ตอนที่ 473 ยิ้มอย่างน่าขนลุก

ฮ่าฮ่า ยังจะใช้มุกเก่า ๆ อยู่อีกเหรอ

แกล้งทำเป็นยืมโทรศัพท์มือถือของเขา แล้วบอกว่าโทรศัพท์ของเธอแบตหมด เพียงเพื่อจะได้เพิ่มชื่อตัวเองลงในรายชื่อติดต่อในมือถือของเขา

เธอคิดว่าเขาจะติดต่อกลับไปงั้นหรือ

ชิ! ผู้หญิงสมัยนี้ ดูคิดวางแผนจะจับผู้ชายสิ

เพราะเธอเป็นเพื่อนของพี่สะใภ้หรอกนะ เขาจึงไม่เปิดเผยเธอ

เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ คุณจะส่งข้อความกี่ข้อความก็ได้ แล้วแต่เลย”

เจียงหลัวลี่หยิบโทรศัพท์มือถือและยิ้มให้เขา “ขอบคุณค่ะ คุณชายหยาง”

หยางเชาชิงคิดว่า : ฮ่า ๆ ยังพยายามจะจีบฉันอยู่งั้นเหรอ?

ในตอนนี้เจียงหลัวลี่ คิด : เอ้ย ชายคนนี้ค่อนข้างดูดี แต่รอยยิ้มของเขาดูแล้วน่าขนลุก

เจียงหลังลี่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาและค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของเหมาเยซื่อ อย่างรวดเร็ว ภายใต้สายตาที่ดูแปลกประหลาดของชายคนที่เธอยืมโทรศัพท์

เธอส่งข้อความ : [เจ้าชายสุดหล่อ ฉันเจียงหลัวลี่นะคะ ที่รักของคุณอยู่ที่ห้องส่วนตัวหมายเลข 523 ของคลับเฮ้าส์ Twinkling Moonlight คุณมาหาเธอหน่อยได้ไหม วันนี้เธอดูอารมณ์ไม่ดี เธอเมาด้วยล่ะ ฉันมีธุระต้องรีบไป ไม่สามารถอยู่กับเธอได้ แต่ฉันกังวลว่าเธอจะกลับเองไม่ไหว ถ้าคุณไม่ว่างช่วยหาคนมารับเธอตอนนี้เลยจะได้ไหมคะ]

เจียงหลัวลี่ส่งข้อความออกไป ไม่กี่วินาทีถัดมา เหยาเยซื่อโทรเข้ามา ทำเอาเธอตกใจ

เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้น เมื่อเห็นชื่อเหมาเยซื่อโทรกลับมา “จะ-เจ้าชายสุดหล่อ?”

เมือ่ได้ยินเธอเรียกอีกฝ่ายว่า “เจ้าชายสุดหล่อ” หยางเชาชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้รับสายใคร

ปลายสายเป็นผู้ชายงั้นเหรอ?

และเธอเรียกเขาว่าเจ้าชายสุดหล่อต่อหน้าหยางเชาชิงงั้นเหรอ?

นี่เป็นอีกมุกของเธอใช่ไหม?

บางทีเธออาจจะพยายามทำให้เขาคิดว่าเธอมีแฟนอีกคนและอยากให้เขาพยายามมากขึ้นก็ได้ล่ะมั้ง?

ฮ่า มันต้องเป็นอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่ฉลาดเท่าไหร่นัก ทว่าเธอต้องเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมอยู่มากและเผยมันออกมาทีละน้อย

เสียงต่ำลอดออกมาให้ได้ยิ้ม “อืม เธอบอกว่าเมียนเมียนอยู่ที่ Twinkling Moonlight ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“เธอเมาเหรอ?”

“นิดหน่อยค่ะ”

“ตอนนี้คุณอยู่กับหยางเชาชิงงั้นเหรอ?”

“ค่ะ”

“ยื่นโทรศัพท์ให้เขา ฉันจะคุยกับเขา”

“ได้ค่ะ” เจียงหลัวลี่เงยหน้าขึ้นมอง พบกับสีหน้าแปลกประหลาดใจของหยางเชาชิง เธอยื่นโทรศัพท์ให้เขาทันที

“คุณชายหยาง เขาจะคุยกับคุณ”

หยางเชาชิงตกใจ “ผมเหรอ?”

เจียงหลัวลี่พยักหน้า “อืม.”

หยางเชาชิงมองเธอลึกลงไปเล็กน้อย ราวกับพยายามคาดเดาความตั้งใจของเธอ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและต้องตกตะลึงทันที เมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่าย

หนึ่งนาทีต่อมา เขาวางสาย

เขามองไปที่เจียงหลัวลี่อย่างแปลกประหลาดใจ “คุณยืมโทรศัพท์ของผม เพื่อส่งข้อความให้พี่รองเหรอ?”

“อืม เขากับเมียนเมียนผิดใจกันนิดหน่อย เพราะงั้นฉันจึงโกหกให้เขามาที่นี่ เขาพูดอะไรทางโทรศัพท์บ้าง? เขาจะมาใช่ไหม?”

“เขาบอกให้ผมกลับไปดูแลพี่สะใภ้ที่คลับเฮาส์ เขาจะรีบมาทันที”

“ดีเลย.” ในที่สุดเจียงหลัวลี่ก็สบายใจแล้ว เมื่องานของเธอเสร็จสมบูรณ์ เธอก็พร้อมที่จะจากไป