ตอนที่ 471 ทำไมเราไม่ไปเดทกันล่ะ?

เฉียวเมียนเมียนยิ้ม “ดอกไม้ของคุณ..พวกนี้?”

หยางเชาชิงมองไปรอบ ๆ และสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่เจียงหลัวลี่ที่นั่งอยู่บนโซฟา ในตอนแรกเขาตกตะลึงเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็ยิ้ม “พวกมันมาเพื่อความงดงามของคุณ”

จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบช่อดอกไม้ออกจากมือของเฉียวเมียนเมียนและเดินไปที่เจียงหลัวลี่อย่างช้า ๆ เขายิ้มให้เธออย่างมีเสน่ห์และพูดอย่างมีเสน่ห์ว่า “คุณผู้หญิงครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะดูมากเกินจริงไปหรือเปล่า ที่เพียงแค่ผมเห็นหน้าคุณ ผมรู้สึกหลงใหลและตอนนี้ผมก็คลั่งไคล้คุณ ดอกไม้ช่อนี้แทนความรู้สึกของผมที่ต่อคุณ ช่วยรับมันจะได้ไหมครับ”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงมอบดอกกุหลาบให้กับเจียงหลัวลี่และมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง

หยางเชาชิงมาจากครอบครัวที่ดี หน้าตาดีและเป็นคนกะล่อน ถ้าเขาตั้งใจจะสร้างความประทับใจให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่อีกฝ่ายจะตกหลุมรักเขา

เมื่อได้รับการสารภาพโดยไม่มีที่มาที่ไปเช่นนี้ ทำให้เจียงหลัวลี่ตกตะลึงไปสองสามวินาที เธอชี้นิ้วไปที่ตัวเองและถามว่า “ดอกไม้นี่..ให้ฉันเหรอ”

“ครับ” หยางเชาชิงพูดอย่างอ่อนโยนและเย้ายวนมาก

“แต่บริกรบอกว่าเป็นของเมียนเมียนนี่” เจียงหลัวลี่ยังไม่หลงคารมเขา เธอเปิดเผยเขาทันที

หยางเชาชิงพูดไม่ออก

ท่าทางของเขาแข็งกระด้างไปชั่วขณะ แต่ในไม่ช้าเขาก็มีรอยยิ้มที่น่าดึงดูด “เป็นความผิดของผมเอง จริง ๆ แล้วผมเห็นคุณตั้งแต่แรก แต่ผมไม่รู้ว่าเวลาไหนที่ควรจะเข้าหาคุณ และผมกลัวว่าการจีบคุณจะทำให้คุณกลัว เมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงจากในห้องนี้ ผมคิดว่านั่นเป็นคุณ ดังนั้น...”

ในตอนนี้หยางเชาชิงรู้สึกว่าเขาอัจฉริยะ

เขามาพร้อมกับข้ออ้างที่น่าทึ่งจริง ๆ!

ข้ออ้างนั้นพิสูจน์ได้เสียที่ไหน

ฮ่าฮ่าฮ่า เขาช่างฉลาดเกินไป

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ คนอีกสองคนในห้องส่วนตัวกำลังมองมาที่เขาราวกับว่าเขาเป็นคนโง่

คุณชายหยางคิดว่าพวกเขาเป็นเด็กใจง่ายหรือเปล่านะ?

จริง ๆ แล้วเขาใช้ข้ออ้างเพื่อจัดการเรื่องทั้งหมดก็เท่านั้น

แต่เนื่องจากเขาสนุกกับการแสดงมาก พวกเขาจึงเพียงแต่เฝ้าดูเขาอยู่เงียบ ๆ

“แล้วคุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงกับคุณ” หยางเชาชิงพูดต่ออย่างจริงใจที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ความรักที่มีต่อคุณ จะได้ไหม?”

“ได้สิ” เจียงหลัวลี่รับดอกไม้จากเขาและตอบรับ

เมื่อเห็นเธอตอบรับอย่างรวดเร็ว ทำให้หยางเชาชิงแสร้งประหลาดใจ

“คุณยอมรับผมแล้วใช่ไหม”

เจียงหลัวลี่ยังคงยิ้ม “ใช่ค่ะ คุณไม่ได้บอกเองเหรอว่าขอให้ฉันให้โอกาสคุณพิสูจน์ตัวเอง?”

“..ครับ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณรออะไรอยู่ล่ะ”

เจียงหลัวลี่วางดอกไม้ไว้บนแขนของเธอและมองไปที่เขา

“ได้เวลาพิสูจน์ด้วยการกระทำของคุณแล้ว คุณควรเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย อืม! เนื่องจากยังเร็วไป เราจะไปเดทกันยังไงดี?”

หยางเชาชิงพูดไม่ออก

รอยยิ้มค่อย ๆ หายไปจากใบหน้าของเขา

“ตอนนี้?”

“ค่ะ. มีปัญหาอะไรเหรอคะ?”

เนื่องจากเขาเพิ่งสารภาพรักกับเธอ หยางเชาชิงจึงไม่สามารถบอกได้ว่ามีปัญหากับเรื่องนี้

เขามองไปที่ใบหน้าที่สดใสและงดงามของเจียงหลัวลี่ และรู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาในทันที

“มะ-ไม่มีปัญหาครับ แต่นี่ก็ดึกแล้ว ผมไม่ได้เตรียมอะไรเลย มันไม่เร่งรีบไปหน่อยเหรอ? ผมไม่อยากให้เดทแรกของเรามันเลอะเทอะขนาดนี้ วันอื่นค่อย...”