บทที่ 8 หนุ่มน้อยสไปเดอร์แมน
บทที่ 8 หนุ่มน้อยสไปเดอร์แมน
เมื่อเดินออกจากตรอกหวู่เฉินเดินไปตามถนนในเฮลคิดเช่นโดยยังคงรูปลักษณ์ของนามิคาเสะ มินาโตะไว้ เดินอย่างไม่เร่งรีบ
เขาพยายามเจอ 'ภารกิจสุ่ม'
สิ่งที่เรียกว่า 'ภารกิจสุ่ม' คือการรอให้ใครสักคนมาขอความช่วยเหลือจากนั้นจึงทำภารกิจช่วยเหลือของบุคคลอื่น
เขาไม่สามารถดึงใครสักคนแล้วพูดว่า
"ฉันจะช่วยคุณทำงานให้เสร็จคุณต้องจ่ายเงินให้ฉัน" หรืออะไรทำนองนั้น!
นั่นจะต่ำเกินไปและจงใจ
หลังจากลองคิดดูในคืนก่อนแล้วเขาก็คิดวิธี 'รับภารกิจแบบสุ่ม'
ตราบใดที่สถานที่นั้นวุ่นวายพอจะมีใครบางคนมาที่ประตูเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่ต้องพูดคือไม่มีอะไรสามารถเอาชนะห้องโถงภารกิจของโคโนฮะได้ในแง่ของการรับภารกิจ
คุณสามารถทำงานประเภทใดก็ได้ที่คุณต้องการ
หากไม่มีห้องโถงภารกิจของโคโนฮะก็ไม่สะดวกที่จะรับภารกิจ
“เฮ้! ไอ้หนูชุดแฟนซีคนนั้น!”
อย่างไรก็ตามแทนที่จะรอ "ภารกิจสุ่ม" เขากลับมีปัญหา
หวู่เฉินถูกหยุดไว้ด้วยหัวโล้น
เขาเป็นชายผิวขาวสูงประมาณสองเมตรมีท้องปูดและใบหน้าที่เต็มไปด้วยอ้วนมีหน้าตาที่ดุร้ายบนใบหน้าของเขา
"คุณต้องการอะไร?" เมื่อเขาถูกขัดจังหวะบนใบหน้าของเขาหวู่เฉินก็ทำตัวน่ารักและร่าเริง
คราวนี้เขาได้ออกมาเพื่อให้ตัวเองมีปัญหา
หาภารกิจรับมันแล้วทำมันให้สำเร็จ ... นี่ไม่ใช่แค่การหาเรื่องเหรอ?
แน่นอนว่าหากกระบวนการไม่ต้องใช้เงินก็จะเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์
ดังนั้นเขาจึงเตรียมพร้อมที่จะถูกคนแปลกหน้าหยุดมานานแล้ว
หวู่เฉินพูดอย่างไพเราะ แต่ชายคนนั้นคิดว่าหวู่เฉินเป็นคนขี้กลัวเขาจึงเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของหวู่เฉินโดยตรง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“แกกำลังเดินไปรอบๆแบบนี้ แกกำลังหาฉันอยู่ใช่ไหม?”
"หืม?" หวู่เฉินไม่แน่ใจ เขามองไปที่มือของชายหัวโล้นที่จับคอเสื้อของเขา
“คุณปล่อยฉันไปได้ไหมในขณะที่คุณพูด?”
“ฮ่าฮ่า! เจ้าโล้นจอห์นกลับมาเจ๋งแล้วจะมีโชว์ดีๆอีกแน่! ฉันพนันได้เลยว่าห้าวินาที!”
"ห้าวินาทีเหรอ แกคิดว่าเด็กน้อยผิวขาวคนนี้สูงเกินไปฉันเดาว่าเขาจะขอความเมตตาก่อนที่จอห์นจะเริ่ม"
"ฉันจะเดิมพันสามวินาที!"
เมื่อคนรอบข้างเห็นฉากนี้แทนที่จะเรียกตำรวจหรือริเริ่มพวกเขากลับหัวเราะด้วยความยินดี
เห็นได้ชัดว่าเจ้าพวกนี้เน่าถึงแก่น
เมื่อหัวโล้นจอห์นได้ยินคำพูดของหวู่เฉินรอยยิ้มของเขาก็เผยออกมา
“ไอ้หนู ดูเหมือนว่าแกกำลังหาฉัน และจะให้เงินฉันใช่ไหม?”
ครั้งนี้หวู่เฉินเข้าใจแล้ว
“ปล้นหรอ?”
“ไม่ ไม่ ไม่ แกณจะพูดว่าปล้นได้ยังไง?” " น้ำลายของหัวโล้นจอห์นพ่นลงบนใบหน้าของหวู่เฉิน
“ฉันไม่ได้พูดเหรอ แกมาที่นี่เพื่อให้เงินฉัน”
“มาดูกัน แกควรจะให้เงินฉันสักพันดอลล่าร์ ใช่!”
กล่าวว่าเขายกมืออีกข้างที่ว่างเปล่าของเขาและโบกมือให้กับกำปั้นขนาดเท่าหม้อปรุงอาหารต่อหน้าหวู่เฉิน
“ฉันไม่อยากได้ยินคำตอบไม่เช่นนั้นฉันอาจจะโกรธและเผลอต่อยแก”
เมื่อเห็นเช่นนี้หวู่เฉินก็ไม่ตอบกลับ แต่เขาหันศีรษะและมองไปรอบๆผู้คนรอบๆตัวเขา
"งั้นพวกแกก็เป็นขยะ!"
จอห์นหัวโล้นโกรธ
“แกพูดว่าอะไรนะ?”
เมื่อพูดจบเขาก็ต่อยหวู่เฉินทันที
และในเวลานี้จู่ๆเสียงตะโกนของเด็กน้อยก็ดังมาจากด้านข้าง
“อย่าทำอะไรเขา! ฉันจะเรียกตำรวจ!”
จอห์นหัวโล้นหยุดและหันศีรษะไปมอง
หวู่เฉินก็ถอนมือออกพร้อมที่จะสร้างกระสุนวงจักรและมองข้ามไป
เป็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาล เขาถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือและในขณะนี้เขาก็กล้าที่จะตะโกนว่า
"ปล่อยเขาไป!"
“ฮ่าๆๆๆ” ทุกคนรวมทั้งจอห์นหัวโล้นหัวเราะ
จอห์นหัวโล้นลากหวู่เฉินเดินมาหาเด็กคนนั้นแล้วก้มตัวลงแล้วพูดว่า
"เจ้าตัวเล็ก แกไม่รู้เหรอว่าตำรวจนิวยอร์กจะไม่ออกมาที่นี่ด้วยซ้ำ"
"อา!" เห็นได้ชัดว่าเด็กชายตกตะลึง
“แต่ลุงตำรวจบอกว่าเขาจะไปที่นั่นเร็วๆ นี้…”
"นั่นเป็นเรื่องโกหก! พวกเขาจะมาหลังจากที่มันจบลงแล้วและเก็บกวาด ฮ่าๆๆๆ”
ในครั้งเดียวผู้คนรอบข้างก็รู้สึกขบขันและเสียงหัวเราะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
เมื่อเห็นเช่นนี้ปีเตอร์ ปาร์กเกอร์อายุเพียงสิบเอ็ดปีก็หน้าซีดเหมือนเดิม แม้ว่าจะอายุน้อย แต่เขาก็รู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้จะต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบไหน
ยุยงพวกอันธพาลเช่นนี้คงต้องถูกทุบตีจนครึ่งเป็นครึ่งตาย จากนั้นก็ถูกปล้นเงิน ถือเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด
ถ้ามันร้ายแรงกว่านี้…เขากลัวเล็กน้อยที่จะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งออกไปซื้อของบางอย่างเมื่อเขามาถึงด้านนี้ของละแวกนั้นเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเจอสถานการณ์เช่นนี้จริงๆ
เขาเติบโตมาพร้อมกับความยุติธรรมที่แข็งแกร่ง ที่จริงปีเตอร์สามารถนั่งเฉยๆและไม่ทำอะไรเลย
แต่เขาไม่โง่ เขาไม่ได้รีบไปหาพวกเขาโดยตรง แต่โทรแจ้งตำรวจ
สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือตำรวจไม่สนใจฝั่งนี้ของเมือง!
นี่…จะทำยังไงดี?!
เมื่อมองไปที่เด็กผู้ชายที่กำลังสับสน หวู่เฉินก็รู้สึกว่าเขาควรลงมือ
เด็กที่กล้าหาญและใจดีเช่นนี้ทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเพื่อช่วยเขา หวู่เฉินค่อนข้างชอบเขา
ในกรณีนี้แน่นอนว่าควรปกป้องเขา
ดังนั้นหวู่เฉินจึงยกมือขึ้นและบีบข้อมือของจอห์นหัวโล้นที่ถือคอเสื้อ ของเขา เขาค่อยๆจับรอบข้อมือของจอห์นและดึงมันออกจากคอเสื้อ
