ตอนที่ 482 ให้ผมเถอะนะ

หัวใจของเฉียวเมียนเมียนเต้นแรงและเร็วขึ้น เธอหน้าแดงระเรื่อ

นิ้วเรียวของเขาจับไปที่ตรงนั้น ตรงนี้ และยังคงเปลื้องผ้าของเธอต่อไป

ไม่นานตัวเธอก็เปลือยเปล่า

ความเย็นที่เข้ามากระทบผิวทำให้เธอตื่นตัว แต่เมื่อเธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ก็สายเกินไปเสียแล้วที่จะหยุดเขา

“เหมาเยซื่อคะ อย่าค่ะ..”

เขาจับมือที่ปัดไปปัดมาของเธอ ใบหน้าของเธอระเรื่อจากความกังวลใจ

เธอยังไม่พร้อม

เหมาเยซื่อหยุดและมองลงไปที่เธอสักพัก เขาจับมือเธอ

จากนั้นก็พูดเสียงต่ำกว่าเมื่อสักครู่ “ที่รัก ผมรอช่วงเวลานี้มานานมากแล้วนะ อย่าปฏิเสธผมอีกต่อไปเลย โอเคไหม”

เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอและตอบว่า “แต่...”

“แต่อะไร? คุณไม่ต้องการหรือ”

เหมาเยซื่อรู้สึกตึงเครียดจากการระงับความปรารถนาของเขาจากเมื่อคืนก่อน

การหยุดตอนนี้ที่กำลังเร่าร้อนเป็นประสบการณ์ที่ขมขื่นสำหรับเขา

แต่เขายอมที่จะหยุดและรับฟังเธออย่างอดทน

“ไม่ใช่...” เฉียวเมียนเมียนเหลือบมองเขาอย่างรวดเร็วและรู้สึกว่าเธอหน้าแดงมากยิ่งขึ้น

น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและเบาขณะที่เธอพูดต่อ “ฉัน-ฉันยังไม่พร้อม”

“คุณไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวให้พร้อมหรอกนะ” เหมาเยซื่อหัวเราะเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขายกคางของเธอด้วยนิ้วเรียวและมองไปที่เธอ จากนั้นก็พูดเบา ๆ “ให้ผมเถอะนะ ผมไม่ทำให้คุณต้องเจ็บหรอก”

ความอ่อนโยนและความอดทนของเขาช่วยเธอในเรื่องความมั่นคงทางอารมณ์

เธอรวบรวมความกล้าและมองไปที่เขา

ใบหน้าของเขาดูราวกับรูปปั้นแกะสลักจากหิน คงเป็นไปไม่ได้ที่จะดูดีได้ขนาดนี้

ช่างเป็นใบหน้าที่มองไม่รู้เบื่อ ใครมองก็คงต้องใจเต้นรัวอยู่ทุกครา

เมื่อเธอมองลงไปเห็นร่างกายที่กระชับของเขา กล้ามเนื้อและรูปร่างที่ผ่านการออกกำลังกายมาเป็นเวลานานช่างล่อใจเธอ

เขาแทบจะปล่อยฟีโรโมนออกมาจากทุกส่วนของร่างกาย

ในเวลานี้จู่ ๆ เธอก็คิดว่าเขาคือ...ยาปลุกอารมณ์ที่มีตัวตน

เธอถูกล่อล่วงอย่างเต็มที่ไปเสียแล้ว

“แต่...แต่..”

“หืม?” เขายิ้มและจูบเธอ จากนั้นก็ถามเบา ๆ “คุณยังกังวลเรื่องอะไรอีก?”

“คุณไม่รังเกียจฉันเหรอคะ?” เธอถามในขณะที่เธอยังคงมีสติรับรู้ถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับตนเอง เธอมองเขาอย่างประหม่าและถามว่า “ฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว คุณจะยัง...”

การตอบสนองของเขาคือจูบที่ยาวนานและเร่าร้อน

เขาใช้จูบนี้เพื่อหยุดไม่ให้เธอพูดอะไรอีก

จากนั้นเขายังคงแสดงความรักผ่านการกระทำของเขา

.....

มันจบลงเร็วกว่าที่เธอคิด

เธอรู้สึกประหลาดใจที่กระบวนการนี้รวดเร็วเพียงใด

เธอคิดว่ามันจะเป็นกระบวนการที่ยาวนานและลำบากใจ ใครจะไปคิดว่า...

เธอเหลือบมองโทรศัพท์ของเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบ...ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบนาที!

เรื่องพวกนี้ในนิยายที่เธอเคยอ่าน เขาใช้วเลาหนึ่งถึงสองชั่วโมงไม่ใช่เหรอ...