164 - แข่งกับเวลา
164 - แข่งกับเวลา
ในวันที่ 28 ค่ำเดือน 8 ในปีที่ 12 ของรัชกาลหยวนผิง เอี้ยนลี่เฉียงซึ่งพักอยู่ในหมู่บ้านอู๋หยาง ตื่นแต่เช้าตรู่และเริ่มเตรียมตัวสำหรับวันที่วุ่นวายข้างหน้าเขา
ครั้งล่าสุดเขาใช้เวลาทั้งวันกับสือต้าเฟิง ทั้งสองคนวางแผนที่จะเดินไปรอบๆ เมืองผิงซีเกือบทั้งวัน
เนื่องจากเอี้ยนลี่เฉียงจงใจรายงานตัวในเวลาที่ต่างจากสือต้าเฟิงในครั้งนี้ ทั้งสองคนไม่เคยพบกันเมื่อวานนี้ และโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาไม่ได้จบลงด้วยการเป็นเพื่อนบ้านกัน
สือต้าเฟิงอาจยังคงอาศัยอยู่ใกล้ถนนสามหยวนในขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอู๋หยางซึ่งอยู่นอกเมือง ดังนั้นวันนี้จึงไม่มีใครมารบกวนเขา เขามีเวลาทั้งวันสำหรับตัวเอง
สิ่งแรกที่เอี้ยนลี่เฉียงทำเมื่อตื่นนอนคือฝึกฝนช่วงเช้าไปตามปกติที่เขาเคยทำ
เพื่อประโยชน์ในการก้าวไปสู่นักรบในระยะเวลาอันสั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เอี้ยนลี่เฉียงจึงต้องเร่งการฝึกฝนการคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นเพิ่มจากวันละสองรอบเป็นวันละห้ารอบ
การฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นไม่มีข้อกำหนดเกี่ยวกับสถานที่และเวลา แค่ห้องประมาณสองตารางวาก็เพียงพอแล้ว
เอี้ยนลี่เฉียงเคยชินกับการฝึกฝนวิชานี้อย่างสุขุมในห้องมืดหรือห้องของเขาเอง ก่อนการฝึกทุกครั้ง เขาจะนั่งลงในห้องและหลับตาลง
เขาใช้เวลาสักครู่เพื่อสำรวจว่ามีใครแอบดูเขาฝึกฝนวิชานี้หรือไม่ เขาจะเริ่มฝึกฝนมันก็ต่อเมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆบริเวณนี้
ประสบการณ์ในอดีตของเอี้ยนลี่เฉียงพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าความรอบคอบของเขาไม่ได้เกินความจำเป็น มันจำเป็นอย่างยิ่ง สำหรับเด็กหนุ่มที่ยังไม่ถึงขั้นระดับปรมาจารย์นักสู้
ในอดีตเอี้ยนลี่เฉียงได้ช่วยชีวิตเด็กน้อยจมน้ำในเมืองหวงหลงด้วยวิธีการที่ไม่มีใครรู้จัก เขาอ้างว่าได้วิธีการช่วยชีวิตมาจากเซียนเข้าฝัน
จากนั้นเขาก็คว้าอันดับหนึ่งในการทดสอบเขตศิลปะการต่อสู้ของมณฑลชิงไห่ เรื่องดังกล่าวอาจไม่มีความหมายอะไรมากในสายตาของบางคนแต่ก็ใช่ว่าคนทั้งหมดจะเชื่อเรื่องนี้
นั่นเป็นเหตุผลที่หวังฮ่าวเฟยจากตระกูลหวังของและเย่เซียวได้วางแผนที่จะจัดการเขา
ความแข็งแกร่งที่เอี้ยนลี่เฉียงแสดงออกมาเหนือกว่าคนทั่วไปมาก มันทำให้ทั้งคู่สงสัยว่าเอี้ยนลี่เฉียงกำลังฝึกฝนคู่มือลับบางอย่างอยู่หรือไม่
ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามที่จะแย่งชิงคู่มือลับของเอี้ยนลี่เฉียงโดยไม่สนวิธีการอย่างไรอย่างอาย
เมื่อพิจารณาจากช่วงเวลาปัจจุบัน หวังฮ่าวเฟยยังไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเอี้ยนลี่เฉียงและลู่เป่ยซินอย่างแน่นอน
