ตอนที่ 619 จะอยู่เป็นโสดอย่างนี้ไปตลอดหรือไง
เธอตีก้นเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก และตอนนี้เธอก็ยังทำ
นายหญิงเหมาอาวุโสแสร้งทำเป็นโกรธ “ถามตัวเองซะบ้าง ว่าเธอน่ะกลับมาหาย่าคนนี้บ่อยแค่ไหนกัน บ้างาน ไม่สิ งานสำคัญกว่าชีวิตของคุณอีก”
“มันยากมากหรือไงที่จะกลับบ้านมาหาย่าน่ะ”
“มีหลานอย่างเธอนี่ ทำให้ย่าโกรธนัก ย่าควรจะโกรธเธอยังไงดี”
นายหญิงเหมาอาวุโสตบมือเฉียวเมียนเมียนเบา ๆ อย่างอ่อนโยน
“หลานสะใภ้ของฉันน่ะ เธอเชื่อฟังฉันมากกว่าเธอเสียอีก”
“ใช่ ใช่ ใช่” เหมาซวีเสียไม่ได้ปฏิเสธเธอ
“เป็นความผิดของผมเอง ที่ทำให้ย่าไม่พอใจ ก็ผมยุ่งมากนี่น่า ไม่มีเวลากลับบ้านจริง ๆ ถ้างานเบาลงแล้ว ผมจะกลับมาหาย่าบ่อย ๆ แน่นอน”
“หืม” นายหญิงเหมาอาวุโสจ้องเขาอีกครั้ง
“ย่าได้ยินแล้ว แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ”
เหมาซวีเสียดันแว่นตาของเขาขึ้น พูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณย่า..”
“ก็ได้ ไม่เป็นไร ก็เธอน่ะมันบ้างาน ถ้าไม่ได้ทำงานก็คงจะรู้สึกป่วยขึ้นมาน่ะสิ ฉันล่ะไม่หวังว่าเธอจะว่างหรอกนะ แต่หากมีเวลาก็ต้องจัดการเรื่องส่วนตัวซะบ้าง แม่ของเธอกับฉันจะได้สบายใจ...”
เหมาซวีเสียผู้ซึ่งถูกเร่งให้แต่งงานพูดอะไรไม่ออก
นายหญิงเหมาอาวุโสกลาวต่อไปว่า
“ถ้าหลานแต่งงาน มีภรรยาคอยอยู่ที่บ้านแล้ว หลานจะได้ไม่ทำงานหนักอีกต่อไป อาซื่อเคยเป็นเหมือนเธอมาก่อนเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว ย่าไม่ต้องบ่นเขาอีกต่อไปแล้ว เขารู้ว่าต้องใช้เวลากับภรรยาให้มากขึ้นด้วยตัวเอง”
“ย่าคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดในการรักษา ‘โรคบ้างาน’ ของหลานได้ดีที่สุดคือการให้หลานแต่งงาน”
เหมาซวีเสียดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“เหวินเป่ย เขาก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ถึงเวลาที่เธอต้องช่วยมองหาผู้หญิงให้เขาแล้วล่ะ”
เหมาซวีเสียดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการให้นายหญิงเหมาหาผู้หญิงให้กับเขา
“แม่ครับ ย่าครับ ตอนนี้ผมยังไม่ได้คิดเรื่องแต่งงาน อย่าลำบากกันเลยนะครับ”
“นี่คิดว่าผมจะมีเวลาเดทกับใครได้งั้นเหรอครับ ก็ดูสถานะของผมตอนนี้สิ?”
นายหญิงเหมาอาวุโสขมวดคิ้ว
“อีก 2ปี หลานก็จะ 30 แล้วนะ ถ้าไม่วางแผนจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ แล้วจะเมื่อไหร่กัน นี่หลานคิดจะอยู่เป็นโสดตลอดชีวิตเลยหรือไง”
นายหญิงเหมาอาวุโสหงุดหงิด “ถ้าถามย่านะ ย่าจะบอกให้แกสละตำแหน่งประธานาธิบดีนั่นซะ ตอนนี้ครอบครัวเราอยู่ตรงไหน หลานก็รู้ ตำแหน่งประธานาธิบดีก็แค่โบนัส ไม่มีตำแหน่งนั้นพวกเราก็อยู่ได้ดีอยู่แล้ว ถ้าได้รับตำแหน่งประธานาธิบดีจริง ๆ งานก็ต้องยุ่งมาก ๆ สงสัยย่าคนนี้จะได้เจอแกปีละครั้งล่ะมั้ง”
เหมาซวีเสียไม่กล้าพูดอะไรอีกในขณะที่เขาเห็นว่านายหญิงเหมาอาวุโสโกรธจริง ๆ
เขากลืนการโต้แย้งของเขาไป
หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบช้า ๆ
“คุณย่าครับ” ในที่สุดเหมาเยซื่อก็เดินออกไปข้างหน้า พาเฉียวเมียนเมียนกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง
“ปัญหาของพี่ใหญ่ไม่ใช่เรื่องด่วนสักหน่อย ย่าค่อยคุยเรื่องนี้กับเขาอีกครั้งก็ได้นี่ ย่าดูนี่สิเมียนเมียนรู้ว่าเราจะมาหาย่ากับแม่คืนนี้ เขาเลือกของขวัญมาให้ท่านทั้งสองคนด้วยล่ะครับ ดูหน่อยไหมครับ”
