บาปรักอนันตกาล ... ตอนที่ 4. ผู้ที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม
Infinity Sin : บาปรักอนันตกาล
ตอนที่ 4. ผู้ที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม
ชัดใช้เวลาอยู่ในห้องขังถึงสี่เดือนเต็ม แม้นบาดแผลทางกายหายสนิทดีแล้ว แต่ร่างกายยังผ่ายผอมจากการขาดโภชนาหารที่ดี ในแต่ละวันจะถูกเจ้ายักษ์ปรนเปรอบทกามอย่างหิวกระหาย แม้ในยามที่มิต้องพึ่งสมุนไพรสมานแผลแล้ว บุรุษหนุ่มยังรู้สึกกระหายน้ำที่มาจากตาน้ำนั้นอยู่ดี
“เด็กน้อย ข้ามีเรื่องหนึ่งจะบอกกับเจ้า”
“เรื่องอะไรรึ” ชัดปล่อยตัวทาบขนานไปกับร่างเจ้ายักษ์ แผลที่บหน้าของมันสมานดีแล้ว แต่ยังคงน่าเกลียดอยู่ไม่น้อย
“วันนี้ จะมีคนพาเจ้าไปพบกับเจ้าเมืองลับแล”
“จริงรึ” ชัดผุดลุกอย่างดีใจ หลังจากที่ทนทุกข์อยู่ในนี้ถึงสี่เดือนแล้ว สิ่งที่ปรารถนามากที่สุดคือการขอความช่วยเหลือเพื่อเร่งรุดตามหาลูกและเมีย
“ใช่ ถ้าจักปดเจ้าทำไมกัน” ชัดจับความเหงาหงอยในเสียงนั้นได้ ถ้าเขาออกไปได้ นั่นหมายความว่าเจ้ายักษ์จะถูกทอดทิ้งไว้ที่นี่ บทกามจะถูกเก็บงำไว้ตลอดกาล
“ข้า เอ่อ” ชัดไม่รู้จะเอ่ยบทสนทนาไหน ทั้งคู่อยู่ในความเงียบงัน บั้นท้ายของเขาเต็มไปด้วยน้ำกามที่ไหลเยิ้มแต่เปี่ยมสุข พลันความสุขนั้นจะเลือนหายเพราะเขาจะได้ออกไปจากที่นี่
“เจ้ามาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว”
“ข้ารึ” เจ้ายักษ์ประหลาดใจที่อยู่ๆชายร่างเล็กถามเรื่องนี้ “7 ปีกระมัง”
“เจ็ดปีเชียวรึ” ชัดอุทาน “เจ้าไปทำเรื่องร้ายแรงอันใดมากันแน่”
แกร็ก... เสียงลั่นประตูดังขึ้นมา ชายหนุ่มสวมอาภรณ์อย่างรีบร้อน น้ำกามไหลรินตามแข้งขาจนต้องรีบเช็ดเป็นการด่วน
“ท่านเจ้าเมืองเรียกตัวเจ้าไปพบ” ชัดมองไปที่เจ้ายักษ์เป็นครั้งสุดท้าย มันหันหลังให้อย่างเหงาหงอย ก่อนเดินออกมาโดยไม่ได้เอ่ยคำใดๆอีกเลย
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“ว่าเยี่ยงไรนะ” มากตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อทราบความจริงจากปากชายหนุ่ม “เจ้าคือขุนชัด ทายาทเจ้าเมืองเวียงโคมคำงั้นรึ”
“ใช่ขอรับท่าน”
“เรียกท่านได้เยี่ยงไร ข้าคือพ่อตาของมึง ลูกสาวข้าคือเมียของมึง แค่นี้มึงก็คิดไม่ออกรึ”
ชัดรู้สึกง่อยเปลี้ย ที่ผ่านมาเขามิได้ใส่ใจว่าแม่พลอยมาจากแห่งหนตำบลไหน เพราะบิดาของเขาเป็นผู้เฟ้นหามาให้แต่งงานตามพิธี เขารักแม่พลอยหลังจากนั้น แต่ก็มิได้ใส่ใจสอบถามที่มาของผู้เป็นเมียเลยแม้แต่น้อย
“มึงมันโง่ ไอ้ชัด” พ่อตาเขาขึ้นเสียง “มึงมันอ่อนแอ หากมึงรู้เร็วกว่านี้ ข้าคงออกไปตามหาบัตรสาวข้าแล้ว” มากพูดอย่างโกธรา มิเคยพบใครที่โง่เง่าได้เฉกเช่นคนๆนี้เลย
