ตอนที่ 484 เธอดูหมิ่นเขา

มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจ

เธอรู้สึกต่อต้านเล็กน้อยและกลัวมันในตอนนี้

เธอไม่ต้องการให้เหมาเยซื่อมีเซ็กส์กับเธออีกแล้ว

เธอได้ยินว่าครั้งแรกกับผู้ชายมักจะเร็วกว่าปกติ ทว่าครั้งที่สองและสามจะไม่เร็วอย่างครั้งแรกอีกต่อไป

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เธอก็ไม่อยากลองทดสอบเรื่องนั้นในตอนนี้

“ฉันไปเองได้ค่ะ” เพื่อพิสูจน์เรื่องนี้ เธอจึงห่อตัวเองในผ้าห่ม ลงจากเตียง มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำอย่างเร่งรีบ

เมื่อเห็นว่าเธอรีบพุ่งไปยังห้องน้ำอย่างกระฉับกระเฉง ท่าทางของเหมาเยซื่อก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาเกร็งมากยิ่งขึ้น

ร่างกายของเขาแข็งทื่อเกินกว่าจะขยับไปไน ณ เวลาที่นี่

เธอยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้แย่มากจริง ๆ

แม้ว่าเธอจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่คำถามของเธอที่ว่า ‘เสร็จแล้วใช่ไหมคะ’

นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการดูถูกเขา

เหมาเยซื่อรู้สึกหนักใจ

แม้แต่ความท้าทายที่เขาเผชิญหน้าในการทำงาน ก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกแบบนี้

เขาแอบมองเฉียวเมียนเมียนที่เข้าไปในห้องน้ำและล็อคประตูราวกับว่าเขาเป็นขโมยอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้เขายิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก

เธอไม่อยากอยากอาบน้ำกับเขา เพราะเธอดูถูกเขาหรือเปล่า?

ท่าทาของผู้ชายคนนี้มืดลงกว่าปกติ ริมฝีปากของเขาเม้มหนัก

เขากำหมัดแน่นและมองไปที่ห้องน้ำสักครู่ จากนั้นเขาก็หับกลับและเดินออกจากห้องน้ำด้วยฝีเท้าที่หนักหน่วงพอ ๆ กับหัวใจของเขา

.....

เมื่อเฉียวเมียนเมียนออกมาจากห้องน้ำ เหมาเยซื่อไม่ได้อยู่ในห้องนอนแล้ว

เธอโทรหาเขาสองสามครั้ง ทว่าไม่มีการตอบรับ

เธอพันผ้าขนหนูรอบตัว ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เฉียวเมียนเมียนลงไปชั้นล่างเพื่อถามกับเล่ยเอินเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทว่าได้คำตอบจากหัวหน้าพ่อบ้านว่าไม่เห็นเหมาเยซื่อลงมาที่ชั้นล่าง

“เขาไม่ได้ลงมาที่ชั้นล่างเหรอคะ?” เฉียวเมียนเมียนดูตกใจ

เธอคิดว่าเหมาเยซื่อจะลงมาทานอาหารเช้าแล้วเสียอีก

เล่ยเอินส่ายหน้า “คุณผู้ชายยังไม่ลงมาเลยขอรับ คุณผู้หญิงไม่พบท่านหรือขอรับ นายน้อยน่าจะทำงานที่ห้องทำงานก็เป็นได้ขอรับ”

“อืม น่าจะใช่ค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนรู้ดีว่าปกติแล้วเขาเป็นคนที่มีทำงานเก่ง ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะไปที่ห้องทำงาน

เธอคิดนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มให้เล่ยเอิน “จะให้เสิร์ฟอาหารเช้าก่อนเลยหรือไม่ขอรับ หลังจากนั้นค่อยเรียกคุณผู้ชายมาทานอาหารเช้า”

“เอาแบบนี้ก็แล้วกันนะขอรับ คุณผู้หญิง”

เล่ยเอินเรียกแม่บ้านเข้ามาและให้เธอไปแจ้งกับทางห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า

จากนั้นเขาก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามเหมาเยซื่อให้มารับประทานอาหารเช้า

................

10 นาทีต่อมา

เฉียวเมียนเมียนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารและเพลิดเพลินกับอาหารเช้าแสนอร่อย

เล่ยเอินเดินเข้ามาหาเธอและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิงขอรับ คุณผู้ชายให้มาเรียนว่าให้คุณรับประทานอาหารเช้าไปก่อนเลยครับ ท่านให้มาเรียนว่ามีงานต้องรีบสะสาง อีกสักพักถึงจะลงมาขอรับ”

“เขายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้ว

“งั้น ยกนมไปให้เขาสักแก้วสิคะ อย่างน้อยก็ควรทานอะไรสักหน่อย”

เฉียวเมียนเมียนไม่ได้คิดอะไรมากเกินไป

เธอคิดว่าเหมาเยซื่อยุ่งมากและไม่มีเวลาลงมารับประทานอาหารเช้า

“ครับ คุณผู้หญิง”

เล่ยเอินเหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะจากไป

จากท่าทีการแสดงออกของคุณผู้หญิง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ทะเลาะอะไรกับคุณผู้ชายเลย

แล้วทำไมคุณผู้ชายถึงถึงได้ดูจริงจังและหม่นหมองขนาดนี้ เมื่อเขาเข้าไปหาเมื่อสักครู่

ราวกับว่ามีใครบางคนที่ทำให้เขาขุ่นเคือง

ยิ่งไปกว่านั้นเขามักจะทานอาหารเช้ากับคุณผู้หญิงเป็นประจำไม่ว่าเขายุ่งสักเพียงใด