ตอนที่ 529 ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้เสมอเลย

ชีวิตของเขาจะยากลำบากถ้าเขาต้องรักษาสัญญากับเธอจริง ๆ

เขาจะตกลงด้วยกับข้อตกลงที่จะไปแบบกว้าง ๆ อย่าง อะไรก็ได้ แต่ไม่แตะต้องเธอ...เป็นไปไม่ได้หรอก

“เอาล่ะ คุณไม่ต้องมียุ่งกับฉันตอนนี้เลย” เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าเขายังคงยุ่งอยู่กบงานและแสดงความเข้าใจ

“ทำงานของคุณต่อเถอะค่ะ ไม่ต้องนวดฉันแล้วล่ะ”

เธอวางมือบนตัวเขา

รู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากที่เขานวดให้

พวกเขาดิ้นเสียงเคาะประตู

ตามด้วยเสียงเรียกของเว่ยเจิ้ง “ประธานเหมาครับ”

“เข้ามา”

เหมาเยซื่อกำลังสางผมของเฉียวเมียนเมียนด้วยนิ้วของเขา และกอดเธอด้วยมือข้างที่ยังว่าง

เว่ยเจิ้งเปิดประตูเข้ามาในห้อง

ประธานเหมาของเขา ผู้ทุ่มเทเวลาและพลังในการทำงานมาโดยตลอด ไม่ได้ยุ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน อย่างที่เขาคาดหวัง

เขานั่งอยู่บนโซฟาโดยมีคุณผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขน

เว่ยเจิ้งยังเห็นประธานเหมาจูบคุณผู้หญิงของเขาในช่วงเวลาที่เขาเข้ามาในห้องอีกด้วย

คุณผู้หญิงเขินอาย ผลักเขาออกไป ในขณะที่พวงแก้มแดงระเรื่อ

ประธานเหมาจับมือเธอแล้วจูบที่หลังมืออีกครั้ง

เว่ยเจิ้งพูดไม่ออก

ทำไมเขาต้องรับมือกับเรื่องนี้เสมอเลย?

พวกเขาไม่รู้หรือไงว่าเขายังโสดอยู่? พวกเขาจะไม่คิดถึงใจของเขาบ้างเลยเหรอ?

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าเป็นน่าอับอายที่ต้องแสดงอะไรแบบนี้ต่อหน้าเว่ยเจิ้ง

นั่นคือเหตุผลที่เธอผลักเหมาเยซื่อออกห่างตัว

ทว่าชายคนนี้ไม่ยังไงก็ไม่ยอมผละออกจากเธอ เขากระชับแขนของเขารอบเอวของเธอพร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้

“มีอะไร” เหมาเยซื่อหันไปมองเว่ยเจิ้งเล็กน้อยอย่างไม่เป็นมิตร

ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะพูดว่า : ถ้าฉันพบว่าเรื่องที่จะบอกไม่สำคัญล่ะก็ นายตายแน่

เว่ยเจิ้งรู้สึกหนาวสั่ง เมื่อพบกับสายตาที่จ้องมองของเขา และรีบพูดออกไป

“ประธานเหมาครับ ประธานจาง จากเซิงอี้ มาถึงแล้วครับ เขารออยู่ที่ห้องประชุม”

“ประธานจางเหรอ?” เหมาเยซื่อเลิกคิ้วและพยักหน้า “เอาล่ะ รู้แล้ว จัดคนไปดูแลเขาก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

“ครับ”

เว่ยเจิ้งออกไปทันที เมื่อเขาพูดธุระของตนเองจบ

ท้ายที่สุด เขาก็สามารถรักษาชีวิตของตนเองไว้ได้

เหมาเยซื่อมองไปที่หญิงสาวที่อยู่บนตักของเขาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“ที่รัก ผมต้องออกไปสักพัก รอผมอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมกลับมาแล้วเราไปทานข้าวกลางวันกัน โอเค?”

“ค่ะ ไปเถอะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า

เธอไม่กล้าที่จะขัดขวางการทำงานของเขา ท้ายที่สุดสำหรับผู้ชายอย่างเหมาเยซื่อ เวลาล้วนเป็นเงินเป็นทองจริง ๆ เธอไม่สามารถพรากเวลาของเขาไปได้มากนัก

เหมาเยซื่อชอบที่เธอดูอ่อนหวานและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างจุกอยู่นำคอและอดไม่ได้ที่จะส่งจูบอันลึกซึ้งและร้อนแรงให้กับเธอ

เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที เขาออกไปจากห้องทำงาน

เขาดูพอใจมาก

ในขณะเดียวกัน เฉียวเมียนเมียนถูกทิ้งให้หอบอยู่บนโซฟา

....

ห้องอาหารสุดหรู แสนโรแมนติก ที่เหมาะสมกับการออกเดทได้ถูกจองไว้แล้ว

ขณะที่เฉียวเมียนเมียนยังคงต้องกลับไปมหาวิทยาลัย เพื่อขอลาหลังจากนั้น เหมาเยซื่อได้ให้ลุงหลี่ออกรถ

เมื่อเธอมาถึงมหาวิทยาลัย เธอเห็นร้านยาที่อยู่ตรงข้ามถนน จู่ ๆ เธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เธอขอให้ลุงหลี่จอดรถที่ริมถนน

เหมาเยซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

“ทำไมถึงจอดตรงนี้ล่ะ? เรายังไม่ไปที่มหาวิทยาลัยหรอกหรือ?”