“พ่อตายกโทษให้ข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว แต่ข้าขอร้องท่าน ช่วยติดตามเมียข้า และลูกข้ากลับมาด้วยเถิด”
มากเดินมาหาลูกเขยที่ตัวผอมบาง สั่นเทาด้วยความเสียใจ ก่อนถีบโครมอย่างแรงจนหงายหลัง
“กูตามหาแน่ ลูกสาวกู หลานกูทั้งคน” มากโวยวายเสียงดัง เขาเปลี่ยนสรรพนามอย่างเหลือดอด
“แต่ระหว่างที่กูตามหา กูจะขังมึงไว้ เหมือนที่ลูกสาวกูโดนขัง ถ้าลูกสาวกูเป็นอะไรไป กูจะกลับมาเล่นงานมึงด้วย” มากสั่งให้บริวารจับตัวชัดไปคุมขัง แล้วสั่งการให้ออกตามหาบุตรีอย่างเร่งด่วน
“ลูกพ่อ โธ่แม่พลอย ลูกพ่อ” มากบ่นอย่างร้อนรน เวลาผ่านมาห้าเดือนแล้ว ป่านนี้แม่พลอยจะเป็นเยี่ยงไรบ้างหนอ
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
พลอยลูบท้องที่โตขึ้นทุกวันอย่างอดสูใจ ลูกของปิศาจแฝงร่างเธอมาเกิด ถึงแม้จะเกลียดชังมันปานใด แต่เธอก็ชังลูกในท้องเธอไม่ได้ แผนการหนีของเธอเป็นไปไม่ได้เมื่อถูกโซ่ตรวนใหญ่ผูกติดข้อเท้าไว้เช่นนี้ ส่วนลูกชายคนโต เสือมืดรับปากจะดูแลอย่างดี และดูท่าทางแล้วมันจะทำได้ดังที่รับปากเสียด้วย คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด แรม 11 ค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาว พลอยขยับผ้าคลุมไหล่หวังไล่ความหนาว โซ่ตรวนที่ผูกข้อเท้าเย็นเฉียบจนชา หลังจากพยายามข่มสายตา พลอยก็ตกสู่ห้วงภวังค์ ผ่านมาแล้วหกเดือนแห่งความอดสู พลอยเฝ้านับคืนวันให้ชัดมาช่วยเหลือเธอเสียที
พลอยรู้สึกร่างกายเบาโหวง ไร้เรี่ยวแรงขยับเขยื้อน เปลือกหนาหนักมิอาจลืมขึ้นได้ ลมหวีดหวิวพัดผ่านร่างที่กำลังลอยล่องจากเตียงหนาอุ่น และถูกวางตรึงไว้ที่เตียงแข็งเย็นเฉียบ ทันใดนั้นเองเธอจึงลืมตาขึ้นได้
กองกำลังของมากซุ่มเงียบ พวกเขาออกจากเมือลับแลมาได้สิบวัน แกะรอยเสือดมืดจนถึงที่กบดานนี้ ทีแท้มันหวนกลับมาที่เวียงโคมคำเพื่อหลอกให้ผู้อื่นตายใจคิดว่ามันหนีเข้ากลับเมฆไปแล้ว มากนำทัพหนึ่งพันนายมาพร้อมกับมั่นลูกชายคนโตที่กระหายฟันคอเสือมืดให้ขาดด้วยน้ำมือตนเอง
เมื่อสองมือสองเท้าถูกตรึงบนพื้นแข็ง แม่พลอยลืมตาเต็มที่มองเพดานสูงสีดำ รอบด้านมีโคมไฟใหญ่จุดสี่ทิศ ที่นอนเธอดูคล้ายกับแท่นบูชาอะไรสักอย่าง หญิงสาวกรีดร้อง แต่ถูกยัดผ้าหยาบเต็มช่องปาก ยิ่งเปล่งเสียง มันยิ่งผลุบหายไปจนเกือบถึงลำคอ เสือมืดถอดเสื้อออก ยันต์ลวดลายต่างๆที่สักตามตัวราวกับจะเคลื่อนไหวได้ตามเสียงสวดคาถา ลูกในท้องของพลอยดิ้นดุดันราวกับสัตว์ป่า เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและเจ็บปวดกับแรงกระแทกในท้องที่พยายามแทรกตัวออกมาจากตัวเธอทั้งเป็น เสียงสวดมนต์ดังขึ้น ยิ่งทำให้เธอหน้ามืดขึ้น ท้องของเธอพองขึ้นอย่างน่าประหลาด เด็กหยุดดิ้นไปแล้ว แต่ความเจ็บยังคงอยู่ คบเพลิงส่องประกายเจิดจ้าขึ้น เสือมืดยุติคาถา เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ พลอยเหลือไปเห็นสิ่งที่อยู่ในมือนั้นอย่างตื่นตระหนก เธอเหลือกตาอย่างหวาดกลัว ตะเกียกตะกายดิ้นหนีแต่กลับถูกมัดแน่นอยู่อย่างนั้น
ครั้งแรกมันเป็นเหมือนความร้อน แต่อีกครั้งมันกลายเป็นความเจ็บปวด พลอยกรีดร้องสุดเสียงอย่างทรมาน ผ้าดิบที่อุดปากไหลลงซอกคออุดเสียงไว้อย่างแน่นหนา เสือมืดลงมืออย่างใจเย็น แต่ยิ่งสร้างความทรมานให้หญิงสาวอย่างสาหัส ความเจ็บวิ่งแปลบสู่ขั้วหัวใจอย่างหาที่สุดมิได้ เสือมืดกรีดมีดหมอคมกริบจากกึ่งกลางหน้าอก ไล่ลงมาจนถึงสะดือ ช้าๆ อย่างไม่แยแสความเจ็บปวดของเธอแม้แต่น้อย โลหิตสีแดงฉานพวยพุ่งราวกับน้ำพุกระจัดกระจายเปรอะเปื้อน พลอยตาค้าง ตัวชักเกร็ง สองมือสองเท้าหงิกงออย่างทุกข์ทรมาน จังหวะที่เธอหายใจอ่อนระโหยรวยรินนั้น เสือมืดเอาบางอย่างออกมากท้องเธอ ชูสูงเหนือหัวก่อนจะท่องคาถาที่ฟังไม่ออก ร่างน้อยนั้นกระตุกแน่นิ่งไป เปลวไฟกองใหญ่ที่เธอไม่ได้สังเกตในตอนแรกลุกโชติช่วง พลอยร้องเสียงหลง “อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา (อย่า)” แต่ก็ไร้ความหมาย
แล้วเสือมืดก็โยนลูกของเธอเข้าไปในกองไฟนั้น ก่อนที่จะลุกไหม้อย่างโหดร้าย พลอยน้ำตาไหลรินอย่างทรมาน ความเจ็บปวดทางการมิเท่ากับความเสียใจที่ถูกควักลูกในไส้และโยนเข้าไปในเปลวเพลิงนั้น ก่อนที่เธอจะเสียใจมากกว่านี้ เสียงถลกเนื้อก็ดังขึ้น พลอยกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความเจ็บปวดทะลุทะลวงจนเธอจนไม่ไหว สายตาที่เบิกค้างจับจ้องไปที่เปลวเพลิงที่ดับมอด ร่างเล็กของลูกเธอไม่ถูกเผา แต่นั่นไม่ใช่ลูกของเธออีกต่อไป กระแสความเจ็บปวดทรมานทะลุพรวด เมื่อมีดนั้นแล่เนื้อมาถึงส่วนคาง พลอยตาเบิกโพลงก่อนจะหมดลมหายใจ
กำลังพลของมากเยอะกว่า เสือมืดแตกพ่ายออกเป็นเสี่ยงๆ มันถูกจับโดยดีราวกับรอเวลานี้อยู่แล้ว มั่นออกไปเสาะหาน้องสาวและหลาน กลับพบร่างหญิงสาวโดนชำแหละท้องและถลกหนังออกจนหมด ไม่มีสัญญาณของเจ้าพลาย หลานชายที่ไม่เคยพบหน้า มั่นกลับมาพร้อมศพนั้น มากเสียใจจนเข่าทรุด มั่นใช้มีดของตนแทงที่คอเสือมืดอย่างจัง เลือดสดกระเซ็นเต็มใบหน้า เสื้อมืดยิ้มมันแกะมัดตัวเองได้นานแล้ว รอจังหวะที่ศัตรูเข้ามาใกล้แล้วพุ่งมีดตัวเองออกมาแทงที่ช่องท้องของมั่นอย่างจังจนล้มลงไป
เสือมืดกระตุกตาเบิกกว้าง มันนอนตายอย่างช้าๆ มากไม่ยอมให้มันตาย เกณฑ์ไพร่พลมาชำแหละหนังของเสือมืดอย่างโหดเหี้ยม ให้สมกับที่มันทำร้ายบุตรสาวของตน
จบตอน...
