WS บทที่ 101 มุ่งหน้า PART 1
นอกห้องของเชอรีสมีเมอร์ลิน, เลห์แมน, มาดามหน้าอกใหญ่, เมซี่ส์และคนอื่น ๆ กำลังเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
เลห์แมนได้ก้าวเดินมาหาเมอร์ลินและพูดเบา ๆ ว่า “เมอร์ลิน ลูกไม่กังวลไป เชอรีสจะต้องปลอดภัย”
เมอร์ลินพยักหน้าแต่สีหน้าของเขายังไม่ผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย
*ตึกตึก*
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งได้พุ่งเข้ามาจากด้านนอก เขาคือเบนินที่สวมชุดเกระและเหนื่อยหอบเนื่องจากการเดินทางที่เร่งรีบ
“ท่านบารอน พี่สาวของผมเป็นอย่างไรบ้าง” เบนินถามเมอร์ลินอย่างร้อนรน
“เชอรีสสบายดีแต่ว่านะการที่นายอยู่ ๆ โผล่มาแบบนี้ทางกองกำลังปกป้องเมืองไม่ว่าอะไรหรือ?”
เมอร์ลินขมวดคิ้ว แม้ว่าเบนินจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนแต่เขาก็ยังไม่สามารถสลัดนิสัยเก่า ๆ ที่เขาเคยมีก่อนหน้านี้ได้ ตอนนี้เขาได้ทำงานให้กับกองกำลังปกป้องเมืองแต่เขามักจะก่อปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสนอ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาไม่พอใจเบนินเป็นอย่างมาก
เบนินค่อนข้างกลัวเมอร์ลิน เขาเลยรีบอธิบายไปว่า “ผมได้อธิบายสถานการณ์ให้ผู้บัญชาการรับทราบแล้ว ก่อนที่ผมจะออกมา”
“เข้าใจแล้ว”
เมอร์ลินได้ค่อยอยากจะยุ่งกับเบนินเท่าไหร่นัก เขาเลยตัดบทไปอย่างดื้อ ๆ
ส่วนเบนิน เขาก็ยืนรออย่างเงียบ ๆ เขาหันไปมองในห้องของเชอริสซึ่งเสียงร้องอันเจ็บปวดของเธอได้ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง
ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เสียงร้องของทารกได้ดังลั่นไปทั่วปราสาท เมอร์ลินรีบเดินเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบ
ประตูห้องถูกผลักออกและเขาเห้นสาวใช้คนหนึ่งกำลังอุ้มทารกแรกเกิด
“ขอแสดงความยินดีด้วยเจ้าค่ะท่านบารอน มาดามเชอรีสได้ให้กำเนิดบุตรสาวเจ้าค่ะ”
เมอร์ลินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและรับทารกจากอ้อมแขนของสาวใช้ ทันทีที่เขาได้เห็นใบหน้าของทารก ความรู้สึกที่ไม่อาจพรรณนาได้เกิดขึ้นภายในใจของเขา บางทีนี่อาจเป็นความรู้สึกที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
“ท่านบารอน ได้โปรดตั้งชื่อให้คุณหนูด้วยเจ้าค่ะ” สาวรับใช้กล่าวพร้อมรอยยิ้มแจ่มใส
“ชื่องั้นเหรอ?” เมอร์ลินรู้สึกไปไม่ถูก เขาคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาเลยหันไปมองเลห์แมนและพูดว่า “ท่านพ่อช่วยผมเลือกชื่อได้มั้ยขอรับ”
เลห์แมนได้ส่ายหัว เขาหรี่ตาเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงจริงจังว่า “เมอร์ลิน ตอนนี้ลูกเป็นพ่อคนแล้ว ลูกต้องเป็นคนเลือกชื่ออด้วยตัวเอง”
เมอร์ลินได้กลับมาเลือกชื่ออีกครั้งซึ่งเขามีชื่อจำนวนมากอยู่ในใจ เขาไม่สามารถหาชื่อที่เหมาะสมได้ เขาจึงกล่าวออกมาไปว่า
“หลังจากที่แอวริลคลอดลูก ผมจะตั้งชื่อลูกทั้งสองพร้อมกัน”
เลห์แมนพยักหน้า “ไม่เป็นไร แต่ลูกพาเด็กไปหาเชอรีสก่อนนะ”
เมอร์ลินพยักหน้าและอุ้มลูกของเขาไปหาเชอรีสที่นอนอยู่บนเตียง
...
