ตอนที่ 629 ไม่อยากเสียเวลาและชีวิตที่เหลือในอนาคต

ย่าของเขากำลังเร่งให้เขาแต่งงาน เขาจะทำอย่างไรได้?

“แกคิดว่าการหลีกเลี่ยงจะช่วยแก้ปัญหาได้งั้นหรือ?” นายหญิงเหมาอาวุโสเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

“แกก็มักจะหาข้ออ้างออกไปจนได้ล่ะ ฉันรู้ว่าสำหรับแก ฉันมันก็เป็นเพียงยายแก่ที่น่ารำคาญ ขี้บ่น ถ้าอยากให้ฉันเลิกบ่นก็ไปพาหลานสะใภ้กลับมาให้ฉัน ไปพามา แล้วฉันจะเลิกกวนใจแกสักที”

เหมาซวีเสียพูดไม่ออก

นายหญิงเหมาอาวุโสเพิ่งหายโกรธ เขาไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจอีก

เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพุดว่า “ย่าก็ จะหาภรรยาสักคน มันง่ายเหมือนกับซื้อผักที่ตลาดได้ยังไงล่ะครับ แม้จะอยากได้ก็ใช่จะหาได้ทันทีนี่”

“ผมสัญญานะ ว่าถ้าเจอคนที่ถูกใจแล้ว ผมจะรีบพาเธอกลับมาที่บ้านแน่นอน โอเคไหม?”

เหมาซวีเสียไม่ได้สนใจที่จะออกเดทแม้แต่ครั้งเดียว แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะครองตัวเป็นโสดไปตลอดชีวิตของเขาเช่นกัน

เขายังคงตั้งใจว่าจะแต่งงานในสักวันหนึ่ง

เขารู้สึกว่าการแต่งงานเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์และคนที่เขาจะแต่งงานด้วย คือการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขา เขาต้องเลือกเธออย่างเหมาะสมจริง ๆ

เขาไม่อยากเสียเวลาและชีวิตที่เหลือในอนาคต

แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก แต่เธอก็ต้องเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วย

ไม่ใช่ผู้หญิงที่ เลือกมาแบบส่ง ๆ

นายหญิงเหมาอาวุโสไม่เชื่อคำพูดของเขา

หลานชายของเธอมักจะพูดแบบนี้ทุกครั้งก่อนจะกลับออกไป

แต่เขาเคยพาผู้หญิงกลับบ้านหรือเปล่าล่ะ

ไม่เลย ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว

ในขณะเดียวกัน หลานชายคนเล็กของเธอคนนี้ไม่เคยสัญญาอะไรกับเธอมาก่อน

นอกจากนี้เธอไม่ได้คาดหวังอะไรมากมายให้เขาพาผู้หญิงกลับบ้าน ทว่าเขากลับพาหลานสะใภ้ที่จดทะเบียนกันแล้วกลับมาด้วย

“ได้ ได้” นายหญิงเหมาอาวุโสรู้ว่าหลานชายของเธอต่างมีความเห็นเป็นของตัวเอง ไม่มีทางที่เธอจะบังคับอะไรพวกเขาได้

พวกเขาจะไปยอมเธอเฉพาะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

แต่สำหรับบางอย่างที่ใหญ่ อย่างงานแต่งงาน พวกเขาคงอยากจะจัดการเอง

เธอสามารถทำได้เพียงคอยพูดเตือนเขา แทนที่จะบังคับให้เขาแต่งงานจริง ๆ

เธอแค่หวังว่าหลานชายคนโตของเธอ จะไม่ใช้เวลาและพลังงานทั้งหมดไปกับการทำงาน ละเลยสิ่งที่สำคัญอื่น ๆ ในชีวิตไปอย่าสิ้นเชิง

“ฉันพูดมากเกินไปแล้ว แต่ฉันก็อยากให้แกรู้ไว้ ฉันแค่อยากเห็นแกแต่งงานและมีลูกตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ แค่นั้นฉันก็ไม่เสียใจแล้ว โอ้ยไม่สบายท้องเอาเสียเลย สงสัยจะท้องอืด เมียนเมียน เราไปเดินเล่นในสวนกันเถอะ?”

เมื่อเห็นว่านายหญิงเหมาอาวุโสลุกขึ้น เฉียวเมียนเมียนก็จับแขนของเธอและช่วยพยุงเธอลุกขึ้นช้า ๆ

“ค่ะ ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกันคะ อยากออกไปเดินพอดีเลย เราไปกันเถอะคะคุณย่า”

“เด็กดี”

นายหญิงเหมาอาวุโสจับมือเธอและยิ้มให้กับหลานชายของเธอ

“อาซื่อ เธออยู่กับภรรยาทุกวัน ไม่เป็นไรหรอกน่า ให้ย่ายืมสักชั่วโมงนะ”

เหมาเยซื่อยิ้ม “ครับ ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”

“งั้นเราไปกันเถอะ เมียนเมียน ย่าจะพาไปดูดอกไม้..”

นายหญิงเหมาอาวุดส จับมือเฉียวเมียนเมียนอย่างน่ารัก เฉียวเมียนเมียนก็จับมือเธอด้วยความรักเช่นกัน

หญิงสาวและหญิงชราเดินออกไปที่สวนด้วยกันอย่างมีความสุข

....

เมื่อพวกเขาจากไป

เหมาซวีเสียและเหมาเยซื่อก็ลุกไปจากโต๊ะอาหารเช่นกัน