ตอนที่แล้วEP 293 ห้องปกครอง!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP 295 เที่ยวสวนสัตว์กันเถอะ

EP 294 อย่าหลบหน้าฉัน!


EP 294 อย่าหลบหน้าฉัน!

By loop

ในช่วงบ่ายเวลา 17.00 น.

ณ ย่านอสังหาริมทรัพย์ฮวนเหม่ย อพาร์ตเมนต์ของ หยูเหม่ยเซียว

ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ทเมนต์นี้มาระยะหนึ่งแล้ว อย่างไรก็ตามอพาร์ทเมนท์ยังคงมีกลิ่นของเฟอร์นิเจอร์ใหม่และดูเหมือนใหม่อยู่

หลังจากกลับบ้านหยูเซียวเซียวเองก็หยุดร้องไห้ขณะที่เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ดงซูบินออกตัวปกป้องเธอจากหลิวเซียวเหล่ยและพ่อของเขา นอกจากนี้หยูเซียวเซียวไม่ได้ถูกเอาเปรียบและยังข่วนใบหน้าของหลิวเซียวเหล่ย ดงซูบินปลอบใจเธอระหว่างทางกลับบ้านและเธอก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไปแล้ว แต่ดงซูบินไม่ลืมเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้และเขารู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์นี้ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ว่าจะเป็นหลิวดาฟาจะเป็นคนขอให้ลูกชายทำเรื่องนี้เองหรือเป็นลูกชายของเขาที่ทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ยังไงก็ตามดงซูบินก็เป็นเหมือนผู้ปกครองของหยูเซียวเซียว สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกผิด

หลิวดาฟา! ฉันจะจัดการกับนายเอง!

“เซียวเซียว มื้อเย็นอยากจะทานอะไร” ดงซูบินถาม

“หนูทานอะไรก็ได้ เพราะมันมีของเหลืออยู่ในตู้เย็น”

“ฉันจะทำอาหารให้เธอเอง” ดงซูบินกล่าว “โอ้อย่าลืมโทรหาฉันทันทีหากมีใครพยายามกลั่นแกล้งเธอนะ”

หยูเซียวเซียวก้มหัวลงและพูดเบา ๆ “แม่บอกว่า…พี่ชายไม่ค่อยว่างและหนูไม่ควรโทรไปรบกวนคุณ”

“ไร้สาระ! ดูว่าฉันจะจัดการกับเธออย่างไรหลังจากที่เธอกลับมา!” ดงซูบินกล่าวด้วยความโมโห

“ไม่…” หยูเซียวเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่แม่ไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน หยูเหมยเซียวก็กลับบ้าน เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตและถือถุงของชำสองสามถุง เป็นเวลานานแล้วที่ ดงซูบินเห็นหยูเหม่ยเซียวและเธอดูเป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์มากขึ้นเล็กน้อย

"แม่…"

“คุณกลับมาแล้วเหรอ” ทันใดนั้นหยูเหมยเซียวสังเกตเห็นดงซูบินบนโซฟาและรู้สึกประหลาดใจ “ซูบิน?”

ดงซูบินไม่สนใจเธอและจุดบุหรี่

หยูเหมยเซียวกังวลและพูด “หัวหน้าซูบินคุณทานอาหารเย็นหรือยัง? ฉัน…ฉันจะเตรียมอาหารใเย็นเดี๋ยวนี้”

ดงซูบินยังคงเพิกเฉยต่อเธอ

หยูเหมยเซียว งงงวยและถามลูกสาวของเธอเบา ๆ “ทำไมพี่ใหญ่ของลูกถึงมาที่นี่”

ดวงตาของ หยูเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและบอกกับแม่ของเธอว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ หยูเหมยเซียวตกใจและรีบถามว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือป่าว หยูเซียวเซียวส่ายหัวและกอดแม่ของเธอ หยูเหมยเซียวเริ่มร้องไห้ "มันเป็นความผิดของแม่ทั้งหมด. ถ้าแม่ไปรับลูกเองสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น เซียวเซียว…แม่…แม่จะไม่ไปทำงานแล้ว” เธอเริ่มทำงานเป็นแคชเชียร์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตและไม่สามารถพาหยูเซียวเซียวจากโรงเรียนได้เนื่องจากต้องทำงาน

หยูเซียวเซียวกอดแม่แน่น “แม่…สบายดี”

ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียว“คุณบอกหยูเหมยเซียวว่าอย่าโทรหาฉันเหรอ?”

“…ใช่” หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและไม่กล้ามองไปที่ดงซูบิน

ดงซูบินมองไปที่บุหรรี่ของเขา "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทำไมคุณถึงห้ามไม่ให้เซียวเซียวติดต่อฉัน? อา? โชคดีที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ถ้าเซียวเซียวบอกฉันว่ามีคนพยายามรีดไถเงินจากเธอเมื่อวานฉันจะไปรับเธอและเหตุการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้น!”

“ฉัน…” หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่ได้พูดอะไร

“ฉันซื้อโทรศัพท์มือถือให้เซียวเซียวเพื่อให้เธอโทรหาฉัน ทำไมคุณถึงไม่ให้เธอโทรหาฉัน” ดงซูบินเองแทบจะเป็นบ้า

หยูเหมยเซียว เริ่มร้องไห้หลังจากถูกดงซูบินดุ

หยูเหมยเซียวเองก็ร้องไห้และพยายามปกป้องแม่ของเธอ เธอมองไปที่ดงซูบินและพูดว่า "พี่ชาย! อย่าว่าแม่ของหนูเลย!”

ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าหยูเหมยเซียวจะเริ่มร้องไห้ เขาโกรธมากเพราะเขาเป็นห่วงเซียวเซียวและโกรธมากเมื่อได้ยินหยูเหมยเซียวหยุดหยูเซียวเซียวไม่ให้โทรหาเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาดุหยูเหมยเซียว เมื่อเธอกลับบ้าน

หยูเซียวเซียวสะอื้น “แม่…หยุดร้องไห้…มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

“มันเป็นความผิดของฉัน…” หยูเหมยเซียวกอดลูกสาวของเธอและร้องไห้สะอึกสะอื้น

ดงซูบินลุกขึ้นยืน “เอ่อ…พี่หยู…”

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินและเช็ดน้ำตาของเธอ “หัวหน้าซูบินฉันอาจไม่ฉลาดมาตั้งแต่เด็กและไม่รู้อะไรมากเท่าพวกคุณที่เติบโตมาในเมือง แต่ฉันไม่ได้โง่…ฉันรู้ว่าพยายามหนีหน้าพวกเราก่อนหน้านี้…ฉันไม่รู้เหตุผล แต่ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉัน…นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่กล้าโทรหาคุณหรือให้เซียวเซียวโทรหาคุณเมื่อ คุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและได้รับรางวัล ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณและ ... ส่งผลกระทบต่องานของคุณ”

ฮะ? นี่คือเหตุผล?

ดงซูบินรู้สึกผิด ในท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้และเขายังคงดุหยูเหมยเซียว

ดงซูบินรีบเดินไป “พี่สาวหยูคุณกำลังพูดถึงอะไร? ตอนไหนกันที่ฉันพยายามหลบหน้าคุณ? ฉันยุ่งกับงานและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลหลายครั้ง ฉันไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงและนั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่โทรหาคุณ อย่าคิดมาก…ได้โปรดหยุดร้องไห้…มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด…ฉันขอโทษ”

หยูเหมยเซียวสะอื้น “…มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด” ดงซูบินส่งกระดาษทิชชู่ให้หยูเหมยเซียว“เช็ดน้ำตาและหยุดร้องไห้ คุณเองก็โตมากแล้วและลูกสาวของคุณกำลังมองมาทางที่คุณ”

หยูเหมยเซียวเช็ดน้ำตาด้วยกระดาษทิชชู่

หยูเซียวเซียวเห็นแม่ของเธอหยุดร้องไห้และเธอก็หยุด

ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา "ดีเลย. 17.30 น.ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ”

หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปทำอาหารเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวก่อน…” ดงซูบินหยุด หยูเหมยเซียว“ฉันจะทำอาหารเย็นวันนี้”

หยูเหมยเซียวโบกมือให้เธอ “คุณควรพักผ่อนหลังจากทำงานมาทั้งวัน ฉันจะไปทำอาหารให้เอง.”

ดงซูบินหัวเราะและกล่าวว่า “วันนี้ฉันไม่ได้ทำงาน แค่อยู่ที่นี่และดูทีวีไป” ดงซูบินเข้าไปในครัวและเริ่มทำอาหาร แม้ว่าเขาจะเป็นคนหุนหันพลันแล่นและหุนหันพลันแล่น แต่เขาก็รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด เนื่องจากนี่เป็นความผิดของเขาเขาจึงต้องขอโทษ แน่นอนว่าเขาเองเขากลับผู้หญิงได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

หลังอาหารเย็น.

ดงซูบินขอให้หยูเซียวเซียวกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อทำการบ้านและเขาก็เข้าไปในครัว

หยูเหมยเซียวยืนอยู่ข้างอ่างล้างจาน เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อไหมพรมและกางเกงหลวม ๆ ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เมื่อ ดงซูบินได้รับบาดเจ็บและพักผ่อนอยู่ที่บ้านเขาได้ 'เผชิญหน้าอย่างใกล้ชิด' กับ หยูเหมยเซียวและได้ถามคำถามส่วนตัวมากมายเกี่ยวกับเธอ พวกเขาไปไกลกว่าเพื่อน แต่ยังไม่ถึงคู่

ตงซู่ปิงรู้สึกว่าตัวเองอุ่นขึ้นเมื่อมองไปที่ตูดโค้งของหยูเหม่ยเซียว

หยูเหมยเซียวได้ยินใครบางคนอยู่ข้างหลังเธอและเธอก็หันไปเห็น ดงซูบินมองไปที่ตูดของเธอ เธอหน้าแดงและพูดว่า “ฉันทำอาหารเองได้และคุณก็ออกไปสูบบุหรี่ได้แล้ว”

ดงซูบินพยักหน้าและหยิบบุหรี่ออกมา “ฉันสูบบุหรี่ที่นี่ได้ด้วยหรอ”

หยูเหมยเซียวเช็ดมือของเธออย่างรวดเร็วและหยิบไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าของเธอเพื่อจุดบุหรี่ของดงซูบิน

ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “คุณสูบบุหรี่ด้วยหรอ? ทำไมคุณถึงถือไฟแช็กติดตัวไปด้วย”

“ไม่ ฉัน…ฉันแค่เก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อความสะดวก”

เมื่อใดก็ตามที่ หยูเหมยเซียวอยู่ใกล้ ดงซูบินเธอจะจุดบุหรี่ของเขาและ ดงซูบินรู้ว่าพี่สาวหนูต้องรอให้เขามาเยี่ยมเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาเยี่ยมเมื่อไหร่เธอจึงถือไฟแช็กไปรอบ ๆ ดงซูบินรู้สึกประทับใจกับท่าทางนี้ เขาสัมผัสเธอหลายครั้งและจีบเธอ แต่เธอไม่เคยบ่นและยังปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี เขารู้สึกแย่ที่พยายามหลบหน้าเธอ

ดงซูบินกล่าวเบา ๆ “คุณอย่าหลบหน้าฉันอีกล่ะ”

"… ฉันไม่ได้." มือของ หยูเหมยเซียวสั่น “ฉันกลัวคุณ…”

ดงซูบินรู้สึกอายเกินกว่าที่จะยอมรับว่าเขาต้องการหลบหน้าหยูเหมยเซียว“อย่างไรก็ตามเพียงโทรหาฉันทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยเช่นก๊อกน้ำรั่วหรือคุณไม่สามารถเรียก เซียวเซียวจากโรงเรียนได้เพียงโทรหาฉัน คุณเข้าใจไหม?”

"… ตกลง."

“ฉันจะพยายามมาเยี่ยมคุณให้บ่อยขึ้น การอยู่คนเดียวค่อนข้างเหงา”

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน“เซียวเซียวยินดีที่จะได้ยินเรื่องนี้ เธอคิดถึงคุณมาก”

"แล้วคุณล่ะ?" ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวในสายตาของเธอ “คุณมีความสุขไหมที่ได้พบฉันที่นี่”

หยูเหมยเซียวหน้าแดงและล้างจานต่อ เธอพึมพำตอบกลับเบา ๆ "ใช่."

“ฮ่าฮ่า…แล้วฉันจะมาในวันหยุดของฉัน”

ดงซูบินมองไปที่ด้านหลังของพี่สาวหยู และคิดถึงผู้หญิงของเขาเสี่ยวหลานฉลาดมากและไม่แสดงความกังวลของเธอง่ายๆ ความอ่อนโยนของฉูหยวนฝังอยู่ในตัวเธอและทุกการเคลื่อนไหวของเธอแสดงให้เห็น แต่ความอ่อนโยนของ หยูเหมยเซียวฝังอยู่ในใจของเธอ เธอสามารถสัมผัส ดงซูบินได้ทุกครั้ง เฮ้อ…ทั้งสามคนเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ ถ้าฉันสามารถแต่งงานกับพวกเธอทั้งหมดได้

หลังจากล้างจาน ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูข่าว

“ฉันขอโทษที่ก่อนหน้านี้” ดงซูบินขอโทษเมื่อตอนที่เซียวเซียวไม่อยู่ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดุคุณ ฉันแค่เพียง…”

หยูเหมยเซียวตอบเบา ๆ "ฉันเข้าใจ. คุณบอกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพราะคุณกังวลเกี่ยวกับเซียวเซียว”

“เอ่อ…คุณโกรธฉันเหรอ”

“ไม่”

พี่สาวหยูมีปมด้อยจากอดีตและเป็นคนเก็บตัว เธอจะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองและ ดงซูบินไม่รู้ว่าเธอยังโกรธอยู่หรือป่าว เขาวางมือบนไหล่ของเธอ “ทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเหนื่อยไหม? หันกลับไป ฉันจะนวดไหล่ให้คุณ”

“ไม่…คุณไม่ควรทำแบบนี้!” หยูเหมยเซียวตื่นตระหนก

ดงซูบินตอบเบา ๆ “คุณนวดมาให้ฉันมาตลอดและก็ถึงตาฉันแล้ว”

“ไม่ต้องลำบากก็ได้ ฉัน…ฉันสบายดี”

“รีบหันกลับมา!”

หยูเหม่ยเซียวเหลือบมองไปที่ห้องอย่างรวดเร็วและเห็นประตูถูกปิดก่อนจะหันหลังไปทางดงซูบิน ดงซูบินวางมือบนไหล่ของเธอและเริ่มกด เขารู้สึกได้ถึงความตึงที่คอและไหล่ของเธอ “คอของคุณแข็งมาก คุณควรพักผ่อนอยู่บ้านได้แล้ว ทำไมคุณต้องทนทุกข์ทรมานทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ต? ฉันพึงโอนให้คุณไปเมื่อต้นเดือนนี้ไม่หรือยังไง? คุณได้รับมันหรือยัง?”

“…ใช่”

“แล้วทำไมคุณไม่ใช้มันล่ะ”

“นั่นคือเงินเดือนของฉันสำหรับการเป็นผู้ช่วยของคุณ ฉันไม่ได้ทำงานในช่วงสองสามเดือนนี้และฉันไม่ควรได้รับมัน”

“ทำไมคุณถึงดื้อขนาดนี้”

สาเหตุมาจากช่วงก่อนหน้านี้ดงซูบินไม่ได้เจอพวกเธอ หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียว ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ลืมพวกเขาและจะโอนเงินสองสามพันหยวนให้หยูเหมยเซียวทุกเดือน แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ หยูเหมยเซียวพูดเขารู้ว่าเธอมีความภาคภูมิใจและไม่เต็มใจที่จะใช้เงินของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไปทำงานเป็นแคชเชียร์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ดงซูบินถอนหายใจและไม่พูดถึงเรื่องเงินอีก “แค่ทำทุกอย่างที่คุณต้องการ ไหล่ของคุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่”

"ใช่. ซูบินฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

“ฉันนวดคุณแค่แปบเดียวเอง คุณจะรู้สึกดีขึ้นอย่างรวดเร็วได้อย่างไร”

“ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย ตอนนี้ฉันหายเมื่อยแล้ว”

ดงซูบินไม่สนใจเธอและนวดต่อ หลังจากกดไหล่และคอของ หยูเหมยเซียวแล้วเขาก็นวดหลังส่วนล่างของเธอ ร่างกายที่โค้งงอของพี่สาวหยู นุ่มกว่าฉูหยวนและรู้สึกดีที่ได้สัมผัส

“ร่างกายของคุณนุ่มมาก” ดงซูบินกล่าว

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ฉันแก่แล้วและหลังจากเลิกทำงานที่ฟาร์มฉันก็อ้วนขึ้น”

ดงซูบินกระแอมในลำคอ “นี่หรออ้วน หุ่นของคุณกำลังโค้งและพอดีเลย”

“……” หยูเหมยเซียวไม่ได้พูดอะไร

“จริงสิ…” ดงซูบินมองไปที่ใบหน้าของ หยูเหมยเซียว“คุณดูดีขึ้นเมื่อมัดผมเป็นมวย” ดงซูบินชอบที่จะเห็นเธอไว้ผมมวย

หยูเหมยเซียวพึมพำตอบกลับเบา ๆ

“เอ่อ…นี่เป็นเพียงคำพูดธรรมดา ๆ” ดงซูบินเสียใจหลังจากพูดสิ่งเหล่านั้น เขาก่นด่าตัวเองในใจ 'ทำไมคุณถึงเปลี่ยนนิสัยนี้ไม่ได้? พี่สาวเสี่ยวและฉูหยวนเย็นลงในที่สุดและคุณกำลังจีบผู้หญิงคนอื่นอีก! คุณกำลังขอปัญหา! '

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“เอาล่ะ. ขยับไหล่และดูว่ายังตึงอยู่หรือไม่” ดงซูบินแกะมือของเขาออก

หยูเหมยเซียวขยับไหล่ของเธอ “ฉันรู้สึกเบาขึ้น ขอบคุณ. คุณนวดเก่งมาก”

ดงซูบินไม่ได้บอก หยูเหมยเซียวนั่นเป็นเพราะเขานวดฉูหยวน อยู่เสมอ “เอ่อ…แม่ของฉันมีอาการปวดคอและไหล่และฉันเคยนวดให้เธอ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ดีขึ้น แจ้งให้เราทราบหากคุณปวดไหล่แล้วฉันจะนวดให้”

"ไม่จำเป็น. คุณไม่จำเป็นต้องลำบาก”

“คุณไม่จำเป็นต้องยืนอยู่กลับฉันก็ได้”

หยูเหมยเซียวรินชาให้ ดงซูบินก่อนจะเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมานั่งลงข้างๆ ดงซูบินอย่างเชื่องช้า ในตอนแรก ดงซูบินไม่ได้สังเกตอะไร แต่เมื่อเขาหันไปมองเธอเขาสังเกตเห็น หยูเหมยเซียวเปลี่ยนทรงผมของเธอ เธอมัดผมเป็นบัน

ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงเปลี่ยนทรงผม”

“คุณบอกว่า…ฉัน…ดูดีขึ้นเมื่อผมมัดรวบไว้” ใบหน้าและลำคอของ หยูเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง

ดงซูบินรู้สึกตัวและเอื้อมมือไปจับมือของ หยูเหมยเซียวเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อประตูห้องนอนเปิดออกอย่างกะทันหัน

ดงซูบินถอนมือออกอย่างรวดเร็วและหยูเหมยเซียวก็รีบยืดตัว

“แม่ครับพี่ใหญ่ผมทำการบ้านเสร็จแล้ว” หยูเซียวเซียวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น “ฉันดูทีวีสักพักได้ไหม”

ดงซูบินหัวเราะและโบกมือหยูเซียวเซียวไป “มานั่งที่นี่สิ”

"ตกลง!" หยูเซียวเซียวนั่งลงและกอดแขนแม่ของเธอ

หยูเหมยเซียวหยุดหน้าแดงและลูบผมของลูกสาวด้วยความรัก

ทีวีกำลังฉายสวนสัตว์ซาฟารีสัตว์ป่าที่สร้างขึ้นใหม่ทางช่องทีวีของเมืองเฟินโจว สวนสัตว์แห่งนี้อยู่ในชนบทของเมืองเฟินโจวและอยู่ไม่ไกลจากเทศมณฑลหยานไท่ สวนสัตว์แห่งนี้อ้างว่าใหญ่ที่สุดในมณฑลเหอเป่ย แน่นอนว่ามันหมายถึงพื้นที่บนบกไม่ใช่จำนวนสัตว์ ที่นี่นักท่องเที่ยวสามารถเห็นเสือและลิงสองสามตัวที่สัญจรไปมาได้อย่างอิสระจากรถทัวร์

หยูเซียวเซียวตะโกนอย่างตื่นเต้น “มันคือเสือ! มันคือเสือตัวใหญ่!”

“คุณไม่เคยเห็นเสือเหรอ” ดงซูบินมองไปที่เธอ

“เราไม่มีเสืออยู่บนภูเขารอบ ๆ หมู่บ้านของเราและสามารถดูได้ทางทีวีเท่านั้น”

หยูเหมยเซียวลูบผมของลูกสาวของเธอ “ภูเขารอบ ๆ หมู่บ้านของเรามีขนาดเล็กและไม่มีเสือ ถ้าลูกอยากจะเห็นเสือตัวจริงลูกจะต้องไปสวนสัตว์เท่านั้น”

ดงซูบินถึงกับพูดไม่ออก หากมีเสืออยู่บนภูเขาข้างหมู่บ้านชาวบ้านจะเป็นอาหารเย็นสำหรับพวกเขา

“แม่…” ดวงตาของหยูเซียวเซียวยังคงจับจ้องไปที่ทีวี “หนูอยากไปดูเสือสิงโตและจระเข้”

หยูเหมยเซียวตอบ “คุณจะไม่เห็นจระเข้ในฤดูหนาวและนี้ก็ไม่ใช่ฤดูที่เหมาะจะไปดูสัตว์ด้วย”

“ตกลง…” หยูเฉียนเฉียนผิดหวัง

ดงซูบินสังเกตเห็นและกล่าวว่า “ใครจะสนใจว่าเป็นฤดูหนาวหรือไม่ เนื่องจากเซียวเซียวต้องการดูสัตว์พวกเราจะไป พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์และฉันไม่ได้ทำงาน พรุ่งนี้ไปสวนสัตว์กันเถอะ!”

หยูเซียวเซียวระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นและส่งเสียงเชียร์ “ขอบคุณพี่ใหญ่!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด