ตอนที่15 รสชาติอาหารของพ่อมดแปลกไปหน่อย
ตอนที่15 รสชาติอาหารของพ่อมดแปลกไปหน่อย
*ผมขอเปลี่ยนชื่อนิยาเป็น นีย่านะครับตอนก่อนๆผมกลับไปแก้ให้แล้ว
“นี่นาย ... พนันจริงเหรอ?” จอร์จ วีสลีย์กลืนน้ำลาย "นั่นคือ 25 เกลเลียนในกรณี ... ในกรณีที่ ... "
เขาไม่กล้าพูดในสิ่งที่คิดเพราะกลัวว่าเขามันจะเป็นจริง
"ฉันเชื่อในโชคและสัญชาตญาณของฉัน" อัลเบิร์ตพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "นายไม่ลองหน่อยเหรอ? ถ้านายเดาถูกมันสามารถทำเงินได้มากมาย"
"เราไม่มีเงินเลย" ฝาแฝดส่ายหัวหลังจากมองหน้ากัน วีสลีย์ค่อนข้างยากจนและแม้ว่าฝาแฝดจะมีเงินออมบ้าง แต่ก็ไม่ต้องการเสียไปกับการพนัน
"อย่ามองฉัน ฉันต้องการเก็บเงินไว้ใช้อย่างอื่นลี จอร์แดน ส่ายหัวซ้ำ ๆ เขาคิดแค่ว่าแนวทางของอัลเบิร์ตนั้นบ้าคลั่งและถ้าเขามีเงินจริงๆเขาจะไม่มีวันใช้มันแบบนี้
ในระหว่างการสนทนาระหว่างทั้งสี่คนรถไฟได้ออกจากลอนดอนและกำลังเร่งไปตามทุ่งหญ้าและทุ่งนา
อัลเบิร์ตกำลังอ่านหนังสือพิมพ์และฟังทั้งสามคนคุยกันเกี่ยวกับควิดดิช ในเรื่องนี้เขาไม่สามารถพูดได้เลย ถึงจะรู้กฏ แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้
ท้ายที่สุดอัลเบิร์ตมาจากโลกของมักเกิ้ลและเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้สิ่งเหล่านี้เกี่ยวกับควิดดิชในทางเหตุผล
"ยังไงก็ตามนายเคยได้ยินเกี่ยวกับกาเบรียล ทรูแมนไหม" จู่ๆจอร์จก็พูดถึงเรื่องนี้เมื่อไม่นานมานี้
“แนทลีย์เกือบถูกกระทรวงเวทมนตร์ไล่ออก” เฟร็ดกระซิบ "ต่อมาเขาไปขอโทษกาเบรียล ทรูแมนด้วยตนเองและเรื่องก็จบแล้ว"
"ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน แต่แม่บอกว่าบทความริต้า สกีตเตอร์ไม่น่าเชื่อถือ"ลีจอร์แดน กล่าวว่า "ผู้หญิงคนนั้นชอบพูดเกินจริง"
"หนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ แต่เนื้อหาต้องการความจริงสองประเด็นเสมอ" อัลเบิร์ตปิดหนังสือพิมพ์และกล่าว ในฐานะหนึ่งในผู้กระทำผิดทั้งหมดนี้เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
"ฉันเคยไปที่ตู้โดยสารของทรูแมนมาก่อนและได้ยินเขาคุยกับคนอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้โดยบอกว่าเขาได้พบกับเด็กใหม่ของฮอกวอตส์ที่ฝึกเวทมนตร์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนจากนั้นเขาก็ได้รับจดหมายที่อธิบายว่าเขาถูกไล่ออก" เฟร็ดพูดอย่างกะทันหัน “ตอนนั้นดัมเบิลดอร์และเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์มาที่เกิดเหตุและกระทรวงเวทมนตร์มีท่าทีแย่มากและไม่แม้แต่จะขอโทษเขาก็เลยเรียกร้องค่าเสียหาย”
อัลเบิร์ตเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาพูดได้แค่ว่าชาวยุโรปโอ้อวดมากกว่าที่คิด เขาเตือนให้ทรูแมนเก็บเป็นความลับ เห็นได้ชัดว่าเขาลืมมันไปแล้ว อย่างไรก็ตามทรูแมนไม่ได้เล่าเรื่องราวของเขา
จิตวิญญาณของอัลเบิร์ตเป็นชาวตะวันออกความอ่อนน้อมถ่อมตนและมันฝังอยู่ในกระดูกของเขาไม่ได้หายไปและเขาไม่ชอบการโอ้อวด
“ยังไงก็ตาม ใครรู้ว่าโรงเรียนแบ่งบ้านกันยังไง?” อัลเบิร์ตเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่รู้ครอบครัวฉันไม่ยอมบอก” ลีจอร์แดน ส่ายหัวและพูด
"เพอร์ซีย์บอกว่ามันจะต้องผ่านการทดสอบ" จอร์จพูดอย่างรำคาญเล็กน้อย "พวกเขาลังเลที่จะบอกเราเสมอ พวกเขาแค่บอกว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสนใจ"
"ชีวิตของพ่อมดเป็นอย่างไรน่าสนใจไหม" อัลเบิร์ตครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดว่า "ตอนแรกที่ฉันได้รับจดหมายพวกเขาประหลาดใจมากแม่ของฉันไม่ต้อนรับศาสตราจารย์มักกอนนากัลด้วยซ้ำเธอกังวลฉันหางานทำไม่ได้หลังจากเรียนจบ"
“นั่นไม่เป็นความจริงพี่ชายทั้งสองของฉันเรียนจบแล้ว” ฝาแฝดกล่าวพร้อมเพรียงกัน
"บิลทำงานให้กับกริงกอตในแอฟริกา"
"ชาร์ลีศึกษามังกรในโรมาเนีย"
"พ่อของพวกนายทำงานที่ไหน?" อัลเบิร์ตถามอย่างรู้ใจ
“เขาทำงานที่กระทรวงเวทมนตร์” ฝาแฝดมองหน้ากันและพูดในทำนองเดียวกัน
"ฉันคิดว่าฉันจะอยู่ในโลกของมักเกิ้ลหลังจากเรียนจบ"
"ทำไม?" ทั้งสามถามด้วยความงงงวยในความเห็นของพวกเขานี่เป็นเรื่องยากที่จะชี้นำ
“ฉันมาที่ฮอกวอตส์เป็นหลักเพื่อเรียนเวทมนตร์และวิธีใช้เวทมนตร์ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกว่าถ้าไม่เรียนเวทมนตร์นายอาจสูญเสียการควบคุมเวทมนตร์ในอนาคต”
“แต่ในโลกของมักเกิ้ลเราไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ตามต้องการและเราไม่สามารถปล่อยให้มักเกิ้ลรู้ถึงการมีอยู่ของเวทมนตร์มิฉะนั้นเราจะสร้างปัญหาให้กับตัวเอง”
“ยังไงซะนายอยากทำอะไรต่อจากนี้?”
“ฉันไม่อยากทำงานในกระทรวงเวทมนตร์”
"ฉันด้วย." ฝาแฝดมองหน้ากันแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
"เป็นเรื่องดีที่ได้เป็นผู้เล่นควิดดิชชาร์ลีเป็นกัปตันทีมควิดดิชฉันคิดว่าฉันบินได้ดี แต่ก็น่าเสียดายที่ฉันสามารถเข้าร่วมควิดดิชได้ในชั้นปีที่ 2 เท่านั้น" จอร์จกล่าวอย่างเสียใจ
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้” ลีจอร์แดน กล่าว
"นายล่ะ?" พวกเขาทั้งสามคนมองไปที่อัลเบิร์ต
"ฉันจะหางานที่ง่ายสะดวกและทำเงินได้ง่าย"
“มีงานอย่างนั้นเหรอ?” ทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันอีกครั้ง ถ้ามีงานแบบนี้พวกเขาก็ต้องการเช่นกัน!
"ควรจะมีฉันกำลังมองหามันอยู่" อัลเบิร์ตกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาอยากรู้อยากเห็นเมื่อฝาแฝดให้กำเนิดไอเดียร้านขายของเล่น
“ถ้าเจออย่าลืมบอกนะ” ลีจอร์แดนตบไหล่อัลเบิร์ตอย่างจริงจังและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
"พวกนายไม่รังเกียจนะ ถ้าฉันจะขอถ่ายรูปหน่อย" อัลเบิร์ตหยิบกล้องออกมาและพูดว่า
"ถ่ายรูปเหรอ"
"ใช่ครอบครัวของฉันต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับโลกเวทมนตร์" อัลเบิร์ตขอให้ทั้งสามคนนั่งด้วยกันและยกกล้องขึ้นเพื่อถ่ายภาพพวกเขาสองสามภาพ
"ทำไมรูปถ่ายไม่ขยับ" ลีจอร์แดน ยกมือขึ้นและจิ้มรูปถ่ายอาจต้องการให้พวกเขาขยับ
"ภาพมักเกิ้ลไม่สามารถเคลื่อนไหวได้" อัลเบิร์ตอธิบายถ่ายภาพและดู เขาพอใจมาก "ดูเหมือนว่าเทคนิคของฉันจะดีขึ้นเล็กน้อย"
"ภาพถ่ายที่ไม่เคลื่อนไหวมีความหมายอะไรงั้นเหรอ” ทั้งสามคนหมดความสนใจในรูปถ่ายอย่างรวดเร็ว
เมื่อใกล้เที่ยงก็มีเสียงจากทางเดินของรถไฟ
ครู่หนึ่งแม่มดเปิดประตูตู้โดยสารและถามว่า "ที่รักพวกเธอต้องการซื้ออาหารไหม"
"ฉันอยากได้ลูกอมทุกรส" ลีจอร์แดนกล่าวว่าเขามีอาหารของตัวเอง ฝาแฝดนำแซนวิชมาด้วย แต่พวกเขาไม่มีเงินมากนักจึงไม่ซื้ออะไรเลย
"เอาอาหารทั้งหมดมาให้ฉัน" อัลเบิร์ตพูดกับแม่มดผู้ใจดี
เพียงแค่ได้เห็นการพนันของอัลเบิร์ตทั้งสามคนก็รู้สึกมึนงงกับการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยของเขา
สำหรับเรื่องนี้อัลเบิร์ตจ่ายเงินหนึ่งเกลเลียนและซื้อของมากมายบนโต๊ะ
“ฉันกล้าพูดเลยครอบครัวนายต้องรวยมาก” ลีจอร์แดน พึมพำ
"ก็ไม่ได้รวยมาก" อัลเบิร์ตเปิดถั่วหลาสรส และกินหนึ่งอันซึ่งรสชาติเหมือนถั่วงอก "พวกเขาทั้งหมดเป็นทนายความ"
"นั่นคืออะไร?" พวกเขาทั้งสามไม่เข้าใจพวกมักเกิ้ล
"คนที่ฟ้องร้องคนอื่นคิดซะว่าพวกเขาเป็นคนโจมตีช่องโหว่ของกฎหมายด้วย" อัลเบิร์ตคิดสักพักแล้วพูดว่า
“ช่องโหว่ของกฎหมาย” หลังจากทั้งสามฟังพวกเขาก็งงเล็กน้อย ช่องว่างทางกฎหมายหมายถึงอะไร? เจาะลึกข้อกฎหมายหรือไม่?
นี่คือการทำงานแบบไหน?
"ช่วยแนะนำหน่อยว่าพวกนี้เป็นอาหารประเภทไหน" อัลเบิร์ตทำท่าทางเอาใจ เขาไม่อยากกินอะไรที่อธิบายไม่ได้รสชาติของพ่อมดค่อนข้างแปลก ยิ่งไปกว่านั้นถือได้ว่าเป็นโอกาส สำหรับสิ่งต่างๆเช่นมิตรภาพกล่าวกันว่าเสื้อผ้ายังคงต้องได้รับการจัดการและดูแลรักษา
******
ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ
