ตอนที่56 2ฟุต

ตอนที่56 2ฟุต

　　 เดิมที ฉันอยากช่วยเฟร็ดและจอร์จ แต่ท้ายที่สุด พวกเขาไม่สามารถควบคุมคาถาทำความสะอาดได้ในคืนเดียว แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขายอมแพ้อย่างสิ้นเชิงคือประโยคของอัลเบิร์ตที่ว่า ฟิลช์จะไม่อนุญาตให้พวกเขาใช้เวทย์มนตร์

　　 วันรุ่งขึ้น ในชั้นเรียนคาถา ศาสตราจารย์ฟลิตวิคตรวจสอบการฝึกฝนของทุกคน เมื่อเทียบกับนักเรียนในกริฟฟินดอร์ มีนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เชี่ยวชาญคาถาเรืองแสงได้

　　 ศาสตราจารย์ฟลิตวิกใช้เวลาห้านาทีในการทบทวนเนื้อหาที่สอนในชั้นเรียนก่อนหน้า จากนั้นจึงเริ่มพูดถึงการต่อต้านคาถาและการดับคาถาของคาถาเรืองแสง

"คาถาดับไม่เพียงแต่ใช้ดับคาถาเรืองแสงบนไม้กายสิทธิ์เท่านั้น แต่ยังสามารถดับแหล่งกำเนิดแสงธรรมดาได้อีกด้วย" ศาสตราจารย์ฟลิตวิคชี้ไปที่เทียนบนโต๊ะ หยิบไม้กายสิทธิ์แล้วเคาะ "น็อกซ์"

***น็อกซ์-คาถาดับไฟ

　　 แสงเทียนดับลงราวกับมีคนเอื้อมมือไปบีบมัน

　　 “อย่างที่พวกเธอเห็น คาถาดับคือน็อกซ์ และคาถานี้ก็เหมาะสำหรับการดับไฟที่ลุกโชนด้วย”

　　 "ลูมอส" หลังจากที่ศาสตราจารย์ฟลิตวิคร่ายคาถาเสร็จแล้ว ยอดไม้กายสิทธิ์ก็สว่างขึ้นด้วยแสงสีซีด "น็อกซ์" หลังจากที่อาจารย์ร่ายคาถาอีกครั้ง แสงบนไม้กายสิทธิ์ก็หายไปอีกครั้ง

หลังจากที่ศาสตราจารย์ฟลิตวิกพูดเกี่ยวกับคาถาดับไฟในชั้นเรียนเสร็จแล้ว เขาก็ปล่อยเวลาที่เหลือให้ทุกคนฝึกมนต์

　　 "ลูมอส... น็อกซ์" อัลเบิร์ตพยายามหลายครั้งและประสบความสำเร็จ เพื่อตรวจสอบผลของคาถาเพิ่มเติม เขายังเปลี่ยนตัวเป็นเทียน หลังจากจุดไฟแล้ว เขาพยายามดับไฟบนเทียน

　　 "ฉันก็ทำสำเร็จเหมือนกัน" ลี จอร์แดนอารมณ์ดี หลังจากพยายามฝึกฝนมาหลายสิบครั้ง คาถาก็ดับแสงบนไม้กายสิทธิ์ได้สำเร็จ จากนั้นตามอัลเบิร์ตเพื่อดับไฟบนเทียน

　　 ตามคำอธิบายของศาสตราจารย์ฟลิตวิค การดับไฟที่ลุกโชนยากกว่าการดับคาถาเรืองแสง

　　 “อ้าก!” เฟร็ดยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกฝนคาถาเรืองแสง ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักเรียนบางคนในชั้นเรียนด้วย

　　 ในท้ายที่สุด มีเพียงสามคนเท่านั้นที่ดับไฟบนไม้กายสิทธิ์ได้สำเร็จ และดิกกอรี่แห่งฮัฟเฟิลพัฟก็เป็นหนึ่งในนั้น

　　 ก่อนจบชั้นเรียนคาถา ศาสตราจารย์ฟลิตวิคมอบหมายการบ้านใหม่ให้กับทุกคน โดยเขียนรายงานวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับคาถาเรืองแสงและคาถาดับไฟ ซึ่งต้องมีความยาวอย่างน้อย 2 ฟุต และส่งก่อนชั้นเรียนในวันจันทร์หน้า

　　 จอร์จพึมพำเบาๆ “ยาวสองฟุต ศาสตราจารย์ฟลิตวิคคงบ้าไปแล้ว!”

สำหรับพ่อมดตัวน้อยที่โดยพื้นฐานแล้วไม่เคยเขียนกระดาษเลย และควรบอกว่าพวกเขาไม่ได้แตะปากกาขนนก การเขียนแผ่นหนังยาว 2 ฟุตเป็นความท้าทายที่ยากมาก แม้ว่าจะต้องการเขียนคำมั่วๆเพื่อเติมกระดาษให้เต็มสองฟุตก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

"อันที่จริง รายงานเรียงความประเภทนี้ง่ายมาก" อัลเบิร์ตเหลือบมองจอร์จ บางสิ่งที่แปลกและหายาก “นายแค่ต้องคัดลอกที่มาของคาถาเรืองแสงและคาถาดับไฟ แล้วเขียนบางอย่างเกี่ยวกับการเรียนรู้คาถาเรืองแสงออกมา เมื่อนาบพบปัญหาให้ไปที่ห้องสมุดเพื่อค้นหาความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ และคัดลอกมันลงไปและสุดท้ายเขียนรายงานสรุปหรืออะไรก็ที่มีความยาว 2 ฟุต คนปกติคงไม่อ่านมันละเอียดขนาดนั้น”

　　 อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้ดีว่าศาสตราจารย์ฟลิตวิคไม่ได้คาดหวังให้ปี1เขียนการบ้านครั้งแรกได้ดีขนาดนั้น

　　 กล่าวอย่างตรงไปตรงมา บทความนี้มีขึ้นเพื่อให้ทุกคนทราบเพิ่มเติมเกี่ยวกับคาถาเรืองแสงและคาถาดับไฟ และเพื่อให้ทุกคนเข้าใจและการใช้คาถาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

　　 ในชีวิตที่แล้ว อัลเบิร์ตเขียนสิ่งที่คล้ายคลึงกันมากมายเมื่ออยู่ในวิทยาลัย แม้จะผ่านมานานแล้ว แต่เขาก็ยังเข้าใจอะไรบางอย่าง

　　 “มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ดวงตาของลีจอร์แดนเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

“นายคิดคิดว่าง่ายจริงๆเหรอ?” อาเลียจ้องมองอย่างดุเดือด และพูดอย่างประชดประชันว่า "เมื่อนายเริ่มเขียน นายจะพบเลยว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น แต่ต้องขอบคุณอัลเบิร์ตที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันทำยังไงกับมัน”

　　ระหว่างทาง มีคนสองสามคนกำลังคุยกันเรื่องการบ้านของวิชาคาถานี้ และทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่ลงรอยดังขึ้น

　　 “แน่ใจนะว่าเขาพูดถูก?” นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟพูดแทรกด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

“อย่างน้อย ฟังดูน่าเชื่อถือกว่านายไม่ใช่เหรอ…” เฟร็ดกับจอร์จมองหน้ากัน เดินไปข้างนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟ แต่ละคนโอบแขนของชายคนนั้นแล้วพูดว่า: “บางที อัลเบิร์ตที่เป็นอันดับ1ของชั้น อาจได้คำใบ้เล็กน้อยจากศาสตราจารย์ฟลิตวิคแล้วก็ได้”

　　 "ปล่อยฉันนะ" นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟดิ้นรนอย่างหนัก แต่ก็ไม่ได้หลุดพ้นจากฝาแฝดวีสลีย์ และทั้งสองก็กอดแน่นขึ้น

“โอเคๆ” เฟร็ดปล่อยคู่ต่อสู้ เอื้อมมือออกไปตบไหล่สองครั้ง มองดูชายคนนั้นวิ่งไปที่ทีมฮัฟเฟิลพัฟ อดไม่ได้ที่จะภูมิใจและหัวเราะ

　　 “หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว” ดิกกอรี่จ้องไปที่ฝาแฝดและเตือน

“เราไม่ได้ทำอะไรเลย ดิกกอรี่ เราแค่คุยกับเขาง่ายๆ” ฝาแฝดทั้งสองกอดไหล่เขา “จริงไหม เราไม่ได้ทำอะไรเลย ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ เขาก็ประหม่าขึ้น”

　　 “โอเค ปล่อยฉันนะ” ดิกกอรี่ยังดูทำอะไรไม่ถูก แน่นอน เขารู้ว่าวิธีการสื่อสารที่เป็นมิตรของฝาแฝดทั้งสองนั้นไม่เป็นอันตรายต่อเขา ยู แต่คนอื่นไม่คิดอย่างนั้น

　　 “เขาดูกลัวพวกนายนะ” ลีอดไม่ได้ที่จะพูด

　　 “อย่าพูดไร้สาระ เราไม่ได้ทำให้เขากลัว อย่ามาใส่ร้ายกันสิ” เฟร็ดและจอร์จมองกันและกัน เราโดยไม่ทำอะไรเลย มันเป็นการแสดงออกถึงความหวาดกลัวของเขาเอง

　　 อันที่จริงพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

　　 อัลเบิร์ตรู้สึกขบขัน และทันใดนั้นก็อยากจะหัวเราะ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งที่ฝาแฝดทำ ท้ายที่สุดพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะอีกฝ่ายเข้าใจกลัวไปเอง

　　 “ว่าแต่ เมื่อไหร่เราจะได้เรียนวิชาการบิน” แองเจลิน่าถามขึ้นทันที

“ไม่รู้สิ ว่ากันว่านักศึกษาใหม่ของกริฟฟินดอร์จะได้รับแจ้งบนกระดานข่าวในห้องนั่งเล่น น่าจะเรียนในบ่ายวันพฤหัสบดีนะ” เฟร็ดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ชาร์ลีเพิ่งเพิ่มผู้เล่นหลังจากรับสมัคร ถ้าเธอชอบควิดดิชก็ลองดูได้ ผู้เล่นสำรองมีโอกาสได้ขี่ไม้กวาดบินได้ แต่ต้องพึ่งพาตัวเองนะ ถ้าหากพวกเขาต้องการเป็นผู้เล่นตัวจริง”

　　 "เมื่อไหร่?" แองเจลิน่าถามด้วยดวงตาเป็นประกาย

　　 จอร์จพูดโดยไม่ลังเลว่า "บ่ายนี้ เธอสามารถไปที่ควิดดิชสเตเดียมเพื่อคุยกับชาร์ลีได้"

　　 "เธอคงไม่ได้อยากเข้าร่วมทีมควิดดิชนะ!"  อาเลียมองที่เพื่อนร่วมห้องของเธอด้วยความประหลาดใจ

　　 “อืม ฉันอยากลอง”

　　 "จะมีคลาสการแปลงร่างในภายหลัง" แชนน่าพึมพำ "ฉันหวังว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่ให้การบ้านแก่เราอีกต่อไป"

　　 อย่างไรก็ตาม ทุกคนถูกกำหนดให้ต้องผิดหวัง

　　 แม้ว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่ให้การบ้านพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังต้องฝึกฝนการแปลงร่างต่อไป

　　 อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกว่าเธอจะตรวจสอบความคืบหน้าในการเปลี่ยนไม้ขีดเป็นเข็มในสัปดาห์หน้า หากไม้ขีดของใครยังไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเข็มได้ คาดว่าอาจมีคนโชคไม่ดีแน่ๆ