หลังจากนั้นก็ผ่านไปครึ่งเดือน แอลริลได้ให้เกิดบุตรชาย เมอร์ลินได้ใช้เวลาคิดชื่ออย่างหนักเป็นเวลาสามวันกว่าจะได้ชื่อออกมา โดยลูกสาวของเขาชื่อว่า ซีเลีย วิลสัน ส่วนลูกชายมีชื่อว่า แบ็ตแทน วิลสัน
แต่เลห์แมนรู้สึกว่าชื่อของลูกชายดูธรรมดาไป เขาจึงเปลี่ยนชื่อให้เป็นโคซิออน วิลสันเพื่อให้พ้องกับเมืองคอนซิออน ดูเหมือนเลห์แมนจะตั้งใจให้ลูกชายของเมอร์ลินปกครองเมืองนี้ในอนาคต
เมอร์ลินไม่ได้คัดค้านอะไรกับเรื่องนี้ จากนั้นเขาก็ใช้เวลาอันแสนอบอุ่นกับภรรยาทั้งสองของเขา
หลังจากนั้นก็ผ่านไป 3เดือน โครงสร้างเวทมนต์ของคาถาที่สามได้สะสมพลังเวทย์ได้มาพอสมควร เขาสามารถร่ายคาถาโล่ปฐพีได้มากกว่าสิบครั้งอย่างต่อเนื่อง
“ได้เวลาออกเดินทางแล้ว”
แม้ว่าตอนนี้เมอร์ลินจะได้ใช้ชีวิตอันแสนสงบและสุขสบายแต่นี่ไม่ใช่ชีวิตที่เมอร์ลินต้องการ ในใจของเขาต้องการจะมุ่งหน้าไปดินแดนมนต์ดำตลอดเวลา
แต่ก่อนที่เขาจะจากไป เขายังมีเรื่องต้องทำนั่นก็คือทำการเจรจาต่อรองกับเคานต์เซลินและกล่าวอำลาพ่อมดฮิลล์
เมอร์ลินได้เดินทางไปยังปราสาทของเคานต์เซลิน เมื่อเคานต์เซลินได้รู้ว่าเขามีเหรียญตราของดินแดนมนต์ดำ มันก็ทำให้เขามีความสุขมาก ตอนนี้เมอร์ลินเป็นบารอนของเมืองปรากาซ หากเขาสามารถเข้าร่วมกับดินแดนมนต์ดำได้ แค่นี้ก็ถือว่าเมืองปรากาซได้เกี่ยวข้ององค์กรนักเวทย์อย่างสมบูรณ์
เคานต์เซลินได้ให้คำสาบานต่อเมอร์ลินว่าจะดูแลตระกูลวิลสันให้ดีที่สุด เมอร์ลินพยักหน้าอย่างพอใจ เขายังต้องการการสนับสนุนของเคานต์เซลินเพื่อให้ตระกูลวิลสันเจริญเติบโตอย่างสงบสุขในเมืองปรากาซ
หลังจากนั้นเขาเดินทางไปยังบ้านไม้ที่พ่อมดฮิลล์
ตอนนี้สีหน้าของชายชราดีขึ้นมาก ยิ่งเวลาผ่านไป อาการของเขาก็ยิ่งทุเลามากขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนเขาจะสามารถควบคุมโครงสร้างเวทมนต์ในร่างกายได้แล้ว
“พ่อมดฮิลล์ ผมกำลังจะเดินทางแล้ว”
เมื่อเมอร์ลินเขาเข้าไปในบ้าน เขาก็พูดออกมาทันที ชายชราเงยหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาพูดด้วยเสียงอันแหบแห้งว่า
“นี่ก็เป็นเวลากว่าปีหนึ่งแล้วสินะ ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจจะออกเดินทางซะที ฮิฮิ ตาแก่คนนี้กำลังรอคอยยาที่ทำให้โครงสร้างเวทมนต์เสถียรอย่างคาดหวัง อย่างไรก็ตามอย่าปล่อยให้ตาแก่คนนี้รอนานเกินไปนะ...”
เมอร์ลินรู้ดีว่าพ่อมดฮิลล์กังวลเรื่องนี้มากเพียงใด เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับปัญหานี้เป็นเวลาหลายปี
“พ่อมดฮิลล์ไม่ต้องกังวล ถ้าผมหาสูตรที่ทำให้โครงสร้างเวทมนต์เสถียรได้เมื่อไหร่ ผมจะกลับมาหาท่านทันที”
เมอร์ลินได้นึกย้อนในตอนที่เขาสู้กับเมอแรงค์ ชายชราเพิกเฉยต่อการพังทลายของโครงสร้างเวทมนต์และได้ช่วยเหลือเขาจะอันตราย ทำให้เขาสามารถรอดจากคาถาหมอกรัตติกาลมาได้ เขารู้สึกว่าตัวเองได้ติดหนี้บุญคุณกับชายชราอันใหญ่หลวง
นอกจากนี้ชายชรายังมอบคาถาโล่ปฐพีให้เขาเป็นของขวัญด้วย ตัวเขาที่ได้รับความช่วยเหลือมาหลายอย่าง ตอนนี้ถึงเวลาที่เขาต้องตอบแทนชายชราบ้างแล้ว
หลังจากพูดคุยกันสักพัก เมอร์ลินก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวที่จะกลับปราสาท จู่ ๆ ชายชราก็พูดขึ้นว่า “พ่อมดเมอร์ลิน ข้าจะช่วยดูแลตระกูลวิลสันให้เอง ตราบใดที่ข้ายังอยู่ ข้าจะไม่ปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับตระกูลของเจ้าอย่างเด็ดขาด”
เมอร์ลินหยุดมองพ่อมดฮิลล์แวบหนึ่ง จากนั้นเขาก็โค้งคำนับให้กับชายชราและออกจากบ้านไม้ไป
ตอนนี้ตระกูลวิลสันได้อยู่ภายใต้การดูแลของเคานต์เซลินและพ่อมดฮิลล์ นั่นทำให้เมอร์ลินรู้สึกโล่งใจ แม้เขาจะจากเมืองนี้ไปตระกูลของเขาก็ยังปลอดภัย
...
ในค่ำคืนอันเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย แอวริลกับเชอรีสซึ่งปกติคนหัวโบราณมาโดยตลอด พวกเธอไม่เคยร่วมรักกับเขาพร้อมกันสามคนแต่ตอนนี้พวกเธอได้เข้ามาหาเมอร์ลินซึ่งกำลังนอนบนเตียง
พวกเธอรู้ว่าเมอร์ลินกำลังจากจากไปดังนั้นพวกเธอจึงเข้ามาหาอ้อมกอดอันอ่อนโยนของเมอร์ลินในค่ำคืนสุดท้ายนี้
เมอร์ลินได้ใช้ช่วงราตรีอันยาวนานและบ้าคลั่งกับแอวริลกับเชอรีส เขาใส่เต็มที่ด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี จนในที่สุดพวกเธอต่างหลับใหลสู่ห้วงนิทรา
ส่วนเมอร์ลิน เขาไม่ได้หลับไปพร้อมกับพวกเธอ เขาได้นั่งสมาธิอยู่สองสามชั่วโมง จากนั้นเขาก็ลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆ ในยามรุ่งสาง เขาได้หันมามองแอวริลกับเชอรีสด้วยสีหน้าอันซับซ้อน
“ฉันจะกลับมาแน่นอน”
เมอร์ลินได้ลูบแหวนดำบนมืออย่างแผ่วเบา แม้เขาจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์แต่ต้องข่มความรู้สึกนั้นไว้และเดินออกจากห้องไป เขาออกจากปราสาทเพียงลำพังโดยที่ไม่ได้แจ้งให้ใครทราบ
หลังจากนั้นที่เมอร์ลินออกจากปราสาทได้ไม่นาน ก็มีชายร่างกำยำสูงใหญ่ราวกับยักษาได้ปรากฏตัวขึ้นในเงามืด เขาเฝ้ามองเมอร์ลินที่ค่อย ๆ หายไปการมุมสายตาด้วยแววตาที่ซับซ้อน...
