ตอนที่ 470 น้องสี่ นายมาไม้ไหนกันแน่เนี้ย

ดูเหมือนกงเซลีจะไม่เปิดเผยความรู้สึกนั้น เขาสะบัดหยางเชาชิงออกและมองตรงไปที่เฉียวเมียนเมียน “คุณไม่ได้ใช้น้ำหอมเลยเหรอ? แล้วกลิ่นของคุณล่ะมาจากไหน?”

เขาอยากรู้คำตอบเหลือเกิน

เฉียวเมียนเมียนพบว่ามันแปลกไปเล็กน้อยในตอนนี้ เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันตอบคุณไปแล้วนะคะ”

“แล้วทำไมคุณถึงมีกลิ่นหอม”

หยางเชาชิงกล่าวว่า “น้องสี่ นายเป็นบ้าอะไร? นายกำลังจะทำอะไร?”

กงเซลีดื้อรั้น “คุณต้องบอกฉัน ว่ากลิ่นนั้นมาได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่น้ำหอมมันคือกลิ่นอะไร”

ในตอนนี้เฉียวเมยีนเมียนรู้สึกโกรธเล็กน้อยและเธอตอบอย่างเย็นชาว่า “คุณชายกงคะ นี่ไม่สุภาพเอามาก ๆ เลยนะคะ”

“ฉันรู้ แตฉันจำเป็นต้องรู้คำตอบจริง ๆ คำตอบของคุณสำคัญสำหรับฉันมาก คุณเฉียวถือว่าผมขอร้องเถอะ ได้โปรดบอกผมได้ไหม?”

เขาฟังดูสภาพมาก เฉียวเมียนเมียนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นกงเซลีที่พูดกับเธอ

เขาดูสูญเสียอะไรบางอย่างและสับสนมากกระทั่งทำอะไรไม่ถูก

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและรู้สึกว่าความไม่ชอบเขาในใจเธอลดน้อยลงในตอนนี้

เธอต้องยอมรับว่ากงเซลีค่อนข้างดูดีภายใต้สถานการณ์ปกติ

เธอบอกได้เลยว่าสิ่งนี้สำคัญมากสำหรับเขา

ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่คุยกับเธออย่างสุภาพเช่นนี้ เพราะเขาไม่ชอบเธอ

และบอกตามตรงว่าเธอไม่ได้เกลียดอะไรเขาแต่อย่างใด ทว่าเธอไม่ได้มีความรู้สึกเชิงบวกต่อเขามากนัก

เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนดีตั้งแต่เขาเป็นด้วย “บางทีอาจเป็นแชมพูของฉันมั้งคะ”

เหมาเยซื่อยังบอกเธอด้วยว่าเธอกลิ่นหอม และถามว่าเธอใช้น้ำหอมอะไร แต่เธอไม่ใส่ที่จะหาคำตอบ

เธอคิดเกี่ยวกับเรือ่งนี้และเดาว่ามันอาจจะเป็นกลิ่นหอมที่หลงเหลือจากแชมพูของเธอ

“แชมพูเหรอ?” กงเซลีกระพริบตา “นั่นยี่ห้ออะไรเหรอ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

“แล้วแชมพูนั่น ยังผลิตอยู่ไหม”

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ

กงเซลีถามคำถามแปลก ๆ เหล่านี้จากนั้นก็จากไป

หยางเชาชิงยืนอยู่ที่ประตูและดูเขาจากไป เขางงงวย

ในที่สุดเมื่อเขาไม่อยู่ในสายตา เขาก็ไม่สามารถเก็บคำพูดไว้ได้อีกต่อไป

“ให้ตายเถอะ น้องสี่มาไม้ไหนเนี้ย”

เขาไม่รู้เลยและเฉียวเมียนเมียนก็ยิ่งสับสนเกี่ยวกับเรื่องนี้

“พี่สะใภ้ คุณไม่ได้มีความลับอะไรกับน้องสี่ ที่พวกเราไม่รู้ใช่ไหม?” หยางเชาชิงมีคำถามมากมาย เขาจ้องมองเฉียวเมียนเมียนด้วยความสงสัย

เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า “..ดูเหมือนว่าเขาและฉันจะความลับกันงั้นเหรอคะ?”

หยางเชาชิง ตอบ “..ก็ไม่”

“คุณชายหยาง ตอนนี้เราไม่ได้พูดถึงคุณกง เรามีสิ่งที่น่าสนใจที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ..” เฉียวเมียนเมียนก้มตัวและหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงบนโต๊ะ เธอยิ้มหวานและกล่าวเสริมว่า “...เหมือนจะเป็นช่อกุหลาบนี่นะคะ?”

ท่าทางของหยางเชาชิงแข็งทื่อขึ้นทันที

เมื่อเขาเห็นเฉียวเมยีนเมียนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว เขาก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนนั้นหงุดหงิดสุด ๆ

และเต็มไปด้วยความเสียใจ.

เขาคิดว่าจะได้เจอเนื้อคู่จริง ๆ แต่เมื่อปรากฏว่า...

เขาพยายามฝืนยิ้ม “เป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ พี่สะใภ้ ดอกไม้นี่...”