EP 366 งานบอลของคณะกรรมการพรรค

EP 366 งานบอลของคณะกรรมการพรรค

By loop

แหวน… แหวน… แหวน…

ดงซูบินที่กำลังแปรงฟันอยู่ รับโทรศัพท์ของเขา รองนายกเทศมนตรีจ้าวจินหลงโทรมา

“ซูบิน คุณรู้ไหมว่างานบอลคณะกรรมการพรรคเขตจะเริ่มคืนนี้” จ้าวจินหลง ถาม

ดงซูบินโยนแปรงสีฟันของเขาลงในอ่างล้างจาน "งานบอล? ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพราะฉันไม่ได้อยู่ที่สำนักงานเพื่อหาเงินลงทุนมาสองสามวันแล้ว”

“งานบอลนี้เป็นงานประจำเดือนที่แนะนำโดยเลขาธิการพรรคเซียง เพื่อจัดกิจกรรมสันทนาการและเพิ่มปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้นำ” จ้าวจินหลงรู้ว่าดงซูบินมาที่มณฑลหยานไท่ เพียงปีเดียวและเขาอธิบาย “อดีตเลขาธิการพรรคชางหยุดงานประจำเดือนนี้ และเลขาธิการพรรคเซียงแนะนำให้เริ่มกิจกรรมใหม่ในปีนี้ คืนนี้เป็นงานบอลแรก และเลขาธิการพรรคเซียง, นายกเทศมนตรี เสี่ยวและผู้นำคนอื่นๆ จะเข้าร่วม ถ้าคุณไม่ว่าง ให้เป็นตัวแทนของสำนักงานส่งเสริมการลงทุนเพื่อเข้าร่วมและทำความรู้จักกับผู้นำคนอื่นๆ สิ่งนี้จะช่วยคุณในการทำงานของคุณ”

ดงซูบินยิ้ม “นายกเทศมนตรีจ้าว ผมเต้นไม่เป็น”

“ฮ่าฮ่า… ถ้าเต้นไม่ได้ก็ไม่ต้องเต้น”

ดงซูบินคิดกับตัวเอง มันไม่ง่ายอย่างที่คิด จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนชวนผมเต้นแต่ถูกปฏิเสธ? จะทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง หลังจากวางสาย ดงซูบินก็แต่งตัวและออกไปทำงาน เซียงดาวว่างเกินไปหรือเปล่า? เทศมณฑลฉลองปีใหม่ งานบอลนี้ไม่สำคัญเลย เขาควรจะใช้เวลากับงานของเขา 08.30 น. ดงซูบินเห็นหลินปิงปิงที่ทางเข้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุน ระหว่างทางเข้าไป ดงซูบินถามหลินปิงปิงเกี่ยวกับความคืบหน้าของโครงการโรงงานแปรรูปมูลไก่

หลินปิงปิงยิ้มและพูด “มันดำเนินไปอย่างราบรื่น หลังจากที่เราออกมาจากบ้านมิสเตอร์เผิง ฉันพึงโทรหาเขาเมื่อตอนเย็น มิสเตอร์เผิงได้ยกเลิกการเดินทางไปเมืองอื่นทั้งหมดแล้ว นั้นอาจเป็นเพราะเสี่ยวฮูจะต้องช่วยเราไว้แน่ๆ หลังจากคุยกับมิสเตอร์เพิงไปสักพักเห็นว่าเขาสนใจธุรกิจที่จะลงทุนกับเราแล้ว เขายังขอให้ฉันพาเขาไปที่โรงงานแปรรูปมูลสัตว์เพื่อเยี่ยมชมมันอีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาต้องสนใจในการลงทุนครั้งนี้อย่างแน่นอน”

ดงซูบินยิ้มและพยักหน้า “ดีมาก คุณต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิด”

"รับทราบค่ะ." หลินปิงปิงยังคงไม่เข้าใจว่าทำไม เสี่ยวฮูถึงได้สนิทกับ ดงซูบินได้เช่นนั้น

“อ้อ พี่หลิน” ไม่มีใครอยู่แถวๆนี้เลยหรอ ซึ่งประโยคที่ดงซูบินพูดออกมานั้นดูเป็นกันเองเอามากๆ

หลิน ปิงปิงได้ยินดังนั้นก็รีบพูด “เรียกฉันว่าเสี่ยวหลินก็พอ”

หลินปิงปิงลังเลและตอบ "น่าจะมีแต่ฉันตอนนี้. มีอะไรหรือเปล่าค่ะ?"

ดงซูบินได้ตอบกลับ “เย็นนี้มีงานบอลที่หอพักของคณะกรรมการพรรคเขต คุณสามารถเป็นตัวแทนของหน่วยงานของเราที่จะเข้าร่วมได้หรือเปล่า?”

หลินปิงปิงรีบตอบปฏิเสธไปในทันที “ฉันสัญญากับลูกชายว่าจะพาเขาไปดูหนังคืนนี้และฉันซื้อตั๋วแล้ว เอ่อ…” หลินปิงปิงรู้ว่าตำแหน่งของเธอนั้นไม่สูงมาก และไม่กล้าเป็นตัวแทนของสำนักงาน

ดงซูบินยิ้ม "ไม่เป็นไร. การไปกับลูกชายของพี่นั้นสำคัญกว่ามาก

หลัวไห่ถิงนั้นผ่านพวกเขาด้วยจักรยานไฟฟ้าของเธอ เธอเพิ่งมาถึงและกำลังจอดรถจักรยานของเธอ

หลินปิงปิงกระพริบตา “หัวหน้าซูบิน ผู้อำนวยการหลัวเก่งเรื่องเต้นรำในงานบอล”

"จริงๆ?" ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ

กลับมาที่ห้องทำงานของเขา ดงซูบินจุดบุหรี่และนึกถึงหัวหน้าหน่วยงานทั้งหมด เขาตระหนักว่าเขารู้จักพวกเขาเพียงผิวเผินเท่านั้น ตัวอย่างเช่น ความประทับใจของเขาที่มีต่อหลินปิงปิงเป็นผู้หญิงที่สวยและมีความสามารถ แต่ใครจะรู้ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกชายวัยสี่ขวบ นอกจากนี้ เขายังคิดว่าหลัวไห่ถิงซึ่งอายุราวๆ กับแม่ของเขา จะเป็นผู้ใหญ่และอนุรักษ์นิยม แต่เมื่อเขาได้รู้จักเธอมากขึ้น เขาก็ตระหนักว่า หลัวไห่ถิงไม่มีแรงจูงใจเลย เธอมอบหมายหน้าที่ส่วนใหญ่ให้กับพนักงานของเธอ นอกจากงานที่ได้รับมอบหมายจาก ดงซูบินแล้ว เธอไม่สนใจเรื่องอื่นๆ เธอยังชอบที่จะแต่งตัวเหมือนกับตุ๊กตา และความประทับใจครั้งแรกของ ดงซูบินที่มีต่อเธอเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น

ดงซูบินนึกย้อนกลับไปในช่วงสองสามวันแรกที่เขามาถึง เขาเองก็พยายามแสร้งทำเป็นประทับใจเท่านั้น

ในช่วงเที่ยง.

ณ โรงอาหาร.

ดงซูบินได้รับอาหารของเขาและนั่งที่ริมหน้าต่าง เขาเห็นหลัวไห่ถิงและเรียกเธอ “ผู้อำนวยการหลัว”

หลัวไห่ถิงเห็น ดงซูบินและนำอาหารของเธอไปที่โต๊ะของเขา วันนี้เธอหุ่นดี เธอนั้นมัดผม และเธอสวมชุดยาวพร้อมเสื้อสเวตเตอร์ถักไหมพรม เธอยังแต่งหน้าปกปิดรอยกระส่วนใหญ่ของเธอด้วย และลิปสติกสีแดงสดก็ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่และเย้ายวนมากขึ้น เธอดูอ่อนกว่าวัยหลายปี

ดงซูบินคิดกับตัวเอง ทำไมคุณแต่งตัวมีเสน่ห์มากขึ้นทุกวัน?

ดงซูบินรู้สึกแปลก ๆ แต่ผู้นำและทีมงานที่เหลือก็ชินกับมัน ในความเป็นจริง พวกเขารู้สึกแปลก ๆ เมื่อ หลัวไห่ถิงแต่งตัวในชุดสูทผู้หญิงและชุดทำงานในช่วงสองสามวันแรกของ ดงซูบินทั้งหมดนี้ใช้สำหรับผู้อำนวยการหลัว ที่แต่งตัวน่าดึงดูด หลังจากที่ได้รู้จักหัวหน้าซูบินและรู้ว่าเขาเป็นคนง่ายๆ เธอก็เริ่มแสดงตัวตนที่แท้จริงของเธอ

หลัวไห่ถิงยิ้ม “หัวหน้า คุณกำลังมองหาฉันอยู่หรือเปล่า”

มันยังคงเป็นรอยยิ้มเหมือนเดิม แต่ด้วยการแต่งตัวและแต่งหน้าของ หลัวไห่ถิงเธอดูเย้ายวนมากขึ้น

ดงซูบินยิ้ม “พี่หลัว ฉันได้ยินมาว่าคุณเก่งเรื่องเต้นรำบอลรูม”

“… ฉันเต้นได้นิดหน่อย” หลัวไห่ถิงได้ตอบกลับ

“งานบอลของคณะกรรมการพรรคจะจัดขึ้นครั้งแรกในคืนวันนี้ และเราพลาดงานนี้ไม่ได้ เลยจะต้องมีตัวแทนเข้าไปงานบอลในครั้งนี้ ฉันหวังว่าคุณจะสามารถเข้าร่วมได้ในนามของสำนักงานเราได้”

ดวงตาของ หลัวไห่ถิงเป็นประกาย “คุณขอฉันเป็นคู่เต้นของคุณเหรอ”

ฮะ? ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น

ดงซูบินได้ตอบกลับ “ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาเป็นคู่เต้นกับฉันเพราะฉันเต้นไม่เป็น คุณจะเป็นตัวแทนของหน่วยงานของเราที่จะเข้าร่วม”

“…ก็ได้” หลัวไห่ถิงชอบที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมงานสังคาเหล่านี้อยู่แล้วเหล่านี้

“สามีของคุณเต้นได้ไหม? พาเขามาด้วยได้นะ”

หลัวไห่ถิงตอบอย่างหนักแน่น "ไม่จำเป็น. เขาเองไม่รู้ว่าเต้นยังไงด้วยซ้ำ” เธอเองดูโมโหเมื่อ ดงซูบินพูดถึงสามีของเธอ

“โอ้…” ดงซูบินนึกถึงเสี่ยวหลาน ทันที ถ้าพี่สาวเสี่ยวมาร่วมงานบอลละก่อ เธออาจจะเต้นรำกับคนอื่น ดวงตาของ ดงซูบินกระตุก “ฉันอาจจะเข้าร่วมถ้าฉันทำงานเสร็จแล้ว” เขาคิดว่าเขาอาจจะอายตัวเองเพราะเขาไม่รู้ว่าจะเต้นยังไงและลืมเรื่องของพี่สาวเสี่ยวไป ซึ่งเธอจะเป็นภรรยาในอนาคตของเขาและเขาจะไม่อนุญาตให้ผู้ชายคนอื่นเต้นรำกับเธอ

หลังจากคุยกันได้สักพัก ทั้งสองก็เริ่มรับประทานอาหารกลางวันกัน

วันนี้หลัวไห่ถิงอารมณ์ไม่ดี แต่เธอบังคับตัวเองให้ยิ้มต่อหน้าดงซูบิน

หลัว ไห่ถิง เป็นผู้หญิงและไม่ได้กระตือรือร้นในการทำงานมากนัก เธอเข้าหา ดงซูบินและสนับสนุนงานของเขาเพียงเพื่อรักษาตำแหน่งของเธอ ความปรารถนาของเธอที่จะไต่อตำแหน่งขึ้นไปนั้นไม่แข็งแกร่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอทำงานอย่างเกียจคร้านและพอใจกับชีวิตของเธอในตอนนี้ แต่เช้านี้เธอโต้เถียงกับสามีของเธอ สามีของเธอได้ยินข่าวลือว่าหัวหน้าซูบินชอบผู้หญิงที่เป็นสาวใหญ่ และเมื่อเขาเห็นหลัวไห่ถิงแต่งหน้าแปลกออกไปจากเดิมทำให้สามีของเธอไม่ไหวใจเธอ เขาสงสัยว่าเธอมีความสัมพันธ์กับหัวหน้าซูบินและเพิกเฉยต่อคำอธิบายของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงมีการทะเลาะกันครั้งใหญ่

ทุกคนในหน่วยงานรู้ว่าหลัวไห่ถิงและสามีของเธอรักกันมาก ถือได้ว่าเป็นคู่รักต้นแบบ แต่ถึงกระนั้นคู่รักนางแบบก็ยังทะเลาะกัน และหลัวไห่ถิงและสามีของเธอก็ไม่ได้รักกันเหมือนที่คิดไว้

การทะเลาครั้งนี้ทำให้หลัวไห่ติงผิดหวังมาก เพราะรู้ทั้งรู้ว่าดงซูบินอายุเพียง 20 ต้นๆ คนอายุสี่สิบอย่างเธอมันจะน่าดึงดูดตรงไหนกัน นับประสาเรื่องชู้สาว? แม้ว่าหลัวไห่ติงจะเข้าใจผิดกับดงซูบินที่โรงแรม แต่เธอก็ไม่อยากได้ยินเรื่องนี้จากสามีของเธอ เธอรู้สึกว่ามันไม่มีความไว้วางใจในการแต่งงานของเธอ

หลัวไห่ถิงซ่อนอารมณ์ของเธอไว้อย่างดี และ ดงซูบินไม่ได้สังเกต

หลังเวลาราชการ.

หลัวไห่ถิงรวบรวมอารมณ์ของเธอและไปที่สำนักงานของ ดงซูบินเพื่อถามว่าเขาจะเข้าร่วมงานบอลหรือไม่?

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งและขอให้ หลัวไห่ถิงไปที่งานบอลก่อน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของหลัวไห่ถิงก็ดังขึ้น เธอมองดูเบอร์โทรศัพท์ และมันก็มาจากสามีของเธอ เธอรู้ว่าเขาต้องเร่งให้เธอกลับบ้านเพื่อไม่ให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นหลังเลิกงาน เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอโกรธและวางสายโดยไม่ตอบ คุณกำลังสงสัยว่าฉันมีชู้ ไม่ก็นอกใจแน่นอน! ฉันจะไม่บอกคุณว่าฉันจะเข้าร่วมงานบอล ฉันจะไปเลยและปล่อยให้คุณสงสัยฉัน! เธอมองไปที่ ดงซูบินโดยไม่รู้ตัว

ดงซูบินสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “พี่หลัว คุณต้องรีบกลับบ้านไหม”

หลัวไห่ถิงเก็บโทรศัพท์ของเธอไว้อย่างรวดเร็ว "ทุกอย่างปกติดี. ลูกของฉันถามว่าฉันจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นหรือป่าว ฉันจะโทรหาเขาในภายหลัง เอ่อ…หัวหน้า ฉันจะไปที่งานบอลเดี๋ยวนี้”

ดงซูบินพยักหน้า "ตกลง."

หลัวไห่ถิงหันหลังและเดินออกจากห้องทำงานของ ดงซูบินชุดยาวสีเบจของเธอพลิ้วไหวไปถึงสะโพกขณะที่เธอเดิน

ดวงตาของ ดงซูบินจับจ้องไปที่ก้นที่ยั่วยวนของเธอ และเขาก็รีบหลบสายตาไป มันทำให้เขาคิดถึงเสี่ยวหลาน และไม่สามารถนั่งนิ่งได้ เขารีบไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเย็นและขับรถไปที่งานบอล แม้ว่าเขาจะไม่รู้วิธีเต้น แต่เขาก็ต้องป้องกันไม่ให้คนอื่นมาเต้นกับเสี่ยวหลานได้