เมื่อสถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซีเปิดการเรียนการสอนอย่างเป็นทางการในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ลู่เป่ยซินจะถูกกักขังอยู่ที่บ้านและไม่สามารถติดต่อหวังฮ่าวเฟยได้
ดังนั้นหวังฮ่าวเฟยจึงยังคงคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินชื่อเอี้ยนลี่เฉียงในมณฑลหวงหลง แต่ไม่มีทางที่เขาจะเชื่อมโยงเรื่องนี้กับหลู่เป่ยซิน
ดังนั้น ณ เวลานี้เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าคนแปลกหน้าสำหรับหวังฮ่าวเฟย
กว่าที่หวังฮ่าวเฟยจะพบปัญหาเรื่องนี้ก็ต้องรอจนถึงสิ้นเดือนเพ็ญเดือนสิบหวังฮ่าวเฟยถึงเพิ่งเริ่มสังเกตเห็นเอี้ยนลี่เฉียงประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่เขามาถึงสถาบันศิลปะการต่อสู้
และหลังจากที่เขาได้รับข้อมูลที่ลู่เป่ยซินที่แอบส่งถึงเขาเกี่ยวกับแผนของนายผู้เฒ่าลู่ในการจับคู่นางกับเอี้ยนลี่เฉียงนั่นคือตอนที่เขารับฉีตงไหลมาเป็นลูกน้องแล้ว
ซึ่งจากรายงานที่เขาได้รับเรื่องนี้จะนำไปสู่เหตุการณ์ต่างๆ ตามมาในภายหลัง
เอี้ยนลี่เฉียงทำการคาดเดาอย่างระมัดระวัง หากเขาไม่ได้ค้นพบธุรกิจที่ร่มรื่นระหว่างชาวชาตูและเย่เซียวในคืนนั้นและไม่ได้เข้าไปในห้องใต้ดินเพื่อช่วยเด็กหญิงพวกนั้น พ่อของเขาก็จะไม่พบจุดจบที่น่าสังเวช?
การคาดเดาทั้งหมดของเขาชี้ไปที่คำตอบสุดท้ายที่เหมือนกัน
ไม่!
นั่นเป็นเพราะที่มาของความขัดแย้งที่สำคัญที่สุดระหว่างเขากับ เย่เซียวไม่ใช่ความจริงที่ว่าเขาได้ค้นพบธุรกิจที่ร่มรื่นที่เขาทำอยู่ในห้องใต้ดิน
มันเป็นความจริงที่ว่าเขาต้องการได้ตัวลู่เป่ยซินและจะได้ใช้นางเป็นหม้อหยินหยางเพื่อทำให้เขาสามารถสร้างรากฐานขึ้น
ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงเป็นอุปสรรคต่อนายน้อยผู้ว่าการอยู่เช่นเดิม อีกทั้งเขายังอาจมีคู่มือลับอันศักดิ์สิทธิ์ที่น่าดึงดูดใจอยู่ในครอบครอง
ด้วยเหตุนี้ ไม่มีทางที่นายน้อยของผู้ว่าการจะปล่อยให้เขาผ่านมือไปได้ เอี้ยนลี่เฉียงอาจชะลอการระเบิดได้ แต่ในที่สุดมันก็จะปะทุขึ้นอยู่ดี
ท้ายที่สุดเย่เซียวยังคงสามารถใช้ตำแหน่งของเขาพร้อมกับอำนาจและความสามารถของเขาในการบดขยี้ตัวละครที่ไม่มีความสำคัญเช่นเอี้ยนลี่เฉียงได้อย่างง่ายดาย
หวังฮ่าวเฟยเป็นบุคคลสำคัญระหว่างเอี้ยนลี่เฉียงและเย่เซียว
หากไม่ใช่เพราะการกระทำที่สกปรกของเขาในการให้ข้อมูล
มันจะเป็นไปไม่ได้ที่เย่เซียวจะได้รับข้อมูลของเอี้ยนลี่เฉียงและลู่เป่ยซินในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้และเขาจะไม่ได้สนใจนักเรียนใหม่ที่ไม่มีนัยสำคัญอย่างตัวเอี้ยนลี่เฉียงเช่นกัน
