ตอนที่14 คลื่นลูกแรก

ตอนที่14 คลื่นลูกแรก

“มีใครนั่งตรงนี้ไหม” เด็กชายแอฟริกัน - อเมริกันชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามของอัลเบิร์ตแล้วถาม

　　 "ไม่มีหรอกนั่งลงเลย" อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน"

"ลี จอร์แดน" วัยรุ่นผิวดำแยกเขี้ยวฟันขาวมองหนังสือบนโต๊ะด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างจริงจังว่า "รู้สึกเหมือนว่านายจะถูกจัดให้อยู่ในเรเวนคลอฉันได้ยินมาว่าหนังสือ ... คนที่ชอบอ่านหนังสือส่วนใหญ่จะถูกคัดไปที่เรเวนคลอ”

　　 "ตราบใดที่ฉันไม่ได้ไปสลิธีรินฉันก็ไม่สนใจว่าจะเป็นบ้านไหน" อัลเบิร์ตหยิบลูกอมรสช็อคโกแลตสองสามชิ้นออกจากกระเป๋าและถามว่า "นายอยากกินขนมไหม"

　　 "ขอบคุณ....รสชาติดี" ลีจอร์แดนหยิบหนึ่งชิ้นเปิดห่อแล้วโยนเข้าปาก "ฉันชอบรสชาติของช็อคโกแลต"

　　 "ดี หยิบอะไรที่นายอยากกินได้เลย" อัลเบิร์ตวางลูกอมชนิดแข็งไว้บนโต๊ะอาหารและการแบ่งปันอาหารเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการกระชับความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้น

　　 เคล็ดลับนี้เขาเคยลองทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าในโรงเรียนมาก่อน

“ฉันคิดว่าฉันควรไปที่กริฟฟินดอร์ฉันได้ยินมาว่าที่นั่นเป็นที่ที่ดีที่สุดอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์เองก็มาจากกริฟฟินดอร์ นายก็รู้เขาเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา” ลีจอร์แดนเป็นคนพูดมาก แม้ว่าปากจะเต็มไปด้วยขนมของฉัน เขาก็ยังคงพูดไม่หยุด

　　 อย่างไรก็ตามการพูดพล่อยของเขาถูกขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว

　　 ฝาแฝดผมแดงคู่หนึ่งกำลังเคาะประตู

　　 “พวกนายคงไม่รังเกียจที่เราจะเข้าไปนั่งเบียดนะ!” ฝาแฝดคนหนึ่งพูดอย่างเขิน ๆ ว่า "เรามาช้ารถคันอื่นเต็มแล้วและสาว ๆ ก็ไม่ต้อนรับเรา"

　　 ก่อนที่อัลเบิร์ตจะตอบแฝดอีกคนก็พูดว่า "ฉันจอร์จ...จอร์จ วีสลีย์"

　　 “ถ้าฉันเป็นนายฉันจะพยายามซับน้ำให้แห้งก่อน” ลี จอร์แดน เตือนความจำ "ฉันชื่อ ลี จอร์แดน"

　　 "อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน" อัลเบิร์ตปิดหนังสือใส่กลับเข้าไปในกล่องแล้วชี้ไปที่ตำแหน่งถัดจากลีจอร์แดน

　　 "เดี๋ยวเฟร็ดตามมาทีหลัง" แฝดอีกคนหันไปทางซ้าย

　　 ที่จริงแล้วฝาแฝดอีกคนกลับมาเร็ว ๆ นี้และนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองไปด้วย

　　 ห้องของรถไฟโดยธรรมชาติสามารถรองรับได้สี่คน ท้ายที่สุดแล้วที่นี่คือที่นั่งหกคน

　　 นักเรียนบางคนจะอยู่ในห้องเล็ก ๆ เดียวกันกับเพื่อน ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมีที่ว่าง แต่ก็ไม่สามารถเข้ามาได้นี่คือเหตุผลที่ฝาแฝดวีสลีย์ผู้มาสายไม่สามารถหาที่เก็บของได้

　　 "นี่คือเฟร็ดพี่ชายฝาแฝดของฉัน" จอร์จแนะนำ

　　 "ถึงนายไม่พูดเราก็พอจะดูออก" ลีจอร์แดนกล่าว "ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าพวกนายเป็นใครบ้าง บางทีพวกนายควรทำเครื่องหมายบนตัวเองเพื่อที่จะได้มองออกง่ายๆ"

　　 “พวกนายอยากได้ขนมไหม” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง

　　 "โอ้ขอบคุณแม่ไม่ชอบให้เรากินของแบบนี้มันสิ้นเปลืองเกินไป" ฝาแฝดหยิบใบหนึ่งเปิดกระดาษห่อแล้วยัดเข้าปาก

　　 “รสชาติดีจริงๆ”

　　 "นี่คือนกฮูกของนายงั้นเหรอ มันสวยมาก" ฝาแฝดคนหนึ่งต้องการที่จะยื่นมือออกไปและสัมผัสมัน แต่เธอกลับทำหน้าตาบึ้งตึงใส่และทำให้เขายอมแพ้ เขาไม่อยากถูกจิก

　　 “มันไม่ชอบคนแปลกหน้ามากนัก” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเองว่า "อย่างไรก็ตามนายสามารถลองป้อนถั่วให้มันดูบ้างบางทีมันอาจจะเต็มใจที่จะให้นายแตะต้องมัน"

　　 ลี จอร์แดนพยายาม แต่ไม่ได้ผลเชอร่าไม่สนใจเขาและยังคงหลับตาอยู่

　　 รถไฟเริ่มต้นและเริ่มเร่งความเร็วอย่างช้าๆเพื่อออกจากชานชาลา

　　 "แล้วโลกของพ่อมดแม่มดล่ะเป็นยังไง" อัลเบิร์ตสุ่มพบหัวข้อ "พวกนายมาจากโลกของพ่อมดแม่มดหนิ"

　　 "นายรู้ได้อย่างไร." ลีจอร์แดนรู้สึกประหลาดใจ

"เพราะเสื้อผ้าบนร่างกายของนายชุดของนายมันดูแปลก" อัลเบิร์ตชี้ไปที่เสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสามคนและพูดว่า "คนธรรมดาไม่ใส่แบบนี้เห็นได้ชัดว่ามีเพียงพ่อมดเท่านั้นที่ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้เหมือนกับที่เราไม่เข้าใจเวทมนตร์เหมือนกับพ่อมด"

　　 “เก่งมากพวก” ลีจอร์แดน กล่าวพร้อมกับยกนิ้วให้ "อีกอย่างดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่ที่หน้าต่าง"

　　 อัลเบิร์ตหันหัวไปและเห็นนกอูกทางหน้าต่าง เขารีบเปิดหน้าต่างเพื่อให้มันเข้ามา

　　 นี่คือนกฮูกสีเทามันเข้ามาและเขย่าตัวฝนสาดไปทุกที่

　　เชอร่าร้องตะโกนด้วยความไม่พอใจกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของอัลเบิร์ตและจ้องไปที่นกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความไม่พอใจอย่างมากที่ถั่วของเธอถูกขโมยไป

　　 “อย่าเพิ่งโกรธน่า เดี๋ยวฉันจะซื้อให้อีกหลังจากกินเสร็จ” อัลเบิร์ตมองไปที่นกฮูกที่กำลังบินอยู่และแตะศีรษะของเชอร่าเพื่อให้มันสบายใจ

　　 “ฉันคิดว่านายไม่เหมือนพ่อมดที่เกิดจากมักเกิ้ลเลย” ลีจอร์แดนกระซิบ "พ่อมดมักเกิ้ลไม่รู้เรื่องนี้ เอ่อ..ฉันขอดูหนังสือพิมพ์หน่อยได้ไหม"

　　 "เอาสิ" อัลเบิร์ตยกเชอร่าออกจากไหล่ของเขา เขาไม่ชอบนกฮูกที่ยืนบนไหล่ของเขา เจ้าตัวเล็กนี่ยังคงหนักอยู่เล็กน้อย

　　 "ข่าวอะไรงั้นเหรอ?"

　　 "รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ เมลิสัน เบคโน ประกาศว่าเขาจะเกษียณอายุหลังจากปี 1990" ลีจอร์แดนกางหนังสือพิมพ์บนโต๊ะและกล่าวว่า "ข่าวลือจากภายนอกบอกว่าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์มีแนวโน้มที่จะเป็นรัฐมนตรีคนต่อไป"

　　 “พ่อของฉันบอกว่าถ้าอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ต้องการเขาจะได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ตั้งแต่เนิ่นๆ” เห็นได้ชัดว่าเฟร็ดไม่เชื่อเรื่องนี้

　　 "นายคิดว่าใครมีโอกาสดีกว่ากัน" จอร์จถามว่า "โอ้เดลี่พรอเฟ็ตจัดพนันตอบคำถามนี่"

　　 "ฉันไม่รู้ แต่ฉันสนใจคำถามนั่นนิดหน่อย" แน่นอนว่าอัลเบิร์ตรู้ดีว่าใครจะมาเป็นรัฐมนตรีคนต่อไป "ถ้าฉันต้องการเข้าร่วมการพนันนนั่นฉันต้องทำไงบ้าง"

　　 มีคนส่งเงินมาให้...ทำไมฉันจะไม่เอาล่ะ?

　　 "การพนันไม่ใช่ความคิดที่ดีนะอัลเบิร์ต" ลีจอร์แดน กล่าวอย่างจริงจัง

"เดิมพันเล็ก ๆ ก็แค่เล่นขำๆ" อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาวางบนโต๊ะในแนวตั้งปล่อยให้ไม้กายสิทธิ์ตกลงไปข้างใดข้างหนึ่งอย่างอิสระแล้วอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ "โอลิแวนเดอร์กล่าวว่าไม้กายสิทธิ์ของฉันสามารถนำโชคมาให้ฉันได้ดังนั้นฉันจะเลือก ... เอาล่ะคอร์เนเลียส ฟัดจ์ฉันกำลังเลือกให้เขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์คนต่อไปและการเดิมพันนี้ก็มีความเป็นไปได้สูง "

　　 ทั้งสามคนในห้องก็มองอย่างตกตะลึง นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงการดำเนินการและมันก็แสดงให้เห็นใบหน้าของพวกเขา

　　 "นายต้องการมีส่วนร่วมในการตอบคำถามอีกไหม" เฟร็ดกลืนน้ำลาย เขาคิดว่ามันไร้สาระ

　　 "ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเพราะฉันยังไม่รู้จักโลกเวทมนตร์ดีพอ" อัลเบิร์ตยังไม่ต้องการให้เงินในกระเป๋าของเขาถูกใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย

"ไม่คำถามที่ตั้งโดย เดลี่พรอเฟ็ตยังคงน่าเชื่อถืออยู่มากและหลายคนเคยได้รับรางวัลในอดีต อย่างไรก็ตามมีพ่อมดที่ดีกว่านี้สิบห้าคนนายอยากจะ ... " จอร์จชี้ว่า “คนนี้ไม่ใช่คนที่มีโอกาสมากที่สุด”

"แน่นอนว่าคนที่มองโลกในแง่ดีมักจะไม่ประสบความสำเร็จพวกเขามักจะถูกโยนทิ้งเพื่อเป็นเครื่องสังเวย อืมส่วนคนที่มองโลกในแง่ร้ายมักน่าสนใจ" อัลเบิร์ตหยิบหนังสือพิมพ์และศึกษาวิธีการมีส่วนร่วมในการตอบคำถามอย่างรอบคอบ หยิบปากกาขนนกออกจากกระเป๋าเดินทางของคุณเขียนชื่อของคุณลงบนแผ่นกระดาษเลือกผู้เข้าแข่งขันและจำนวนเงินเดิมพันจากนั้นหยิบเกลเลียนออกมานับ 25 เกลเลียนแล้วใส่ลงในกระเป๋าเงิน

　　 เมื่อเห็นอัลเบิร์ตนับได้ 25 เกลเลียนทั้งสามคนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย นี่มันเป็นเงินจำนวนมาก

　　อีกอย่างผู้ชายคนนี้รวยจริงๆ มันทำให้พวกเขาทั้งสามอิจฉามากจริงๆ เมื่อไหร่ที่พวกเขาสัมผัสเกลเลียนมากมาย หากสามารถมีเกลเลียนในกระเป๋า มันสามารถทำให้พวกเขาหัวเราะได้เป็นเวลาหลายวัน

　　 จนกระทั่งเชอร่าคว้ากระเป๋าเงินและซองจดหมายและหายไปในสายฝนทั้งสามคนก็ยังไม่ฟื้นจากความตกใจ

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