ตอนที่แล้ว149 - พี่น้องร่วมชะตากรรม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป151 - กำหนดทิศทางของตัวเอง

150 - หนทางแห่งความเพียร


150 - หนทางแห่งความเพียร

ความใกล้ชิดมีบทบาทในความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ เมื่อเอี้ยนลี่เฉียง เข้าร่วมนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรกจากทั้งหมดสี่คนที่เขาคุ้นเคยในลานบัญชาการ

หม่าเหลียงเห็นว่าเขาเป็นที่นัยน์ตาขณะที่อีกสามคนค่อนข้างเฉยเมยต่อเขา นอกเหนือจากการรู้จักชื่อกันและกันแล้ว พวกเขาไม่ได้โต้ตอบกันมากนัก

หม่าเหลียงและอีกสามคนมาจากสำนักกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่แตกต่างกันในแต่ละแคว้น ถึงกระนั้นเอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ในระดับเดียวกันกับพวกเขาโดยไม่ผ่านการคัดเลือกจึงถูกกีดกันออกไป

เอี้ยนลี่เฉียงอายุน้อยกว่า เขาแทบไม่มีหัวข้อทั่วไปมากมายที่จะสนทนากับพวกเขา หัวข้อที่พวกเขาพูดถึงมากที่สุดคือประสบการณ์ของพวกเขาเมื่อฝึกฝนอยู่ในนิทานกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ในแคว้นของพวกเขา

เอี้ยนลี่เฉียงไม่มีประสบการณ์เช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงถูกกีดกันโดยธรรมชาติเมื่อการสนทนาเริ่มมีชีวิตชีวา

อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียได้ใกล้ชิดกับเพื่อนใหม่ทั้งสองแม้ว่าเขาจะมาถึงที่นี่เพียงวันเดียว

นั่นเป็นเพราะพวกเขามีประสบการณ์ถูกข่มเหงจากคนคนเดียวกัน

แต่แน่นอนว่ากู่เจ๋อซวนและจ้าวฮุ่ยปิงไม่ใช่คนเดียวที่ทำงานแปลกๆ ในแอ่งภูเขาที่เชิงเขาเทียนเฉียวมีสาวกภายนอกอีกสองสามคนในวัยห้าสิบหรือหกสิบเศษซึ่งทำการเกษตรที่นี่มาเป็นเวลานาน

พวกเขาถูกคุมขังเป็นเวลาสองสามทศวรรษเนื่องจากละเมิดบัญญัติของนิกายและถูกปลดออกจากการฝึกฝน

พวกเขาไม่ได้รับการปล่อยตัวจนกว่าพวกเขาจะแก่และถูกทอดทิ้งที่นี่โดยนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์

ทั้งหมดที่พวกเขาทำคือทำนาตลอดทั้งวัน พวกเขารู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้ก็ดีกว่าการต้องตายอยู่ในคุก

แม้ว่าพวกเขาจะยังสวมชุดสีเทาเหมือนศิษย์ภายนอกคนอื่นๆ แต่คนเหล่านี้มีอายุมากแล้วและไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้อีกต่อไป

ชีวิตปัจจุบันที่พวกเขาไม่ต่างจากชาวนาในหุบเขา แอ่งภูเขา ทุ่งผัก และสวนผลไม้ต่อหน้าเอี้ยนลี่เฉียงคือสิ่งที่สร้างขึ้น

นอกจากผู้เฒ่าเหล่านั้นแล้ว สาวกภายนอกอีกหลายคนมักจะถูกจัดให้ทำงานแปลกๆชั่วคราวที่นี่ เช่น ไถนา ให้ปุ๋ยดิน รดน้ำ กำจัดวัชพืช เก็บเกี่ยวผลไม้ และปลูกผัก

แม้ว่ากฎของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จะเข้มงวด แต่ที่แห่งนี้ยังเป็นชุมชนเล็กๆ

นอกจากชุดสีเทาพื้นฐานที่สุดสองชุด บัตรประจำตัว ที่พักฟรี และอาหารฟรีสองมื้อทุกวัน สาวกภายนอกจะต้องซื้อสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างในตลาดของชุมชนนี้

ศิษย์ภายนอกภายในและระดับสูงของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้รับเงินอุดหนุนหรือรายได้ใดๆ นอกจากพวกเขาจะต้องเป็นศิษย์หลักถึงจะได้รับเงิน 30 เหรียญเงินต่อเดือน

ดังนั้นยกเว้นสาวกที่มาจากตระกูลที่ร่ำรวยและยิ่งใหญ่ที่ไม่มีภาระทางการเงิน สาวกส่วนใหญ่ในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ต้องฝึกฝนในนิกายและคิดหาวิธีหาเงินไปพร้อมๆกัน

นี่เป็นเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความหลงใหลในเงินของเจ้าสาระเลวฮั่วในลานบัญชาการ

วันรุ่งขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงตื่นก่อนตีสี่ หลังจากที่เขาอาบน้ำและชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็วเขาก็ฝึกคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นไปสองรอบ

หลังจากนั้นเขาก็หยิบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดเดินไปที่ยอดเขาเทียนเฉียว

ดวงดาวเต็มท้องฟ้าด้านนอก ได้ยินแต่เสียงแมลงและกบร้องครวญครางในแอ่งภูเขาเท่านั้น แม้แต่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ในตอนเช้าก็ยังไม่ตื่น เส้นทางภูเขาของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เงียบสงบ

เมื่อเขาวิ่งไปเพียงครึ่งทาง เสียงเย็นเยียบก็ดังขึ้นที่หูของเอี้ยนลี่เฉียง

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าเป็นใคร?”

