไม่กังวลว่าคนอื่นนินทาหรอ

　　 ในช่วงหลังของ "ควิดดิช" อัลเบิร์ตค้นพบจริงๆ ว่าเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนผู้เล่นในระหว่างการแข่งขันควิดดิช นั่นคือ เมื่อแข่งไปสองสามวันในเกม ทีมจะได้รับอนุญาตให้ส่งผู้เล่นสำรองลงสนามและนำผู้เล่นเข้านอน

　　 นี่เป็นสถานการณ์เดียวที่อนุญาตให้เปลี่ยนผู้เล่นสำรองได้

　　ยังไงก็ตาม คนดูไม่ได้บ้า จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะดูเกมเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ได้นอน?

　　 อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเมื่อการแข่งขันควิดดิชกินเวลามากกว่าหนึ่งวัน มันสูญเสียความหมายของการแข่งขันต่อไป

　　 เขายังคงพลิกหน้าต่อมาในกฎมีวิธีการผิด ๆ บางอย่าง:

　　 ตัวอย่างเช่น การสะบัดหางไม้กวาดของฝ่ายตรงข้าม

　　 ใช้ไม้ตีไม้กวาดของฝ่ายตรงข้าม (อัลเบิร์ตมั่นใจว่าทั้งไอรีนและมาร์คทำอย่างนั้น)

　　 นอกจากนี้ยังมีการจงใจตีคู่ต่อสู้ในระหว่างการบินหรือใช้ศอกเพื่อตีคู่ต่อสู้ (โดยพื้นฐานแล้วผู้เล่นควิดดิชทุกคน ยกเว้นผู้รักษาประตูเคยทำสิ่งนี้)

　　 คว้าไม้กวาดของฝ่ายตรงข้ามเพื่อชะลอหรือขัดขวางการเคลื่อนที่ของฝ่ายตรงข้าม (มัลฟอยใช้เคล็ดลับนี้กับพอตเตอร์)

　　……

　　 แน่นอน เมื่อละเมิดกฎข้างต้น และในกรณีส่วนใหญ่จะเป็นการลงโทษเท่านั้น และจะถูกระงับอย่างร้ายแรง

　　 อันที่จริง มาร์คเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เขาไม่พลาดในเรื่องนี้เขาจะตีคู่ต่อสู้ของเขาแน่ๆ

　　 หากคุณใช้ศอกตีซีกเกอร์ของคู่ต่อสู้ออกจากสนาม อัลเบิร์ตคิดว่าเขาจะทำเช่นเดียวกัน เขาจะได้รับประโยชน์มหาศาลในระดับหนึ่ง

　　 อัลเบิร์ตคิดอย่างโหดร้าย: การแข่งขันที่กินเวลาสามเดือน มันจะเป็นไปได้เหรอ?

　　 ทั้งสองฝ่ายล้มตัวซีกเกอร์ของคู่ต่อสู้ ไม่มีใครจับลูกสนิชได้ และทั้งสองฝ่ายต่างก็มีเจตนาที่จะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เกมต้องดำเนินต่อไปโดยธรรมชาติ

　　 เมื่อรู้ว่ามีคนนั่งลงข้างเขา อัลเบิร์ตก็หันศีรษะและเห็นว่าชาร์ลีและพรรคพวกของเขาฝึกเสร็จแล้ว

　　 ชาร์ลีถามว่า "ทำไมนายไม่ฝึกบินล่ะ"

　　 “ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติกับไม้กวาด มันสั่นมาก”

“มันอาจจะเก่าเกินไป ไม้กวาดของโรงเรียนถูกใช้มาเป็นเวลานานแล้ว และพวกมันมีข้อบกพร่องไม่มากก็น้อย” ชาร์ลีถอนหายใจเบา ๆ และทักทายหลายคนที่ยังบินอยู่บนท้องฟ้า "จอร์จ เฟร็ด และพวกนาย ลงมาและมาฟังการวิเคราะห์ยุทธวิธี"

　　 “ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ?” เฟร็ดและคนอื่นๆ ลงจอดทีละคน โดยเข้ามาที่ฝั่งของชาร์ลีและถาม

　　 “ยังเลย ฉันจะบอกพวกนายเกี่ยวกับกลยุทธ์ควิดดิชในภายหลัง แล้วพวกนายจะต้องเข้ามาฟังด้วยกัน”

　　 “แต่เรารู้อยู่แล้ว”

　　 "ฉันฟังนายตลอดช่วงพักร้อนแล้วนะชาร์ลี"

　　 แฝดมองหน้ากันแล้วพูดกัน

"หุบปากเลย"

　　 แองเจลิน่ามีความสุขมาก ชาร์ลีสามารถอธิบายกลยุทธ์ให้กับคนสองสามคนได้ แต่เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นคนนอก

　　 หลังจากวางลูกบลัดเจอร์ และลูกควัฟเฟิลลงในกล่องแล้ว ชาร์ลีก็พาพวกเขาเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ เขายืนอยู่หน้ากระดานดำและเริ่มอธิบายกลยุทธ์ควิดดิชที่เขานึกถึงในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน