ตอนที่34 ร้านขายของตลกซองโก้

ตอนที่34 ร้านขายของตลกซองโก้

เมื่อทั้งสี่คนกินบัตเตอร์เบียร์เสร็จและออกมาจากไม้กวาดทั้งสาม ฝนข้างนอกก็ลดลงแล้ว

　　 "ไปร้านซองโก้กันก่อน!" เฟร็ดแนะนำ เขากังวลว่าทั้งสี่คนจะใช้เงินหมดไปก่อนเมื่อไปที่ร้านขายขนม ร้านฮันนี่ดุกส์

　　 "ตกลง." อัลเบิร์ตมองออกไปจากร้านขายขนม อันที่จริง เขายังสงสัยอยู่เล็กน้อยว่ามีอะไรขายในร้านขายของเล่นที่จะทำให้ทั้งสามคนชอบกัน

ร้านซองโก้อยู่ติดกับร้านฮันนี่ดุกส์ซึ่งแยกจากกันโดยบ้านส่วนตัว ร้านที่นี่คล้ายกับร้านลูกกวาดข้างๆ ร้านที่มีหน้าต่างกระจกบานใหญ่และอุปกรณ์เล่นตลกต่างๆ

　　 เมื่อทั้งสี่ผลักประตูเข้าไป กริ่งหลังประตูก็ดังขึ้น

　　 "ยินดีต้อนรับ" ซองโก้วางหนังสือพิมพ์ลง ลุกขึ้นจากด้านหลังเคาน์เตอร์ แล้วต้อนรับแขกหนุ่มทั้งสี่ด้วยรอยยิ้ม นี่คือพ่อมดในวัยสี่สิบของเขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเขา

　　 มีสินค้าหลายประเภทในร้านขายของตลก อัลเบิร์ตทิ้งร่มของเขา เดินไปที่หน้าต่าง และมองดูสินค้าที่อยู่บนนั้น

　　 "ปากกาขนนกตอบรับอัตโนมัติ" อัลเบิร์ตพูดชื่อปากกาขนนกเบาๆ

　　"นี่คือการเตรียมปากกาขนนกเพื่อช่วยให้รับมือกับเรื่องไม่พึงประสงค์อย่างการตอบคำถามบางวิชา" ซองโก้เปรียบเสมือนพนักงานขายที่มีคุณสมบัติเหมาะสม การแนะนำการทำงานของปากกาขนนกโดยมีอารมณ์ขันให้แก่อัลเบิร์ต

　　 "มันเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ" อัลเบิร์ตตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่เห็นด้วยในใจ การขายสิ่งนี้ให้เขาก็เหมือนการส่งคำตอบที่อ้างอิงให้แก่ผู้ที่รู้อยู่แล้ว

　　 เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการมัน

　　 ถัดมาเป็นไม้กวาด อัลเบิร์ตมองดูการแนะนำของเขา: ไม้กวาดรันอะเวย์

　　 เมื่อพ่อมดพยายามขี่มันให้บินขึ้นไปในอากาศ ไม้กวาดจะถอยหลัง ทำให้พ่อมดขี่ไม้กวาดก้มหน้า และมี 5 โหมด เช่น การหมุนอย่างบ้าคลั่ง การเบรกสุดขีด และการขว้างคนออกไป

　　ไม้กวาดสามารถบินได้สูงถึง 3 เมตร

　　 นี้ยังเป็นไม้กวาดของเล่นราคา 15 เกลเลียน

　　 ใบหน้าของอัลเบิร์ตกระตุก และเขาหันไปมองที่เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดน ทั้งสามกำลังเลือกอุปกรณ์ประกอบฉากบนเคาน์เตอร์อื่น เขาเดินไปและเห็นสบู่ก้อนหนึ่งวางเรียงรายอยู่ในตู้ที่มีจุดดำๆ อยู่ในสบู่

　　 สบู่ไข่กบ.

　　 นี่คือการแนะนำของเรื่องตลกนั้น เมื่อนำมาใช้ทำความสะอาดก็จะยิ่งสกปรกมากขึ้นเรื่อยๆ

　　 นอกจากสบู่เหล่านี้ก็ยังมีถ้วยชา อัลเบิร์ตไม่ได้เอื้อมมือไปจับมัน เพราะมีฉลากติดอยู่มันเป็นรูปถ้วยชาที่กำลังกัดคนอยู่

　　 เมื่อมีคนเอาถ้วยน้ำชานี้ไปดื่มชา ทันใดนั้นมันก็จะกัดจมูกของบุคคลนั้นและทำให้ชาร้อนหกลงใส่เขา

น่ากลัว

　　 ถ้าใครไม่ระวัง คาดว่าแม้แต่พ่อมดก็จะถูกกัดเหมือนกัน

　　 "พวกนายจะซื้ออะไร?" อัลเบิร์ตถาม

　　 "ระเบิดอุจาระอันใหญ่" แฝดพูดพร้อมกัน

　　 "ลูกอมสะอึกและลูกอมส่งเสียงดังเอี้ย" อัลเบิร์ตอายเกินกว่าจะไม่ซื้ออะไรเลย เขาเลยซื้อลูกอมมาสองสามเม็ด

　　 ลูกอมสะอึก ซึ่งจะสะอึกต่อไปเป็นเวลาห้านาทีหลังกินเข้าไป ส่วนลูกอมที่ส่งเสียงดังเอี้ยนั้นดูเหมือนเสียงหนูตัวน้อย เฟร็ดใช้ความคิดริเริ่มในการทดลอง และเขาก็กรีดร้องเหมือนหนูเมื่อเขากัดมัน ราวกับว่าเขากัดหนูจริงๆ แล้วปากของเขาก็เริ่มกลัวและคายหมากฝรั่งในปากของเขาตกลงกับพื้น

　　 “รสชาติเป็นยังไงบ้าง?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

　　 “เป็นเยลลี่ธรรมดา”

　　 “ซื้ออะไรเหรอ” อัลเบิร์ตมองไปที่ลี จอร์แดน

　　 "ฉันต้องการซื้ออันนี้?" เขาชี้ไปที่จานร่อนที่มีฟันแหลมคมอยู่บนจาน

　　 “นี่คือจานบินสไปค์” ซองโก้หยิบจานบินขึ้นมาแล้วโยนทิ้ง ทั้งสี่ได้ยินเสียงคำรามจากจานบินที่โหยหวน “ระวังนะ เล่นแบบนี้เดี๋ยวโดนกัดเอา”

　　 เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาใส่ในปากของจานร่อน และมันถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ในพริบตา

　　 คงสร้างความพินาศได้ไม่น้อย

　　 “ขอผมดูก่อนว่ามีอะไรอีกไหม” ลีจอร์แดนมองไปที่ราคาและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย สิ่งนี้ราคา3 เกลเลียน ราคาไม่ถูก!

ก่อนออกเดินทาง อัลเบิร์ตได้ซื้อโครงกระดูกทำให้พองได้เสียงกรีดร้องอีกสองชิ้น สิ่งนี้ใหญ่เท่ากับกำปั้นของเขา ตราบใดที่โยนทิ้งไป มันจะขยายไปถึงความสูงของคนอย่างรวดเร็ว และจะทำให้ผู้คนตกใจด้วยการกรีดร้องและระเบิด บางครั้งผงสีขาวจะกระจัดกระจายออกใส่หน้า ทำให้คนอื่นสับสน

ลีจอร์แดนซื้อมือแบบยืดหดได้ซึ่งสามารถหดได้ตามต้องการ โยนใส่คนใกล้ตัว แม้ว่าจะไม่เจ็บ แต่การสะบัดเมื่อหดกลับ ซึ่งจะทำให้อีกฝ่ายตกใจจนกระโดดได้

　　 เมื่อทั้งสี่คนจากไป พวกเขาทั้งหมดถือถุงกระดาษใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ซึ่งเต็มไปด้วยของที่ซื้อมาจากร้านซองโก้

　　 ลีจอร์แดนยังซื้อถุงระเบิดอุจาระ

　　 ทั้งสามคนสงสัยว่าทำไมอัลเบิร์ตไม่ได้ซื้อสิ่งนี้

　　 นี่คือสิ่งที่เกือบเป็นสิ่งที่จะต้องซื้อเมื่อมาที่ร้านซองโก้

　　 “ไม่ ฉันไม่สนใจของแบบนั้น” อัลเบิร์ตพูดอย่างขุ่นเคือง

　　 สิ่งนี้สกปรกมากตราบใดที่คุณเอื้อมมือไปจับมัน โยนทิ้งไปจะระเบิดโคลนที่น่าขยะแขยงและมันจะส่งกลิ่นไข่เน่าที่น่าขยะแขยงออกไปด้วย

　　 นี่เป็นเพียงอาวุธชีวภาพ

　　 “อย่าทำให้หอพักมีกลิ่นเหม็นนะ” อัลเบิร์ตเตือนอย่างจริงจัง

　　 “อย่ากังวลไป เราจะสังเกตเห็นว่าฉันซื้อของชิ้นนี้เพื่อจ่ายให้เอลช์” เห็นได้ชัดว่าจอร์จยังคงกังวลเกี่ยวกับการลงโทษของเขาในการล้างโถ

　　 “สถานที่นั้นยอดเยี่ยมมากใช่ไหม” เฟร็ดถามด้วยรอยยิ้ม “เป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมและน่าสนใจ”อัลเบิร์ตยอมรับ และจู่ๆ เขาก็นึกถึงบางอย่างว่า "ดูเหมือนพวกนายจะชอบเรื่องตลกพวกนี้ บางทีพวกนายอาจจะเปิดร้านขายของตลกที่คล้ายกันได้ในอนาคต"

　　 เขายังคงจำได้ว่าฝาแฝดทั้งสองเปิดร้านขายของตลกหลังจากสำเร็จการศึกษา และพวกเขาก็ทำได้ดี

　　 "นี่เป็นความคิดที่ดี" ดวงตาของฝาแฝดเป็นประกาย พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรในอนาคตต่างจากอัลเบิร์ต

　　 “ฉันคิดว่านายต้องเรียนรู้คาถา สิ่งเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการเล่นแร่แปรธาตุด้วย” อัลเบิร์ตหยิบขนมขึ้นมาและเหลือบมองดูและเตือนเขา

　　 "แล้วนายล่ะ?"

　　 "ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ" อัลเบิร์ตยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

เขาไม่ได้ตั้งใจจะยอมแพ้ในการเข้าสู่การเงินของนิวยอร์ก ท้ายที่สุดมันเป็นงานที่ง่าย จากประสบการณ์การสะสมและการตั้งถิ่นฐานในปัจจุบันของเขา หลังจากสำเร็จการศึกษา เขาสามารถเชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์และการเงินต่างๆ ได้อย่างสมบูรณ์ และทำเงินได้ แน่นอนว่ามันเหมาะกับเขามากกว่า!

　　 อนึ่ง ดูเหมือนการใช้คำทำนายน่าจะดี เดาได้เลยว่าลอตเตอรีจะเป็นการออกรางวัลที่เหมาะสม ถูกรางวัล 100 ล้านเหรียญสหรัฐหรืออะไรประมาณนั้น

　　ดูเหมือนว่าเครื่องแปลงเวลาจะดีด้วย คุณสามารถถูกลอตเตอรีได้ทุกที่ทุกเวลา

　　กล่าวอีกนัยหนึ่ง ดูเหมือนว่าการเงินจะดีกว่าสำหรับการทำเงิน

　　 อัลเบิร์ตพบว่าการใช้เวทมนตร์เพื่อหาเงินอย่างสมเหตุสมผลก็เป็นความคิดที่ดีเช่นกัน แต่ปัญหาเดียวคือเมื่อกระทรวงเวทมนตร์ค้นพบแล้วอาจเป็นปัญหาได้

　　 คำทำนายอาจจะดีกว่า ตราบใดที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนใช้ก็ไม่มีปัญหา

ขณะที่อัลเบิร์ตกำลังคิดเกี่ยวกับอนาคต ทั้งสี่เดินเข้าไปในร้านขนมของฮันนี่ดุกส์ ฝาแฝดทั้งสองไม่มีเงินแล้วพวกเขาใช้หมดในร้านซองโก้แล้ว แต่พวกเขาอาจจะดูสินค้าในร้านก่อนและรอครั้งต่อไปที่พวกเขามีเงินแล้วมาซื้อขนมอีกรอบ