หลังจากเสียงตะโกนอันเยือกเย็น ก็มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ใหญ่ริมถนนราวกับเสือดำบินได้ เขายืนต่อหน้าเอี้ยนลี่เฉียงและชี้ปลายกระบี่มาที่เขา

เอี้ยนลี่เฉียงตกใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้เห็นมุมมองที่ชัดเจนขึ้นเกี่ยวกับเครื่องแต่งกายของบุคคลนี้

เขารู้ว่านี่เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่ทำหน้าที่เฝ้ายามบนภูเขาเทียนเฉียว

“ศิษย์พี่ข้าเป็นศิษย์ภายนอกที่มีหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำบนภูเขา”

“เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์แล้วป้ายประจำตัวของเจ้าอยู่ที่ใด” คนๆนั้นไม่ผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อยและยังคงจ้องมองที่เอี้ยนลี่เฉียง

“ข้าเก็บไว้ที่อกเสื้อเดี๋ยวจะเอาให้ท่านดู!”

คนๆนั้นพูดอย่างเย็นชาว่า

“อย่าใช้มือขวา ใช้มือซ้ายแทน ระวังด้วยไม่เช่นนั้นกระบี่ของข้าอาจจะลื่น…”

เอี้ยนลี่เฉียงไม่คิดว่าคนๆนี้จะจริงจังถึงขนาดนี้ เขาค่อยๆดึงป้ายออกมาด้วยมือซ้าย

เมื่อบุคคลนั้นมองเห็นมันผ่านแสงจันทร์เขาก็เก็บกระบี่เข้าไปในฝัก

“ทำไมมาทำความสะอาดเร็วขนาดนี้”

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้ม

“ข้าเพิ่งเข้าร่วมนิกายมาไม่ถึงเดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าถูกใช้ขึ้นมาทำความสะอาดที่นี่ข้าจึงพยายามทำให้ดีที่สุด อีกทั้งไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะเสร็จจึงได้มาตั้งแต่เช้า!”

“ก็ได้ เจ้าไปได้แล้ว!”

“ขอบคุณศิษย์พี่!”

เอี้ยนลี่เฉียงเดินต่อไปอย่างรวดเร็วไปยังยอดเขาเทียนเฉียว คนๆนั้นมองดูร่างที่หายลับไปของเอี้ยนลี่เฉียงก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนต้นไม้อีกครั้ง

ห้องน้ำของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นั้นถูกทำขึ้นจากปูนขาว มีโถปัสสาวะชายสองรางและห้องส้วมประมาณสามสิบห้อง ห้องน้ำทุกแห่งถูกล้อมรอบด้วยฉากกั้นไม้และประตู

ปกติแล้วอากาศในห้องน้ำถือว่าไม่ดีและมีกลิ่นเหม็นแน่นอน

ในห้องน้ำมีถังน้ำขนาดใหญ่สองใบ แต่ระดับน้ำเกือบจะอยู่ที่ด้านล่างสุดน้ำเหลือไม่มากแล้ว

หลังจากเห็นสภาพของห้องน้ำแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็วางเครื่องมือของเขาไว้ในป่าไผ่นอกห้องน้ำ จากนั้นเขาก็หยิบถังไม้สองใบขึ้นและวิ่งลงไปเพื่อตักน้ำสองถังจากลำธารที่เชิงเขา จากนั้นเขาก็ยกถังน้ำหันหลังกลับแล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนภูเขา

ขณะวิ่งเอี้ยนลี่เฉียงยังฝึกฝน 'เก้ากระบวนท่าเงาสายลม' เนื่องจากเส้นทางบนภูเขาขรุขระและเขากำลังยกถังน้ำสองถัง จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะฝึกฝน

ในระหว่างการเดินทางขึ้นภูเขาครั้งแรกเอี้ยนลี่เฉียงได้ก้าวสะดุดก้าวหนึ่งทำให้น้ำกระฉอกออกจากถังจนเกือบหมด

หลังจากการเดินทางครั้งแรกของเขา เอี้ยนลี่เฉียงก็วิ่งลงจากภูเขาอีกครั้ง

เขาจำได้ว่าหลวงจีนจากวัดเส้าหลินแบกน้ำในภาพยนตร์ที่เขาดูเมื่อชาติก่อนได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงยืดแขนขึ้นทันทีเพื่อยกถังทั้งสองถังขึ้นในระดับเดียวกัน จากนั้นเขาก็พุ่งขึ้นไปบนภูเขา...

ขณะที่เขาเหยียดแขนออกน้ำหนักของน้ำทั้งสองถังก็หนักขึ้นสองสามเท่าในทันที เนื่องจากแขนของเขาเหยียดตรงและยกถังน้ำขึ้นสูง ทำให้ปริมาณน้ำที่เอี้ยนลี่เฉียงส่งมาระหว่างการเดินทางครั้งที่สองของเขาจึงน้อยกว่าการเดินทางครั้งแรกมาก

แต่ถึงกระนั้นเขาก็วิ่งขึ้นลงภูเขาโดยไม่รู้สึกอะไร

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด