ตอนที่แล้วEP 294 อย่าหลบหน้าฉัน!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP 296 เสือไซบีเรีย!

EP 295 เที่ยวสวนสัตว์กันเถอะ


EP 295 เที่ยวสวนสัตว์กันเถอะ

By loop

ในช่วงวันเสาร์.

เริ่มมีหิมะตกในตอนเช้า นี่เป็นหิมะครั้งแรกในเทศมณฑลหยานไท่และช้ากว่าปีที่แล้วมาก

ดงซูบินลุกจากเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง การพยากรณ์อากาศเริ่มไม่น่าเชื่อถือมากขึ้นเรื่อย ๆ พยากรณ์วันนี้น่าจะมีแดดทำไมตอนนี้หิมะตก โชคดีที่หิมะไม่ตกหนักและมีเพียงชั้นบาง ๆ ของหิมะปกคลุมพื้นดินอยู่

หลังจากแต่งตัวดงซูบินก็เดินออกจากห้องนอน “อ้าทุกคนพร้อมหรือยัง”

"พร้อมแล้ว ฉันกำลังจะไปปลุกคุณ“หยูเหมยเซียวซึ่งสวมผ้ากันเปื้อนได้เตรียมอาหารเช้า”อาหารเช้าพร้อมแล้ว."

หยูเซียวเซียวมองไปที่ดงซูบินในชุดใหม่ของเธอ “พี่ใหญ่คุณคิดยังไงกับเสื้อผ้าใหม่ของหนู? หนูควรใส่มันไหม”

“ฮ่าฮ่า…ทำไมไม่” ดงซูบินหัวเราะ “เซียวเซียวสวยในทุกสิ่ง”

หยูเซียวเซียวยิ้มอย่างเขินอาย

หลังอาหารเช้าหยูเหมยเซียวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของเธอ เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีพาสเทลสเวตเตอร์สีขาวกางเกงขายาวสบาย ๆ และมัดผมเป็นบัน เธอดูทันสมัยและเป็นผู้ใหญ่

ดงซูบินตะลึงเมื่อเห็นหยูเหมยเซียวนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหยูเหมยเซียวในชุดแบบนี้ แต่เขารู้สึกว่าการแต่งตัวของเธอค่อนข้างคุ้นเคย เขาจำได้ว่าเคยเห็นนางแบบบนปกนิตยสารผู้หญิงบนโต๊ะกาแฟสวมเสื้อผ้าที่คล้ายกัน เขารู้ว่าหยูเหมยเซียวจะไม่ได้เก่งในการแต่งตัวเท่าไร เธอแค่ลอกแบบที่สวมอยู่

ดงซูบินอ้าปากค้าง "คุณสวยมาก."

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ไม่หรอก…”

“คุณหมายความว่าอย่างไรโดยไม่? คุณลองถามเซียวเซียวสิ เซียวเซียววันนี้แม่ของเธอสวยไหม”

"ใช่!" หยูเหมยเซียวตะโกน “แม่คุณสวยมาก”

“…ไม่…”

ชุดเสื้อผ้าของหยูเหมยเซียวมีราคามากกว่า 1,000 หยวน เธอซื้อมันหลังจากได้เงินเดือนจากซูเปอร์มาร์เก็ต เมื่อเธอซื้อเสื้อผ้าชุดนี้เธอไม่คิดว่าเสื้อผ้าจะสวยขนาดนี้ เธอรู้สึกไม่สบายตัวเนื่องจากเสื้อโค้ทรัดรูปและส้นเท้าของเธอทำให้เจ็บเท้า เธอไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูงมาก่อนในชีวิต แต่เธอไม่อยากทำให้ดงซูบินต้องอับอายด้วยการแต่งตัวเหมือนคนบ้านนอกเมื่อเธอออกไปข้างนอกกับเขา

"คุณหนาวไหม?" ดงซูบินมองไปที่ขาของหยูเหมยเซียว

หยูเหมยเซียวตอบ “มันไม่หนาวเลย ฉันสบายดี.”

“นั่นเป็นเพราะที่นี่มีเครื่องทำความร้อนและอาจจะหนาวที่สวนสัตว์ในภายหลัง” หยูเหมยเซียวจะไม่รู้สึกหนาวได้อย่างไร? กางเกงของเธอบางมากและตอนนี้ก็เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น…ฉันจะใส่เสื้อแจ็คเก็ตไปจะดีไหม?”

“แจ็คเก็ตจะไม่เข้ากับเสื้อผ้าของคุณ”

"ตกลง."

ดงซูบินคิดชั่วขณะ "ไปกันเถอะ. เราจะไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อผ้าให้คุณก่อน”

ดงซูบินพาคู่แม่ลูกออกไปที่รถของเขา หลังจากจ่ายค่าจอดรถแล้ว ดงซูบินก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังพื้นที่เมืองเฟินโจว เมืองเฟินโจวอยู่ไม่ไกลและพวกเขาก็มาถึงประมาณ 30 นาทีต่อมา ห้างสรรพสินค้าได้เปิดทำการและ ดงซูบินได้เข้าไปในห้างสรรพสินค้าภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

“ซูบินเสื้อผ้าที่นี่แพงมาก” หยูเหมยเซียวดูป้ายราคา

หยูเซียวเซียวตกใจกับราคาของเสื้อผ้า ชุดราคาหลายพันหยวนและเธอไม่กล้าแตะมันด้วยซ้ำ

ดงซูบินไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาพูดและเดินไปที่ส่วนเสื้อขนสัตว์ "คุณชอบสีอะไร?"

หยูเหมยเซียวเงียบ

“ถ้าคุณไม่บอกฉันฉันจะเลือกชุดให้คุณเอง”

ผู้ช่วยร้านค้าเดินมาหาพวกเขา “ท่านครับ มาดามฉันช่วยคุณแนะนำได้ไหม”

ดงซูบินมองไปรอบ ๆ “ขนมิงค์สีขาวนั่น ใช่…เราอยากลองดู”

“ได้เลย” ผู้ช่วยร้านรีบนำเสื้อโค้ทออกทันที

หยูเหมยเซียวไม่อยากลองเสื้อโค้ท เมื่อดงซูบินกำลังคุยกับผู้ช่วยร้านค้าเธอก็แอบดูป้ายราคา เธอยืนอยู่ไกลเกินไปและมองไม่เห็นตัวเลข แต่เธอแน่ใจว่าเป็นตัวเลขห้าตัว นั่นหมายความว่าเสื้อโค้ทมีราคามากกว่า 10,000 หยวนเกือบจะเทียบเท่ากับเงินเดือนซูเปอร์มาร์เก็ต 2 ถึง 3 ปีของเธอ แต่ดงซูบินจ้องมองเธอและหยูเหมยเซียวก็พยายามอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นสาวงามก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้ากระจก

ผู้ช่วยร้านรู้สึกอิจฉาผู้หญิงตรงหน้านิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้อายุดูไม่มากอีกทั้งเธอยังสวยมาก นั้นร่วมถึงเด็กผู้หญิงด้วย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หยูเซียวเซียว

"ตกลง! เราต้องการเสื้อตัวนั้น!” ดงซูบินประกาศ

หยูเหมยเซียวตอบ “ซูบินเสื้อคลุมตัวนี้ใหญ่เกินไป…”

“แค่ฟังฉัน เสื้อโค้ทตัวนี้เหมาะกับคุณและคุณก็ดูสวยด้วย”

หยูเซียวเซียวซึ่งยืนอยู่ข้างๆแม่ของเธอพยักหน้า

หลังจากจ่ายค่าเสื้อโค้ทแล้วทั้งสามคนก็ออกจากห้างสรรพสินค้า ระหว่างทางไปที่รถดงซูบินสังเกตเห็นหยูเซียวเซียวมองไปที่เสื้อคลุมของแม่ของเธอด้วยความอิจฉาและมองไปที่ร้านขายเสื้อผ้าในบริเวณใกล้เคียง ดงซูบินรีบพาพวกเขาไปยังส่วนอื่นของห้างสรรพสินค้า

“เนื่องจากเราอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า เซียวเซียวก็ควรเลือกเสื้อผ้าสักสองสามตัวด้วย” ดงซูบินกล่าว

หยูเซียวเซียวจับมือของเธออย่างรวดเร็ว “ฉัน…ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าใหม่”

หยูเหมยเซียวปฏิเสธข้อเสนอของดงซูบิน"ถูกตัอง. เธอมีเสื้อผ้ามากมายและเธอก็ใส่ชุดนักเรียนเกือบตลอดเวลา”

“แค่ไปเลือกเสื้อผ้าที่คุณชอบ” ดงซูบินลูปหัวเซียวเซียว "ไปกันเถอะ."

……

หนึ่งชั่วโมงต่อมา.

ดงซูบิน, หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวถือถุงช้อปปิ้งสองสามใบไว้ในที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าเบนซ์เอ็มพีวีของเขา พวกเขาซื้อรองเท้ากางเกงผ้าพันคอและเสื้อผ้าผู้หญิงทุกประเภท รายการเหล่านี้เป็นของเซียวเซียวและ หยูเหมยเซียวและ ดงซูบิน ใช้เงินเกือบ 100,000 หยวน

หยูเซียวเซียวกล่าวอย่างตื่นเต้น “แม่ฝาไหนดูดีกว่ากัน? นี่หรือนี่”

หยูเหมยเซียวไม่สนใจ หยูเซียวเซียวและกล่าว “ซูบินฉันขอโทษที่ทำให้คุณใช้เงินมากมายกับเรา”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ค่ะ” หยูเซียวเซียวกล่าว

“สบายมากตราบใดที่คุณทุกคนมีความสุข” ดงซูบิน หัวเราะ “วันนี้เราออกไปสนุกกับตัวเองและการช้อปปิ้งก็เป็นส่วนหนึ่งของความสนุก ได้เลยเรากำลังจะย้ายออก”

สวนสัตว์ป่าซาฟารี

สวนสัตว์แห่งนี้เพิ่งเปิดใหม่และมีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก

ตั๋วราคา 50 หยวนต่อคนและ ดงซูบิน ซื้อตั๋วสามใบ

หยูเซียวเซียวมีความสุขมากในวันนี้ เธอไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนในชีวิต เมื่อเธอยังเด็กพ่อแม่ของเธอยากจนและไม่สามารถพาเธอออกไปได้ หลังจากที่เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นเคาน์ตี้เฟิร์สเพื่อนร่วมชั้นทุกคนเคยไปสวนสัตว์และสวนสนุกยกเว้นเธอ เพื่อนร่วมชั้นที่ร่ำรวยกว่าของเธอบางคนเคยไปปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้ในช่วงวันหยุด นี่คือเหตุผลที่ หยูเซียวเซียวรู้สึกว่าเธอไม่อยู่กับพวกเขา แต่ตอนนี้พี่ใหญ่ของเธอได้พาเธอไปที่สวนสัตว์และซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ ให้เธอด้วย

หยูเหมยเซียวรู้ว่าเซียวเซียวกำลังคิดอะไรและเธอรู้สึกขอบคุณ ดงซูบิน ที่ทำเพื่อพวกเขามากมาย

“ทำไมคุณสองคนถึงมองฉันแบบนี้” ดงซูบิน มองไปที่พวกเขาและกล่าวว่า "ไปกันเถอะ."

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและเดินตามหลัง ดงซูบิน ในขณะที่จับมือของ หยูเซียวเซียวหยูเซียวเซียวมองไปที่ด้านหลังของ ดงซูบิน และตะโกน "พี่ชาย." เมื่อ ดงซูบิน หันมา หยูเซียวเซียวรีบจับมือของ ดงซูบิน ด้วยมือที่ว่างอีกข้างของเธอ ตอนนี้เธอจับมือแม่ด้วยมือขวาและดงซูบินด้วยมือซ้าย แต่ หยูเหมยเซียวหน้าแดงเมื่อเธอสังเกตเห็นนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ มองพวกเขาราวกับว่าเธอและ ดงซูบิน เป็นคู่รักที่พาลูกของพวกเขาออกไปที่สวนสัตว์

สัตว์ส่วนใหญ่ที่อยู่ใกล้ทางเข้าจะถูกขังไว้ในกรงและผู้เยี่ยมชมสามารถซื้ออาหารเพื่อเลี้ยงสัตว์ได้

“แม่นั่นกวางเหรอ”

“แม่คิดอย่างนั้น มีป้ายอยู่ตรงนั้นด้วย”

“มันน่ารักมาก หนูสามารถไปถ่ายรูปกับพวกมันได้ไหม? หนูอยากจะเลี้ยงมันมากด้วยๆ”

“ได้เลย” ดงซูบิน หยิบไอโฟน 4  ของเขาออกมา“ฉันจะถ่ายรูปให้เธอเอง ไปยืนตรงนั้นสิ”

"เย้!" หยูเซียวเซียววิ่งไปอย่างตื่นเต้น

หลังจากถ่ายรูปให้กับ หยูเซียวเซียวแล้ว ดงซูบิน ก็ซื้อผลไม้ให้เธอกินกวาง แม้ว่ากวางจะกินอาหารได้ แต่พวกมันก็นำไปด้วย แต่เจ้าหน้าที่ของสวนสัตว์ไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวให้อาหารสัตว์ด้วยอาหารที่พวกเขานำมา ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของสัตว์และยังสร้างรายได้ให้กับสวนสัตว์อีกด้วย หยูเซียวเซียวรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าเมื่อเธอให้อาหารกวาง เธอยังถือโอกาสลูบคลำมันด้วย

“พี่สาวให้ฉันถ่ายรูปให้คุณ” ดงซูบินยกโทรศัพท์ขึ้น

หยูเหมยเซียวใช้มือบังกล้องของโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ไม่…ฉันไม่อยากถ่ายรูป ”

“ทำไมคุณขี้อายจัง? เร็วเข้า เรามาสนุกกันแล้วจะไม่ถ่ายรูปได้ยังไง” ดงซูบิน กล่าว

หยูเหมยเซียวไม่สามารถปฏิเสธ ดงซูบิน ได้และยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าอึดอัดใจ ดงซูบิน ขอให้เธอยิ้มและเธอก็ยิ้มอย่างฝืน ๆ หยูเซียวเซียววิ่งเข้ามากอดแขนแม่ต่อหน้ากล้อง หยูเหมยเซียวผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อลูกสาวอยู่ข้างๆเธอ แต่เธอก็ยังคงเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง คลิก! ดงซูบินหัวเราะขณะที่เขามองไปที่รอยยิ้มที่ไม่สบายใจของพี่สาวหยูในภาพ

พวกเขาทั้งสามเดินต่อไปยังกรงอื่น ๆ

หยูเซียวเซียวเหนื่อยล้าจากการเดินเท้าดงซูบินพาพวกเขาไปที่ศาลาที่มีม้านั่งหินเพื่อพักสมอง

“โอ้เรายังไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันเลย” ดงซูบิน กล่าว

หยูเหมยเซียวไม่ชอบถ่ายภาพ “…เราจะถ่ายรูปด้วยกันยังไง?”

"เดี๋ยวก่อน. เดียวฉันจะหาคนมาถ่ายให้เรา“ดงซูบิน ลุกขึ้นและหยุดคู่หนุ่มสาวที่เดินผ่านไป” ขอโทษนะคุณช่วยเราถ่ายรูปได้ไหม”

ชายหนุ่มยิ้ม “ได้เลย”

"ขอบคุณมาก."

"ไม่มีปัญหา." ชายหนุ่มรับ ไอโฟน 4  จาก ดงซูบิน

ดงซูบิน กลับไปที่ศาลาและนั่งข้าง หยูเซียวเซียวหยูเหมยเซียวซึ่งนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของ หยูเซียวเซียวขยับเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มนับ “สามสองหนึ่ง” คลิก! ดงซูบิน เดินไปขอบคุณทั้งคู่ก่อนที่จะเดินกลับไปเพื่อแสดงภาพ หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียว

ทันใดนั้นก็มีคนร้องเรียกดงซูบิน “หัวหน้าซูบินดูเหมือนคุณจะอารมณ์ดี”

ดงซูบิน ประหลาดใจและมองข้ามไป “โอ้เลขาลวน น่าแปลกใจจังเลย”

บุคคลที่เรียกร้องให้ ดงซูบิน คือ ดวนเซินกังเลขาธิการพรรคคณะกรรมาธิการการตรวจสอบวินัยของมณฑลหยานไท่มีผู้หญิงอายุสี่สิบเศษและเด็กน้อยอายุประมาณเก้าถึงสิบขวบอยู่ข้างๆเขา เด็กชายกำลังมองไปที่ ดงซูบิน อย่างอยากรู้อยากเห็นและดวนเซินกังก็ตอบกลับอย่างสุภาพ “นี่คือภรรยาของฉันและเราไม่ได้ทำงานในวันนี้ ดังนั้นเราจึงพาเด็กชายของเราไปดูสัตว์ต่างๆ”

ดงซูบิน ยิ้ม “โอ้…เป็นพี่สะใภ้…ยินดีที่ได้รู้จัก”

เฉินถิงถิงรู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยิน ดงซูบิน เรียกเธอว่าพี่สะใภ้ ดงซูบิน ควรเรียกเธอว่าคุณน้าตามอายุที่ต่างกัน ถึงกระนั้นอันดับของ ดงซูบิน ก็ใกล้เคียงกับดวนเซินกังและไม่มีอะไรผิดปกติกับเขาที่พูดกับเธอในฐานะพี่สะใภ้

"ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน. ฉันได้ยินสิ่งดีๆมากมายเกี่ยวกับคุณ” เฉิงถิงถิงกลับมาทักทาย

ดงซูบิน ยิ้ม “ฮ่าฮ่า…คุณกำลังประจบฉัน คุณต้องเคยได้ยินเรื่องแย่ ๆ เกี่ยวกับตัวฉัน”

เฉิงถิงถิงขมวดคิ้วในใจ แต่ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ บนใบหน้าของเธอ

การประชุมครั้งนี้ตึงเครียดขึ้นหลังจากการแลกเปลี่ยนสองสามครั้ง เหตุผลง่ายๆคือ ดงซูบิน ถูกนำตัวกลับไปยังคณะกรรมการตรวจสอบวินัยเพื่อสอบสวนเมื่อไม่กี่วันก่อนโดย ดวนเซินกังแม้ว่าจะไม่มีหลักฐานใด ๆ เกี่ยวกับ ดงซูบิน แต่ชื่อเสียงของเขาก็ได้รับผลกระทบเล็กน้อย ดงซูบิน อาจจะยิ้มและไม่แสดงความไม่พอใจใด ๆ แต่ในใจของเขาเขาไม่มีความสุขอย่างยิ่ง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเซียงดาวเป็นคนสั่งการสอบสวนครั้งนี้ แต่เขาก็ยังเกลียดดวนเซินกังเพราะฝ่ายหลัง“เอนเอียง” ไปที่ฝ่ายของเซียงดาว

ในขณะเดียวกันดวนเซินกังก็ไม่ชอบ ดงซูบิน เพราะเป็นคนพูดตรงไปตรงมา

เฉิงถิงถิงอยู่ข้างสามี เธอรู้ว่า ดงซูบิน และสามีของเธอไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกันและเธอก็ไม่ชอบ ดงซูบิน ด้วย

เว้นแต่ทั้งสองฝ่ายจะมีความเกลียดชังกันอย่างลึกซึ้งผู้นำจะยังคงทักทายกันอย่างสุภาพเมื่อพบกันแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะมีความแค้นเคืองกัน การมีความเสียใจและการหลุดออกไปนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แน่นอนว่าเมื่อใครก็ตามที่เห็น ดงซูบิน และ ดวนเซินกังคุยกันและยิ้มพวกเขาจะคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน นี่คือความหน้าไหว้หลังหลอกในระบบราชการ

หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวไม่สามารถบอกได้ว่าทั้งสองคนไม่ชอบกันและกัน

ขณะที่ผู้ชายกำลัง 'คุยกัน' เหลียงเหลียงลูกชายของดวนเซินกังเดินไปหา หยูเซียวเซียวและดูขนมที่เธอถืออยู่ "คุณกำลังกินอะไร?"

หยูเซียวเซียวยิ้มอย่างอ่อนหวาน “หนูกินมันฝรั่งทอด”

เหลียงเหลียงมองไปที่แพ็คเก็ตชิปอย่างตะกละ “ฉันก็อยากกินเหมือนกัน”

หยูเซียวเซียวไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันขนมของเธอ ครอบครัวของเธอยากจนและเธอแทบไม่ได้กินขนมเลยตั้งแต่เด็ก เฉพาะเมื่อเธอออกไปข้างนอกกับ ดงซูบิน ดงซูบิน จะซื้อขนมมากมายให้เธอ แต่เธอจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของเหลียงเหลียง “ลองทานสิ”

“ขอบคุณพี่สาว!” เหลียงเหลียงหยิบมันฝรั่งทอดมาจากหยูเฉียนเฉียน

แต่ก่อนที่เหลียงเหลียงจะเอาชิปเข้าปากเฉิงถิงถิงก็ตะโกนขึ้น “ใครอนุญาตให้ลูกกินอย่างนั้น! โยนมันออกไป!”

เหลียงเหลียงขบริมฝีปากของเขาและตอบกลับ “แม่ผมกินแค่ชิ้นเดียว”

“ไม่! ไม่ถึงครึ่งชิ้น! ลูกไม่ได้รับอนุญาตให้กินอาหารขยะ!” เฉิงถิงถิงเดินเข้ามาคว้าชิ้นส่วนมันฝรั่งทอดจากลูกชายของเธอแล้วโยนลงถังขยะดวนเซินกังและ เฉินติงติงมีลูกมาสายและพวกเขาให้ความสำคัญกับเขามาก เธอไม่อนุญาตให้เหลียงเหลียงกินมันฝรั่งทอดเนื่องจากเป็นอาหารแปรรูปและเธอกังวลว่าหยูเซียวเซียวไม่ได้ล้างมือ

หยูเซียวเซียวแทบร้องไห้เมื่อเห็นเฉิงถิงถิงโยนมันฝรั่งทอดออกไปด้วยความโกรธและดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเด็กน้อยคนนี้ถึงทำตัวแบบนี้เพราะมันเป็นแค่มันฝรั่งทอดเท่านั้น

ดงซูบิน โกรธ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทำไมคุณถึงทำให้เซียวเซียวกลัวเช่นนี้?

“เฮ้คุณไม่จำเป็นต้องรุนแรงขนาดนี้” ดงซูบิน มองไปที่เฉินถิงถิง

เฉิงถิงถิงไม่ได้ทำตามวัตถุประสงค์และอธิบาย “เหลียงเหลียงมีอาการท้องแข็งและเราไม่ค่อยให้เขากินของว่าง”

หลังจากเหตุการณ์นี้ความประทับใจของ ดงซูบิน ที่มีต่อดวนเซินกังและเฉินถิงถิงก็แย่ลง

ดวนเซินกังมักทำหน้าตรงทั้งในที่ทำงานและหลังเลิกงาน เขาสังเกตเห็น หยูเซียวเซียวให้ เหลียงเหลีย มันฝรั่งทอดเมื่อเขาคุยกับ ดงซูบิน และไม่มีความสุขกับมัน เขากลัวมือของเด็กหญิงจะสกปรก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

ทุกคนรู้สึกอึดอัดและอึดอัด

แหวนแหวนแหวน ... โทรศัพท์ของดวนเซินกังดังขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด

ดวนเซินกังตอบ "สวัสดี? ครับ…โอเค…กี่โมงครับ? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? โอเค…“หลังจากพูดโทรศัพท์สักพักเขาก็ขมวดคิ้ว”ตกลง. ฉันรู้ว่า." เขาหันไปหาภรรยาและลูกชายของเขา “ตอนนี้ฉันมีงานต้องทำ ทั้งสองก็เดินเที่ยวต่อได้เลย” ในฐานะคณะกรรมการตรวจสอบวินัยเลขาธิการพรรคและสมาชิกคณะกรรมการพรรคของมณฑลดวนเซินกังมีงานยุ่งกว่าดงซูบิน

เฉิงถิงถิงเคยชินกับมันและเธอตอบ “ไปเถอะ อย่าลืมขับรถช้าๆ”

เหลียงเหลียงไม่ต้องการให้พ่อจากไปและไม่ยอมปล่อยมือพ่อ

ดงซูบิน แจ้งให้พวกเขาทราบว่าเขาก็จะไปแล้วและไปอยู่กับ หยูเซียวเซียวและหยูเหมยเซียว

“เซียวเซียว เพียงแค่ไม่สนใจพวกเขา คนเหล่านี้หยาบคาย” ดงซูบิน กล่าว

แม้ว่าพวกเขาจะออกจากศาลาไปแล้ว หยูเซียวเซียวก็ยังคงเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "ตกลง."

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน “ผู้ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าของคุณหรือเปล่า”

“หัวหน้าอะไร?! เขาเป็นคนที่สั่งให้คณะกรรมการตรวจสอบวินัยสอบสวนฉันและต้องการกล่าวหาว่าฉันทุจริตและรับสินบน!” ดงซูบิน ตอบ “เขาพยายามดิสเครดิตของฉัน!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด