ตอนที่17 ข้ามทะเลสาบ

ตอนที่17 ข้ามทะเลสาบ

ในความเป็นจริงเด็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ในโลกแห่งเวทมนต์มักจะเบื่อ โพรงกระต่ายของครอบครัววีสลีย์ตั้งอยู่บนเนินเขาและต้นไม้ทางใต้ของหมู่บ้านอัตเทอรี่ เซนต์ แคทช์โพล โพงกระต่าย อย่างไรก็ตามมักเกิ้ลส่วนใหญ่ยังไม่ได้ค้นพบมันว่ามีบ้านอยู่ที่นั่น

　　 มีเพียงสี่พ่อมดที่อาศัยอยู่ใกล้ ๆ บ้านของพวกเขา คือตระกูลดิกอรี่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ก็ยังอยู่ห่างออกไปไม่กี่ไมล์

　　 ทั้งสองฝ่ายสามารถขี่ไม้กวาดหรือวิธีอื่นได้เท่านั้นในการติดต่อ ในความเป็นจริงลูก ๆ ของทั้งสี่ครอบครัวมีการติดต่อกันเพียงเล็กน้อย

　　ลูก ๆ ของวีสลีย์ไม่ค่อยไปหมู่บ้านอัตเทอรี่ เซนต์ แคทช์โพลนับประสาอะไรกับการเล่นกับมักเกิ้ลธรรมดา

　　 อย่างไรก็ตามฝาแฝดบอกว่าพี่ชายของพวกเขามีเพื่อนมักเกิ้ลและเธอยังเป็นสาวสวย

　　“ โดยทั่วไปมักเกิ้ลเข้ากันได้ยากกว่าพวกเขามักคิดว่าเราเป็นคนแปลก ๆ และมักจะไปด้วยกันไม่ได้และ ... บ้านของฉันอยู่ไกลจากตัวเมือง”

　　 สถานการณ์ของลีจอร์แดนยิ่งแย่ลง เขาเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวของเขาดังนั้นบางครั้งเขาก็ไม่มีเพื่อนเล่น

　　 อัลเบิร์ตดีกว่ากว่าพวกเขามาก เขามีน้องสาวกองหนังสือและเล่นบอลกับคนอื่นเป็นครั้งคราว ถึงฉันมักจะไม่เล่นกับกลุ่มเด็ก ๆ เพราะมันน่าเบื่อ

　　แม้ว่าจะไม่มีเพื่อนที่ดีจริง ๆ แต่อัลเบิร์ตก็ค่อนข้างเป็นที่นิยมในโรงเรียน ท้ายที่สุดเขามีผลการเรียนที่ยอดเยี่ยมและดีมากในทุกด้าน เขาเป็นประเภทที่พูดได้ดีกว่าและเขายังรู้วิธีจัดการความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

　　 อัลเบิร์ตถามคนสามคนว่าจริงๆแล้วเด็ก ๆ ในโลกของพ่อมดแม่มดไม่ได้ไปโรงเรียนของมักเกิ้ลหรือเปล่า

　　 มันยากมากที่จะจินตนาการว่าครอบครัวอย่างมัลฟอยจะปล่อยให้ลูก ๆ ไปโรงเรียนมักเกิ้ล?

　　 ไม่แน่ชัดนัก

　　 แน่นอนพ่อมดบางคนเป็นข้อยกเว้น

　　 อย่างไรก็ตามฝาแฝดไม่เคยอยู่ที่นั่น ความรู้เบื้องต้นของพวกเขาถูกสอนโดยสมาชิกในครอบครัว

　　"ยังไงซะมีครอบครัวที่เรียกว่าสมิธ อยู่ในตระกูลพ่อมดบ้างไหม" อัลเบิร์ตถามครอบครัวดั้งเดิมของปู่ของเขาคือสมิธ ต่อมาเขาติดตามญาติของมักเกิ้ลและเปลี่ยนชื่ออย่างไม่เป็นทางการ

　　 จะเห็นได้ว่าเขาเกลียดผู้ชายที่ทอดทิ้งเขามากแค่ไหน

　　"ไม่เคยได้ยินมาก่อนจอร์จนายร้จักไหม" เฟร็ดมองไปที่พี่ชายฝาแฝดของเขา

　　“ ฉันก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เหมือนกัน” ลีจอร์แดน ส่ายหัว “ มีอะไรงั้นเหรอ?”

　　"ไม่มีอะไร ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าฉันได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหน" อัลเบิร์ตขยับสายตาออกไปนอกหน้าต่างทัศนวิสัยต่ำและท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง

　　กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ลีจอร์แดนเป็นคนช่างพูด ผู้ชายคนนี้ชอบพูดแถมไม่หยุด

　　 พวกเขาทั้งสามคนจะไม่เบื่อ อย่างไรก็ตามห้องเล็ก ๆ ก็น่าเบื่อเช่นกันฟังพวกเขาคุยเรื่องอย่างเช่นการสะกดจิต

　　 อัลเบิร์ตลืมตาขึ้นอีกครั้งและเขารู้สึกว่ารถไฟดูช้าลง

　　"รถไฟจะถึงฮอกวอตส์ในอีกห้านาทีโปรดฝากกระเป๋าไว้ในรถแล้วเราจะส่งไปที่โรงเรียนให้" เสียงสะท้อนดังขึ้นบนรถไฟผ่านลำโพง

　　"ถึงแล้ว" เฟร็ดยืดตัวออกอย่างเกียจคร้านและเขาไม่ได้มีจิตใจดีหลังจากนั่งบนรถไฟนานเกินไป

　　 จอร์จช่วยแพ็คขนมบนโต๊ะและใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางของอัลเบิร์ต

　　 ในที่สุดรถไฟก็หยุดลงและทั้งสี่คนก็เดินออกจากห้องโดยสารผลักและดันไปตามทางเดินรถไฟและวิ่งไปที่ประตูทีละคน

พอลงจากรถก็ยุ่งจริงๆ พวกเขาลงไปที่ชานชาลาที่มืดและเล็กและสายฝนเย็นยะเยือกก็ตกลงมาที่พื้นและความหนาวเย็นในตอนกลางคืนทำให้อัลเบิร์ตตัวสั่น

　　"ฉันเกลียดฝน" อัลเบิร์ตบ่นพึมพำหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมาและกล่าวคาถาบนหมวกยอดแหลมว่า "น้ำและไฟจะไม่ย่างกราย"

　　“ เด็กปี1! เด็กปี1มาทางนี้!” เสียงดังตะโกนจากชานชาลา เขายกตะเกียงน้ำมันขึ้นเหนือฝูงชนและเขย่าเพื่อดึงดูดความสนใจของนักเรียนใหม่

　　"นายกำลังทำอะไรน่ะ ไปเร็ว" เฟร็ดยื่นมือออกไปและยื่นมือให้เขา

　　"เดี๋ยวก่อน." อัลเบิร์ตท่องคาถาใส่เสื้อคลุมบนร่างกาย เขาไม่รู้ว่าคาถาจะได้ผลหรือเปล่า แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

　　"เร็วเข้าอัลเบิร์ต" ลีจอร์แดนกระตุ้น

　　"ไม่ต้องกังวล ลูมอส" อัลเบิร์ตถือไม้กายสิทธิ์ของเขาและเดินไปหาแฮกริด เขาเป็นชายร่างสูงที่มีเครายาวและดูน่ากลัวจากระยะไกล

　　 ถ้าคุณไม่รู้และคิดว่าเป็นบุคคลอันตรายมันดูน่ากลัวจริงๆ

　　“เด็กใหม่สินะ พวกเราทุกคนอยู่ที่นี่แล้วออกเดินทางกันเถอะ!” แฮกริดพาพวกเขาออกไปจากชานชาลา เมื่อเสียที่กำบังของชานชาลาและสายฝนที่เย็นยะเยือกก็กระหน่ำลงมาทำให้เหล่านักศึกษาต่างพากันขนลุกไปทั่ว

　　“ ระวังใต้เท้า” แฮกริดตะโกน แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เนื่องจากมีฝนตกทางจึงเต็มไปด้วยโคลนและมีผู้คนจำนวนมากตกลงมาหลายครั้ง

　　 อัลเบิร์ตดึงหมวกและชุดคลุมที่มียอดแหลมบนร่างกายของเขาแล้วพันตัวให้แน่นขึ้น โชคดีที่คาถาของน้ำและไฟมีบทบาทและเขาไม่ได้กลายเป็นลูกหมาตกน้ำเหมือนคนอื่น ๆ

　　 ทำไมฉันไม่เรียนรู้ที่จะใช้ไม้กายสิทธิ์ในการทำร่ม?

　　 อัลเบิร์ตรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขาตัดสินใจที่จะใช้เวลาในการเรียนรู้เวทมนตร์ที่มีประโยชน์นี้เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลกับฝนอีกต่อไป

　　"เธอโอเคไหม?" ต่อหน้าเขาคนผู้เคราะห์ร้ายอีกคนล้มลง

　　“ ขอบคุณนะ ทางมันแย่จริงๆ” หญิงสาวที่ถูกยกขึ้นกล่าวอย่างซาบซึ้ง

　　"ไปกันเถอะ." อัลเบิร์ตปล่อยมือของเธอและใช้ไม้กายสิทธิ์สำรวจทางเดินไปข้างหน้าช้าๆ

　　 นี่เป็นการเข้าเรียนที่แย่ที่สุดที่เคยมีมา หลายคนล้มลงและถูกปกคลุมไปด้วยโคลน

　　 นอกจากนี้เขายังได้ยินลีจอร์แดนพึมพำด้วยความไม่เต็มใจเพราะเขาถูกเร่งให้เดินเร็วๆจากคนอื่นๆเนื่องจากเขาอยู่ด้านหน้า

　　 ทันใดนั้นอัลเบิร์ตก็รู้สึกว่าเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่จะอยู่ข้างหลังอย่างน้อยก็ไม่ควรถูกดัน

　　"ระวังมันทางลงเนิน" แฮกริดตะโกนอยู่ตรงหน้า หลังจากที่เขาลงไปเขาก็รอเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักเรียนลื่นไถลขณะเดินบนทางลาดชันนี้

　　 ข้อเท็จจริงพิสูจน์แล้วว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด อันที่จริงผู้เคราะห์ร้ายสามคนเกือบล้มลง แต่แฮกริดจับพวกเขาได้ทันเวลา

　　“ ระวังตัวไว้ เราจะไปที่ทะเลสาบเร็ว ๆ นี้”

　　 หลังจากรอทุกคนลงเนินแฮกริดก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อนำทาง พวกเขากระแทกและหันไปรอบ ๆ ในที่สุดก็มาถึงทะเลสาบสีดำ

　　 บนเนินเขากลางทะเลสาบมีปราสาทตั้งตระหง่านอยู่นั่นคือปราสาทฮอกวอตส์

　　 มีแสงไฟริบหรี่ที่หน้าต่างของปราสาทซึ่งเห็นได้ชัดเป็นพิเศษภายใต้ม่านฝนยามค่ำคืน

　　"เรือแต่ละลำขึ้นได้ไม่เกินสี่คนจำไว้ว่าห้ามเกินสี่คน!" แฮกริดชี้ไปที่เรือบนฝั่งและตะโกนเรียกผู้มาใหม่

　　"อัลเบิร์ตทางนี้" ฝาแฝดคนหนึ่งโบกมือให้เขาและลีจอร์แดนก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาทั้งหมดเปื้อนโคลนและดูอับอายมาก

　　“ พวกนายเป็นยังไงบ้าง” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันและลงเรือไป

　　"ไม่ดีน่ะสิ ฉันล้มลงหนึ่งครั้งและถูกดันสองครั้ง"

　　"ขึ้นเรือ" แฮกริดตะโกน หลังจากถือไฟจนแน่ใจว่าไม่มีใครเกินเขาก็นั่งเรือด้วยตัวเอง "ดีมากแล้ว ... ไปต่อได้"

　　 เรือแล่นไปโดยอัตโนมัติแม้ไม่มีพายและแล่นไปข้างหน้าข้ามทะเลสาบไป

　　 อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ปราสาทตรงหน้าเขา มีความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ได้ฮอกวอตส์ฉันมาแล้ว!

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