ตอนที่แล้วบทที่ 78 ฮรูฮิราล(1)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 80 ฮรูฮิราล(3)

บทที่ 79 ฮรูฮิราล(2)


‘วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องตาย’

ชไวเซอร์ได้ทำนายวันตายของตัวเอง

อวัยวะภายในของเขาเละเทะ แม้ว่าจะไม่มีใครมาจบชิวิตเขาตอนนี่เขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่เพื่อดูวันข้างหน้า

แต่สุดท้ายไอริสก็มาจัดการให้เสร็จด้วยมือของเธอเอง ด้วยเหตุนี้ความน่าจะเป็นในการรอดชีวิตของเขาจึงลดลงเหลือศูนย์

ชีวิตของเขาสว่างวาบต่อหน้าต่อตาเหมือนภาพลานตาแห่งความทรงจำ

เขาไม่มีความทรงจำที่มีความสุขมากนัก

การได้พบกับลูคัส ได้เรียนรู้เวทมนตร์ในหอคอยเวทมนตร์และพบกับเพื่อนที่จะติดตามเขาไปตลอดชีวิต การขอบคุณอย่างจริงใจจากนักเรียนของเขา

… แต่มีความทรงจำที่เลวร้ายมากมายนับไม่ถ้วน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ลูคัสเสียชีวิต

เมื่อเผชิญกับความตายชไวเซอร์ตระหนักได้ว่าเหตุใดหัวใจที่สงบถึงได้นำหน้าความเสียใจหรือความกลัว

'ฉันเหนื่อยมาก'

ชไวเซอร์มองไปที่ไอริสก่อนจะพูด

“ลูคัสเชื่อใจเธอ ดังนั้นฉัน…ไม่สิเราทุกคนเชื่อใจเธอ”

เขาไม่ชอบไอริสไพลส์ฟาวเดอร์

แต่ก็ไม่ถึงขนาดเกลียดชังหรือรังเกียจ

ในฐานะคนที่สอบสวนเธอมานับครั้งไม่ถ้วนเขารู้สึกเหมือนว่าเขารู้จักเธอมากกว่าคนอื่นๆ

นี่คือเหตุผลที่เขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าเธอทรยศพวกเขา

เขาแค่สันนิษฐานว่าเธอไม่สามารถยอมรับการตายของลูคัสได้และได้ปิดตัวเองออกจากเพื่อนๆที่เหลือ

เขาไม่เคยคาดเดาผลลัพธ์นี้ได้

“เหมือนกันนั่นละ ในขณะที่เราเป็นเพื่อนร่วมทีมฉันเชื่อใจพวกนายทุกคน”

“…เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไร?”

เลือดเริ่มอุดตันคอของเขา

ชไวเซอร์หันศีรษะและจามเป็นเลือดเพราะเขาห้ามตัวเองไม่ได้ ชิ้นส่วนอวัยวะของเขาปรากฏอยู่ในเลือด

เขาพยายามเช็ดปากอีกครั้ง

“ความปรารถนาตลอดชีวิตของลูคัสคือการทำลายพวกเดมิก็อดให้หมดสิ้น และตอนนี้เธอกำลังต่อต้านความปรารถนานั้นโดยตรง”

“นายกำลังทำให้ดูเหมือนว่าการปราบพวกเดมิก็อดนั้นจะจบลงด้วยการตายของนาย นายประเมินตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า?”

ไอริสยังคงยิ้ม

ชไวเซอร์ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

เธอเปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงต่อหน้าลูคัสเท่านั้น ต่อหน้าเขาเธอกลายเป็นหญิงสาวที่มีความรัก

อย่างไรก็ตามลูคัสที่ซื่อบื้อไม่เคยตระหนักถึงมัน

“เธอกำลังโทษพวกเราหรือเปล่า? เธอคิดว่าพวกเราเป็นคนไล่ให้ลูคัสตายหรือ?”

“ฉันไม่มีความรู้สึกใดๆกับพวกนายเลย”

ไอริสเดินไปหาชไวเซอร์ช้าๆพร้อมกับพูดด้วยเสียงเหมือนกำลังร้องเพลง

"นี่คือความจริง แน่นอน…มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ที่เห็นนายพยายามแทนที่ตำแหน่งของลูคัส”

“อย่างที่เธอว่าความสามารถของฉันมันไม่พอ”

“อ่าฮะ อย่าแสร้งทำเป็นเจียมตัวหน่อยเลยชไวเซอร์ มันน่าขยะแขยง”

ไอริสหัวเราะออกมาขณะที่เธอพูดคำพูดที่ชั่วร้ายเหล่านั้นออกมา

หากสถานการณ์ไม่เป็นไปตามนั้น เธออาจใช้คำพูดของเขาเป็นตลกร้าย

“เธอจะทำอะไรต่อ?”

"ทำอะไรต่อ?"

“หลังจากฆ่าฉันไง”

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายจำเป็นต้องรู้”

ชไวเซอร์มองเธอด้วยดวงตาที่จมดิ่ง

“เธอยอมร่วมมือกับพวกเดมิก็อดจริงๆหรือ?”

“…”

รอยยิ้มของไอริสจางลงและมีแสงแปลกๆปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

“ถ้าเป็นเช่นนั้น…ฉันแน่ใจว่าลูคัสจะรู้สึกผิดหวังอย่างมากแม้เขาจะตายไปแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่ความโกรธปะทุขึ้นบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์และสวยงามของเธอ

"หุบปาก ลูคัสยังไม่ตาย”

“…”

หลังจากนั้นไม่นานรอยยิ้มที่สดใสและเย้ายวนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไอริสอีกครั้ง

“ชไวเซอร์ฉันขอโทษที่ต้องฆ่านาย ฉันขอโทษจริงๆ”

ปาเต๊ะ

ในชั่วพริบตานั้นรอยแตกก็ปรากฏขึ้นที่หน้าอกของชไวเซอร์ซึ่งมีเลือดไหลออกมาราวกับน้ำพุ

เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด

เขาไม่สามารถพูดได้ในตอนที่เขาอยู่ในจุดสูงสุด แต่ตอนนี้ไม่มีทางที่เขาจะป้องกันการโจมตีของไอริสได้อย่างแน่นอน

เขาได้ยินเสียงกระซิบของไอริสผ่านสติที่เลือนลาง

“ไม่ต้องกังวลและพักผ่อนซะชไวเซอร์ฉันจะเติมเต็มความปรารถนาของลูคัสเป็นการส่วนตัวด้วยตัวเอง”

ร่างของชไวเซอร์ทรุดลง เลือดของเขาก่อตัวเป็นแอ่งรอบๆตัวเขา

“เพราะฉันได้คิดวิธีจัดการกับพวกเดมิก็อดเอาไว้แล้ว อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ใน”ยุคนี้" ฉันต้องการเวลาอีกสักหน่อย เพียงพอที่จะผลักดันให้พวกมันจนมุม บางที… อาจจะยาวนานถึง 4,000 ปี…”

“…”

“ฉันรู้ว่ามันเป็นเวลานานมากแต่ไม่เป็นไรฉันจะอดทนรอ อา...นายอาจจะไม่ได้ยินเสียงของฉันแล้ว”

ไอริสยักไหล่และจากไป

ชไวเซอร์ไม่สามารถเฝ้าดูการจากไปของเธอได้ ศีรษะของเขาค่อยๆจมลงในบ่อเลือดของเขาบนพื้นโลกที่ตายแล้ว

‘เปลือกตาของฉันหนักอึ้ง’

เขารู้ว่าถ้าเขาหลับตาตอนนี้เขาจะเปิดมันไม่ได้อีก

ชไวเซอร์จึงลุกขึ้นยืน

ไม่สิ เขาพยายามที่จะยืนขึ้น

ตึง

ชไวเซอร์พยายามดิ้นรน แต่สุดท้ายก็ล้มลงจมกองเลือดอีกครั้ง

ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนว่ามันหนักมาก

‘ในที่สุด…ในที่สุดฉันก็ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง’

เขาไม่สามารถเอาชนะเดมิก็อดหรือนำเพื่อนของเขากลับมารวมตัวกันหรือแม้แต่ยับยั้งการทรยศของไอริสได้

ไม่ ในตอนแรกเขาไม่สามารถยับยั้งการตายของลูคัสได้ด้วยซ้ำ

มันดูไม่ได้เลย

เขาไม่เคยรู้สึกพึงพอใจกับชื่อมหานักปราชญ์เลยในขณะนั้น

‘ฉันต้องลุกขึ้น…’

เขารู้สึกว่าแม้แต่ความตายก็เป็นสิ่งสบายเกินกว่าที่เขาสมควรได้รับ แต่ร่างกายของเขาไม่ยอมขยับ

เขาเสียเลือดมากเกินไป มันเป็นอาการบาดเจ็บที่แม้แต่นักบุญก็ไม่สามารถรักษาได้หากพวกเขาอยู่ที่นั้น

‘ในที่สุด…ฉันก็ล้มเหลวแล้วอีก’

การมองเห็นของเขาพร่ามัว

ชไวเซอร์รู้ตัวว่ากำลังร้องไห้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาร้องไห้ตั้งแต่ลูคัสหายตัวไป

ริมฝีปากของเขาแยกออกเล็กน้อย

"…ฉันขอโทษ"

ฉันขอโทษนะลูคัส

ฉันขอโทษ

ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้วสำหรับฉัน

…มันน่าอายแค่ไหน

* * *

ฮรูฮิราลจับมือของเธอทำให้ฉากนั้นจางหายไป

เธอหันมองไปที่เฟรย์

เขามีการแสดงออกที่ค่อนข้างแปลกบนใบหน้าของเขา

รู้สึกเหมือนเขาโกรธแต่ก็เสียใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกเหมือนไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆกับอารมณ์ของเขา

‘ไม่’

ไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกโอเค

ฮรูฮิราลรู้ดีว่าเขาห่วงใยเพื่อนทั้งสี่คนมากแค่ไหน เพราะเธอได้เห็นความทรงจำของเขา

ไอริสทรยศเขาและเขายังเห็นเธอฆ่าชไวเซอร์เพื่อนสนิทของเขา

นี่คงเป็นเรื่องยากอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเฟรย์ที่ห่วงใยเพื่อนของเขามากกว่าที่ใครจะคาดคิดได้

ยังมีบางอย่างที่เธอต้องพูด

ฮรูฮิราลอ้าปากค้างด้วยสีหน้าแข็งกระด้าง

“ไอริสไพลส์ฟาวเดอร์ยังมีชีวิตอยู่”

“ยังมีชีวิตอยู่ในยุคนี้?”

"ใช่ แต่…ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่คุณรู้จักเพราะเวลาผ่านไปนานเกินไป เป็นไปได้ว่าแม้คุณจะได้พบเธออีกครั้ง คุณก็อาจจะจำเธอไม่ได้ "

เฟรย์ยังคงเงียบ

เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะจำเขาไม่ได้เพราะตอนนี้เขามีใบหน้าของ ‘เฟรย์’ แต่ไอริสจะกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและเฟรย์นั่นจะไม่สามารถจำเธอได้

และเป็นไปได้ว่าไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาของเธอเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

เฟรย์จำชไวเซอร์ได้

เขาจำน้ำตาที่หลั่งออกมาในตอนท้ายได้

'ฉันขอโทษ'

และเช่นเดียวกับในบันทึกของเขาในดันเจี้ยนใต้ดินชไวเซอร์เองก็ได้ขอโทษเขา

เขาไม่จำเป็นต้องขอโทษ

เฟรย์รู้สึกว่าเขาต่างหากที่เป็นคนที่ควรขอโทษ

เขาไร้ความรับผิดชอบและหุนหันพลันแล่นต่อสู้กับลอร์ดโดยลำพังและพ่ายแพ้

และตอนนี้เขาก็ได้เห็นผลของการกระทำของเขา

ฮีโร่ทุกคนที่ต่อสู้เพื่อกอบกู้มนุษยชาติได้ตายไปหมดแล้ว

ยกเว้นคนๆหนึ่ง

‘ไอริส’

เมื่อเขานึกถึงใบหน้าของเธอเขาก็ไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกที่หนักอึ้งเติมเต็มหัวใจของเขาได้อีก

เขายังไม่อยากเชื่อว่าเธอจะฆ่าชไวเซอร์จริงๆ

ส่วนหนึ่งของเขารู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่ความจริง แต่เขาถูกบังคับให้ยอมรับความจริง

สิ่งที่ฮรูฮิราลแสดงให้เขาเห็นคือหนึ่งในความทรงจำของโลกซึ่งหมายความว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแน่นอน

มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถประดิษฐ์ได้ และถ้าหากว่ามันเป็นภาพลวงตาก็ไม่มีทางที่เขาจะมองไม่เห็นมัน

ฮรูฮิราลบอกว่าไอริสยังมีชีวิตอยู่

นี่เป็นข้อมูลที่เขาอาจจะยินดีที่จะได้รับรู้

มีใครบางคนจากยุคเดียวกับเขาที่รอดชีวิตมาได้ 4,000 ปี ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เขาเปิดใจด้วยดังนั้นมันคงแปลกถ้าเขาไม่รู้สึกดีใจ

อย่างไรก็ตามไอริสได้ฆ่าชไวเซอร์

“…”

ต้องมีเหตุผลสำหรับสิ่งนี่

เธออาจถูกคุกคามหรืออาจลงมือทำหลังจากวางแผนของเธอเอง

เธอจะไม่ฆ่าชไวเซอร์อย่างไร้เหตุผลแน่ เพราะเธอเป็นคนที่มีเหตุผลเสมอ

แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับเฟรย์ในตอนนี้

ที่สำคัญคือไอริสได้ฆ่าชไวเซอร์ ไม่ว่าสถานการณ์หรือเหตุผลของเธอจะเป็นอย่างไรความจริงนั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

การฆ่าเพื่อน

นั่นคือสิ่งที่เฟรย์ ไม่สิ ลูคัสจะไม่มีวันยอมรับ

…ดูเหมือนว่ายังมีอีกหลายอย่างที่เขาต้องทำ

เมื่อไม่นานมานี้เขาคิดว่าจะสามารถผ่อนคลายได้แต่เขาทำไม่ได้

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องทำและหลายสิ่งที่เขาต้องพิจารณา

เฟรย์รู้สึกเหมือนไม่มีเวลา

เขามองย้อนกลับไปว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ จนถึงตอนนี้เขาเคยคิดว่าเขากำลังก้าวไปข้างหน้าด้วยดี

เขาคิดว่าเขากำลังวางเท้าข้างหนึ่งไว้ข้างหน้าโดยมีอีกข้างอย่างใจเย็นและไม่ใจร้อน

เขาไม่ได้ใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ในความเป็นจริงเขายังมีความสำเร็จเพียงเล็กน้อย

แต่…เขาผ่อนคลายเกินไป

"มันยังไม่พอ"

เฟรย์พึมพำกับตัวเอง

ฮรูฮิราลเอียงศีรษะเล็กน้อย

"ฮะ?"

โอดินพรีดิกวูดอัครสาวกของอะโพคาลิปส์

ในการปราบเขาเฟรย์พยายามระมัดระวังตัว

เพื่อไม่ให้โอดินรู้ตัว เขาไม่ยอมเปิดเผยตัวตนของโอดินแต่จะค่อยๆกดดันเขาราวกับว่าทำให้เหยื่อจนมุม

แต่นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆหรือ?

ความรอบคอบที่มากเกินไปบางทีก็เลวร้าย

ได้เวลาพิจารณาใหม่แล้ว

‘เมื่อเวลาผ่านไปโอดินจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เขาจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆทุกๆวันจนกว่าจะพ่ายแพ้ ’

ริกิบอกเขาว่าโอดินแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะพวกเขาได้แม้ว่าพวกเขาจะทำงานร่วมกันก็ตาม แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์หรือมากกว่านั้น?

หรือจะเกิดอะไรขึ้นถ้าสถานการณ์ซับซ้อนและจบลงด้วยการล่าช้าก่อนกำหนด?

โอดินจะแข็งแกร่งแค่ไหน?

ลูคัสเคยพ่ายแพ้ต่อสิ่งที่น่ากลัวที่เรียกว่าลอร์ด

เขาเคยคิดว่าจะเอาชนะมันได้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ความพ่ายแพ้ในครั้งนั้นได้ทิ้งรอยแผลฝังลึกไว้ในใจ

ดังนั้นหากเขาจะจัดการกับโอดินเขาต้องพยายามอย่างเต็มที่

เขาเคลื่อนไหวภายใต้ความรู้สึกว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปแต่โอดินเองก็เหมือนกัน

เขารู้เรื่องนั้น

ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว นี่เป็นเพราะมันสะดวกสบายกว่าในการเตรียมตัวอย่างละเอียด

ความจริงที่ว่าโอดินเป็นญาติทางสายเลือดของสโนว์เป็นข้ออ้างที่ดี

เฟรย์ตระหนักถึงสิ่งที่เขาขาด

แน่นอนว่ามีหลายด้านของเขาที่ทำได้ดีขึ้นเมื่อเทียบกับ 4,000 ปีก่อนเช่นความสงบเยือกเย็นและประสบการณ์ของเขา

ถ้าเป็นเช่นนั้นอะไรที่แย่ลงเมื่อเทียบกับตอนนั้น?

‘ความทะเยอทะยาน’

เขาทะเยอทะยานจนถึงจุดที่เขายอมแม้แต่จะทิ้งชีวิตของเขา

4,000 ปีก่อนในสถานการณ์ที่ความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เขายังคงพยายามที่จะโค่นล้มเดมิก็อดแม้จะต้องตายตามกันก็ยอม

บางครั้งยังมีช่วงเวลาที่เขาเอาชิวิตของเขาเข้าไปในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยหนามโดยไม่ลังเล

ขณะนั้น

เฟรย์ฟื้นความคิดที่สิ้นหวังซึ่งเขาสูญเสียไปเมื่อ 4,000 ปีก่อน

จากนั้นเขาก็สามารถมองสถานการณ์ปัจจุบันของเขาจากมุมมองที่ต่างออกไป

เขาไม่สามารถชะลอเรื่องนี้ได้อีกต่อไป

โอดินเป็นกระบอกดินปืนที่สามารถระเบิดได้ตลอดเวลาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เขาเป็นปัจจัยเสี่ยงที่ต้องจัดการโดยด่วน เขาไม่ควรให้เวลากับโอดินอีก

รอให้โอดินติดต่อกับเดมิก็อด?

รายงานกับสโนว์หลังจากได้รับหลักฐานที่แน่ชัด?

ไม่นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาสามารถผ่อนคลายได้

เขาจะต้องฆ่าโอดินก่อนที่พวกเอลฟ์จะสังเกตเห็น

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับป่าใหญ่จะรุนแรงขึ้นแต่ก็ยังไม่มีอะไรเทียบได้กับการที่ได้ฆ่าเดมิก็อด 1คน

ความคิดของเขายังคงซับซ้อนและหน้าอกของเขายังคงรู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยเมฆดำ

แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาต้องทำอะไร

‘คืนนี้”

เขาจะต้องจัดการทุกอย่างให้เสร็จก่อนรุ่งสาง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด