ตอนที่ 591 สายตาที่ดูถูกนั่น ทำให้เขากลัว
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจากอีกฝั่ง เฉียวเมียนเมียนถามเขาเบา ๆ
“ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ?”
“อืม”
เหมเยซื่อผลักประตูห้องทำงานที่ปลายอีกด้านและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นภรรยาของเขารออยู่ที่โซฟาตามที่คาดไว้ เขาพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“ทำไมคุณไม่อยู่ที่ห้องทำงานของผมล่ะ คุณอยู่ที่ไหน ไหนบอกว่าจะรอผมไม่ใช่เหรอ”
“ฉันมาซื้อของที่ห้างค่ะ” เฉียวเมียนเมียนเริ่มปลอบเขาทันที
“ฉันซื้อของขวัญให้คุณ รอสักสองสามนาทีนะคะ ฉันกำลังจะกลับเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“ซื้อของขวัญให้ผมเหรอ?” น้ำเสียงของเหมาเยซื่อสว่างขึ้นด้วยความประหลาดใจและดีใจ
เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าเธอทำให้เขาสงบลงได้แล้ว
เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามกลั้นหัวเราะ เธอยิ้มและพูดว่า “ใช่ค่ะ แต่..ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะชอบหรือเปล่า...”
“ผมชอบ”
น้ำเสียงที่แผ่งเบาแต่อ่อนโยนเปล่งออกมาอย่างมีความสุขก่อนที่เธอจะพูดจบเสียอีก
“ขอแค่เป็นของขวัญจากคุณ ผมชอบทั้งนั้น จะอะไรก็ชอบทั้งนั้น”
ประโยคที่ว่า ‘ขอแค่เป็นของขวัญจากคุณ ผมชอบทั้งนั้น’ ทำให้หัวใจของเฉียวเมียนเมียนเต้นแรงด้วยความสุข
ริมฝีปากของเธอเม้ม “เป็นความลับ ฉันจะให้คุณดูทีหลัง”
“ก็ได้ ผมจะรอคุณนะ”
...
กลับมาที่บริษัท
ขณะที่เฉียวเมียนเมยีนเดินเข้าไปในสำนักงาน เธอถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอันอบอุ่นและแข็งแกร่งในทันที
ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ ชายคนนั้นก็ยกคางของเธอขึ้น และริมฝีปากอุ่นชื้นได้กดลงบนริมฝีปากของเธอ
“อืม”
เธอโบกมือไปในอากาศอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ดวงตาของเธอสบเข้ากับเว่ยเจิ้งที่กำลังหน้าแดงและตาเบิกกว้างยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถุงในมือของเขา ใบหน้าของเธอแดงขึ้นทันที
เธอลดมือลงที่หน้าอกของชายหนุ่ม ผลักเขาออกเล็กน้อย
จูบนี้เพียงสั้น ๆ
มันดำเนินไปเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่เหมาเยซื่อจะปล่อยเธอไป
แต่จูบนั้นรุนแรงและหนักหน่วง
แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่ริมฝีปากของเฉียวเมียนเมียนก็แดงและบวม
เธอเช็ดริมฝีปากที่ชาของเธอ ขณะที่เธอจิ้งมองเขาอย่างเขินอายไม่สามารถมองตรงไปที่เว่ยเจิ้งได้
ริมฝีปากของเหมาเยซื่อม้วนขึ้นเป็นรอยยิ้มขณะที่เขากอดหญิงสาวที่หอมและอ่อนละมุน เงยหน้าขึ้นมอง ในที่สุดเขาก็เห็นเว่ยเจิ้งยืนอยู่ที่ประตู โดยไม่รู้ว่าจะเข้าหรือออกไปดี สายตาของเขามืดลงในขณะที่เขาถาม
“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น ขาของคุณติดอยู่บนพื้นหรือไง?”
ท่าทีของเว่ยเจิ้งเปลี่ยนไปในขณะที่เขายกถุงขึ้น
“ประธานเหมาครับ ผมขอเข้าไปวางถุงพวกนี้ก่อนจะออกไปได้หรือเปล่าครับ”
เหมาเยซื่อมองดูถุงเหล่านั้น ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เขาเดินเข้าไปในห้องทำงาน โดยมีเฉียวเมียนเมียนอยู่ในอ้อมแขน
“วางมันไว้บนโต๊ะแล้วออกไป”
“ครับ...”
เว่ยเจิ้งรู้สึกว่าเขากำลังตาฝาด เดินเขาไปในสำนักงานด้วยใบหน้ามืดมน วางของลงและเดินจากไปด้วยใบหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม
เขารู้สึกปวดใจ
ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวพิเศษของประธานเหมามานานหลายปี เขารู้สึกเหมือนว่าเขามีความสำคัญ
แต่...
นับตั้งแต่ประธานเหมาแต่งงาน เขารู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษและก็เป็นคนที่ไม่จำเป็นทุกครั้งที่นายหญิงอยู่ใกล้ ๆ
ประธานเหมามักจะมองเขาด้วยใบหน้าที่รังเกียจ
เขาดูถูกเขามากจนเขาเริ่มกลัว
กลัวว่าประธานเหมาจะเนรเทศเขาไปยังเมืออื่นในทันทีทันใด
