ตอนที่ 564 คุณเคยโกหกฉันไหม

“จริง ๆ แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องช่วยฉันหรอก เรา...ก็เป็นแค่เพื่อนกัน”

“ฉันรู้อยู่แล้ว ถ้าคุณจะไม่ช่วย ฉันก็เข้าใจ”

“โย่วโย่ว คุณเคยโกหกผมหรือเปล่า?” กงเซลีมองดูเธอด้วยความสงสัยและความสงสัยก็เพิ่มขึ้นในใจเขาเป็นครั้งแรกกับความจริงที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

ไม่จริง นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

เขาสงสัยเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว

แต่ความสงสัยนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เขาจึงบอกตัวเองว่าเขาแค่คิดมากไป

ถ้าไม่ใช่เซินโย่วที่ช่วยเขาในคืนนั้น จะเป็นใครได้อีกล่ะ?

เมื่อเขาฟื้นจากอาการโคม่า ทุกคนรอบตัวเขาบอกว่าเซินโย่วช่วยชีวิตเขาไว้

เธอเองก็ยอมรับเช่นกัน

ถ้าไม่ใช่เธอ เธอจะอยากโกหกเขาไปทำไม?

เธอจะได้รับประโยชน์อะไรจากการโกหกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้?

แต่..ตอนนี้เขารู้สึกสงสัยว่าคนนั้นไม่ใช่เซินโย่ว คนที่ช่วยชีวิตเขาในคืนนั้นเป็นคนอื่น

“อะไร...หมายว่าไง เซลี?” ดวงตาของเซินโย่วเบิกกว้างขณะที่เธอมองมาที่เขาด้วยแววตาตื่นตระหนกในดวงตาของเธอ และกำหมัดแน่น

กงเซลีมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ “คืนนั้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว คุณช่วยผมไว้ คุณจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไหม?”

เซินโย่วตัวแข็งไปชั่วครู่ ดวงตาแสดงออกถึงความตื่นตระหนก เธอกระพริบตาอย่างตั้งใจ พยายามสงบสติอารมณ์ “แน่นอนสิ ฉันจำได้ ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกล่ะ?”

กงเซลีจับทุกการแสดงออกที่ฉายผ่านใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

เขาเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของเธอ

แม้ว่าเขาจะแค่คาดเดาในตอนแรก แต่เขาเริ่มยืนยันความสงสัยของเขาหลังจากที่ได้เห็นปฏิกิริยาของเธอ

“ถ้าคืนนั้นไม่ใช่เพราะคุณ ผมอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว เพราะอย่างนี้ ผมถึงรู้สึกขอบคุณคุณมาก โย่วโย่ว ผมไม่สามารถทดแทนหนี้ชีวิตนี้ให้กับคุณ”

“เพราะอย่างนั้น ผมจึงสาบานกับตัวเองว่าผมจะใช้ทุกวิธีทางของผมเพื่อปฏิบัติต่อคุณอย่างดีและดูแลคุณตลอดไป”

ใบหน้าของเซินโย่วปราศจากความสุขหรือเสน่หา เมื่อได้ยินคำพูดของเขา

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม กงเซลีถึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในตอนนี้

แต่เธอกลับรู้สึกแย่อยู่ภายในใจ

เธอรู้สึกว่ากงเซลีเริ่มสงสัยเธอแบเสง

แต่เหตุการณ์นั้นมันนานมาแล้ว ทำไมเขาถึงไม่สงสัยเธอมาก่อนหน้านี้ล่ะ

“โย่วโย่ว เราทะเลาะกันในวันนั้น ผมคิดว่าคุณจะไม่ช่วยผม ผมขอบคุณ คุณจริง ๆ ผมจำวันนั้นได้ขึ้นใจเสมอมา”

สายตาของกงเซลีจับจ้องไปที่เซินโย่วตลอดเวลา

เขาเห็นว่าท่าทีของเธอค่อย ๆ ผิดปกติ ขณะที่เธอเริ่มหลบตาของเขาโดยไม่รู้ตัว

ราวกับว่าเธอไม่กล้าสู้หน้าเขา

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ของเธอ กงเซลีมีความคิดเดียวผุดขึ้นในใจ

เขารู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้น เหงื่อเริ่มไหลออกจากฝ่ามือ

ใบหน้าคงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขาซ่อนความคิดและความรู้สึกทั้งหมดของตนเองเอาไว้

“ทำไม..ทำไมฉันถึง...” เซินโย่วกัดริมฝีปากของเธออย่างแรง ขณะที่เธอหายใจเข้าลึก ๆ เธอละสายตาจากสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเขา กำหมัดแน่นยิ่งขึ้น

“นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนี่ ทำไม ตอนนั้นฉันจะต้องไม่ช่วยนายด้วย?”

“มัน...มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ นายไม่จำเป็นต้องขอบคุณอะไรเลย”

“โย่วโย่ว ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ เพราะอย่างนั้นไม่ว่าคุณจะขอให้ผมทำอะไร ผมจะช่วยคุณ”

ความมืดแบบเดียวกันนี้ส่องผ่านดวงตาของกงเซลี ขณะที่เขาเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเธอเบา ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าคุณอยากอยู่กับอาซื่อ ผมก็ต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน”