EP 384 ความอดทนมีจำกัด

EP 384 ความอดทนมีจำกัด

By loop

ลี่เฉินปิง ยังคงสร้างปัญหาให้กับผู้นำของมณฑลหยานไท่และไม่ปฏิบัติตามกำหนดการเดินทางที่ ดงซูบินจัดเตรียมไว้ พวกเขาทำให้ดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นผู้นำในรอบของพวกเขาในเคาน์ตี้ และทำการตรวจสอบอย่างน่าประหลาดใจในโครงการใหม่มากมาย การตรวจสอบที่น่าประหลาดใจเหล่านี้ทำให้นักลงทุนไม่ระมัดระวัง และพวกเขาได้บันทึกประเด็นเล็กๆ ไว้ทั้งหมด นักลงทุนกังวลเกี่ยวกับโครงการของพวกเขาและถาม ดงซูบินเกี่ยวกับพวกเขา

แม้แต่ เฉาซูเผิงที่มีมารยาทอ่อนโยนก็ยังโกรธ นับประสาดงซูบิน

พวกเขาสามารถบอกได้ว่านักข่าวเหล่านี้มีอคติตั้งแต่เริ่มต้น

ดงซูบินวิเคราะห์สถานการณ์และรู้สึกว่า ลี่เฉินปิง และนักข่าวอีกสองคนตั้งใจจะแกล้งมณฑลหยานไท่สิ่งที่เฉาซูเผิงพูดควรจะเป็นความจริง มณฑลหยานไท่น่าจะทำให้ใครขุ่นเคือง และบุคคลนั้นสนิทสนมกับนักข่าวกลุ่มนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่นักข่าวมาที่นี่เพื่อค้นหาปัญหา ความเป็นไปได้อีกประการหนึ่งคือนักข่าวกลุ่มนี้ไม่ได้พบปัญหาใดๆ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและรู้สึกว่าบทความของพวกเขายังไม่ระเบิดพอ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาเลือกเขตหยานไท่เพื่อ 'เพิ่มรสชาติ' บทความของพวกเขาและทำให้ 'สนุกสนาน' มากขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว บทความข่าวเชิงบวกจะไม่ดึงดูดผู้อ่าน

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะโกรธแค่ไหน นักข่าวเหล่านี้ก็มาจากสำนักข่าวซินหัว หนังสือพิมพ์ระดับชาติ เฉาซูเผิงได้แจ้งเซียงดาวและได้รับคำสั่งให้เป็นเจ้าภาพสำหรับต้อนรับนักข่าวเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลี่เฉินปิง พวกเขาจะต้องไม่เขียนบทความเชิงลบใด ๆ เกี่ยวกับมณฑลหยานไท่ในหนังสือพิมพ์ของพวกเขา ลี่เฉินปิง มาจากหน่วยงานหลัก และถ้าเขารายงานเกี่ยวกับ มณฑลหยานไท่มันจะเป็นข่าวในแง่ลบสำหรับทั้งมณฑล

งดสัมภาษณ์ชั่วคราวก่อนเที่ยง จ้าวซิงหลงกล่าว “เราได้เตรียมอาหารกลางวันไว้ในเกสต์เฮาส์ของเราแล้ว และก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว เราไปกินข้าวกันไหม” ลี่เฉินปิง มองไปที่จ้าวจินหลงและหัวเราะ “ไปกินข้าวเที่ยงที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนกันไหม? เราสามารถมาแวะไปเยี่ยมชมสำนักงานได้เช่นกัน” วังนาตกลง เธอเป็นอดีตเพื่อนร่วมชั้นของ ลี่เฉินปิง

เฉาซูเผิง เห็นใบหน้าของ จ้าวจินหลงเปลี่ยนไปและเขาจึงพูดขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ เราจะรับประทานอาหารกลางวันที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุน ซูบิน นายช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหม?”

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธของเขาและพยักหน้า

หลังจากขึ้นรถ ดงซูบินโทรหาหลัวไห่ถิง เพื่อนำเธอไปเตรียมอาหารที่หรูหรามากขึ้น รถยนต์ของรัฐบาลมณฑลจะนำทางไปยังสำนักงานส่งเสริมการลงทุน เมื่อ ดงซูบินเป็นหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไป เขาได้จัดอาหารกลางวันให้กับผู้นำ เขาได้ต้อนรับ เสี่ยวเกาปัง พ่อของเสี่ยวหลาน ที่สำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐ และเขาไม่ได้ลำบากเหมือน ลี่เฉินปิง เสี่ยวเกาปัง เป็นผู้นำระดับรองรัฐกับรัฐบาลกลาง!

“สวัสดี หัวหน้าซูบิน ฉันชื่อพี่หวัง จากโรงงานแบตเตอรี่ นักข่าวของสำนักข่าวซินหัว มาเยี่ยมชมโรงงานของเราก่อนหน้านี้หรือไม่? เกิดอะไรขึ้น? มันเกี่ยวกับปัญหาสิ่งแวดล้อมหรือป่าว? แต่เราตกลงกันว่าเราจะปฏิบัติตามมาตรฐานด้านสิ่งแวดล้อมที่กำหนดโดยรัฐบาลเคาน์ตี้ ทำไมฉันถึงได้ยินจากคนงานของฉันว่านักข่าวกำลังพูดถึงมาตรฐานสากล? สิ่งนี้ไม่ได้ระบุไว้ในสัญญาของเรา หากเราต้องเปลี่ยนเราจะไม่แบกรับความสูญเสีย”

ดงซูบินอธิบายอย่างรวดเร็ว "มิสเตอร์.หวัง พวกคงแค่จะแนะนำเฉยๆ ไม่ต้องกังวล”

“แต่สิ่งนี้จะถูกรายงานในเอกสาร โรงงานของเรายอมรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้นะ”

ดงซูบินเกือบจะขว้างโทรศัพท์ของเขาลงบนพื้นหลังจากวางสาย ไอ้พวกนี้มันมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้กับเขา พวกคุณไม่เข้าใจสถานการณ์ในอำเภอหยานไท่และยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระ มาตรฐานสากล?! มันง่ายสำหรับคุณที่จะพูด! คุณรู้อะไร? ดงซูบินมองไปที่รถของนักข่าวอย่างเย็นชา

เฉาซูเผิง มองไปที่ ดงซูบิน“พวกเขาจะออกเดินทางในตอนบ่าย และนี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะปะทะกับพวกเขาเซียงดาว นายต้องพยายามควบคุมอารมณ์ของคุณ”

ดงซูบินพยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ พวกเขาควรออกไปเร็ว ๆ นี้ มิฉะนั้น ดงซูบินอาจจะจัดการกับพวกเขา

…….

เที่ยง.

12.00 น.

เมื่อขบวนรถกำลังจะถึงสำนักงานส่งเสริมการลงทุน โทรศัพท์ของตงเสวี่ยปิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลัวไห่ถิงตะโกนทางโทรศัพท์ในขณะที่ ดงซูบินตอบ "หัวหน้า! อย่าให้นักข่าวมาที่ต้นสังกัดก่อน เราเจอปัฐหาใหญ่!” มีคนตะโกนอยู่เบื้องหลังของเธอ

ดงซูบินถามเสียงดัง “เราเกือบจะถึงอยู่แล้ว เกิดอะไรขึ้น?”

เฉาซูเผิง และ จ้าวจินหลงมองไปที่ ดงซูบิน

หลัว ไห่ถิง ได้ตอบกลับ “หวังเฉาหยาง กลับมาอีกแล้ว พวกยามเห็นเขาและไล่เขาออกไป แต่เขานอนอยู่บนพื้นไม่ยอมขยับ เขายังคงอ้างว่าเราจะทำร้ายเขา และฝูงชนก็ก่อตัวขึ้น เราไม่สามารถเอาเขาออกด้วยกำลัง”

ดงซูบินตะโกนทางโทรศัพท์ “จัดการเขาออกไป! ฉันให้เวลาคุณหนึ่งนาที! รถของเราข้ามทางแยกและกำลังจะถึงแล้ว!”