ตามไทม์ไลน์เดิม ชีวิตที่สงบสุขขอเอี้ยนลี่เฉียงในสถาบันศิลปะการต่อสู้จะพังทลายในอีกสองเดือนข้างหน้า
ในฐานะนักเรียนใหม่ที่เข้าร่วมสถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นด้วยอันดับ 1 เขาอาจดูรุ่งโรจน์จากภายนอก
ทว่าวิกฤตที่ใกล้เข้ามากำลังก่อตัวขึ้นใต้พื้นผิวแล้ว ในเวลาเพียงไม่กี่สัปดาห์ ตระกูลของเขาอาจถูกทำลายในพริบตา
เอี้ยนลี่เฉียงกำลังแข่งกับเวลา อยากจะเลื่อนหรือทำให้วิกฤตนี้ล่าช้าออกไป อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่เขาทำได้ก็คือต้องสังหารหวังฮ่าวเฟยก่อน
ฉีตงไหลเป็นเป้าหมายที่ง่ายที่สุดในการฆ่า อย่างไรก็ตามเขาเป็นเพียงคนขี้ขลาด การฆ่าฉีตงไหลจะไม่ช่วยอะไรในตอนนี้ เพราะจะเป็นการเตือนศัตรูโดยไม่ได้ตั้งใจแทน
เนื่องจากความขัดแย้งระหว่างเขากับฉีตงไหลเป็นที่รู้จักกันทั่ว ถ้าฉีตงไหลถูกสังหารโดยไร้เหตุผลเอี้ยนลี่เฉียงจะเป็นผู้ต้องสงสัยหลัก
เย่เซียว โม่เหล็งและเจ้าหน้าที่ของเย่เทียนเฉิงสมควรที่จะถูกสังหารมากที่สุด แต่พวกเขาก็ยังเป็นเป้าหมายที่ยากที่สุดที่จะฆ่า
โม่เหล็งมีพลังมหาศาล ในทางกลับกัน ความแข็งแกร่งของเย่เทียนเฉิงนั้นดูเหมือนจะมีไม่น้อยเช่นกัน
เอี้ยนลี่เฉียงจะต้องวางแผนและเตรียมพร้อมอย่างดีที่จะฆ่าเย่เซียวคนเดียว เพราะฝ่ายตรงข้ามมีทหารองครักษ์มากมาย
ดังนั้นการฆ่าหวังฮ่าวเฟยจึงเป็นเรื่องที่เร่งด่วนที่สุดและเป็นทางเลือกที่มีโอกาสประสบความสำเร็จสูงสุด
ถ้าเขาสามารถฆ่าหวังฮ่าวเฟยได้ เขาก็จะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ไม่มีความสำคัญต่อเย่เซียวและคนอื่นๆที่อยู่เบื้องหลัง
อย่างน้อยที่สุดก็เพียงพอที่จะทำให้เขากลายเป็นนักรบและสามารถป้องกันตัวเองได้
อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าหวังฮ่าวเฟยนอกเหนือจากความแข็งแกร่งของเขาซึ่งเกือบจะเทียบเท่ากับเอี้ยนลี่เฉียงแล้ว
หวังฮ่าวเฟยก็อยู่เคียงข้างองครักษ์สองคนเสมอ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เอี้ยนลี่เฉียงคงเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าเขา ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคิดหาวิธีอื่น
ถ้าเขาถือธนูงูหลามเขาอยู่ในมือ การสังหารหวังฮ่าวเฟย ซึ่งไม่ใช่นักรบก็ไม่น่าจะเป็นปัญหามากนัก อย่างไรก็ตามหวังฮ่าวเฟยมักจะอยู่ในเมืองผิงซีและคันธนูงูเหลือมเขานั้นใหญ่เกินไป
การถือคันธนูในเมืองนั้นสะดุดตามากเกินไป ไม่มีทางที่เขาจะซ่อนกิจกรรมในเมืองผิงซีด้วยวิธีนี้ ดังนั้นเขายังต้องคิดหาวิธีอื่นในการฆ่าหวัง ฮ่าวเฟย
การหาทางเลือกอื่นอาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเอี้ยนลี่เฉียงมันไม่ใช่ความท้าทาย หากคันศรงูหลามมีเขาสะดุดตาเกินไป เขาก็ต้องหาวัสดุอื่นที่มีความสะดุดตาน้อยกว่า
