ตอนที่แล้วEP 388 ผู้บงการที่แท้จริง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP 390 แฟนของแม่!

EP 389 การประชุม


EP 389 การประชุม

By loop

วันเสาร์.

เมืองเฝิงโจว

ดงซูบินขับรถ คัมรี่ของเขาไปที่เมืองในตอนเช้า

มีรถยนต์และผู้คนมากมาย เมืองนี้คึกคักและรุ่งเรืองกว่าเขตหยานไท่

สำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองได้เรียกประชุมในวันนี้ หัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลทั้งหมดได้รับแจ้งเกี่ยวกับการประชุมครั้งนี้เมื่อวันจันทร์ สำนักงานส่งเสริมการลงทุนไม่ได้ทรงพลังเท่าหน่วยงานอื่น แต่นี่คือการประชุมครั้งแรกของปี หัวหน้าเขตทุกคนต้องเข้าร่วม ดงซูบินเป็นคนใหม่และต้องการโอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักกับผู้นำของเมือง ถูกต้อง เขาควรจะไปเยี่ยมผู้นำของเมืองหลังจากที่เขาได้รับการแต่งตั้ง

ดงซูบินมาที่เมืองหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่คุ้นเคยกับถนน เขาต้องขับรถสองสามรอบก่อนจึงจะพบสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมือง ยังเช้าอยู่ และ ดงซูบินเห็นรถเพียงสองคันที่มีป้ายทะเบียนของมณฑลอื่น ๆ อยู่ที่ที่จอดรถ เจ้าหน้าที่สำนักงานเมืองหลายคนยังไม่มาทำงานเลย เขาจอดรถแล้วตรงไปที่อาคารหกชั้น เขาถามเจ้าหน้าที่และขึ้นไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าบนชั้นหก "เข้ามา." ชายวัยกลางคนพูดจากในสำนักงาน ดงซูบินเข้ามา “คุณคือหัวหน้าเจิ้น? ผม ดงซูบินจากเขตหยานไท่ ผมมารายงานตัว” เจิ้งเหว่ย มองไปที่ ดงซูบินและพยักหน้า “หัวหน้าซูบิน? คุณมาเร็วมาก งานประชุมเริ่มตอน 9.30 น.”

ดงซูบินรู้ว่าเจิ้งเหว่ยกำลังประชดประชันและหมายความว่าเขาไม่ได้รายงานกับเขาตั้งแต่ได้รับการแต่งตั้ง เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ “ฉันควรจะรายงานคุณก่อนหน้านี้ แต่หน่วยงานยุ่งเกินไปหลังจากที่หัวหน้าเหมิง เกษียณอายุ และรัฐบาลเทศมณฑลได้ตั้งเป้าหมายไว้ที่ 500 ล้านหยวนสำหรับเรา หลังจากนั้น นักข่าวของสำนักข่าวซินหัวก็มา และผมไม่มีโอกาสได้ทักทายคุณเลย” ไม่ว่าเจิ้นเหว่ยจะไม่พอใจเขาหรือไม่ก็ตาม เขาต้องหาข้อแก้ตัวบางอย่าง

เจิ้งเหว่ย พยักหน้า “ช่วงนี้ที่มณฑลของคุณการที่จะดึงดูดนักลงทุนนั้นยาก หรือมีปัญหาอะไรบางหรือเปล่า?”

"มีอยู่บาง เพราะมันมีหลายเรื่องที่ผู้บริหารจะต้องทำ”

เจิ้งเหว่ย อยู่ในวัยสี่สิบต้นๆ ที่มีคิ้วหนา เขาเป็นผู้นำประเภทที่มีใบหน้าตรง ดงซูบินสงสัยว่าเขาปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนกันหรือทำกับเขาเพียงเท่านี้ ระหว่างการสนทนาเจิ้งเหว่ยไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง หลังจากพูดคุยกันสักพัก เจิ้งเหว่ย ก็มองลงไปที่นาฬิกาของเขา และ ดงซูบินรู้ว่านี่เป็นสัญญาณให้เขาจากไป เขาบอกลาหัวหน้าเซงและออกจากสำนักงาน แม้ว่า ดงซูบินจะโด่งดังใน มณฑลหหยานไท่ แต่เขาไม่ใช่คนในเมือง บางทีเจิ่งเหว่ย ไม่เคยได้ยินชื่อเขาด้วยซ้ำ นี่เป็นเหมือนนายกเทศมนตรีจากเมืองรากหญ้าที่ไปประชุมที่ปักกิ่ง นายกเทศมนตรีอาจมีอำนาจในเมืองของตัวเอง แต่ไม่มีใครอยู่ในปักกิ่ง

9.00 น.

รถยนต์ที่มีป้ายทะเบียนต่าง ๆ ของมณฑลเข้ามาในหน่วยงาน

ดงซูบินยืดเสื้อของเขาและเดินตามคนอื่นๆ เข้าไปในห้องประชุม

“เอ่อ รอสักครู่นะครับ” พนักงานของสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองหยุด ดงซูบินเขามองไปที่ ดงซูบินและสงสัยว่าผู้นำคนใดพาเลขานุการของเขามาที่การประชุมครั้งนี้ “หัวหน้าคนไหนพาคุณมาที่นี่”

ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่ “ทำไมต้องนำทางฉันด้วย? ฉันไม่สามารถเดินไปเองได้หรือยังไงกัน!”

เจ้าหน้าที่ก็ขมวดคิ้ว “นี่คือการประชุมหัวหน้าหน่วยงาน คุณ…”

ดงซูบินเองก็ไม่อยากจะต้องวุ่นวายกับเจ้าหน้าที่และไม่ได้แสดงบัตรผ่านงานของเขาให้เขาดู เขาเพิกเฉยและเดินเข้าไปในห้องประชุมด้วยก้าวเท้าก้าวกว้างๆ

“เอ๊ะ! คิดว่าจะไปไหน!” เจ้าหน้าที่ตะโกน “หยุดตรงนั้น!”

เจ้าหน้าที่อาวุโสของสำนักงานเมืองเดินเข้ามา “หยุด คุณจะทำอะไร?”

ชายหนุ่มชี้ไปที่ดงซูบิน “ฉันไม่รู้ว่าหัวหน้าคนใดพาเลขาของเขามาที่การประชุมครั้งนี้ และเขาก็บุกเข้ามาเลย”

เจ้าหน้าที่อาวุโสมองไปที่หลังของ ดงซูบินและจ้องมองชายหนุ่มคนนั้น “คุณนี้ไม่รู้เรื่องจริงๆหรอ? นั่นน่าจะเป็นหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเขตหยานไท่ที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่”

ชายหนุ่มตกตะลึง "หัวหน้า? หัวหน้า เด็กหนุ่มคนนั้นอย่างงั้นหรอ?”

เจ้าหน้าที่อาวุโสส่ายหัว การเป็นข้าราชการห้ามตัดสินใครด้วยหน้าตา

ชายหนุ่มพูดไม่ออก แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่ผิด หัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนเป็นผู้นำระดับหัวหน้าส่วน และเขาได้พบกับหัวหน้าหลายคนในระหว่างการประชุม พวกเขาส่วนใหญ่อยู่ในวัยสามสิบหรือสี่สิบปลาย ๆ และเขาไม่เคยพบหัวหน้าในวัยยี่สิบของเขา แม้ว่าเขาจะทำงานกับหน่วยงานของเมือง แต่เขาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่เท่านั้น เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปในห้องประชุมเพื่อมองหาดงซูบิน เขาขอโทษเบาๆ “หัวหน้าครับ ผมขอโทษที่จำหัวหน้าไม่ได้ก่อนหน้านี้”

ดงซูบินไม่ได้ติดใจอะไรเขาและโบกมือให้เขา

ในไม่ช้า ประมาณหนึ่งในสี่ของผู้เข้าร่วมก็มาถึง

ดงซูบินไม่รู้จักใครในที่ประชุม และคนส่วนใหญ่ที่นั่นไม่รู้จักเขา เขาไม่ได้พูดหรือทักทายใครเลยและเดินไปหาที่นั่งของเขา ในที่สุดเขาก็พบชื่อของเขาบนโต๊ะ และเมื่อเขากำลังจะนั่ง เขาเห็นชื่อที่คุ้นเคยจากหางตา ผางโจว. ที่นั่งของเขาอยู่ข้างเขา แต่นี่ก็ไม่น่าแปลกใจ หลังจากที่ทุกมณฑลหยานไท่และ มณฑลต้าเฟิง อยู่ติดกัน

ดงซูบินนั่งลงและหลับตาเพื่อพักผ่อน

ทันใดนั้น ดงซูบินได้ยินคนดึงเก้าอี้ข้างเขาออกมา

ตงเสวี่ยปิงหันกลับมาและเห็นชายวัยกลางคนอายุราวๆสี่สิบ ผอมเพรียว มีตาเล็กและคิ้วบาง นั่งอยู่บนที่นั่งของผางโจว ดงซูบินรู้สึกอึดอัดทันทีเมื่อมองมาที่เขา “อา หัวหน้าปัง?”

ผานโจวมองไปที่ ดงซูบินและเหลือบมองไปที่ชื่อบนโต๊ะ “โอ้ หัวหน้าดง”

ดงซูบินมีรอยยิ้มที่เกินจริง “หัวหน้าปัง ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณมามากแล้ว และฉันก็ตั้งตารอที่จะได้พบคุณ ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”

“เราเองไม่เคยมีงานอะไรร่วมกันเลย ทำไมคุณถึงอย่างจะพบผมนักล่ะ” ผางโจวหัวเราะ

ดงซูบินยื่นมือของเขาเพื่อจับมือ ขณะที่ผางโจวจับมือ ดงซูบินกระชับมือของเขา “หัวหน้าผางให้การสนับสนุนสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเขตหยานไท่ของเราอย่างมาก และได้ให้นักข่าวสำนักข่าวซินหัวสัมภาษณ์เรา ฉันต้องขอบคุณจริงๆนะ… ฮ่าฮ่า…”

ผางโจวยังคงไร้ความรู้สึก “สำนักข่าวซินหัวอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? หากนั้นทำผมมีโอกาสได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ผมจะใช้บริการสำนักข่าวนั้นในเขตต้าเฟิงของเราอย่างแน่นอน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า… นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องขอบคุณท่าน!”

“แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ฮาฮา…”

ดงซูบินปล่อยมือและคิดกับตัวเอง แกยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกอย่างงั้นหรอ

ผางโจวดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรจากการจับของ ดงซูบินและหันไปคุยกับหัวหน้าหน่วยงานของมณฑลที่อยู่ข้างๆ เขา “พี่หยวน คุณมาเมื่อไหร่? คุณต้องไปทานข้าวกับฉันหลังการประชุม ฉันได้ยินมาว่าเคาน์ตี้ของคุณเพิ่งได้รับเงินลงทุน 50 ล้านหยวนก่อนหน้านี้นิ”

หัวหน้าหยวนคนนั้นตอบกลับ “พี่ผาง หยุดแสร้งทำเป็นยกยอฉันได้แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่ามณฑลของคุณได้รับเงินลงทุน 50 ล้านหยวนด้วย และฉันได้ยินมาว่าคุณได้ให้หลิวเฉิงอยู่เคียงข้างคุณด้วย คุณรู้หรือไม่ว่ามีคนอิจฉาพวกคุณทั้งหมดกี่คน? พวกคุณเซ็นสัญญากันหมดแล้วหรือ?”

ผางโจวหัวเราะ "ยัง. เราเพิ่งเริ่มการตกลงเกี่ยวกับเงื่อนไขสัญญา”

หัวหน้า หยวน ได้ตอบกลับ “มันควรจะลงนามในไม่กี่วันนี้หลิวเฉิน มีชื่อเสียงในประเทศจีน และเมื่อเขาลงทุนในมณฑลของเรา สื่อก็จะรายงานเรื่องนี้อย่างแน่นอน นี่จะเป็นการโปรโมตฟรีสำหรับ มณฑลหต้าเฟิง และนักลงทุนจะรวมตัวกันที่นั่น”

ดงซูบินขมวดคิ้ว หลิวเฉิง? ทำไมชื่อนี้ถึงคุ้นเคยนัก?

มีชื่อเสียงในประเทศจีน? ฮะ? อาจจะเป็นนักสนุกเกอร์คนนั้น หลิวเฉิง?

ดงซูบินขมวดคิ้ว เขารู้ว่าหลิวเฉิงเป็นใคร และบ้านเกิดของเขาคือเมืองเฟิงโจว เขาเป็นนักสนุกเกอร์มืออาชีพและเป็นหนึ่งในผู้เล่นชั้นนำของจีน เขาจะลงทุนเงินรางวัลของเขาในมณฑลต้าเฟิงหรือไม่? ผางโจวโชคดีมากที่ได้หลิวเฉิงมาลงทุนในมณฑลของเขา ด้วยชื่อเสียงของเขา เขาจะนำนักลงทุนจำนวนมากมาที่มณฑลต้าเฟิง

ดงซูบินหรี่ตาของเขาในขณะที่เขามองไปที่ผางโจว

ในเวลานี้ หัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองเจิ้งเหว้ยและเจ้าหน้าที่ของเขาเข้ามาในห้องประชุม

การประชุมเริ่มต้นขึ้น และเจิ้งเหว่ยประกาศทิศทางการลงทุนและแผนงานของปีนี้ และยกย่องหัวหน้าที่มีผลงานโดดเด่นในปีที่แล้ว

หนึ่งชั่วโมง…

สองชั่วโมง…

การประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนก็เริ่มออกเดินทาง

ดงซูบินไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่กำลังพูดคุยกันในที่ประชุมมากนัก เขายังคงคิดเกี่ยวกับเป้าหมายของคณะกรรมการพรรคเขตหยานไท่ และหน่วยงานของเมืองไม่มีอำนาจควบคุมเขา

หัวหน้าหยวนถาม “พี่ผาง นี่ใคร”

ผางเหว่ยหัวเราะ “นี่คือ ดงซูบินจากเขต หยานไท่”

หัวหน้าหยวน คิดอยู่ครู่หนึ่งและหัวเราะทันที เขาเอื้อมมือไปจับมือ “หัวหน้าซูบิน! ฉันรู้จักคุณ! ฉันได้ดูข่าวที่คุณต่อสู้กับเสือที่สวนสัตว์ในข่าว!”

ดงซูบินยิ้ม

ผางเหว่ยไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ “สู้เสือ? นั่นข่าวอะไร”

“ผมเกือบเสียชีวิต อย่าเอาเรื่องนั้นขึ้นมาพูดอีกเลย” ดงซูบินหัวเราะ “ผมยังมีบางอย่างอยู่ที่จะต้องทำ ผมจะต้องขอตัวลา หัวหน้าผาง เราจะมีโอกาสมากมายที่จะมีปฏิสัมพันธ์กันในอนาคตใช่ไหม”

ผางโจวหัวเราะและไม่แสดงอะไรบนใบหน้าของเขา "ถูกต้อง."

หัวหน้าหยวนสัมผัสได้ถึงความเป็นปรปักษ์ระหว่างพวกเขาและมองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าซูบิน เนื่องจากคุณไม่ว่าง ฉันจะไม่ชวนคุณไปทานอาหารกลางวันวันนี้ เราคงจะได้ไปกินข้าวกันวันอื่น”

ดงซูบินพยักหน้าและเดินออกจากห้องประชุม

กริ๊ง… กริ๊ง… กริ๊ง… โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด