ตอนที่ 28 คะแนนสอบ

เมื่อชิชิโอะและจิฮิโระกำลังจะเดินไปที่ห้องผู้ดูแลหอที่เป็นห้องของจิฮิโระ ทันใดนั้นมิซากิก็กระโดดเกาะหลังชิชิโอะทันที

“รอฉันด้วยสิ!!!”

ด้วยการที่ชิชิโอะค่อนข้างแข็งแกร่งพอตัว เขาจึงไม่ล้มลงไปบนพื้นเมื่อมิซากิกระโดดเกาะหลังเขาและเขาก็ชินกับการละเล่นของรุ่นพี่คนนี้แล้วด้วย อย่างไรก็ตาม จิฮิโระกลับขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นว่าจู่ๆมิซากิกลับกระโดดเกาะหลังหลานชายของเธอ

“มิซากิ เธอมาทำอะไรเนี่ย?”

“ก็หนูอยากรู้คะแนนของชิชิโอะด้วยหนิ!!”มิซากิก็พูดออกมาอย่างไม่ลังเลเนื่องจากเธอเองก็รู้สึกสงสัย ถ้าหากว่าคะแนนสอบของชิชิโอะแย่ เธอก็คงจะมีปัญหาแน่เพราะนั่นก็จะหมายความว่าจะไม่มีใครช่วยเธอจีบจิน

“…พวกเธอสองคนนี่สนิทกันจังเลยนะ?”จิฮิโระก็ถามออกมาอย่างไม่ไว้ใจในขณะจ้องมองทั้งสองตนเนื่องจากเธอนั้นรู้ดีว่าหลานชายของเธอนั้นพึ่งจะย้ายมาอยู่หอเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง

“ใช่แล้วหล่ะ”

“ไม่เลยสักนิด”

มิซากินั้นก็ตอบออกมาว่า ‘ใช่’อย่างมีความสุขแต่ชิชิโอะกลับตอบออกมาว่า ‘ไม่’อย่างไม่ลังเล

“เห? ทำไมหล่ะ? พวกเราก็ออกจะสนิทกันดี?”มิซากิก็จ้องมองชิชิโอะด้วยความสับสน

“ไม่เลยสักนิด พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นแล้วก็ ก่อนอื่นช่วยปล่อยผมได้ใหม? ตัวผมมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด คุณไม่รังเกียจเลยหรอ?”ชิชิโอะนั้นเหงื่อเต็มตัวไปหมดหลังจากที่ออกกำลังกายมา แต่ทว่ามิซากิกลับกอดเขาแน่นอย่างไม่ลังเลซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกเหนื่อยใจมากเพราะเขารู้สึกเหนียวตัวเอามากๆ

“ฉันไม่สน!! พวกเราหน่ะโคตรจะสนิทกันเลยนะ!!!”

“….”

ชิชิโอะก็รู้สึกเหนื่อยใจและหันไปมองชิชิโอะด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

จิฮิโระก็หันไปมองมิซากิซึ่งเธอพบว่าผู้หญิงคนนี้ดูจะสนิทกับเขามากๆแต่แล้วเธอก็สงสัยว่าหลานชายของเธอไปทำให้ยัยเด็กผู้หญิงที่หลงรักมิทากะ จินติดหนึบกับเขาขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

อย่างไรก็ตาม นอกจากนี้แล้ว จิฮิโระกลับรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นทั้งสองคนสนิทกันมากขนาดนี้แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ

“ก่อนอื่นก็หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว ส่วนเรื่องคะแนนสอบของเขา ฉันกำลังจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ”

“หืม? นี่คะแนนของเขามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?”มิซากิก็ถามออกมาในทันทีแล้วลูบหัวชิชิโอะ “ในฐานะรุ่นพี่แล้ว ฉันก็คงจะให้เธอโง่แบบนี้ไม่ได้แล้วสิ ชิชิโอะคุง!!”

“….”

เมื่อได้ยินคำพูดของมิซากิ ชิชิโอะกลับไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่เขากลับจับจ้องไปที่มิซากิอย่างไร้อารมณ์ซึ่งเขานั้นอยากจะลากยัยโง่นี้ไปโยนนอกหอพักมากๆ

จากจิฮิโระนั้นก็พบว่าตอนนนี้ชิชิโอะนั้นแสดงสีหน้าอันเลวร้ายมากซะจนเธออยากจะหัวเราะออกมาเลยแต่แล้ว มันก็มีสิ่งที่เธอต้องบอกพวกเขาก่อน

“คามิกุซะ ลงมาจากเขาซะ”

“….”

มิซากิก็จ้องมองจิฮิโระด้วยสีหน้าตกใจแล้วจึงลงมาจากชิชิโอะเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูอันเข้มงวดจากอาจารย์ของเธอ

“งั้นไปกันเถอะ ชิชิโอะ”

“ครับ”

ชิชิโอะและจิฮิโระก็เดินกลัยออกไปแต่แล้วมิซากิก็เดินตามพวกเขาไปด้วยแต่ทว่าทั้งสองคนกลับไม่ได้สนใจเมื่อยัยโง่นี่เดินตามพวกเขามา

“แล้วเธอซ่อมป้ายหอหรือยัง?”จิฮิโระก็ถามออกมา

“เสร็จแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ พี่จิฮิโระ”

“เยี่ยม”

จิฮิโระก็พยักหน้าแล้วจึงเปิดประตูห้องของเธอ

“เข้าไปกัน”

ชิชิโอะก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปห้องผู้จัดการหอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาที่นี่ซึ่งห้องนี้มีขนาดประมาณ 20 ตารางกิโลเมตรซึ่งมันใหญ่เกือบสองเท่าของห้องเขา นอกจากนี้ตรงใจกลางห้องนั้นก็มีโต๊ะโคทัตสึ(โต๊ะให้ความอบอุ่นของญี่ปุ่น)ตั้งอยู่ด้วย

เมื่อเห็นกระป๋องเบียร์และขนมบนโต๊ะ ชิชิโอะก็สามารถคาดเดาได้ว่าปกติแล้วจิฮิโระมักจะใช้ชีวิตอย่างไร

“นี่อาจารย์จิฮิโระค่ะ หนูว่าคุณควงรจะทำความสะอาดห้องบ้างนะ”มิซากิก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงอันสดใส

“ถ้าไม่ชอบก็ออกไป”จิฮิโระก็พูดออกมาอย่างชิวๆ

จากนั้นแล้วมิซากิก็หุบปากลงทันทีแล้วเดินไปนั่งลงบนโต๊ะโคทัตสึอย่างสบายใจ

ส่วนอีกด้าน ชิชิโอะก็หันไปมองรอบๆห้องจิฮิโระ

โดยภาพรวมของห้องนี้ดูค่อนข้างธรรมดามากและตรงกำแพงนั้นก็มีโต๊ะขนาดยาววางไว้อยู่ นอกจากนี้บนนั้นก็มีหน้าจอมอนิเตอร์มากมายวางอยู่ด้วยซึ่งบนหน้าจอเหล่านั้นก็แสดงภาพสถานที่มากมาย

จากหน้าจอนี้ ชิชิโอะก็พบว่าหน้าจอนั้นน่าจะฉายภาพทุกมุมมองของหอพักซากุระโซว และจากนั้นแล้วเขาก็หันมามองจิฮิโระอีกครั้งและคิดว่าน้าของเขาคงจะทำงานยามรักษาความปลอดภัยของหอพักเป็นงานพาร์ทไทม์ด้วยแน่ๆ

จากหน้าจอ ชิชิโอะก็มองเห็นคาวาอิ ริทสึกำลังเดินกลับไปที่เขตของผู้หญิงแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอมากนักเนื่องจากเขไม่คิดว่ามันจะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น

“มานั่งนี่”

จิฮิโระก็เคลียร์ขยะที่อยู่บนโต๊ะออกไปแล้วเรียกให้ชิชิโอะลงมานั่งตรงหน้าเธอ

จากนั้นทั้งสองคนก็ลงมานั่งบนโคทัตสึโดยหันหน้าเข้าหากัน ส่วนอีกด้านมิซากินั้นเป็นคนที่อยู่ด้านข้างของพวกเขาทั้งสองในขณะกินถั่วที่เหลืออยู่บนโต๊ะพร้อมกับจ้องมองทั้งสองคนด้วยความสงสัยเนื่องจากทั้งสองคนเงียบมาสักพักแล้ว

“มีอะไรหรอครับ พี่จิฮิโระ? คุณมองดูแปลกๆนะ ทีหน้าผมมีอะไรติดอยู่หรอ?”

ชิชิโอะก็จับหน้าตัวเองและสงสัยว่ามันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่า…

“หรือว่าผมตัวเหม็น? ถ้าเรื่องนั้นหล่ะก็ พอดีก่อนหน้านี้ผมพึ่งจะออกกำลังกายเสร็จเอง”

“เปล่าไม่มีอะไรติดอยู่บนหน้านายหรือนายมีกลิ่นตัวหรอกนะ”จิฮิโณะก็จ้องมองชิชิโอะราวกับว่าเธอกำลังมองสัตว์ประหลาด จากนั้นเธอก็พูดว่า “แล้วนายรู้ใหมว่าทำไมฉันถึงเรียกนายมาที่นี่?”

“เรื่องคะแนนสอบของผมสินะ? งั้นคุณช่วยบอกให้ผมฟังเลยได้ใหมครับ?”

ชิชิโอะนั้นได้ยินว่าจิฮิโระอยากจะบอกเรื่องผลสอบของเขาแต่ทันใดนั้นเธอกลับเงียบลงไปซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกสับสน

“ใช่ คะแนนสอบออกมาแล้ว และฉันพึ่งจะได้คะแนนสอบมาด้วย”จิฮิโระก็พยักหน้าให้กับชิชิโอะ

“หืมแล้วได้เท่าไหร่หล่ะครับ? ผมคิดว่าผมน่าจะผ่านอยู่นะ?”

ชิชิโอะนั้นเข้าใจว่าทำไมสีหน้าของจิฮิโระถึงดูแปลกๆแต่จากสีหน้าของเธอ เขาก็บอกได้ว่าเขาน่าจะผ่านแน่ๆ อย่างไรก็ตาม ทำไมเธอถึงแสดงสีหน้าแปลกๆแบบนั้นกันหล่ะ

“ผ่าน?”

จิฮิโระก็สงสัยว่านี่ชิชิโอะกำลังแกล้งไขสืออยู่ใช่มั้ยกัน เพราะตอนที่เธอได้รับผลสอบของเขา เธอนั้นก็คิดว่ามันน่าจะมีอะไรผิดปกติ จึงได้ลองตรวจสอบอีกครั้งนึง

“คะแนนสอบของชิชิโอะคุงแย่ขนาดนั้นเลยหรอ? เขาสอบตกใช่มั้ยใหม?”มิซากิก็พูดออกมาอย่างสงสัย

“นี่รุ่นพี่มิซากิ คุณอยากจะให้ผมสอบตกมากขนาดนั้นเลยหรอ?”ชิชิโอะก็พูดออกมาแต่เขากลับแสดงสีหน้าที่น่าหวาดกลัวมากๆออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของมิซากิ เขานั้นมั่นใจดีว่าคะแนนของเขานั้นไม่มีทางเลวร้ายแน่ๆ และเขาก็มั่นใจในคำตอบของตัวเองด้วย เขาจึงไม่คิดว่าเขาจะสอบตกได้หลอก ดังนั้นแล้วคำตอบของเรื่องนี้ก็น่าจะเป็น….

ชิชิโอะก็ครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดออกมาอย่างใจเย็น “งั้นผมได้คะแนนเต็มสินะ?”

“….”

มิซากิก็จ้องมองชิชิโอะด้วยสีหน้าโง่งมแล้วจึงหัวเราะออกมาพร้อมกับตบไหล่เขาหลายที

“นี่ชิชิโอะคุง อย่าละเมอไปสิ!!! ข้อสอบโรงเรียนเรายากจะตายไป เธอไม่มีทางได้เต็มอยู่แล้วหล่ะ”

มิซากินั้นเคยทำข้อสอบเข้ามาก่อนซึ่งเธอรู้ดีว่ามันยากเพียงใด

“ใช่แล้ว”

จิฮิโระก็พยักหน้าอย่างสบายๆแล้วถอนหายใจออกมาราวกับภาระที่เธอแบกไว้ได้คลายลง

“…ไม่จริงน่า…”

เมื่อมิซากิเห็นปฏิกิริยาของจิฮิโระ เธอก็อึ้งจนพูดไม่ออกเลย

“ชิชิโอะ ตอนที่ฉันรับคะแนนของนายมาหน่ะ ฉันรู้สึกกลัวมากเลยนะ”

ก่อนหน้านี้จิฮิโระนั้นไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งตรงหน้าเลยแต่เธอก็ตระหนักได้ว่าทุกอย่างเป็นความจริงและในเวลาเดียว เธอก็ดีใจที่มีมิซษกิอยู่ด้วยเนื่องจากตอนแรกเธอคิดว่าปฏิกิริยาตอบรับของเธอมันดูเว่อร์เกินไปแต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าตกใจของมิซากิ เธอกกลับพบว่าปฏิกิริยาของเธอกลับดูธรรมดามาก

“ตอนที่ฉันได้รับใบแสดงผลการสอบของนาย ฉันก็คิดว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่แต่หลังจากฉันนำไปเช็คที่โรงเรียนหลายครั้ง ในที่สุดฉันก็มั่นใจว่าข้อมูลที่ได้รับนั้นเป็นความจริง”

“งั้นผมก็ได้คะแนนสอบเต็มสินะ?”ชิชิโอะก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มและคิดว่ามันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

“…”

มิซากิและจิฮิโระก็จ้องมองรอยยิ้มของชิชิโอะซึ่งพวกเธอนั้นยอมรับเลยว่าหมอนี่ช่างหล่อมากเมื่อเขาแสดงสีหน้าอันมั่นอกมั่นใจออกมา

“..ให้ตายสิ…”จิฮิโระก็ถอนหายใจออกมาแล้วจึงพยักหน้า “ใช่แล้ว เธอได้คะแนนเต็ม ถ้าหากไม่ใช่โรงเรียนมั่นใจว่ากระดาษคำตอบไม่มีทางหลุดลอดไปก่อนและการยืนยันจากผู้คุมสอบรวมถึงบันทึกวิดิโอะจากกล้องวงจรปิดหล่ะก็ ก็ไม่มีใครเชื่อแน่ๆว่าผลการสอบนี้มันจะออกมาแบบนี้”

จิฮิโระก็ได้ยกน้ำขึ้นจิบเนื่องจากจู่เธอก็รู้สึกคอแห้งมากๆ จากนั้นเธอก็หันไปมองชิชิโอะและรู้สึกว่าเธอประเมิณความสามารถของเขาต่ำไป ใช่ เธอประเมิณความสามารถของเขาต่ำไปมาก!!

เมื่อจิฮิโระนึกถึงตอนที่เธอถามเรื่องหลานของเธอกับพี่สาวของเธอเมื่อก่อนนั้น พี่สาวของเธอได้บอกว่าให้ช่วยเขาและสั่งสอนสำหรับการสอบที่จะถึงด้วยเพราะพี่สาวของเธอได้บอกว่าผลการเรียนของชิชิโอะนั้นอยู่ในระดับที่ธรรมดามากๆแต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าพี่สาวของเธอโกหกเธอชัดๆ

ถ้าหากผลกาเรรียนของชิชิโอะธรรมดาหล่ะก็ งั้นนักเรียนในโรงเรียนของเธอก็คงเป็นพวกโง่ไปแล้ว