ตอนที่5 ไม้กายสิทธิ์นำโชค

ตอนที่5 ไม้กายสิทธิ์นำโชค

“เธอจะมาซื้อชุดนักเรียนของฮอกวอตส์ใช่ไหมจ๊ะที่รัก” เพียงแค่เดินเข้าไปในร้านตัดเสื้อแม่มดตัวเตี้ยและอ้วนก็ทักทายอัลเบิร์ตด้วยรอยยิ้ม

　　 "ใช่แล้วครับมาดาม" อัลเบิร์ตพูด "ขอบคุณครับ"

"โอ๊ะ ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่สุภาพจริงๆ มาๆให้ฉันวัดตัวของเธอหน่อย" เพียงการขยับนิ้วของมาดามมัลกิ้นตลับเทป หมุดและกรรไกรทั้งหมดบินออกไปและเริ่มช่วยอัลเบิร์ตวัดรูปร่างของเขาโดยอัตโนมัติ ฉากนี้ทำให้เฮิร์บตะลึง

　　 การปรับแต่งเสื้อผ้าเป็นกระบวนการที่ซับซ้อน ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเต็มและมาดามมัลกิ้นขอให้พวกเขากลับมารับพัสดุหลังจากซื้อของอื่นๆเสร็จแล้ว

"เอ่อมาดามครับ นอกจากเสื้อผ้าที่โรงเรียนกำหนดแล้ว ผมคิดว่าจะสั่งหมวกทรงพีคสีดำและเสื้อคลุมสีดำธรรมดาขนาดจะเป็นไปตามรูปร่างของผม แต่ไม่จำเป็นต้องมีป้ายชื่อนะครับ แล้วก็ช่วยแพ็คมันแยกต่างหากนะครับ” อัลเบิร์ตจัดระเบียบเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขาและพูดกับมาดามมัลกิ้น

　　 “หมวกทรงแหลมสีดำและเสื้อคลุมธรรมดางั้นเหรอ?” มาดามมัลกิ้นมองไปที่เฮิร์บอย่างสงสัยและพูดซ้ำคำพูดของอัลเบิร์ต

　　 "ก็ตามนั้นแหละครับ" เฮิร์บพยักหน้ารับรู้ว่าเป็นของขวัญสำหรับนิยา

　　 "ตกลง" มาดามมัลกิ้นไม่ได้คิดอะไรเพิ่มเติมกับคำขอแปลก ๆ นี้ แต่พยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าเธอเข้าใจแล้ว

หลังจากจ่ายค่าเกลเลียนล่วงหน้าแล้วทั้งสองก็ออกจากร้านขายเสื้อคลุมสำหรับทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นและพวกเขาไปที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ของไวแอก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ซึ่งพวกเขาซื้อเครื่องชั่งทองเหลืองในรายการ , กล้องส่องทางไกลทองเหลือง, ขวดแก้ว

　　 ในความเป็นจริงอัลเบิร์ตให้รายชื่อแก่ ไวแอกเท่านั้นโดยระบุว่าเขาจำเป็นต้องซื้อสิ่งของข้างต้น

　　 อัลเบิร์ตใช้ไปทั้งหมด 13 เกลเลียน นอกจากนี้อัลเบิร์ตยังซื้อนาฬิกาทรายเพิ่มอีก 2 เกลเลียน

　　 ภายใต้การแนะนำอย่างกระตือรือร้นของไวแอก อัลเบิร์ตพบร้านขายเตาหลอมของพาทาคี ได้อย่างง่ายดายและซื้อเตาหลอมดีบุกผสมตะกั่วในร้านซึ่งมีราคา 15 เกลเลียน

　　 พวกเขาเดินผ่านผู้จัดการร้านพาทาคี อีกครั้งและพบร้านขายยาซึ่งพวกเขาจะเติมวัตถุดิบยาที่ใช้ในชั้นเรียนปรุงยา

　　ร้านขายยาไม่ใช่สถานที่ที่น่ารื่นรมย์อย่างแน่นอน เมื่ออัลเบิร์ตเข้าใกล้เขาได้กลิ่นที่น่ารังเกียจราวกับว่ามันถูกเตรียมไว้เป็นพิเศษเพื่อขับไล่ลูกค้าออกไป

　　 มีของแปลก ๆ มากมายในร้านขายยา ในตู้มีขวดสมุนไพรรากหญ้าแห้งและผงสีสดใสต่างๆ

　　 ยังคงมีขนนกกระจาบและกรงเล็บขนปุยห้อยอยู่บนเพดาน

　　 พระเจ้า! พ่อมดจะต้มสิ่งเหล่านี้เป็นยาแล้วดื่มได้อย่างไร?

　　 เฮิร์บไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไปเพราะเขามองเห็นทากกระป๋องราคา 1 เกลเลียนตั้งอยู่

　　 มันน่าขยะแขยงจริงๆ

　　 ดูเหมือนพ่อของอัลเบิร์ตคนนี้มีข้อสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของเหล่าพ่อมดแม่มด

　　 บางทีการให้ลูกชายไปเรียนที่ฮอกวอตส์อาจไม่ใช่เรื่องฉลาด

　　 นอกจากการปรุงยาแล้วอัลเบิร์ตยังซื้อเครื่องมือบางอย่างที่เขาจะใช้ในการปรุงยาอีกด้วย

　　 หลังจากจ่ายเงินแล้วเฮิร์บก็พาอัลเบิร์ตออกจากร้านขายยาด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนของเขา

　　 “อัลเบิร์ต หรือว่าเรายอมแพ้เรื่องนี้ดีไหมลูก” หลังจากดึงอัลเบิร์ตออกไปจากร้านขายยาเฮิร์บพูดด้วยใบหน้าจริงจัง "ไปที่วิทยาลัยอีตันกันเถอะ"

　　 ใบหน้าของอัลเบิร์ตกระตุกและเขาส่ายหัว

　　 “แต่ ... ยิ่งพ่อคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่น่าเชื่อถือมากขึ้นเท่านั้นเดซี่อาจจะพูดถูกจริงๆ” เฮิร์บมองลูกชายด้วยสีหน้าซับซ้อน

　　 "เรายังมีหนังสือเล็กๆน้อยๆที่ต้องซื้ออยู่บ้างและเราก็ยังต้องการไม้กายสิทธิ์และนกฮูกด้วย" อัลเบิร์ตมองไปที่เฮิร์บและพูดว่า "อย่างน้อยก่อนที่พ่อจะเข้าใจโลกเวทมนตร์จริงๆ ผมว่าอย่าพึ่งด่วนสรุปดีกว่าครับ"

　　 "ตกลง" เฮิร์บรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเห็นด้วย

　　 อัลเบิร์ตซื้อหนังสือตามรายชื่อที่ร้านตัวบรรจงและจดหมึกและอัลเบิร์ตก็ซื้อหนังสือเพิ่มเติมเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของโลกพ่อมดแม่มด

　　อันที่จริงอัลเบิร์ตอยากอยู่ในร้านหนังสือสักพัก แต่เมื่อพิจารณาถึงปัญหาเรื่องเวลาแล้วเขาก็ยอมแพ้และเขาก็ขอรายชื่อหนังสือจากผู้จัดการร้านเพื่อที่เขาจะได้สั่งซื้อหนังสือผ่านนกฮูกในอนาคตได้

　　 จากนั้นที่ร้านขายเครื่องเขียน ถัดจากร้านควิดดิชเขาซื้อกระดาษ ปากกาขนนกและหมึกจำนวนมาก

　　 ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าร้าน อัลเบิร์ตพบร้านนกฮูกอายล็อปส์ ร้านนี้ตั้งอยู่ทางด้านทิศเหนือของตรอกไดแอกอน มันเป็นเรื่องง่ายที่จะหา มีนกฮูกจำนวนมากแขวนอยู่ในกรงด้านนอก

　　 นกฮูกจะเป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องซื้อ มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถติดต่อครอบครัวของเขาได้

　　 เฮิร์บยังช่วยซื้ออาหารนกฮูกและถั่วกินเล่นของนกฮูกให้อีกหนึ่งถุง

　　 ขณะที่เฮิร์บผลักรถเข็น อัลเบิร์ตก็ขีดฆ่ารายการที่ซื้อทีละชิ้นซึ่งมันเหลือเพียงไม้กายสิทธิ์เท่านั้น

　　ร้านไม้กายสิทธิ์โอลิแวนเดอร์อยู่ทางด้านทิศใต้ของตรอกไดแอกอน พวกเขาเรียนรู้ที่ตั้งของร้านจากแม่มดที่ขายนกฮูก

　　 มันคือร้านเล็ก ๆ ที่ดูใกล้จะพังเต็มที

　　 เมื่ออัลเบิร์ตผลักประตูเข้าไปในร้านเสียงกระดิ่งกริ๊งก็ดังขึ้นในร้าน มันเล็กมากและไม่มีอะไรเลยนอกจากม้านั่ง

พอเฮิร์บเข็นรถเข็นเข้าไปในร้านก็รู้สึกว่าร้านแทบจะเต็มทันที เขานั่งบนม้านั่งและกินพายฟักทองที่เพิ่งซื้อมาจากแผงขายของ มีขนมหวานอยู่บนรถเข็น ทั้งหมดเป็นของขวัญให้แก่ลูกสาวเขา นิยา

　 อัลเบิร์ตมีพายฟักทองอยู่ในมือด้วยและเขาก็หิวเช่นกัน

“ขอโทษนะครับ! มีใครอยู่ไหม?”

　　 "สวัสดียามบ่าย" เสียงแผ่วเบาดังขึ้นและโอลิแวนเดอร์ก็ดังออกมาจากข้างในร้าน

　　 "สวัสดีครับผมอยากซื้อ ... " อัลเบิร์ตวางพายฟักทองลงแล้วพูด

　　 “ไม้กายสิทธิ์! โอ้แน่นอนว่าต้องเป็นเด็กใหม่ที่ฮอกวอตส์”

"ใช่แล้วครับ"

　　 "ยังไงก็ตามคุณชื่ออะไร" โอลลิแวนเดอร์คงเห็นข้อสงสัยในดวงตาของอัลเบิร์ตและอธิบายว่า "พ่อมดแม่มดที่ซื้อไม้กายสิทธิ์จากฉันกระทรวงเวทมนตร์จำเป็นต้องบันทึกชื่อเอาไว้"

　　 "อัลเบิร์ต แอนเดอร์สันครับ" อัลเบิร์ตแนะนำตัวเอง

　　 “โอเค คุณแอนเดอร์สัน” โอลิแวนเดอร์หยิบตลับเมตรออกมาจากกระเป๋ากางเกง "เธอถนัดแขนข้างไหน?"

　　 "แขนขวาครับ" อัลเบิร์ตยกแขนขึ้น

　　โอลิแวนเดอร์เริ่มวัดขนาดของอัลเบิร์ตโดยเริ่มจากไหล่ถึงปลายนิ้วจากนั้นจากข้อมือถึงข้อศอก ขั้นตอนการวัดที่ซับซ้อนทำให้สองพ่อลูกสงสัยว่า โอลิแวนเดอร์ไม่ได้ขายไม้กายสิทธิ์ แต่เป็นเสื้อผ้าแทน

“ไม้กายสิทธิ์ทุกชิ้นที่ฉันทำไม่เหมือนใครและพ่อมดสามารถเลือกไม้กายสิทธิ์ที่เหมาะสมที่สุดได้ที่นี่เสมอ” โอลลิแวนเดอร์พูดขณะที่กำลังวัด แต่อัลเบิร์ตกำลังคิด ไม้บรรทัดก็วัดระยะห่างระหว่างรูจมูกของเขาโดยอัตโนมัติ

　　 อัลเบิร์ตเอื้อมมือดึงไม้บรรทัดออกไปแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์

　　 โอลลิแวนเดอร์หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากชั้นวางและแนะนำ: "มันทำจากไม้ฮอลลี่และขนนกฟีนิกซ์เจ็ดนิ้ว มันมีความยืดหยุ่นมาก"

　　 อัลเบิร์ตเพียงแค่เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาและถูกโอลิแวนเดอร์เอาคืนไป

　　 "ลองดูอันนี้ มันทำจากขี้เถ้าและขนยูนิคอร์น มีความยาวแปดนิ้วครึ่งเป็นการผสมผสานที่ไม่ธรรมดาและมีความยืดหยุ่นที่ดี"

　　 อัลเบิร์ตรับไป แต่ก็ไม่ได้ผล

　　 “มันดูไม่เหมาะ” โอลลิแวนเดอร์พูดกับตัวเอง "ลองดูอีกอัน ... "

　　 อัลเบิร์ตลองใช้ไม้กายสิทธิ์ทีละอัน บางครั้งไม้กายสิทธิ์ก็แสดงพลังทำลายล้างที่ยอดเยี่ยม แจกันบนเคาน์เตอร์ถูกเป่าขึ้นซึ่งทำให้เฮิร์บตกใจ

　　 "ฮ่าๆ ฉันชอบแขกที่จู้จี้จุกจิกนะ" โอลลิแวนเดอร์หยิบไม้กายสิทธิ์อีกกองหนึ่งและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "มันทำจากไม้ซีดาร์สีแดงและขนนกฟีนิกซ์มันยาวเก้านิ้วและมีความยืดหยุ่นที่ดี"

　　 อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาและรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กน้อยจากปลายนิ้วของเขา ด้วยการแตะเบา ๆ ที่ปลายไม้กายสิทธิ์ก็เปล่งประกายด้วยประกายสีแดงซึ่งบานสะพรั่งราวกับดอกไม้ไฟในร้าน

　　 "แค่นั้นแหละ!" โอลลิแวนเดอร์วางไม้กายสิทธิ์ลงในกล่องอย่างมีความสุขและพูดกับอัลเบิร์ตด้วยรอยยิ้มว่า "ว่ากันว่าไม้กายสิทธิ์สีแดงจะนำโชคมาสู่ผู้ใช้มัน"

　　 "คุณเชื่อหรือเปล่าครับ" อัลเบิร์ตถามอย่างมีวาทศิลป์

　　 "ฉันไม่เชื่อหรอกฉันคิดว่าไม้กายสิทธิ์ที่ทำด้วยไม้ซีดาร์สีแดงจะดึงดูดพ่อมดบางคนและพ่อมดเหล่านี้มีความสามารถในการเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีเมื่อพวกเขาพบเข้ากับอันตราย"

　　 “ดังนั้นมันไม่ใช่ว่าต้นซีดาร์แดงจะนำโชคมาให้ แต่เจ้าของของมันทำให้มันมีชื่อเสียงในเรื่องโชค?” อัลเบิร์ตเลิกคิ้ว

　　 "เธอจะพูดอย่างนั้นก็ได้"   โอลลิแวนเดอร์พยักหน้า "ทั้งหมด 10 เกลเลียนขอบคุณที่มาอุดหนุน"

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ

ถ้าอ่านแล้วแปลดีไม่มีดียังไงรบกวนคอมเม้นบอกด้วยนะครับผมจะได้รู้  ตอนนี้ก็มีพวกชื่อร้านค้าที่โผล่มาเยอะ ถ้าอันไหนไม่ถูกต้องคอมเม้นได้เลยนะครับผมจะแก้ให้