“เอ่อ… มันสายเกินไปแล้ว ฉัน… ฉันจะทำให้ดีที่สุด…”

เฉาซูเผิงถาม "เกิดอะไรขึ้น?"

ดงซูบินอธิบายอย่างรวดเร็วและพูด “หวังเฉาหยานเขาเป็นนักลงทุนที่ไม่พอใจกับการทำงานของสำนักงานเรา เลขาเฉา ไปรับประทานอาหารกลางวันที่อื่นกันเถอะ”

แต่มันก็สายเกินไป. พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนจากระยะไกลและเห็นฝูงชนนอกสำนักงานส่งเสริมการลงทุน ลี่เฉินปิง, วังนา และ หวังติงได้เห็นความโกลาหลและ ลี่เฉินปิง ก็โผล่หัวออกมาเพื่อให้ดูดีขึ้น

เฉาซูเผิง โกรธมาก “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ตอนนี้”

ดงซูบินตอบได้เพียงเท่านั้น “ผมทำผิดพลาดเอง”

“ฉันรู้เรื่องวังเฉาหยาง” จ้าวจินหลงช่วย ดงซูบินอธิบาย “เขาเป็นพวกนักเลงและมาที่สำนักงานเพราะเมื่อปีที่แล้วสำนักงานมีข้อพิพาทกับเขา”

รถหยุดและทุกคนก็ลงจากรถ

หวังเฉาหยาง นอนลงบนถนนหน้าประตูหลักของสำนักงานส่งเสริมการลงทุน ซันซูริน, หลัวไห่ถิง, ลินปิงปิง และหัวหน้าหน่วยงานที่เหลือยืนอยู่ที่นั่น เจียงไห่เหลีบงพนักงานหนุ่มสองคนและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยายามดึงเขาออกไป แต่หวังเฉาหยาง กำลังกลิ้งและตะโกนบนถนน “คนจากสำนักงานส่งเสริมการลงทุนตีฉัน! มีความยุติธรรมหรือไม่!”

ผู้ยืนดูกำลังชี้และพูดคุยกันหวังเฉาหยาง

หลัวไห่ถิงและคนอื่นๆ ตื่นตระหนก พวกเขาได้ยินว่านักข่าวของซินหัวกำลังมองหาปัญหากับมณฑลหยานไท่และไม่มีอะไรต้องผิดพลาดในขณะนี้ พวกเขาเห็น เฉาซูเผิง, จ้าวจินหลงและ ดงซูบินและเดินไปอย่างรวดเร็ว

“เลขาเฉา”

"หัวหน้า."

“นายกเทศมนตรีจ้าว”

ดงซูบินชี้ไปที่พวกเขาและกำลังจะดุพวกเขา แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของพวกเขา

เฉาซูเผิงสั่ง “โทรแจ้งตำรวจเพื่อนำตัวเขาไป!”

หลัวไห่ถิงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาทันทีเพื่อโทรหาสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ

ลี่เฉินปิง, วังนาและวังติง ได้เดินไปหาหวังเฉาหยาง แล้ว

หลี่เซิงปิงถาม “สวัสดี เราเป็นนักข่าวจากสำนักข่าวซินหัว เกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของ หวังเฉาหยางเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินว่าคนเหล่านี้มาจากสำนักข่าว เขาคว้าหลี่เซิงปิง "คุณเป็นนักข่าว! คุณอยู่ที่นี่ในเวลาที่เหมาะสม ดู! พวกเขาทุบตีฉัน!“เขาแสร้งทำเป็นจับข้อศอกด้วยความเจ็บปวด”พวกเขาเกือบหักแขนของฉัน นี่ยังเป็นหน่วยงานของรัฐอยู่หรือเปล่า! นายนักข่าว! คุณต้องช่วยฉันแสวงหาความยุติธรรม!”

ดงซูบินระเบิด "หุบปาก! ใครตีนาย!กัน?”

หวังเฉาหยางไม่กลัวเพราะนักข่าวจากสำนักข่าวซินหัวอยู่ใกล้ ๆ “เขา… เขา… และเขา… ตีฉัน!”

ก่อนที่ ดงซูบิน, ซันซูริน และคนอื่น ๆ จะพูดอะไรก็ได้วังนา ถาม “ทำไมพวกเขาถึงตีคุณ” ลี่เฉินปิง กระซิบกับวังติง และเธอก็หยิบสมุดบันทึกออกมาเพื่อบันทึก

ใบหน้าของ จ้าวจินหลงเปลี่ยนไป “เฮ้! นี่ไม่ควรเป็นส่วนหนึ่งของการสัมภาษณ์ของคุณใช่ไหม”

ลี่เฉินปิง ได้ตอบกลับ “มีคนได้รับบาดเจ็บ และเราต้องเปิดเผยความจริง ฉันกำลังติดตามวังนาและวังติงเพื่อสัมภาษณ์สำนักงานส่งเสริมการลงทุน นี่เป็นส่วนหนึ่งของการสัมภาษณ์ของเรา” เขาหันไปหาหวังเฉาหยาง"เกิดอะไรขึ้น? บอกเราเกี่ยวกับเรื่องนี้”

หวังเฉาหยางมองไปรอบ ๆ และตะโกน “คนในสำนักงานส่งเสริมการลงทุนเสียหาย! พวกเขากลัวว่าฉันจะเปิดโปงพวกเขา และนั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาตีฉัน!”

ซุนชูลี่ตะโกนอย่างโกรธจัด “หวังเฉาหยาง! หยุดกล่าวหาเราเสียที!”

หลัวไห่ถิง, เจียงไห่เหลียงและคนอื่น ๆ กำลังจะสาบานกับเขา

หวังเฉาหยาง ขึ้นเสียงของเขา “พวกเจ้าทั้งหมดไม่ได้เสียหาย! อา?! เราตกลงกันว่าฉันจะได้ 50,000 หยวนสำหรับการลงทุนทุกครั้งที่ฉันนำเข้ามา! แต่ทำไมฉันถึงไม่ได้รับเงินหลังจากนั้นนานนัก! เงินหายไปไหน! ต้องเป็นคุณทุกคนที่เอาเงินของฉันไป! ฉันมาที่นี่เพื่อเอาเงินของฉันคืน และพวกคุณก็ตีฉัน! เชี่ยเอ้ย! ข้างในต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ! คุณนักข่าว คุณต้องรายงานการกระทำผิดของพวกเขาในหนังสือพิมพ์และให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาทำ!”

วังนากระพริบตาและคุกเข่าข้างวังเฉาหยาง“คุณช่วยบอกรายละเอียดเพิ่มเติมได้ไหม”

“คนผู้นี้เป็นนักเลงหัวไม้! ทำไมคุณถึงถามเขาทั้งหมด? คำพูดของเขาสามารถเชื่อถือได้หรือไม่” จ้าวจินหลงกล่าวกับนักข่าว “ฉันจะอธิบายให้คุณฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”

หลี่เซิงปิงมองดูพวกเขา “ท่านผู้นำทุกคนเข้าไปก่อนได้ เราต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้” เขาหยิบกล้องออกมาและเริ่มถ่ายภาพ เขาเพิกเฉยต่อคำอธิบายของพนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุนและถ่ายรูปป้าย ผู้คนที่ยืนดู หวังเส้าหยาน ฯลฯ เห็นได้ชัดว่าเขารับเอาเฉพาะบัญชีของหวังเส้าหยานเท่านั้นและถึงกับมีสีหน้าไม่พอใจ

วังนา และหวังติง ยังคงสัมภาษณ์หวังเฉาหยางต่อไป

ดงซูบินไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขารีบไปข้างหน้า “ใครอนุญาตให้ถ่ายรูปกันวะ!”

ทุกคนตะลึง หัวหน้าซูบินกล้าดุนักข่าวจากสำนักข่าวซินหัวอย่างงั้นหรอ!