ตอนที่ 621 แค่ล้อเล่น
อย่างที่เธอคาดไว้ มีผ้าพันคออยู่ในกล่อง
เธอหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะใส่กลับเข้าไปในกล่อง เธอยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า
“เยี่ยมเลย ฉันชอบ”
เธอไม่แสดงความรังเกียจออกมาต่อหน้าทุกคน
แต่หญิงสาวก็รู้ว่าเธอไม่ใส่มัน
เหมาเยซื่อหันกลับหลังและกอดเฉียวเมียนเมียนจากนั้นเขาก็พูดว่า
“ผมบอกแล้วเห็นไหมล่ะ ย่ากับแม่ต้องชอบของขวัญของคุณ ตอนนี้โล่งอกแล้วใช่ไหมล่ะ”
เฉียวเมียนเมียนไม่ได้ตาบอด
เห็น ๆ กันอยู่ว่านายหญิงเหมาไม่ชอบมัน
แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอชอบ แต่ทุกคนก็รู้ว่าเธอกำลังโกหก แต่ก็ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้ว
“จริงเหรอคะ?” เฉียวเมียนเมียนยิ้ม “หนูก็ดีใจค่ะ ที่คุณแม่กับคุณย่าชอบ”
“มีของขวัญให้ทั้งย่าและแม่ แล้วของฉันล่ะ?”
เหมาซวีเสียรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของนายหญิงเหมา จากนั้นเขาจึงพูดติดตลกขึ้นเพื่อคลี่คลายสถานการณ์ที่ตึงเครียดนี้
“อะ?”
เฉียวเมียนเมียนไม่รู้ว่าเขาพูดล้อเล่น เธอหันไปหาเขาแล้วตอบอย่างขอโทษ
“ฉันขอโทษคะ พี่ใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าพี่ก็อยู่ด้วย คราวหน้าฉันจะนำมาให้พี่ค่ะ”
ออกจะน่าอึดอัดเสียจริงที่ต้องเรียกเหมาซวีเสีย ว่า ‘พี่ใหญ่’
เธอไม่คุ้นเคยกับมัน
เธอประหม่ามากเมื่อต้องพูดคุยกับเขา แม้ว่าเหมาเยซื่อจะอยู่ที่นั่นด้วยก็ตาม
นี่คือ เหมาซวีเสีย!
คนที่เฉียวเมียนเมียนเคยเห็นเฉพาะในข่าวโทรทัศน์เท่านั้น
หนึ่งในผู้นำของประเทศนี้
เหมาซวีเสียรู้สึกขบขันกับปฏิกิริยาของเธอและตอบอย่างติดตลกว่า
“น้องสะใภ้ ไม่เป็นไร ผ่อนคลายหน่อยน่า ฉันแค่ล้อเล่น ฉันก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาให้เธอเหมือนกัน”
“ครั้งหน้าฉันจะนำมาให้เธอด้วย”
เฉียวเมียนเมียนตอบ “อะอืม...ขอบคุณคะพี่ใหญ่”
เธอตระหนักว่าเหมาซวีเสียเข้าถึงง่ายมากขึ้นเมื่อเขายิ้ม
เขาก็ดูเป็นคนที่มีบุคลิกที่ดีเช่นกัน
เหมือนเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย
เธอรู้สึกประหม่าน้อยลงเมื่อได้พูดคุยกับเขา
“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วล่ะ” นายหญิงเหมาอาวุโสพูดขณะลุกขึ้น จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่เฉียวเมียนเมียน
“มานี่สิ เมียนเมียน ไปกันเถอะ ตอนทานข้าวเย็น นั่งข้างย่านะ”
นายหญิงเหมาอาวุโสรู้สึกได้ว่า นายหญิงเหมาไม่ชอบเฉียวเมียนเมียน แม้ว่าเธอจะได้รับของขวัญแล้ว แต่เธอก็ทำอย่างไม่เต็มใจนัก
นายหญิงเหมาไม่พยายามที่จะปกปิดความไม่ชอบของเธอมากนัก
เธอแสดงออกอย่างชัดเจน
นายหญิงเหมาอาวุโสชอบเฉียวเมียนเมียนมากและไม่ต้องการให้เธอได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี
เมื่อเห็นว่านายหญิงเหมาปฏิบัติต่อเฉียวเมียนเมียนไม่ดีนัก เธอต้องชดเชยด้วยการปฏิบัติต่อเธออย่างดี
เฉียวเมียนเมียนสังเกตว่านายหญิงเหมาอาวุโสกำลังเรียกเธอ เธอปล่อยมือจากเหมาเยซื่อทันทีและเดินไปหาท่าน
เธอจับมือของนายหญิงเหมาอาวุโสอย่างเสน่หาและพูดว่า
“ค่ะคุณย่า หนูก็อยากนั่งใกล้ ๆ คุณย่าเหมือนกัน หนูมีหลายเรื่องอยากจะคุยกับท่านค่ะ”
“ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง” นายหญิงเหมาอาวุโสยิ้มกว้างขณะที่เธอพูดต่อ
“ค้างคืนที่นี่สักหน่อยสิ ย่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟังอีกมากเลยล่ะ”
“เอ่อ...”
เฉียวเมียนเมียนหันไปหาเหมาเยซื่อ เพื่อขอความคิดเห็นจากเขา
เหมาเยซื่อพยักหน้า
“ในเมื่อย่าอยากให้เรานอนที่นี่ เราก็นอนที่นี่เถอะ”
นายหญิงเหมาอาวุโสร่าเริง เธอจับมือเฉียวเมียนเมียนและถามด้วยรอยยิ้มว่า
“หลังทานข้าวเย็นเสร็จ ไปเดินเล่นกันย่าหน่อยไหม”
“ได้ค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนเห็นด้วยกับนายหญิงเหมาอาวุโสอย่างเอาใจ
