ตอนที่ 469 ทำไมเธอมีกลิ่นหอม?

เฉินโย่วดูแย่มาก ความโกรธและความหึงหวงพุ่งขึ้นภายในตัวเธอ

เธอจ้องมองไปที่กงเซลี จากนั้นหันกลับไปมองหยางเชาชิง

“ดี ไม่มีใครอยากออกไปกับฉัน? งั้นฉันไปเอง!”

ด้วยเหตุนี้เอจึงรีบออกจากห้องแห่งนี้

“โย่วโย่วเดี๋ยวก่อน!” หยางเชาชิงตีที่ไหล่ของกงเซลี เมื่อเขาเห็นว่าเฉินโย่วออกจากห้องส่วนตัวไปแล้ว

“น้องสี่ นายเป็นอะไรไป? ตอนนี้โย่วโย่วโกรธใหญ่แล้ว นายควรตามเธอไปไม่ใช่เหรอ?”

สถานะปัจจุบันของกงเซลีทำให้หยางเชาชิงมีปัญหาอย่างมาก

เขาได้สติแล้ว

โดยปกติแล้วความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่เฉินโย่วทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ ๆ

นอกจากเฉินโย่วแล้ว ไม่มีใครอยู่ในสายตาของเขา

แต่ตอนนี้แม้แต่เฉินโย่วก็ยังงุนงงกับท่าทีของเขา

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เฉินโย่วโกรธและจากไปอย่างกะทันหัน

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะหลงใหลในความงามของพี่สะใภ้?

ในที่สุดกงเซลีก็สลัดเอาความงุนงงออกไป หลังจากที่หยางเชาชิงตบที่ไหล่ของเขา เขาละสายตาจากเฉียวเมียนเมียน

“โย่วโย่วไปแล้วเหรอ” กงเซลีเพิ่งนึกขึ้นได้

หยางเชาชิงพูดไม่ออก

“เมื่อกี้นายไม่ได้ยินที่ฉันคุยกันนายเหรอ? โย่วโย่วโกรธ นายรีบตามเธอไปเถอะ”

กงเซลี “โกรธฉันเหรอ”

“จะมีใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่นาย? นายไม่สนใจเธอตอนที่เธอพูดกับนาย เธอเลยโกรธไง”

ด้วยเหตุนี้กงเซลีจึงเดินตามเฉินโย่วไปอย่างรวดเร็ว

แต่เขาหยุดที่ประตู

เขาหันกลับมาและมองไปที่ดวงตาเฉียวเมียนเมียน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดว่า

“คุณเฉียว ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

เฉียวเมียนเมียนหันมองเขาด้วยความตกใจ

ไม่มีทาง.

เธอต้องหูฝาดไปแน่ ๆ

กงเซลีพูดกับเธอว่า คุณเฉียว? เขาพูดสุภาพกับเธองั้นเหรอ?

เขาเคยเรียกเธอด้วยชื่อเต็มของเธอด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงและหยาบคาย

ทำไมวันนี้เขาถึงแตกต่างจากทุกที?

เช้านี้ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือเปล่านะ?

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า เพราะความสุภาพของเขา “ค่ะ”

กงเซลีมองเธอสักพักแล้วถามว่า “บอกหน่อยได้ไหม คุณใช้น้ำหอมอะไร?”

เฉียวเมียนเมยีนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

หยางเชาชิงรู้สึกสับสนอย่างสิ้นเชิง

ผู้ชายคนนี้กำลังพยายามทำอะไรอยู่!

กงเซลีไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากที่เขารอคำตอบของเฉียวเมียนเมียน

เฉียวเมียนเมียนตะลึงอยู่สองสามวินาที

เธอคิดว่ากงเซลีถามเรื่องนี้เพราะเขาอยากได้ของขวัญให้กับผู้หญิง เธอคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังและพูดว่า “ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมคะ เลยไม่สามารถตอบคุณได้”

“คุณไม่ได้ใช้เหรอ? ทำไมคุณถึงมีกลิ่นหอมจัง?”

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อเขาพูดอย่างนั้น

หยางเชาชิงเบิกตากว้างและคว้าแขนของกงเซลี เขาพยายามลดระดับเสียงขณะที่พูดว่า “นี่ น้องสี่ นายเป็นอะไรไป! เฉียวเมียนเมียนเป็นพี่สะใภ้ของเรานะ นายกำลังพูดอะไรอยู่”

มันฟังดูคลุมเครือสำหรับผู้ชายที่จะบอกกับผู้หญิงแบบนั้น และมันก็ไม่เหมาะสมมากขึ้นไปอีก หากผู้หญิงคนนั้นมีแฟนแล้ว