ตอนที่ 11 เสี่ยวไป๋ และเสี่ยวเฮย
“อืมม…ฉันไม่เคยเห็นขนของสุนัขจิ้งจอกที่สวยงามและนุ่มเท่านี้ เจ้าเป็นคนช่วยฉันไว้งั้นหรอ?”
ชายในชุดดำส่ายหัว ขณะที่หัวเราะและเยาะเย้ยว่าตัวเอง งี่เง่าสัตว์ป่าที่ไร้สติปัญญาจะมีความสามารถในการรักษาเขาได้อย่างไร
แต่ด้วยความคาดหวังของเขา สุนัขจิ้งจอกสีเงินในมือของเขาเริ่มพยักหน้าอย่างโกรธเกรี้ยวเหมือนนกหัวขวาน
ชายชุดดำประหลาดใจและคลายมือออกจากปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ถังลี่เสวี่ยที่อ่อนปวกเปียกไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไป
เธอรีบสะบัดออกจากเงื้อมมือชั่วร้ายของชายชุดดำ และส่งพลังทั้งหมดของ [กัด] ที่ไร้ความปรานีจากนั้นเธอก็กระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างระยะห่างกับชายชุดดำ
ถังลี่เสวี่ยรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเธอ [กัด] ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอล้มเหลวในการทำร้ายฝ่ามือของชายชุดดำและทิ้งรอยฟันไว้เพียงบางส่วน
"!!!"
ถังลี่เสวี่ยแยกเขี้ยวแหลมของเธอเข้าหาเขา
อันที่จริงทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของชายชุดดำ ลองนึกดูว่าช่วงเวลาที่คุณตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพบสัตว์ป่าขนยาวที่ไม่รู้จักนอนอยู่บนตัวคุณ? คุณจะทำอะไร?
ฉันยังคงคิดว่าสิ่งที่ชายชุดดำทำนั้นค่อนข้างใจดีและสมเหตุสมผล ถ้าเป็นฉัน ฉันคงทุบมันทิ้งด้วยแรงทั้งหมดแล้วเปลี่ยนเป็นเนื้อสัตว์
'ไม่!!! ฉันไม่อยากได้ยินมัน! ฉันโกรธจริงๆนะ! ฉันต้องการการแก้แค้น! แฮร่!! ..... '
ใจแคบเหลือเกิน… แต่ชายในชุดดำไม่สนใจการแสดงออกที่โกรธของถังลี่เสวี่ย และยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขา
แม้แต่การแสดงออกที่โกรธของถังลี่เสวี่ยก็ทำให้เขาประหลาดใจมาก
เพราะการแสดงออกของเธอเหมือนมนุษย์เกินไป!
และเธอยังเข้าใจภาษามนุษย์ได้ด้วยงั้นหรอเนี่ย?
แม้แต่สัตว์อสูรที่ฉลาดที่สุดก็ไม่เคยมีสติปัญญาสูงขนาดนี้!
“เจ้า…เจ้าเป็นสัตว์ร้ายจริงๆหรือ เป็นไปไม่ได้! เจ้าฉลาดขนาดนี้ได้ยังไง?! เจ้าเป็นสัตว์วิญญาณที่ปลอมตัวมางั้นหรอ?!” ชายชุดดำถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ถังลี่เสวี่ยแลบลิ้นของเธออย่างรวดเร็วเพื่อเยาะเย้ยเขา จากนั้นก็เหวี่ยงใบหน้าของเธอไปทางอื่นอย่างหยิ่งผยองในขณะที่ทำเสียง 'ฮึ่มม'
ชายในชุดดำกลายเป็นคนตะลึงมากขึ้นเมื่อเขาเริ่มตรวจสอบถังลี่เสวี่ยอย่างระมัดระวังมากขึ้น
อย่างไรก็ตามจากออร่าของถังลี่เสวี่ยที่เปล่งออกมาชายชุดดำทำให้แน่ใจได้ว่าเธอเป็นสัตว์ร้ายตัวจริง! ไม่ใช่แม้แต่สัตว์อสูร!
“อาจจะเป็นเพราะการกลายพันธุ์พิเศษบางอย่างเกิดขึ้นกับมันนี่คือปาฏิหาริย์! ที่คิดว่ามันมีสติปัญญาระดับมนุษย์ เมื่ออยู่ในขั้นสัตว์ป่าดุร้าย…ถ้ามันวิวัฒนาการไปสู่สัตว์อสูรในภายหลังมันจะฉลาดแค่ไหน?! และถ้ามันกลายเป็นสัตว์วิญญาณ…ไร้ขอบเขต!” ชายชุดดำกล่าวด้วยความกลัว
ถังลี่เสวี่ยแสดงสีหน้าเย่อหยิ่งขณะที่มองลงไปที่เขาราวกับว่าเธอพูดว่า 'ตอนนี้คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้น่าทึ่งแค่ไหน? มันสายไปแล้วที่คุณจะขอโทษตอนนี้! '
ชายชุดดำส่งเสียง 'เห้อ' และเริ่มหัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างควบคุมไม่ได้
ถังลี่เสวี่ยไม่รู้ว่านี่อาจเป็นครั้งแรกที่เจ้าชายอสูรหัวเราะโดยไม่ถือสาอะไรเลยใน 20 ปีในชีวิตของเขา
ชายชุดดำโบกแขนเสื้อและร่างของถังลี่เสวี่ยก็บินเข้าหาเขา เธอไม่มีแรงแม้แต่จะต้านทานความประสงค์ของเขา
“ย่าห์…คุณยังเด็กและตัวเล็กมาก แต่ความกล้าของคุณใหญ่มากที่กล้ากัดมือของที่นั่งคนนี้ดูเหมือนว่าที่นั่งคนนี้จะต้องลงโทษคุณเล็กน้อย!” ชายชุดดำหัวเราะอย่างซุกซน
เมื่อถังลี่เสวี่ยเห็นใบหน้าหล่อเหลาซุกซนของเขา เธอรู้สึกถึงความรู้สึกแย่ ๆ จากใจของเธอ! วิ่ง!
"คุณอยากไปที่ไหน ฉันอยากจะเห็นว่าคุณเป็นผู้ชายที่ทำตัวหยิ่งผยองขนาดไหน?! ฉันคนนี้อาจจะต้องปลดเปลื้องคุณก่อน ก่อนที่ฉันจะนำคุณกลับไปยังนิกายฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ... " ชายชุดดำ ชายคนนั้นพูดในขณะที่หัวเราะ
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของชายชุดดำนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่ถังลี่เสวี่ยจะทำอะไรได้ เธอยังไม่สามารถหนีจากเงื้อมมืออันแข็งแกร่งของเขาได้
เขาชอบจิ้งจอกเงินตัวเล็กน่ารักตัวนี้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นสุนัขจิ้งจอกตัวนี้เคยช่วยชีวิตเขาไว้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าจิ้งจอกเงินตัวนี้ทำอย่างนั้นได้อย่างไร แต่เขาก็เชื่อ
แม้ว่าเขาจะเคยสัมผัสขนของจิ้งจอกมานับไม่ถ้วนมาก่อน แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าสิ่งเล็ก ๆ นั้นพิเศษมาก โดยปกติไม่ว่าขนของสุนัขจิ้งจอกจะสวยงามหรือมีสีสันเพียงใด ขนของมันก็ไม่ควรจะนุ่มขนาดนี้ แต่การลูบไล้สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ให้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังลูบผ้าไหมและรู้สึกสบายตัวมาก นอกจากนี้ยังให้ความรู้สึกนุ่มและยืดหยุ่นราวกับว่าไม่มีกระดูก แม้ว่ามันจะยังค่อนข้างเล็ก แต่ไม่ว่าเขาจะสัมผัสที่ไหนมันก็ให้ความรู้สึกนุ่มและมีเนื้อ
ถังลี่เสวี่ยเติบโตขึ้นเล็กน้อย แต่รูปร่างของเธอก็ยังน่ารักเหมือนแมวตัวน้อย
ชายชุดดำจับร่างของถังลี่เสวี่ยด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นใช้อีกข้างหนึ่งอ้าขาของเธอ
'ไม่นะ... การคุกคามทางเพศ! ปล่อยฉันเถอะคนบ้า! ช่วยด้วยยยยยย! '
เขาหัวเราะดังขึ้นและพูดว่า
"ย๊า …เจ้าเป็นจิ้งจอกตัวเมียเหรอ?! ยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่เจ้าก็ใจกว้างและเย่อหยิ่งฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ... จากนี้ไปที่ฉันจะสอนวิธีปฏิบัติตัวให้ถูกต้อง!"
'ดม ... ดม ... ฉันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป ... ฉัน ... ฉันแต่งงานไม่ได้อีกแล้ว ... นายต้องสัญญาว่าจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่และกลายเป็นหนึ่งในนางบำเรอของฉันคนนี้!'
“อืมม…เจ้าต้องมีชื่อ…ตกลงจากนี้ไปฉันจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวไป๋! แล้วเจ้ามีความสุขไหมที่มีชื่อว่าเสี่ยวไป๋?” ชายชุดดำยังคงยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนเด็กที่ได้เพื่อนใหม่ แต่มือของเขายังคงผลักถังลี่เสวี่ยล้มลงทำให้เธอขยับไม่ได้ในขณะที่มืออีกข้างของเขาเริ่มลูบไล้ขนของเธอเบา ๆ
'เสี่ยวไป๋หัวคุณสิ! คุณนะสิเสี่ยวไป๋! เสี่ยวไป๋บ้านคุณสิ!'
ถังลี่เสวี่ยจ้องมองไปที่ชายในชุดดำด้วยความเยาะเย้ย รังเกียจ ประณาม และความโกรธในดวงตาของเธอ
ชายชุดดำเริ่มหัวเราะอีกครั้งเมื่อเขาเห็นพฤติกรรมของถังลี่เสวี่ย ยิ่งเธอทำตัวแบบนั้นเขาก็ยิ่งชอบแกล้งเธอ
“เสี่ยวไป๋!” ชายชุดดำเริ่มเรียกชื่อที่ตั้งให้ถังลี่เสวี่ย ครั้งแล้วครั้งเล่า
'บ้าเอ้ย! จากนี้ไปชื่อของคุณจะเป็นเสี่ยวเฮย!
“เสี่ยวไป๋!”
'เสี่ยวเฮย!'
“เสี่ยวไป๋!”
'เสี่ยวเฮย!'
